Κι ενώ ο Τσίπρας συνεχίζει τις οικογενειακές του διακοπές στην Λατινική Αμερική μέχρι και τις 28 Δεκεμβρίου, οπότε και θα επιστρέψει στην Ελλάδα (διακοπές, βέβαια, κάτω από το πρόσχημα των επαφών με βραζιλιάνους και αργεντίνους ομοϊδεάτες τους), στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ η φλόγα της αντιπαράθεσης όλο και φουντώνει. Το πολυσυλλεκτικό και πολυτασικό αυτό συνονθύλευμα, του διψήφιου αριθμού συνιστωσών, αποτελεί μια πολύχρωμη πολιτική «σαλάτα», όπου η αριστερά δεν γνωρίζει τι ποιεί η …άκρα αριστερά.
Ο εσωκομματικός πονοκέφαλος του Τσίπρα λέγεται «αριστερό ρεύμα» με τον επικεφαλής του Λαφαζάνη να τσιγκλά ολοένα και περισσότερο την ηγεσία του πολιτικού αυτού εκτρώματος. Ενώ ο Τσίπρας προσπαθεί να δείξει ένα όσο το δυνατόν πιο ταπεινό και συνεργάσιμο πρόσωπο, προκειμένου να αποδείξει ότι αποτελεί την πιο κατάλληλη εναλλακτική λύση για την διαχείριση της κρίσης προς όφελος του συστήματος, ο Λαφαζάνης και η παρέα του τον εκθέτουν συνεχώς.Τη μία βγαίνει ο ίδιος ο Λαφαζάνης και λέει πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι έτοιμος να κυβερνήσει, κάνοντας ρεντίκολο την αξιοπιστία του όλου εγχειρήματος. Την άλλη βγαίνει ο Στρατούλης και κονιορτοποιεί κάθε έννοια σοβαρότητας με την γνωστή καταγγελία για «δολοφονική επίθεση εναντίον του από μέλη της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ». Κατόπιν βγαίνει αυτό το …πανέμορφο πλάσμα από την Θεσσαλονίκη, Γαϊτάνη, με τις γνωστές εμετικές δηλώσεις υπέρ των σκοπιανών.
Οι άνθρωποι αυτοί μπορεί να αποτελούν τα απόλυτα λιγούρια της εξουσίας, αυτό όμως δεν τους γλιτώνει από τον συνεχιζόμενο εξευτελισμό, με τις εσωτερικές αντιπαραθέσεις τους (όσες τουλάχιστον βγαίνουν στην δημοσιότητα), οι οποίες δείχνουν ότι η επικινδυνότητα και η ανικανότητα συνδυάζονται άψογα στον ΣΥΡΙΖΑ. Εδώ, έχουμε δύο σχόλια να κάνουμε για όλο το τραγελαφικό αυτό σκηνικό.
Α) Οι θρασύτατοι αυτοί σαλταδόροι της πολιτικής, όταν αναφέρονται στην ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, χρησιμοποιούν πυκνά – συχνά τον όρο «μόρφωμα». Ποιοι, αυτοί οι οποίοι έχουν αναρίθμητες συνιστώσες, των οποίων οι «ιδεολογικές» καταβολές κυμαίνονται από Μάο και Τρότσκι μέχρι Ρόζα Λούξενμπουργκ και Ευρωκομμουνισμό. Ένας αχταρμάς χωρίς συγκεκριμένη ιδεολογία, όπου το «αντί» είναι η κυρίαρχη θέση τους σ’ ό,τι αφορά την Ελλάδα και τα εθνικά μας θέματα.
Β) Αυτοί οι περιφερόμενοι σαλτιμπάγκοι είναι ζήτημα μερικών εβδομάδων (για να μην πούμε ημερών…) να καταρρεύσουν, όταν θα πρέπει να αρχίζουν να εφαρμόζουν τα προεκλογικά τους ψεύδη. Μπορεί η προσμονή της εξουσίας να είναι το μόνο συγκολλητικό στοιχείο που να τους κρατά ενωμένους, αλλά ακριβώς επειδή πέρα από την δίψα για εξουσία, τίποτα άλλο κοινό δεν έχουν, θα δούμε ακόμη πολλά επεισόδια στο σήριαλ που θα λέγεται «Στον ΣΥΡΙΖΑ τρώγονται μεταξύ τους».
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