Σε πολύ λίγο το 2012 θα αποτελεί παρελθόν. Μπορεί να μην ήρθε το τέλος του κόσμου, όπως η εσχατολογία και η συνωμοσιολογία υποστήριζε όλο αυτό το χρονικό διάστημα, μπορούμε όμως να υποστηρίξουμε ότι μέσα στο 2012 άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για το τέλος του κόσμου της μεταπολίτευσης, εδώ στην Ελλάδα. Συνηθίζω κάθε χρόνο να κάνω έναν απολογισμό της χρονιάς που πέρασε. Αυτό προσπαθώ να το κάνω παραθέτοντας μια ουσιαστική και εμπεριστατωμένη άρθρωση κειμένου και όχι να φλυαρήσω.
Εις ό,τι αφορά στην ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ είναι φανερό, ακόμη και στον πιο αδαή, ότι το έτος αυτό, του οποίου τις τελευταίες μέρες διανύουμε, ήταν το πιο παραγωγικό από πλευράς πολιτικής ανάπτυξης και εκλογικής επιρροής. Όλα αυτά, όμως, δεν προήλθαν από την μια μέρα στην άλλη. Αντιθέτως, αποτέλεσαν το επιστέγασμα μιας μακροχρόνιας πορείας, η οποία συνεχίζεται, καθώς σκοπός του Κινήματος σε καμία περίπτωση δεν είναι το ”άραγμα” σε κάποια (ή κάποιες) σχετική επιτυχία, αλλά η συνεχής ανέλιξη προς τα εμπρός. Σκοπός μας δεν είναι ένα κομμάτι της ”πίτας” (έστω και το πιο νόστιμο), ούτε καν ολόκληρη η ”πίτα”. Θέλουμε ολόκληρο τον ”φούρνο” που την παράγει, με ό,τι αυτό συνεπάγεται! Όταν γράφουμε στα κείμενα μας ή φωνάζουμε την ρήση ”ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!”, δεν το κάνουμε γιατί μας αρέσει ως σύνθημα, πολύ περισσότερο, δε, για λόγους συνήθειας. Το κάνουμε γιατί σκοπός μας είναι η ΝΙΚΗ, με κάθε μέσο και τίμημα, ό,τι κι αν μας ”κοστίσει”, γιατί μόνο έτσι μπορούμε να έχουμε ένα ευοίωνο μέλλον για το Έθνος μας και τις μελλοντικές γενιές των Ελλήνων.
Με βάση, λοιπόν, όλα αυτά πορευθήκαμε για πάρα πολλά χρόνια, χτίζοντας αργά, μα σταθερά, ένα σύγχρονο, στιβαρό και σοβαρό Εθνικό, Λαϊκό, Επαναστατικό Κίνημα, για την Ελλάδα του Σήμερα και του Αύριο. Ακόμα και όταν απείχαμε από τις εκλογές στο παρελθόν, είτε για λόγους πολιτικής τακτικής είτε για λόγους ελλιπών οικονομικών δυνατοτήτων, ξεκαθαρίζαμε ότι η μη συμμετοχή μας στις δεδομένες εκλογικές διαδικασίες δεν σήμαινε ταυτόχρονα και ιδεολογικοποίηση του θεσμού της αποχής. Μακριά από Εμάς οποιαδήποτε αντίληψη υπόκλισης στην αυθόρμητη τάση της αποχής, λόγω αηδίας, απογοήτευσης, ενδεχομένως και ”αποστράτευσης”. Η αποχή, από μόνη της, δεν αρκεί. Η αποχή, η οποία συνοδεύεται από εθνική και κοινωνική πολιτική αδράνεια αποτελεί παράγοντα ισχυροποίησης του συστήματος. Όπως, άλλωστε, παράγοντα ισχυροποίησης αποτελεί και η όποια εκλογική συμμετοχή που δεν συνοδεύεται με τίποτα άλλο εκτός από την προσέλευση στην κάλπη. Για Εμάς τους Χρυσαυγίτες, Άνδρες και Γυναίκες, το μέγα ζητούμενο πάντοτε ήταν, και συνεχίζει να είναι, μια άλλη πιο ουσιαστική συμμετοχή: αυτή στους δρόμους του Αγώνα και της Δράσης. Στο παρελθόν, το λογικό κάλεσμα για αποχή δεν ήταν, σε καμιά περίπτωση, το άλλοθι για την περιστροφή γύρω από την μιζέρια και την εσώκλειστη απομόνωση, αλλά αποτελούσε ταυτόχρονα και κάλεσμα για συμμετοχή σε μια ενεργητική διαδικασία δημιουργίας ενός δικτύου συγκρότησης της Εθνικής και Κοινωνικής Αντίστασης ενάντια στους εξουσιαστές της Πατρίδας και του Λαού, στις αιματορουφήχτρες κάθε ζωτικής ικμάδας των ζωών μας.
