Φρίκη και αποτροπιασμός σε ολόκληρο το γραικυλιστάν, σε δημοσιογραφικές ρούγες και καλντερίμια, σε πολυτελή κανάλια και σε φυλλάδες για το 7% της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ στις 6 Μαΐου 2012 και μετά την πρώτη «φρίκη», που έφαγαν τα παιδιά, ανασκουμπώθηκαν και έπιασαν δουλειά για τις εκλογές της 17ης Ιουνίου 2012. Σαράντα ημέρες λάσπης, απαξίας, αποκλεισμού και πάλι τίποτε και πάλι η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ στο 7% και σήμερα έξι μήνες μετά προσμετράται με διψήφιο νούμερο και είναι σταθερά το τρίτο κόμμα σύμφωνα, μάλιστα, με τις δικές τους δημοσκοπήσεις…
Δεν μπορούν να αποδεχθούν με ΤΙΠΟΤΕ αυτήν την πολιτική ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ, αλλά αυτό που περισσότερο με εκπλήσσει είναι γιατί απορούν γι’ αυτό το 7% της Χρυσής Αυγής και δεν απορούν το ίδιο για το 4% του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο έγινε… 26%(!) και σήμερα, όπως οι ίδιοι λένε ευρίσκεται στο 30%! Γιατί το ένα το θεωρούν φυσιολογική εξέλιξη και το άλλο πολιτικό παράδοξο; Μήπως γιατί έτσι τους βολεύει;
Μέσα σε όλα αυτά, μέσα στον πανικό τους για κάτι νέο που γεννήθηκε από εκεί που δεν το περίμεναν, ήλθε επιτέλους και η περίφημη δόση και τα ΜΜΕ καλλιεργούν ένα κλίμα αισιοδοξίας άνευ ουσίας, το οποίο μοιραίο είναι σύντομα να διαλυθεί σαν την πρωϊνή πάχνη όταν θα ανατείλει ο ήλιος της σκληρής πραγματικότητας. Ούτε λίγο, ούτε πολύ μας λένε ότι ήλθαν τα λεφτά και εντός ολίγου θα αρχίσουν οι κυβερνήτες της μνημονιακής συγκυβέρνησης να μοιράζουν Ευρώ στον κόσμο και οι άνεργοι να επιστρέφουν στις εργασίες τους! Τίποτε από όλα αυτά δεν θα γίνει και η φτηνή προπαγάνδα τους, όπως κάθε προπαγάνδα, θα τελειώσει εντός ολίγου . Το μόνο που θα μείνει είναι ένα αβάσταχτο χρέος για την Ελλάδα και μία πρωτοφανής υποδούλωση της Πατρίδας μας στους παγκόσμιους τοκογλύφους, την οποία καλείται να ανατρέψει ένα Κίνημα αυθεντικά εθνικό και πραγματικά λαϊκό.
Όμως, αφορμή για το κείμενο αυτό μου έδωσε ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε στο Βήμα online του έγκριτου δημοσιογράφου κ. Αντώνη Καρακούση, άρθρο με τίτλο “Οι ρεβανσιστές της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ”, το οποίο λέγει πολλά και ασφαλώς χρήζει απαντήσεως.
