οι βαρύτερες μεταπολιτευτικές ασθένειες του Ελληνικού εθνικισμού.
«Επιλέγω με πάθος την φαντασιόπληκτη ή ολότελα φαντασιακή, παραισθησιακή και μονοδιάστατη ερμηνεία της πραγματικότητας και κατευθύνω επιλεκτικά την δράση μου σε επιμελημένα επιλεγμένες «ατραυματικές» μεθόδους και ψευτομεγαλόπνοους, θολοξεκάθαρους στόχους».
«Επιλέγω εμμονοϊδεακά τον εκλεκτικό απομονωτισμό και την άρνηση οιωνδήποτε έλλογων συμβιβασμών, καθώς την απόρριψη του σχηματισμού αγωνιστικών μετώπων ή πολιτικών συμπαρατάξεων, με αξεπέραστο πρόσχημα την «δαμόκλειο σπάθη» της ιδεολογικής καθαρότητας και τη βαθύτατη πίστη στην καθαρολογική και θεόπνευστη μοναδικότητα της δικής μου επιλογής».
«Επιλέγω αναίτια την νοσηρά κεντρομόλο και προδιαγεγραμμένη ιστορική συντριβή μου και την παθολογική αποξένωση από ευρύτερες λαϊκές ομάδες επειδή απορρίπτω ψυχοπαθητικά, συνολικά και ανεπιφύλακτα, τον δήθεν «πολιτικό τυχοδιωκτισμό» (που εξ ορισμού έχουν οι «ξεπουλημένοι», «συμβιβασμένοι» και «δηλωσίες» άλλοι που διεξάγουν πολιτικό αγώνα), καθώς και την τακτική διαφοροποίηση λόγω της ευκαιριακής ανάδειξης και προβολής επιμέρους αιτημάτων είτε σταδίων και μεθόδου ιδεολογικοπολιτικής πάλης».
«Επιλέγω με ευλαβική ψυχοπαθολογική στερεοτυπία την ολοσχερή αποξένωση από την περιρρέουσα πραγματικότητα και την ανέμελη μικρονοϊκή διολίσθηση σε επιλογές οι οποίες κατακερματίζουν το εθνικιστικό κίνημα, ενώ απομονώνουν τον μικροαστό, αποσβολώνουν τον προλετάριο και δαιμονοποιούν τον μεσοαστό και τους χαρίζουν στα καθεστωτικά κόμματα ή σε δήθεν καθάριες «εθνικοεπαναστατικές» ομάδες που εμπορεύονται το όνομα ή και το όραμα μιας Εθνικής Αναγέννησης , μόνο και μόνο επειδή δεν χειραγωγούνται και αδυνατώ να τους καθοδηγήσω εγώ, δίχως να τους υπόσχομαι ή να τους κολακεύω».
«Επιλέγω την απόρριψη της οποιασδήποτε πολιτικής τακτικής κίνησης, επειδή μόνον η δική μου ερμηνεία που είναι απόλυτα σωστή, ανυπότακτη σε περιβαλλοντικούς περιορισμούς, γνωσιακά πλήρης και ιδεολογικά συνεπής, αποφαίνεται ότι η στρατηγική κυριαρχεί πλέον καθολικά στο πεδίο του πολιτικού πολέμου [την οποία όμως στρατηγική, απορρίπτω ακολούθως, επειδή αυταπατώμαι και καταδικάζω την κοινοβουλευτική συμμετοχή («αυτά τα κάνουν οι αστοί»), καθώς ευλογώ τις προοπτικές «αυτόνομης δράσης» που μου δίνει η μοναδικότητά μου, η αυτοοργάνωση και η ανυπαρξία αρχηγικού ελέγχου]. Συνεπώς επιλέγω με αδιατάρακτη αποφασιστικότητα, να βιώνω αυτοϊκανοποιητικά την περιβόητη πανάξια μοναδικότητά μου και το στιλπνό κατάφωτο επαναστατικό μου όνειρο, χαμένος μέσα στη διαρκή ανατροφοδοτούμενη ονείρωξή μου! Εγώ και μόνο εγώ, εθνικοεπαναστατικός προφήτης και τελετουργός : μαζί μου μόνον οι πιστοί μου».
