Σε πρόσφατη διαδικτυακή συζήτηση, ο ανά το πανελλήνιο καταγέλαστος ερωτύλος πινόκιο του ΣΥΡΙΖΑ κ. Τατσόπουλος, σε παρατήρηση συνομιλητή του, ότι ο Μουσολίνι ξεκίνησε την πολιτική του σταδιοδρομία ως αναρχικός και σοσιαλιστής, δήλωσε ότι “και την ιστορία του φασισμού γνωρίζει”, προσθέτοντας μάλιστα ότι ο ηγέτης του φασισμού, χρημάτισε και διευθυντής (έστω αρχισυντάκτης…) της σοσιαλιστικής εφημερίδας “Αvanti”. Για τον κ. Τατσόπουλο, καθώς και για κάθε άλλο αριστερό ή «αριστερό», ισχύει η ποιητική ρήση που αποδίδεται στον Μ. Βασίλειο, “ανέγνως, αλλ’ ουκ έγνως. Ή γαρ έγνως, ουκ αν κατέγνως ”. Διότι το ζητούμενο δεν είναι αν έχουν αναγνώσει την ιστορία, όπως ο κ. Τατσόπουλος διατείνεται, αλλά αν την έχουν μελετήσει, δηλαδή κατανοήσει και εξαγάγει από αυτήν τα αναγκαία συμπεράσματα. Επειδή αψευδής μάρτυρας της απόλυτης άγνοιάς τους είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζουν την Χρυσή Αυγή, τους προσφέρουμε δωρεάν μερικά μαθήματα πολιτικής ιστορίας προκειμένου να διεγείρουμε ένα υποψιασμό βάθους στην επίπεδη προβληματική τους. Διότι η γελοιότητα δεν μας διασκεδάζει, αντίθετα μας κουράζει. Επιτέλους θέλουμε σοβαρούς αντιπάλους!
Τι κατάλαβε λοιπόν ο Μουσολίνι το 1914, με την κήρυξη του πολέμου, που ένα αιώνα μετά δεν έχει καταλάβει ακόμη ο αναγνώστης της ιστορίας του φασισμού κ. Τατσόπουλος και οι αριστεροί ομογάλακτοί του; Κατάλαβε ότι ο επερχόμενος πόλεμος, ως διαμάχη του αυτοκρατορικού με τον δημοκρατικό εθνικισμό αποτελεί την ταφόπλακα της μαρξιστικής ουτοπίας και του διεθνιστικού σοσιαλισμού. Βλέποντας τον εργάτη να πολεμά στο ίδιο χαράκωμα με το αφεντικό του εναντίον του εθνικού αντιπάλου, ο πολιτικά οξυδερκής Μουσολίνι κατανόησε πολύ ταχύτερα από τους αφιονισμένους στην δογματική ιδεοληψία μαρξιστές συντρόφους του, ότι η πατρίδα είναι τόσο βαθειά ριζωμένο αρχετυπικό βίωμα, που αποτελεί ιστορικό υποκείμενο απείρως ισχυρότερο από την ταξική συνείδηση, η οποία δεν είναι παρά ένα απόρριμμα της ιστορικής συγκυρίας. Ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος λοιπόν ήταν ο θρίαμβος του εθνικισμού και η ταφόπλακα του μαρξισμού. Έτσι ο Μουσολίνι, προκρίνοντας ένα εθνικο-συνδικαλιστικό σοσιαλισμό, έναντι της νεκρής πλέον διεθνιστικής-μαρξιστικής ουτοπίας δημιούργησε τον φασισμό, δηλαδή τον πολιτικά οργανωμένο πατριωτισμό και σε δέκα χρόνια ήταν κύριος της Ιταλίας. Στην αντίπερα όχθη, οι απολιθωμένοι, γραφικοί σοσιαλμαρξιστές πρώην σύντροφοί και ήδη αντίπαλοί του, χρειάστηκαν επίσης δέκα χρόνια για να καταλάβουν απλώς τι είχε συμβεί.