Μπορεί, λοιπόν, να μην είχαμε πρωταγωνιστικό ρόλο στην κεντρική πολιτική σκηνή για αρκετά χρόνια, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ήμασταν ”στο περιθώριο”, όπως αρέσκονταν να μας τοποθετούν οι παντός είδους εχθροί μας. Γιατί άλλο πράγμα είναι το μειοψηφικό Κίνημα και άλλο το περιθωριακό ”κίνημα”. Τα μειοψηφικά Κινήματα, ανεξαρτήτως αρχικού μεγέθους, μπορούν να έχουν προωθητικό ρόλο, να αναδεικνύουν ζητήματα, να λειτουργούν παραδειγματικά, να δημιουργούν υποδειγματικές αφετηρίες για αυθεντικές επαναστατικές διαδρομές. Αντιθέτως, τα περιθωριακά ”κινήματα” αποτελούν, κατά κανόνα, παρακμιακές ομάδες που εκφράζουν με τις απόψεις και τα πεπραγμένα τους την ”εναλλακτική” σήψη της κοινωνίας. Ομάδες, συνήθως, μονοθεματικού χαρακτήρα, με εκφυλιστικό (π.χ. ομοφυλοφιλία) ή απλώς ακίνδυνο (π.χ. οικολογία) περιεχόμενο. Πιστεύοντας ακράδαντα ότι η Ιδεολογία με την Πολιτική πρέπει απαραιτήτως να αποτελούν έννοιες αλληλένδετες, δεν θελήσαμε να κλειστούμε σε κάποιο, ακίνδυνο για το σύστημα, ”γκέτο” αυτάρκειας και αυτοϊκανοποίησης, μακριά από τον ”αδαή όχλο”. Γι’ αυτό, επί πολλά χρόνια, πασχίζαμε απ’ αυτή την Συνολική Συλλογική Έκφραση ιδεών και Πράξεων να ρίχνουμε αχτίδες φωτός στην σκοτεινή πραγματικότητα, σπάζοντας τον παραμορφωτικό καθρέπτη της κυρίαρχης προπαγάνδας. Η πολεμική μας ενάντια στο καθεστώς της διαφθοράς, της σήψης και της παρακμής δεν έγινε με όρους θεατρικής κριτικής, ούτε από θέση παραίτησης και ανάθεσης σ’ άλλους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα, αλλά από θέση ενεργητικής αντίστασης, συνολικής άρνησης του συστήματος, ουσιαστικής αλλαγής της υπάρχουσας καθεστωτικής νοοτροπίας. Γι’ αυτό, άλλωστε, τον λόγο δεν απεμπολήσαμε ποτέ την ανεξαρτησία των απόψεων μας στο όνομα ενός θολού, αν όχι ψευδεπίγραφου, ”εθνικού χώρου” ενάντια στο πολιτικό κατεστημένο, αγωνιζόμενοι πάντα για ένα Κίνημα Αντίστασης και Διεκδίκησης. Ένα Κίνημα Εθνικό και Λαϊκό, Επαναστατικό και Ανεξάρτητο, στηριγμένο -αποκλειστικά και μόνον- στις δικές του δυνάμεις. Αυτό το Κίνημα είναι, αναμφίβολα, η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, επ’ ουδενί όμως δεν εφησυχάζουμε. Πρέπει να συνεχίσουμε να καλυτερεύουμε σ’ όλους τους τομείς των δραστηριοτήτων μας.