Ιδού ανωτέρω, ο εγωμονισμός πραγματωμένος στον υπέρτατο βαθμό του και ο πλέον εθελότυφλος, μισαλλόδοξος φατριασμός στην επιτυχέστερη δυνατή παράστασή του μεταπολιτευτικά. Ιδού λοιπόν το είδωλο της ύπαρξής σας…. αγαπητοί άσπονδοι «ανένταχτοι» «Πατριώτες» και πατριώτες των ποικιλώνυμων συλλόγων, συνδέσμων και αδέσμευτων δέσμιων φορέων!
Ιδού η πολιτική κοινωνιοπάθεία σας «συναγωνιστές», «Συναγωνιστές» και δήθεν αγωνιστές της «αντισυστημικής» – επαναστατικής κι εθνικής τάχα ιδέας ! Αδέσμευτοι Πατριώτες, Εθνικοπατριώτες, Εθνικοδημοκράτες… εθνικιστές, εθνικοσοσιαλιστές, εθνικοεπαναστάτες, εθνικομπολσβίκοι , φασίστες, χουντικοί, μοναρχικοί… ή όπως αλλιώς θέλετε ν’ αυτοαποκαλείστε κατά βούληση …, ιδού η εγωπαθητική φυγομαχία σας, ντυμένη με εξεγερτικό πανωφόρι !
Δεν θα σταθούμε στις φατριαστικές και κοντόφθαλμες πολιτικές απόψεις των επικεφαλής «βραχνάδων», μιας και αποδεχόμαστε ως αναντίρρητο ιστορικό φαινόμενο την πολυπροσωπία και τον τακτικισμό ως πολιτικές πρακτικές. Τουλάχιστον σ’ αυτή την φάση που διέρχεται η χώρα μας είναι στατιστικά αναμενόμενο να υπάρχουν κάποιοι έντιμοι συνέλληνες που σαγηνεύονται μέσα στον πατριωτισμό τους και παγιδεύονται από έμμισθους ή χομπίστες προβοκάτορες, δειλούς φανφαρόνους και μικροαστούς πατριδέμπορες. Όταν υπάρχουν εύπιστοι και πρόθυμοι, άδολοι αγανακτισμένοι πατριώτες το Καθεστώς στέλνει αμέσως κακόβουλους, ύπουλους και δόλιους διαχειριστές του, ώστε να τους πουλήσουν έμπνευση και αποφασιστική «εξέγερση», πασπαλισμένη με ανοητολογίες και κομπαστικές φλυαρίες.
Δεν θα σταθούμε ούτε στην ορθότητα ή μη των πολυποίκιλων απόψεων που εκφράστηκαν ενίοτε από τα διάφορα στελέχη του … κάθε μεγαλόπνοου συλλόγου ή συνδέσμου, θεωρώντας ότι η πολυτασική πραγματικότητα του κάθε δήθεν ανένταχτου σχηματισμού, οδηγεί λογικά σε μία πολυμέρεια και αδυναμία συγκρότησης κοινού πολιτικού λόγου. Όταν δεν είναι ντροπή και ξεπεσμός, είναι επιεικώς παιδική αφέλεια ή ανοϊκή άγνοια να προβάλλει κάποιος την ατομική του πολιτική ανυπομονησία και ιδεολογική ατέλεια σαν θεωρητικό επιχείρημα! Και μάλιστα επιχείρημα που επαναλαμβάνεται ασταμάτητα, ώστε από την φλυαρία και την λογοδιάρροια κατάντησε «βραχνάδα» και «βραχνάς», που χρειάζονται πολιτικές εισπνοές και ιδεολογικούς γαργαρισμούς για να συνέλθει ο «μικρομέγαλος ασθενής του Ελληνικού Βορρά».
Εμείς προς το παρόν περιμένουμε παρατηρώντας : Ένα παρεμβατικό κοινωνικοπολιτικό μόρφωμα που αυτοχαρακτηρίζεται «ανένταχτο» και δηλώνει με εύσχημη απερισκεψία την πολυτέλειά του να εμπεριέχει ενδεχομενικά αντικρουόμενες συνιστώσες, δεν μπορεί παρά να εξωτερικεύσει τελικά μιαν εικόνα συγκαλυμμένης σύγχυσης και άθλιου μικροπολιτικού καιροσκοπισμού.
