Το σύστημα, με τα φερέφωνα του, εξακολουθεί να προκαλεί την νοημοσύνη όλων μας με την επιλεκτική αντιμετώπιση της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ. Άπειρες φορές, μέχρι τώρα, οι ποικιλόχρωμοι φορείς του καθεστώτος (κόμματα, δημοσιογράφοι κλπ) θεωρούν ως κάτι το αυτονόητο το να βρίζουν την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ (και αυτό να θεωρείται ως νηφάλια πολιτική άποψη) και Εμείς να δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα το υβρεολόγιο τους. Όταν το Κίνημα μας απαντά στην αστήριχτη και ασόβαρη λασπολογία, την οποία δέχεται, αυτομάτως «ιερή αγανάκτηση» καταλαμβάνει τους υποκριτές που υπηρετούν το σαθρό πολιτικό κατεστημένο. Το πιο πρόσφατο περιστατικό αφορά την επίθεση την οποία, έστω και έμμεσα, έκανε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κάρολος Παπούλιας, εναντίον της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ και την επιβεβλημένη απάντηση μας σ’ αυτήν την επίθεση.
Για μια ακόμη φορά οι κίβδηλοι πλουραλιστές των καθεστωτικών φορέων, είτε πρόκειται για κόμματα, είτε για ΜΜΕ, θεωρούν ως παράλογη συμπεριφορά το να απαντήσουμε στα όσα αρνητικά για την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ είπε ο Κάρολος Παπούλιας. Πέρα, όμως, από την επίσημη ανακοίνωση – απάντηση, την οποία εξέδωσε το Κίνημα μας, μπορούμε να προσθέσουμε και τα εξής: Ο Κάρολος Παπούλιας, είναι ναι μεν Πρόεδρος της Δημοκρατίας, όμως με τις κατά καιρούς τοποθετήσεις του φέρεται σαν κοινός κομματάρχης, παίρνοντας σαφέστατα θέση υπέρ ή κατά συγκεκριμένων πολιτικών καταστάσεων και προσώπων. Επομένως θα κριθεί γι’ αυτές τις συγκεκριμένες θέσεις του, και ας πάψει επιτέλους το παραμύθι ότι αν αντικρούσει κάποιος τις απόψεις του Προέδρου της Δημοκρατίας θίγεται ο συγκεκριμένος θεσμός.
Ο θεσμός βρίσκεται υπεράνω προσώπων, επομένως, όταν κρίνονται τα λεγόμενα τους, αυτό αφορά εκείνους και όχι την θεσμική τους ιδιότητα. Ο Κάρολος Παπούλιας, λοιπόν, δεν αποτελεί προϊόν «παρθενογένεσης» στον πολιτικό στίβο της Χώρας, αλλά έχει την δική του πολιτική πορεία. Και γι’ αυτήν μπορεί να κριθεί. Για Εμάς τους Έλληνες Εθνικιστές της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, Άνδρες και Γυναίκες, ο Κάρολος Παπούλιας μπορεί και πρέπει να κριθεί, ως πολιτικό πρόσωπο, τόσο για τις απόψεις του παρελθόντος όσο και για τα τωρινά πεπραγμένα του.
Δεν ξεχνάμε, λοιπόν, ότι ο Κάρολος Παπούλιας ως υπουργός εξωτερικών στην κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, υπέγραψε την άρση της εμπολέμου καταστάσεως με την Αλβανία, τον Αύγουστο του 1987, προκαλώντας την οργή των Βορειοηπειρώτικων σωματείων. Ας μην του θυμίσουμε καλύτερα ποιο σύνθημα εκστόμιζαν τότε εναντίον του τα Βορειοηπειρώτικα σωματεία… Ας θυμηθεί, επίσης, τι δηλώσεις έκανε εκείνη την εποχή για τις συνθήκες διαβίωσης των σκλαβωμένων Βορειοηπειρωτών, οι οποίοι στέναζαν κάτω απ΄την αιμοσταγή τυραννία του Ενβέρ Χότζα, αρχικά, και του Ραμίζ Αλία αργότερα. Ακόμη, δεν ξεχνάμε τον ρόλο του ως δανειστή της Βίλας της οδού Αγράμπελης, για το «σπιτάκι» του Ανδρέα Παπανδρέου.
Δεν πρόκειται, φυσικά, να σχολιάσουμε ούτε το μη ελληνικό του όνομα (το κάρολος παραπέμπει στον «αυστριακό» σοσιαλδημοκράτη Κάρολο Καούτσκι), ούτε το γεγονός ότι έχει τούρκο γαμπρό (και εγγονή με το «ελληνοπρεπέστατο» όνομα Λεϊλά). Αυτό αφορούν γεγονότα της προσωπικής του ζωής και δεν χρειάζεται να πούμε τίποτα.
Ως πολιτικό πρόσωπο, όμως, και μάλιστα ως ανώτατος πολιτικός παράγοντας, ο Κάρολος Παπούλιας οφείλει να ενώνει και όχι να διχάζει. Δεν μπορεί να επιτίθεται σ’ ένα ιδεολογικό και πολιτικό Κίνημα, το οποίο εκφράζει καθημερινά όλο και περισσότερους Έλληνες (και ιδιαίτερα τα λαϊκά στρώματα), ενώ την ίδια στιγμή να υπογράφει αδιαμαρτύρητα τα Μνημόνια που οδηγούν την Χώρα μας στον όλεθρο και την καταστροφή και τον Λαό μας στην απόγνωση και τις αυτοκτονίες. Δεν μπορεί να ακούει πριν από μερικά χρόνια την τότε πρόεδρο της Βουλής, Άννα Ψαρούδα Μπενάκη, να του λέει ότι τα σύνορα και η εθνική κυριαρχία θα περιορισθούν και αυτός να μην προβαίνει στην παραμικρή διαμαρτυρία.
Όλοι οι πολίτες είναι ίσοι απέναντι στον Νόμο και την κριτική, επομένως αυτό ισχύει και για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Η θεσμική του ιδιότητα δεν αποτελεί σε καμιά περίπτωση άλλοθι για την αποφυγή κριτικής των λεγομένων του. Ο ίδιος με τις πράξεις του πρέπει να αποδεικνύει ότι είναι υπερκομματικός και δεν «κλείνει το μάτι» προς συγκεκριμένες κομματικές παρατάξεις, οι οποίες μάλιστα ευθύνονται τα μέγιστα για την σημερινή τραγική και εκφυλιστική κατάσταση του Τόπου. Οι πράξεις, όμως, του Κάρολου Παπούλια μόνο υπερκομματικό χαρακτήρα δεν δείχνουν. Επομένως, γι’ αυτές τις θέσεις, τις απόψεις και τις δηλώσεις του θα κριθεί, όπως και κάθε Έλληνας, χωρίς περιορισμούς και επιλεκτική αντιμετώπιση. Αυτό, ας το συνειδητοποιήσουν τόσο τα κόμματα όσο και οι φυλλάδες που έσπευσαν να απλώσουν «δίχτυ προστασίας» γύρω από τον Κάρολο Παπούλια. Αν θεωρούν ότι μ’ αυτόν τον τρόπο τον προστατεύουν κάνουν μεγάλο λάθος. Ίσα – ίσα που τον εκθέτουν, ως ταυτόσημο με πρόσωπα και καταστάσεις αποκλειστικά υπεύθυνες για το σημερινό αίσχος.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