Μεταξύ όμως των αφελών μαρξιστών της εποχής που δεν προλάβαιναν να αφομοιώσουν τους ιδεολογικούς κολάφους με τους οποίους τους στόλισε η γενιά του πολέμου, τριγύριζε ανά την Ευρώπη, άκαπνος κι αλώβητος από τις μάχες που συνέθλιβαν την πατρίδα του κι ένας ρωσοεβραίος, ονόματι Βλαντιμίρ Ίλιτς Ουλιάνωφ ή Λένιν. Ο Λένιν ήταν πολιτικά οξυδερκής τόσο, όσο και ο Μουσολίνι, γι΄ αυτό και κατενόησε εξ ίσου γρήγορα όπως εκείνος, μέσα στην λαίλαπα του πολέμου, ότι ο ιδεολογικός του προπάτορας, ο μαρξισμός είχε πεθάνει. Έτσι, συγκολλώντας με πολιτική ιδιοφυία τα ιδεολογικά ερείπια και τα κατεδαφισμένα υλικά του μαρξισμού και εκμεταλλευόμενος την μέχρις εσχάτων εθνική σύγκρουση της τσαρικής Ρωσίας με την αυτοκρατορική Γερμανία, δημιούργησε στα μετόπισθεν του μετώπου και μαχαιρώνοντας πισώπλατα την θετή του πατρίδα, τον μπολσεβικισμό. Είναι ειρωνεία της ιστορίας, ότι στην μετάλλαξη του μαρξισμού σε μπολσεβικισμό συνέβαλε αποφασιστικά πλην της εβραϊκής διεθνούς που οργάνωσε το εγχείρημα και των αμερικάνικων τραπεζών που το χρηματοδότησαν και ο Γερμανός εθνικιστής στρατηγός Λούντεντορφ, αρχηγός του επιτελείου του Χίντεμπουργκ και μετέπειτα συμμαχητής του Χίτλερ, φυγαδεύοντας τον Λένιν με γερμανικό τραίνο από την Ελβετία στα μετόπισθεν του ρωσικού μετώπου.
Ποια ήταν συνεπώς τα πολιτικά συμπεράσματα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου; Ότι οι ευρωπαϊκοί λαοί μπορούσαν να πεθάνουν για την πατρίδα τους, γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων τους την τάξη τους. Η σύγκρουση εθνικισμού και σοσιαλισμού οδήγησε στον θρίαμβο της πατρίδας ως ιστορικού υποκειμένου, την τραγική διάψευση του μαρξισμού και του ταξικού εργατικού κινήματος ως αποβλήτων της ιστορικής συγκυρίας και στην δημιουργία δύο νέων πολιτικών πρωταγωνιστών, του φασισμού ως του πολιτικά οργανωμένου πατριωτισμού αφ’ ενός και του μπολσεβικισμού ως του πολιτικά οργανωμένου κομμουνισμού αφ’ ετέρου. Ο επίλογος του πολέμου γράφτηκε με την εξόντωση των γραφικών όσο και ρομαντικών γερμανών σπαρτακιστών από την σοσιαλδημοκρατία και το άδοξο τέλος των «περιούσιων» ηγετών τους, Λούξεμπουργκ και Λίμπνεχτ. Συνειδητοποιώντας κάποτε επιτέλους τον θάνατο του μαρξισμού, οι θεωρητικοί σοσιαλμαρξιστές επεχείρησαν να μεταλλαχθούν ιδεολογικά. Έτσι προέκυψαν δύο πολιτικά ρεύματα κατ’ αντιστροφή και στους αντίποδες του μαρξισμού: Ο ρεφορμισμός των Κάουτσκι – Μπερνστάϊν, που απορρίπτοντας ιδεολογικά την ταξική πάλη, την οποία ήδη είχαν απορρίψει πολιτικά οι λαοί της Ευρώπης δημιούργησε την σοσιαλδημοκρατία και εκ παραλλήλου, ο πολιτιστικός μαρξισμός των Γκράμσι – Λούκατς, που επεχείρησαν να μείνουν πιστοί στην μαρξιστική παράδοση, αντιστρέφοντας με τη σειρά τους το μαρξιστικό δόγμα, επιζητούντες πρώτα την αλλαγή του πολιτιστικού εποικοδομήματος και κατόπιν της παραγωγικής βάσης, δηλαδή της αλληλεπίδρασης των παραγωγικών σχέσεων με τις παραγωγικές δυνάμεις. Η ανατροπή που επιχείρησε ο πολιτιστικός μαρξισμός, ήταν η πιο ηχηρή απόδειξη της χρεοκοπίας της μαρξιστικής ουτοπίας, που προήλθε από τους κόλπους των ίδιων των μαρξιστών.