Αυτό όμως, είναι δικό τους πρόβλημα και όχι πρόβλημα του ευρύτερου Εθνικιστικού χώρου. «Αρμόδιοι» για να το επιλύσουν και να καταλήξουν επί τέλους σε μια κυρίαρχη πολιτική τάση είναι αυτοί οι αναρμόδιοι οπλαρχηγοί της ντομάτας και του γιαουρτιού. Αυτοί και μόνον αυτοί, οι μεγαλόστομοι πομποί και μικρόψυχοι δέκτες ενός υπολογιστικού μικροαστισμού, ντυμένου με φανταχτερή στολή παρελάσεων.
Από την άλλη, αν οι πολιτικές μαζορέτες της μασωνοδεξιάς προβοκάτσιας καταφέρουν, μέσα στην «βραχνάδα», στην «ανένταχτη» πολυπλοκότητα και στον «ανεξάρτητο» πολιτικό ψευτοπλουραλισμό τους να επιβιώσουν πολιτικά με τις «δράσεις» τους και να συγκροτηθούν ως σημαντική πολιτική δύναμη της χώρας, τότε ακόμη καλύτερα γι’ αυτούς και για τη λειτουργία του δέσμιου συνδέσμου τους. Η εποχή των εξορκισμών για αντίθετες απόψεις παρήλθε οριστικά. Εμείς απλά αξιολογούμε πολιτικά τους αλληλοδιάδοχα και ομοιοστατικά αποκαμωμένους πασοκογλείφτες – κατόπιν μασωνοδεξιούς λούστρους της εξουσίας και τούμπαλιν, που ξάφνου μεταμορφώθηκαν σε παρτιζάνους του πατριωτισμού.
Βέβαια ο Λαός μας δεν βιώνει πλέον την απόλυτη αμάθεια, έχει και μνήμη και κρίση. Δεν χειραγωγείται, πλέον εύκολα, στην υπόσχεση μιας νεφελώδους, αόριστης, πατριωτικής εξέγερσης για την δημιουργία μιας «υγιούς κοινωνίας» ώστε μπορεί να αντιληφθεί «ποιος είναι ποιος».
Αυτό που επαγγέλλονται οι διάφοροι εμποροπατριώτες πρέπει πρώτα να το κάνουν πράξη οι ίδιοι, στις γειτονιές, στους χώρους δουλειάς, στις πόλεις και στα χωριά. Η πατριωτική αλληλεγγύη και ο ιδεολογικός αλληλοσεβασμός, η αναγνώριση του επιτυχημένου διαφορετικού τρόπου δράσης και η απροκατάληπτη προσέγγιση της αλήθειας μέσω της ερμηνείας της εντόπιας, περιφερειακής, εθνικής και διεθνούς πολιτικής πραγματικότητας του 21ου αιώνα, μαζί με την ουσιαστική και όχι θεατρική συμπαράσταση στον δοκιμαζόμενο Έλληνα συνάνθρωπό μας – πράγματα που οι εμποροπατριώτες παραμελούν με κομπορρημοσύνη και κομπασμό κάτω από τον αμείλικτο αγώνα υπερίσχυσης της δήθεν «ανένταχτης» γραμμής τους- αυτά είναι τα χαρακτηριστικά που αναδεικνύουν την επαναστατικότητα των θέσεων. Όχι ο στείρος φατριασμός, η «επανάσταση της τρακατρούκας», η πληθώρα δράσεων και δραστηριοτήτων και η περιχαράκωση του ψευτοτσαμπουκά πίσω από γλυκερά πολιτικάντικα τερτίπια επιβεβαίωσης κι αναπαραγωγής των πολυεπίπεδων καθεστωτικών μορφών εξουσίας με «πατριωτικό» «ετοιματζίδικο» κουστούμι.