ΤΟ ΜΟΝΟ ΚΟΜΜΑ ΠΟΥ ΚΕΡΔΙΖΕΙ
Χωρίς πολλά λόγια λοιπόν σας παραθέτω το πρώτο απόσπασμα από το άρθρο του κ. Καρακούση, στο οποίο με μία πρωτοφανή ειλικρίνεια τονίζει τα παρακάτω:
«Αντώνης Καρακούσης, Οι ρεβανσιστές της Χρυσής Αυγής, BHMA, 14/12/2012: Ας μιλήσουμε καθαρά, χωρίς περιστροφές. Όσοι διερευνούν και αξιολογούν τις διαθέσεις της κοινής γνώμης γνωρίζουν ότι μετά τις δεύτερες εκλογές του περασμένου Ιουνίου κανένα από τα γνωστά κόμματα δεν έχει δυναμική. Οι δημοσκοπήσεις όλων των εταιριών κατατείνουν στο αυτό συμπέρασμα…
Το μόνο κόμμα, που σύμφωνα με όλους τους δημοσκόπους, κερδίζει είναι αυτό της Χρυσής Αυγής! Κακά τα ψέματα, λοιπόν, το ακροδεξιό, εθνικιστικό, με χουντικές και νεοναζιστικές καταβολές, κόμμα του κ.Μιχαλολιάκου είναι το μεγάλο κερδισμένο της οικονομικής κρίσης. Το δυστύχημα δε, είναι ότι έρχεται δεύτερο στη νέα γενιά…»
Οι χαρακτηρισμοί του αρθρογράφου κ. Αντώνη Καρακούση δεν μας αντιπροσωπεύουν. Τουλάχιστον όλοι. Αυτό όμως που έχει σημασία είναι ότι παραδέχεται ότι στο αύριο που έρχεται η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ θα έχει μία δυναμική παρουσία! Δεν είναι λίγοι αυτοί, οι οποίοι πιστεύουν ότι η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ αποτελεί μία φωτοβολίδα. Ακόμη δεν έχουν καταλάβει τίποτε. Έχουν την αφέλεια ή μάλλον την αλαζονική βλακεία να πιστεύουν ότι μία Ιδεολογία είναι δυνατόν να εκμηδενιστεί με αφορισμούς και αναθέματα. Δεν τους περνά καν σαν σκέψη από τον νου ότι υπάρχουν σε αυτή την χώρα, που ρήμαξαν, λεηλάτησαν και την διέφθειραν, ακόμη Ιδεολόγοι. Αυτό πάντως που είναι βέβαιο είναι ότι όπως ομολογεί και ο εκ των κορυφαίων αρθρογράφων του συγκροτήματος, το μόνο κόμμα που κερδίζει είναι αυτό της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ!
ΤΟ «ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ»
Στην συνέχεια του άρθρου του, ο κ. Αντώνης Καρακούσης, γράφει:
«Όσοι δεν φορούν παρωπίδες και δεν φοβούνται την αλήθεια, εύκολα μπορούν να διακρίνουν ότι η Χρυσή Αυγή είναι αυτή τη στιγμή το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ελληνικής Δημοκρατίας. Το μόνο ίσως που θα ήθελε να την ανατρέψει.»
«Αρχή Σοφίας ονομάτων επίσκεψις», όπως είχε γράψει ο Αντισθένης. Τι εννοεί «Ελληνική Δημοκρατία» ο κ. Καρακούσης πρέπει να το διευκρινίσει και μόνον τότε, εάν και εφ’ όσον το περιγράψει και το ερμηνεύσει σαν όρο, μόνον τότε μπορεί να κριθεί εάν η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ελληνικής Δημοκρατίας. Γιατί δεν αποκλείεται αυτό, το οποίον έχει κατά συνήθειαν ορισθεί να αποκαλείται Ελληνική Δημοκρατία να είναι μία άθλια μπανανία, γεμάτη σκάνδαλα, αναξιοκρατία και ανηθικότητα. Υπ’ αυτήν την έννοια, η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ δεν είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα μίας αληθινά ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, αλλά ίσως και η μοναδική της λύση!
Ίσως, όμως, για τον κ. Καρακούση και την συντριπτική πλειοψηφία των δημοσιογράφων, πρέπει οπωσδήποτε να συντηρηθεί μια κατάσταση πολιτικά και ηθικά απαράδεκτη, η οποία παραβιάζει ακόμη και αυτούς τους ίδιους τους νόμους, τους οποίους η ίδια θέσπισε, πρέπει να συντηρηθεί, έστω και ταριχευμένη, προκειμένου να μη θιγούν τα κακώς κείμενα… Δυστυχώς γι αυτούς ο λαός έχει διαφορετική άποψη!
