Το σύνθημα αυτό μένει βαθειά χαραγμένο στη μνήμη και την καρδιά όποιου βαδίσει έστω και για μία στιγμή πάνω στην πράσινη γραμμή της Λευκωσίας. Όποιου αντικρίσει λίγα μέτρα εμπρός του τη νεκρή ζώνη – όπου ο χρόνος απότομα σταμάτησε εκείνο το αλησμόνητο θέρος του 1974 – και πιο πέρα τα τουρκικά φυλάκια, τους μιναρέδες και την τεράστιο ημισέληνο που σκλαβώνει τον Πενταδάκτυλο. Με το σύνθημα αυτό χαραγμένο στην καρδιά έφυγε απ’ αυτόν τον μάταιο κόσμο ο Θεόφιλος Γεωργιάδης 17 χρόνια πριν, στις 20 Μαρτίου του 1994, ημέρα Κυριακή και τότε, όπως και τώρα, χτυπημένος θανάσιμα από 5 σφαίρες έξω από την οικογενειακή του εστία στην ελεύθερη Λευκωσία. Ας είναι αυτό το λιτό κείμενο ένας φόρος τιμής σε έναν Έλληνα – έναν άνθρωπο που συγκέντρωνε πράγματι στη μορφή του τις αρετές του Έλληνα – που έφυγε πάνω στο άνθος μίας ζωής αγώνων και θυσιών, στη διαχρονική μάχη για ελευθερία και αξιοπρέπεια.
Γόνος οικογένειας προσφύγων από τα κατεχόμενα προάστια της Λευκωσίας, μεγαλωμένος με το όραμα της επιστροφής, στα 18 του κατετάγη στις Δυνάμεις Καταδρομών της Εθνικής Φρουράς εκπληρώνοντας ένα όνειρο ζωής. Από τη Σ.Ε.Α.Π. στη Ρεντίνα και το Κέντρο Εκπαίδευσης Ανορθοδόξου Πολέμου και από ‘κεί πίσω στην Κύπρο, Έφεδρος Ανθυπολοχαγός πλέον στην θρυλική 32 Μοίρα Καταδρομών, με την οποία χιλιάδες Ελλαδίτες είχαμε την τιμή να συνυπηρετήσουμε στην προσωρινή της έδρα στο ΚΕΜΚ Σταυροβουνίου, όπου μεταστάθμευσε μετά τις θρυλικές επιχειρήσεις του 1974 στον Πενταδάκτυλο και τον βαρύ φόρο αίματος που πλήρωσε στον βωμό της ελευθερίας. Μετά την στρατιωτική του θητεία ο Θεόφιλος Γεωργιάδης ολοκληρώνει τις πανεπιστημιακές του σπουδές πάνω στις πολιτικές επιστήμες στην Πάντειο και μαθαίνει άπταιστα τουρκικά.
Έχοντας αποδεχθεί τη βασική, όσο και πανάρχαια αρχή
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΗΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