Πορευόμενο ενάντια σ’ αυτήν την εκφυλιστική κατεύθυνση και με ξεκάθαρο αξιακό πλαίσιο, το Κίνημα δεν δίστασε να διαλέξει μοναχική πορεία εναντίον όλων. Μακριά από κάθε συμφεροντική ψευτοσυνεργασία και «λυκοφιλία», στέκοντας αλληλέγγυο με την δράση πολλών πατριωτικών συλλόγων σ όλη την επικράτεια και στην Μεγαλόνησο, αδιάφορο για οποιονδήποτε ενδεχόμενο δήθεν «πλήρη διαχωρισμό» Χρυσής Αυγής και πατριωτικών συλλόγων, καθώς δεν υπήρξε ποτέ μερική ή γενική συγχώνευση του Κινήματος με συλλόγους, έτσι ώστε να είναι ανυπόστατος πρακτικά και λογικά ο διαχωρισμός. Το τερατώδες λάθος της επιλογής κάποιων αφελών ή και δόλιων προσώπων και κύκλων να στοχοποιούν το Κίνημα ως αντίπαλο, θα το εξαργυρώσουν με την συνάλλαγμα την αντιπαλότητά μας κι επιτόκιο ….στον καθένα κατά τα έργα του.
Είναι πολύ εύκολο να δείχνεις τον καθάριο «πατριωτισμό», την ασυμβίβαστη «αποφασιστικότητα» και την «επαναστατικότητά» σου απλά, με βρισιές, εξορκισμούς και αφορισμούς ενάντια στην κοινοβουλευτική ευκαιριοκρατία. Έτσι απλά, υπερφίαλα, «χαλαρά» και «large», μάλιστα δε με μιαν ανέξοδη και πομπώδη άρνηση «συμμετοχής στα κοινοβούλια». Αλλά ακριβώς επειδή αυτό είναι πάρα πολύ εύκολο, είναι κι «ευλογημένο» από το Καθεστώς και ολότελα βολικό στους σκοπούς του, να υπάρχουν οι «εξωκοινοβουλευτικοί εθνικιστικοί βρυκόλακες». Οπότε αυτή η επιλογή δεν είναι εμφανώς και η προσήκουσα λύση για το αληθινά δυσκολότατο πολιτικό πρόβλημα του Εθνικιστικού Αγώνα στην μεταπολιτευτική «αστική δημοκρατία της ψωρολακόσταινας», στο ραγιάδικο προτεκτοράτο των Διεθνών Πλουτοκρατών.
Προφανώς, οι διάφοροι Super – Έλληνες υπερεπαναστάτες του άχρωμου πατριωτισμού, οι οποίοι αποκαλούν το Κίνημα «συμβιβασμένο» με το Σύστημα, που μυκτηρίζουν τον Αγώνα των Χρυσαυγιτών και περιφρονούν την υπετριαντάχρονη πορεία μας, θεωρούν ότι υπερφαλαγγίζουν θεόπνευστα την ίδια την επώδυνη μεταπολιτευτική πείρα του Εθνικιστικού κινήματος κι επίσης θεωρούν ότι μόνον αυτοί είναι ικανοί να ερμηνεύσουν την πραγματικότητα και να καθορίσουν την «3 σε 1» (απόλυτη-αδέσμευτη-ασυμβίβαστη) «μία και μοναδική» αλάνθαστη πατριωτική γραμμή τους. Οι φαντασιοκόποι που βαυκαλίζονται ότι πολεμούν «όλο το σάπιο και δύσοσμο πολιτικό σύστημα» το οποίο δήθεν υπηρετούν οι Χρυσαυγίτες, οι οποιοι σύμφωνα με την εκτίμηση κάποιων απολωλότων, διαπιστώνεται ότι μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα κατάφεραν να ταυτιστούν με το πολιτικό σύστημα.
Χτεσινοί θεσιθήρες και σημερινοί ριγμένοι της σοσιαλφιλελεύθερης εξουσίας των μιζαδόρων, οι αχαρακτήριστοι βραχνοί πατριωτικοί «παρτιώτες» (της «πάρτης» τους) ενώ αγωνίζονται «αόκνως και αδιαλείπτως» βρήκαν χρόνο και δύναμη να πλήξουν εκτός από …. τους Τούρκους στρατοκράτες και το Κίνημα. Σε παροξυσμό φθονερής αναλήθειας μίλησαν ακόμα και για βοήθεια που προσέφεραν τα κόμματα της αριστεράς στην Χρυσή Αυγή !