ΠΕΡΙ “ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΥ” ΚΑΙ “ΡΕΒΑΝΣ”
Δεν πρόκειται, λοιπόν, εις ουδεμία των περιπτώσεων περί ανατροπής καμίας δημοκρατίας. Δεν αποτελεί «ανατροπή» η αποκατάσταση του ΔΙΚΑΙΟΥ, σύμφωνα πάντα με το λαϊκό αίσθημα και με την θέληση οπωσδήποτε του Λαού. Ευχαριστούμε πάντως τον κ. Καρακούση, ο οποίος είχε την καλοσύνη να διαφοροποιήσει την θέση του, από αυτούς τους συναδέλφους του, οι οποίοι προσπαθώντας να εξορκίσουν την πραγματικότητα, επιχειρούν να παρουσιάσουν την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ σαν μία ομάδα ανεγκέφαλων άνευ ιδεολογικού και πολιτικού περιεχομένου. Όχι πως το κάνει για… καλό, αλλά για να καταδείξει την κατ’ αυτόν επικινδυνότητά μας και ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα, όπως πιστεύουν πολλοί συνάδελφοί του. Έτσι στην συνέχεια του κειμένου του γράφει:
«Όσοι έχουν παρακολουθήσει τη διαδρομή των κεντρικών στελεχών που την συγκροτούν, γνωρίζουν ότι έχουν να κάνουν με νοσταλγούς της Χούντας, οι οποίοι διαθέτουν ιδεολογικό – πολιτική κατάρτιση, με πρόσωπα που έχουν στερηθεί -μένοντας ηθελημένα για τις ιδέες τους στο περιθώριο της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής- αλλά και δράσει με όλα τα μέσα και μάλιστα επί δεκαετίες για τις νοσηρές αντιδημοκρατικές αντιλήψεις τους. Πρόκειται εντέλει για μια ομάδα δογματική και αποφασισμένη, που προετοιμαζόταν χρόνια και χρόνια και ένιωσε ότι έχει τώρα την ευκαιρία να ξαναγράψει την Ιστορία κατά τις πεποιθήσεις της…
Ωστόσο, η μάχη ήταν και παραμένει πολιτική. Στο πεδίο της Πολιτικής θα κριθεί πλέον η μάχη με τους ρεβανσιστές της Χρυσής Αυγής…»
Θα πρέπει να δηλώσουμε εις απάντηση των παραπάνω ότι ευρισκόμεθα εντός τόπου και χρόνου και δεν είμαστε νοσταλγοί καμίας καταστάσεως του παρελθόντος. Πράγματι, ηθελημένα ήμασταν στο παρελθόν σε αυτό, το οποίο αποκαλεί “περιθώριο” και μάλιστα «περιθώριο της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής»… Τι εννοεί, αλήθεια, στο “περιθώριο” της κοινωνικής ζωής; Ότι δεν κοσμούσαμε με τα πρόσωπά μας τις κοσμικές στήλες των φυλλάδων και δεν κάναμε παρέα στα γνωστά κοσμοπολίτικα στέκια της Μυκόνου και του Κολωνακίου με τους «καθώς πρέπει» κύριους, κυρίες και όποιους τέλος πάντων μπορεί να ήταν κύριοι ή κυρίες; Τι εννοεί “περιθώριο” της πολιτικής; Ότι ήμασταν αμέτοχοι αυτών των 38 χρόνων του αμαρτωλού δημοσίου βίου; Ναι, έτσι είναι, και είμαστε υπερήφανοι γι’ αυτό! Τι εννοεί στο “περιθώριο” της οικονομικής ζωής; Ότι δεν κάναμε business με τα γνωστά «λαμόγια», τα οποία έχουν φυγαδεύσει στο εξωτερικό δισεκατομμύρια ευρώ και χρωστούν στο Ελληνικό κράτος εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ; Ναι πράγματι έτσι είναι! Γιατί αυτό ήταν η “οικονομική” ζωή της χώρας επί δεκαετίες. Δεν ήταν τίποτε άλλο από σκάνδαλα, βρώμικες εργολαβίες και σκοτεινούς χρηματισμούς…
Το κατά πόσον οι αντιλήψεις μας είναι «νοσηρές» και «αντιδημοκρατικές» το έκρινε και θα το κρίνει και πάλι ο λαός! Εκτός εάν κάποιοι, οι οποίοι έχουν… “υγιείς δημοκρατικές” αντιλήψεις αποφασίσουν τον σε όλες τις περιπτώσεις νομικά αμφίβολο και πολιτικά επικίνδυνο αποκλεισμό μας. Πράγματι, όπως γράφετε, η μάχη ήταν και παραμένει πολιτική. Συμφωνούμε απόλυτα. Όμως δεν πρόκειται για “ρεβάνς”, πρόκειται για αποκατάσταση του δικαίου. Εάν κάποιοι τώρα έχουν λόγους αυτήν την αποκατάσταση να μη την θέλουν και έχουν κάτι να φοβούνται είναι δικό τους θέμα…
Ν.Γ. ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣ
