Ένα άλλο λαμπρό πνεύμα του Αρχαίου Ελληνισμού υπήρξε ο σκοτεινός φιλόσοφος της Εφέσου, ο Ηράκλειτος, ο οποίος επίσης ήτο βαθύτατα αντιδημοκράτης και επεισόδια πολλά έχουν διασωθεί για την απαξία που ένοιωθε για το πολίτευμα αυτο, το οποίο είχε επικρατήσει και στην πατρίδα του. Μάλιστα, ο Διογένης Λαέρτιος στους βίους των φιλοσόφων αναφέρει ότι όταν του ζήτησαν να νομοθετήσει για τους Εφεσίους, αδιαφόρησε πλήρως γιατί “πονηρό πολίτευμα” είχε επικρατήσει στην πόλη. Απομονώθηκε, λοιπόν, στο ιερό της Αρτέμιδος και έπαιζε με τα παιδιά “αστραγάλους”. Κάποτε μαζεύτηκαν γύρω του οι Εφέσιοι και τον κοίταζαν που έπαιζε με τα παιδιά και αυτός τους είπε: “Γιατί νοιώθετε απορία άθλιοι; Δεν είναι προτιμότερο να κάνω αυτό από το να πολιτεύομαι μαζί σας;”
Πολλά χρόνια πριν ο Πλάτων έγραψε την “Πολιτεία” του το πνεύμα του Ηρακλείτου είχε δώσει το έναυσμα. Αυτό προκύπτει από απόσπασμα 35 του έργου του Ηρακλείτου που λέει ότι είναι απαραίτητο και αναγκαίο οι κριτές των πολλών να είναι οι φιλόσοφοι. Αναφερόμενος, εξ άλλου στηνγνώμη των πολλών, λέει στο απόσπασμα 104 τα εξαιρετικά αντιδημοκρατικά:
“Ποιο είναι το μυαλό καιη κρίση τους; Πιστεύουν τους λαϊκούς αοιδούς και έχουν για δάσκαλό τους τον όχλο γιατι δεν ξέρουν ότι οι πολλοί είναι κακοί και λίγοι είναι οι καλοί”.
Ένας άνθρωπος, τον οποίον ιδιαιτέρως εκτιμούσε ο Ηράκλειτος ήταν ο Ερμόδωρος. Ο Ερμόδωρος, σύμφωνα με τον Ρωμαίο ιστορικό Πλίνιο, ήταν αυτός που συνέταξε την Ρωμαϊκή Δεδκάδελφο, που αποτελεί τη βάση του Ρωμαϊκού Δικαίου. Αυτόν τον άξιο άνθρωπο, οι Εφέσιοι τον εξόρισαν, όχι γιατί έκανε κάτι κακό, αλλά γιατί ήταν ο καλύτερος από όλους! Ομιλούμε για την περίφημη διαδικασία του οστρακισμού, που είχε επιβληθεί στην Αθήνα από τον Κλεισθένη το 509π.Χ. Σύμφωνα με αυτόν τον νόμο έπρεπε να εξορίζεται για δέκα χρόνια όποιος δημόσιος άντρας εθεωρείτο ότι είχε αποκτήσει μεγάλη επιρροή. Με αυτήν λοιπόν την λογική είχε εξοριστει και ο Ερμόδωρος από την Έφεσο. Με αφορμή λοιπόν αυτό το γεγονός, ο Ηράκλειτος όταν για μια ακόμη φορά οι συμπολίτες του τού ζήτησαν να νομοθετήσει τους απήντησε ως εξής:
“Άξιον Εφεσίοις ηβηδόν απάγξασθαι πάσι και τοις ανήβοις την πόλιν καταλιπείν, οίτινες Ερμόδωρον άνδρα εωυτών ονήιστον εξέβαλον φάντες, ημέων μηδέ εις ονήιστος έστω, ει δε μη, άλλη τε και μετ’ άλλων”.
“Όλοι οι ενήλικες Εφέσιοι θα πρέπει να πάνε να κρεμαστούν και να αφήσουν την πόλη στα αμούστακα παιδιά, αφού τον πιο άξιο άνδρα ανάμεσά τους, τον Ερμόδωρο, τον εξόρισαν λέγοντας: “Κανένας από εμάς να μην είναι πιο άξιος, κι αν υπάρχει τέτοιος, ας ζει αλλού και με άλλους”.
Αυτή ήταν η αντίληψη για την δημοκρατία του μεγάλου σοφού της Αρχαίας Ελλάδος, του Ηρακλείτου, του πλέον λαμπρού ίσως πνεύματος της ενδόξου εκείνης εποχής. Πλέον σαφής όμως όλων στις πολιτικές του αντιλήψεις βαθύτατα αριστοκρατικές και αντιδημοκρατικές υπήρξε ο Πλάτων.