Πόσες αξιοθρήνητες πατριωτικές κι επαναστατικές μικρο-ομαδούλες, πόσοι καθαρολόγοι «αντάρτες», «επαναστάτες», «θεωρητικοί» και κουραφέξαλα περιφέρονται σαν θλιβερές καντιανές υπάρξεις -που ολοκλήρωσαν την άχαρη βολική ζωή τους αλλά δεν θέλουν να εγκαταλείψουν την αγαπημένη τους γήινη πραγματικότητα- και κοάζουν ζαλίζοντας μας με μπαρουφολογίες και τσιτάτα ; Κι όμως δεν αντιλαμβάνονται οι συμπαθείς υπερφίαλοι οπαδοί και ακόλουθοι των (συνήθως) εξωνημένων διοικητών και ηγεσιών τους, πως αυτή η ίδια η Εθνικιστική θεωρία, στο όνομα της οποίας διαμαρτύρονται και κραυγάζουν ασύστολα, τους απογυμνώνει ολοκληρωτικά από τα επιχειρήματά τους και αποδεικνύει πόσο ασυνάρτητες, αίολες και φρούδες είναι οι προσεγγίσεις και τα «οράματά» τους σε σχέση με την τρέχουσα Ελληνική πραγματικότητα.
Η Εθνικιστική θεωρία είναι σαφής, η ερμηνεία της από επαρσιακούς μικρομεσόνοες είναι που πάσχει βαρέως. Δεν μιλάμε εδώ για ανέξοδα λόγια και ατέρμονες συζητήσεις, δεν ασχολούμαστε με…. γιαουρτοπόλεμο και φτυσιές ενάντια στους Εχθρούς και στα ντόπια τσιράκια τους, μιλάμε για την ιστορική ευκαιρία του Εθνικισμού, μιαν ευκαιρία του Λαού μας που υπέφερε τα πάνδεινα αυτά τα τελευταία τρία χρόνια, πληρώνοντας τα πανωτόκια της μωροφιλοδοξίας και της ευπιστίας του. Ο Εθνικισμός είναι αληθινός όταν και όπου μπορεί ο ίδιος να αναγνωρίζει την ιστορικότητά του και τη δυναμική του διενεργώντας τον ιδεολογικοπολιτικό του αγώνα.
Η Εθνικιστική κοσμοθεωρία μας δεν είναι απολιθωμένο δόγμα, δεν είναι γιακωβίνικος ψευτοπατριωτισμός, δεν είναι θολή αντιφυσική μεταφυσική, αλλά πειθαρχημένη ιδεολογικοπολιτική καθοδήγηση για δράση. Το μεγαλύτερο και κωμικοτραγικότερο λάθος και συνάμα το μεγαλύτερο έγκλημα των λογής – λογής «αδέσμευτων πατριωτών» «με δίπλωμα», που πάντοτε εξελίσσονται σε απόλυτα συνεπείς αντιχρυσαυγίτες, είναι πως δεν κατάλαβαν αυτήν την ακλόνητη αλήθεια και δεν είναι σε θέση να εφαρμόσουν οποιοδήποτε υποκατάστατό της στις επερχόμενες σοβαρές στιγμές της αναγκαίας Εθνικής Επανάστασης του Λαού.
Πιστεύουμε ότι οι στιγμές που βιώνουμε είναι ιστορικές και οι επερχόμενοι καιροί θα είναι αφανιστικοί. Ο καθένας θα αναλάβει -έστω και αναγκαστικά- τις ευθύνες του, καθώς η ιστορία είναι αμείλικτη και η κρίση της αφοριστική.
Οι όποιοι μικρόψυχοι, που θρασύνονται και μεγαλοστομούν λέγοντας ότι τάχα δεν δέχονται εντολές από κέντρα εξουσίας, θα καταγραφούν στην ιστορία μόνον ως ατελής κακόγουστη φάρσα μιας κακοστημένης προβοκάτσιας ή ως λερό απόνερο ψευτοβοναπαρτικής ανικανότητας.
Θ.Π.