“Ο απόλυτα homo economicus είναι ένα πλάσμα του υποπροϊόντος μιας ολοφάνερα εκφυλιστικής εξειδίκευσης .
Έτσι σε κάθε κανονικό πολιτισμό ένας απόλυτα οικονομικός άνθρωπος, δηλαδή κάποιος που βλέπει την οικονομία όχι σαν σύστημα μέσων αλλά αντιθέτως σαν σύστημα σκοπών στους οποίους αφιερώνει τις κύριες δραστηριότητες του, θεωρείτο πάντοτε δικαίως σαν άνθρωπος χαμηλότερης κοινωνικής προέλευσης, χαμηλότερης από πνευματικής άποψης και επιπλέον από κοινωνικής ή πολιτικής .”
«…Μία οικονομική εποχή είναι ήδη εξ ορισμού μία βασικά αναρχική και αντιιεραρχική εποχή, αντιπροσωπεύοντας μία ανατροπή της φυσικής τάξης . Η υλιστικοποίηση και η έλλειψη ψυχής όλων των πεδίων της ζωής που την χαρακτηρίζουν αφαιρούν κάθε ανώτερο νόημα από όλα τα προβλήματα και τις συγκρούσεις που θεωρούνται σημαντικά στο εσωτερικό της .
Αυτός ο ανατρεπτικός χαρακτήρας υπάρχει και στον Μαρξισμό και στην φαινομενική του νέμεση, τον σύγχρονο καπιταλισμό. Κατά συνέπεια είναι παράλογο και αξιοθρήνητο για αυτούς που παριστάνουν ότι αντιπροσωπεύουν την πολιτική «Δεξιά» να μην μπορούν να φύγουν από τον μικρό, σκοτεινό κύκλο που καθορίζεται από την δαιμονική δύναμη της οικονομίας, ένα κύκλο που περιλαμβάνει καπιταλισμό, Μαρξισμό και όλες τις ενδιάμεσες οικονομικές βαθμίδες .
Αυτό θα πρέπει να υποστηρίζεται σθεναρά από αυτούς που παίρνουν θέση σήμερα εναντίον των δυνάμεων της Αριστεράς . Τίποτα δεν είναι πιο προφανές από το ότι ο σύγχρονος καπιταλισμός είναι το ίδιο ανατρεπτικός όσο και ο Μαρξισμός . Η υλιστική άποψη της ζωής στην οποία και τα δύο συστήματα βασίζονται είναι πανομοιότυπη. Και των δύο τα ιδεώδη είναι ποιοτικά ίδια, οι αρχές τους συνδέονται με έναν κόσμο του οποίου το κέντρο είναι η τεχνολογία, επιστήμη, παραγωγή, «παραγωγικότητα» και «κατανάλωση». Και όσο μιλάμε μόνο για οικονομικές τάξεις, κέρδος, μισθούς και παραγωγή, και όσο πιστεύουμε ότι η πραγματική ανθρώπινη πρόοδος καθορίζεται από ένα συγκεκριμένο σύστημα διανομής του πλούτου και των αγαθών, και ότι, γενικά μιλώντας, η ανθρώπινη πρόοδος μετράται από τον βαθμό του πλούτου ή της φτώχειας, τότε είμαστε πολύ μακριά από αυτό που είναι ουσιώδες, ακόμη και αν νέες θεωρίες, πέρα από Μαρξισμό και καπιταλισμό, διατυπωθούν.
Η αφετηρία αντιθέτως πρέπει να είναι η ολοκληρωτική απόρριψη της αρχής που διατυπώθηκε από τον μαρξισμό και η οποία συνοψίζει την παγκόσμια ανατροπή σήμερα: Η οικονομία είναι η μοίρα μας . Πρέπει να διακηρύξουμε με ένα ασυμβίβαστο τρόπο ότι σε ένα κανονικό πολιτισμό η οικονομία και τα οικονομικά συμφέροντα-εννοούμενα σαν υλικές ανάγκες καθώς και τα λίγο ή πολύ τεχνητά συμπληρώματά τους – πάντα είχαν και πάντα θα έχουν μια δευτερεύουσα λειτουργία.
Πρέπει επίσης να υποστηρίξουμε ότι πάνω από την οικονομική σφαίρα είναι ανάγκη να εκδηλώνεται μία τάξη ανώτερων πολιτικών, πνευματικών και ηρωικών αξιών, ένα σύστημα που ούτε θα ξεχωρίζει ούτε θα ανέχεται οικονομικές τάξεις και δεν θα γνωρίζει τον διχασμό μεταξύ «καπιταλιστών» και «προλεταρίων». Ένα σύστημα αποκλειστικά με όρους οι οποίοι θα καθορίζουν τα πράγματα που αξίζει να ζήσεις ή να πεθάνεις για αυτά…
΄Έτσι με σκοπό να διατυπώσουμε μία νέα αρχή, αυτό που είναι αναγκαίο δεν είναι να αντιπαραθέσουμε μία καινούργια οικονομική φόρμουλα, αλλά να αλλάξουμε ριζικά την νοοτροπία, να απορρίψουμε χωρίς συμβιβασμό τις υλιστικές απόψεις βάσει των οποίων ο οικονομικός παράγοντας θεωρείται απόλυτος .
Αυτό που πρέπει να αμφισβητηθεί δεν είναι η αξία αυτού ή εκείνου του οικονομικού συστήματος, αλλά η αξία της οικονομίας της ίδιας. Έτσι, παρά το γεγονός ότι η αντίθεση μεταξύ καπιταλισμού και Μαρξισμού κυριαρχεί στην εποχή μας, πρέπει να θεωρείται σαν μία ψευδοαντίθεση…