Ωστόσο, η νίκη του μπολσεβικισμού στα μετόπισθεν του μετώπου και η δημιουργία της Σοβιετικής Ένωσης από τους «περιούσιους» Λένιν – Τρότσκυ – Στάλιν – Μπουχάριν –Κάμενεφ – Ζηνόβιεφ καλλιέργησε νέες προσδοκίες στους μεταλλαχθέντες σε λενινιστές, πρώην μαρξιστές συντρόφους. Φαντασθείτε, ο λενινισμός ήταν τόσο ευθεία προέκταση του μαρξισμού, ώστε επεκράτησε στην πλέον υπανάπτυκτη βιομηχανικά κοινωνία της Ευρώπης, με ανύπαρκτο προλεταριάτο, την Ρωσία και απέτυχε στην πλέον βιομηχανικά ανεπτυγμένη χώρα, την Γερμανία. Επίσης, ενώ ο επιστημονικός μαρξισμός δογμάτιζε: “η οικονομία καθορίζει την πολιτική”, ο λενινισμός “προσάρμοσε”: “η πολιτική καθορίζει την οικονομία”. Η Σοβιετική Ένωση εξέθρεψε μια νέα γενιά Ευρωπαίων μπολσεβίκων, που στο όνομα του νεκρού πλέον μαρξισμού και του ζώντος λενινισμού επεχείρησαν την δεκαετία του 1920-1930 να κάνουν εξαγωγή της επανάστασης από την Ρωσία στην Ευρώπη, προδίδοντας τις πατρίδες τους για χάρη του κομμουνισμού. Εν τούτοις ένεκα της παραληρηματικής ιδεοληψίας και της εθελοδουλείας τους, λογάριασαν “χωρίς τον ξενοδόχο”, δηλαδή τα διδάγματα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και το πατριωτικό σθένος των ευρωπαϊκών λαών.
Έτσι, η δεύτερη και απόλυτη συντριβή των φρούδων μαρξιστικών ιδεολογημάτων επήλθε με την ανατροπή του κομμουνιστικού δόγματος: Δεν είναι οι προλετάριοι που δεν έχουν πατρίδα, αλλά η πατρίδα που δεν έχει προλετάριους! Ποιο είναι το δίδαγμα της ιστορίας μέχρι σήμερα; Ότι ο σοσιαλισμός χωρίς πατρίδα είναι ένα ψέμα. Ότι η πατρίδα είναι υπερκείμενη αξία αναφοράς, ένα αρχετυπικό βίωμα, λόγος που αξίζει να ζει κανείς γι’ αυτόν και να πεθαίνει. Αντίθετα, η τάξη και η ταξική συνείδηση είναι ένα απόρριμμα, ένα απολίθωμα της ιστορικής συγκυρίας, που ποτέ δεν συνείγηρε και ποτέ δεν πρόκειται να συνεγείρει τον λαό. Γι’ αυτό, οποτεδήποτε η ταξική συνείδηση συγκρούσθηκε μα τον πατριωτισμό, η ταξική συνείδηση ηττήθηκε κατά κράτος. Το ίδιο θα συμβεί και τώρα, συμβαίνει ήδη, κ. Τατσόπουλε κι εσείς οι άλλοι αριστεροί, μπολσεβίκοι και αναρχοσυμμορίτες κάθε απόχρωσης. Επειδή πολεμάτε την πατρίδα κι επειδή παραμένετε προσκολλημένοι στην ιδεολογική απολίθωση της δεκαετίας του 1930, γι’ αυτό και η ήττα σας από την Χρυσή Αυγή είναι ιστορικά προδιαγεγραμμένη.
Ν. Κ.