Σ’ αυτές τις συνθήκες, για κάθε Χρυσαυγίτη και Χρυσαυγίτισσα, η σωστή και αναλυτική ενημέρωση, η ολόπλευρη κοινωνική ζύμωση, οι πολιτικές αποκαλύψεις αποτελούν τα απαραίτητα στοιχεία για τον διεμβολισμό του κυρίαρχου σκηνικού, το σπάσιμο της καθεστωτικής προπαγάνδας. Για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε σε δεύτερο βαθμό την σκέψη μας, θα πρέπει να είμαστε γνώστες του πρωτογενούς υλικού. Να γνωρίζουμε, με κάθε λεπτομέρεια, τι αποφασίζουν οι δυνάστες μας και οι ελληνόφωνοι συνεργάτες τους, πώς σχεδιάζουν να πορευθούν προκειμένου να μας φιμώσουν σε μεγαλύτερο βαθμό. Έτσι, η Εθνικιστική Ιδεολογική καθαρότητα και η Πολιτική τακτική, διαμέσου μιας επεξεργασμένης φιλολογίας, αποκτούν μια ιδιαίτερη όσο και διευρυμένη σημασία. Είναι αυτή που ξεκαθαρίζει τους ορίζοντες, αντιπαραθέτει τα ”στρατόπεδα” και το ποικίλο ”οπλοστάσιο” τους, συγκροτώντας έτσι μια νηφάλια ανατρεπτική συνείδηση, χωρίς την οποία δεν μπορεί να δοθεί, με αξιώσεις, ο Αγώνας ενάντια στο σύστημα και τους υποτελείς του.
Κάνοντας, λοιπόν, την απαραίτητη σύνδεση με τα προηγούμενα, επαναλαμβάνω ότι σκοπός μας είναι η ΝΙΚΗ. Αναμφισβήτητα, ο Ηρωισμός, η Αυτοθυσία, η Αυταπάρνηση, η Μαχητικότητα είναι στοιχεία απολύτως απαραίτητα για κάθε Επαναστατικό Κίνημα την Νίκη, όμως, την δίνει η Πολιτική Οργάνωση, με την αντοχή της Πίστης, το επίπεδο της Συνείδησης, την σιδερένια Πειθαρχία και την ικανότητα να Σχεδιάζει, πορευόμενη προς τα εμπρός. Στους θυελλώδεις καιρούς που ζούμε, όλα αυτά αποτελούν το κλειδί που ανοίγει την πόρτα της εξόδου κινδύνου από τα ”έκτακτα καιρικά φαινόμενα”. Εντρυφώντας ακόμη περισσότερο στην πολύτιμη έννοια της Πολιτικής Οργάνωσης στο Λαϊκό Εθνικιστικό Κίνημα της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, βάζουμε στην άκρη τους λεκτικούς φανφαρονισμούς και τις βεβιασμένες κινήσεις, τα οποία αποτελούν το λανθασμένο αποτέλεσμα ανώριμων ατομικιστικών ”αβανγκαρντισμών” που δεν οδηγούν πουθενά παρά μόνο σε καταστάσεις συστημικής συμπεριφοράς και πολιτικής, που πολύ συχνά φορούν το φανταχτερό ένδυμα της ”αυτονομίας”, της ”αυτοοργάνωσης” και διαφόρων άλλων ”αυτο-”. Αφήνουμε το 2012 πίσω, με την ικανοποίηση ότι κερδίσαμε μια μάχη, μια πολύ μεγάλη μάχη, αλλά ο Πόλεμος για την Απελευθέρωση της Χώρας θα συνεχιστεί και το 2013. Νέο έτος, Νέοι Αγώνες για την Ελλάδα των Ονείρων, μα πάνω απ’ όλα, των Αγώνων μας. ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