Γράφει ο Ελευθέριος Γ. Σκιαδάς
Με αυτόν τον τίτλο υποδέχτηκε τα Χριστούγεννα του 1922 ο σπουδαίος Κώστας Αθάνατος, ψευδώνυμο του Κωνσταντίνου Καραμούζη, ο οποίος, έχοντας προ οφθαλμών τη μικρασιατική συμφορά, μας έδωσε ένα από τα μνημειώδη κείμενα της νεοελληνικής εορταστικής λογοτεχνίας. Έγραψε ότι «Πρόσφυξ εφέτος ο Υιός του Ανθρώπου δεν ευρίσκει απόψε Φάτνην να γεννηθή»! Η εθνική ήττα, οι συνθήκες διαβίωσης των εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων, η διάχυτη ανασφάλεια, η οικονομική δυσπραγία, η αδυναμία εξασφάλισης των απαραίτητων, η κατάσταση της αγοράς και περισσότερο το ψυχικό άλγος των Ελλήνων έσπρωχναν το χέρι του διανοητή να γράψει ότι: «Η Θεομήτωρ δέσποινα φεύγει διωκομένη, διασχίζει αλλόφρων και έντρομος επί υποζυγίου τας εκτάσεις των ερήμων και εις την αγκάλη της σφίγγει με λαχτάρα το νεογνόν».
Ο ευαίσθητος δημοσιογράφος διαπίστωνε πως ο κακούργος, βάναυσος και ανηλεής εχθρός είχε εισβάλει στη Βηθλεέμ του Γένους κατά την Άγια Νύκτα. Πυρπόλησε τη φάτνη, έπνιξε τη φωνή των ποιμένων και ανάγκασε τους μάγους να λοξοδρομήσουν κλείνοντας δια παντός τους ουρανούς. Ανάγκασε τη Μητέρα να διαβεί ποταμούς αιμάτων και να τραπεί σε φυγή προς άλλους τόπους για να σώσει το παιδί της. Οι άγγελοι δεν πρόφτασαν ν’ ανέβουν στα υπέργεια δώματα για να ανακράξουν με τη γλυκιά μουσική τους το επί «Γης Ειρήνη». Κάθισαν με κομμένα τα φτερά και θρήνησαν όσους σφάδαζαν εγκαταλελειμμένοι από τον Καλό Θεό…
Ανάλογος και ο επίλογος, ο οποίος σε ημέρες αγάπης υπόσχεται εκδίκηση: «Ο νέος Θεός, καθώς τα παγωμένα δάκτυλα της Μητρός Του εγγίζουν τα παγωμένα μέλη Του, δακρύζει από τον πόνον, ζαρώνει εις την μητρικήν αγκάλην, θηλάζει το γάλα της οδύνης, και με τα δάκρυα του πόνου Του, ενώπιον των αγίων εικόνων που τον περιστοιχίζουν, υπόσχεται εκδίκησιν!…».