Ο Λαϊκός Σύνδεσμος-Χρυσή Αυγή, έχει κατ’ επανάληψη επισημάνει την αμφίδρομη σχέση μεταξύ πολιτικής ηγεσίας του μεταπολιτευτικού καθεστώτος και των μεγαλοεκδοτών – καναλαρχών – μεγαλοεργολάβων. Η κάστα των νεοκαπιταλιστών με τις μαρξιστικές καταβολές, πλημμύρισε τα μέσα ενημέρωσης, βομβαρδίζοντας με καθεστωτική προπαγάνδα τον Ελληνικό Λαό.Πλήθος σκανδάλων της πολιτικής ελίτ παρέμειναν στην αφάνεια, ενώ τα μέσα ενημέρωσης, φρόντισαν να καθαγιάσουν τις εγκληματικές και προδοτικές πολιτικές των κοινοβουλευτικών κομμάτων.
Ποιός μπορεί να αγνοήσει την θερμή συμπαράσταση των μέσων ενημέρωσης στην εκλογή του Γιώργου Παπανδρέου στον πρωθυπουργικό θώκο; Ποιός μπορεί να λησμονήσει τα κηρύγματα περί της αναγκαιότητος της προσφυγής Παπανδρέου στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο; Καθίσταται πλέον ξεκάθαρο πως το οργανωμένο σχέδιο της προσφυγής, περιελάμβανε τόσο πολιτικά πρόσωπα και τραπεζίτες, όσο και τους ‘’έγκριτους’’ και ‘’έγκυρους’’ δημοσιογράφους. Το μοναδικό ερώτημα που ανακύπτει, αφορά τα ανταλλάγματα τα οποία έλαβαν οι καναλάρχες και οι μεγαλοεκδότες, για να στηρίξουν την προσφυγή μας στο ΔΝΤ, με όλα τα συνεπαγόμενα της.
Το καθεστώς προχώρησε το 2010 σε μια κίνηση με την οποία έσφιγγε τη θηλιά των χρεών γύρω από το λαιμό των καναλιών. Ο ειδικός φόρος τηλεόρασης, νομοθετήθηκε από την κυβέρνηση Παπανδρέου και προβλέπει την καταβολή από τα κανάλια στο κράτος, του 20% επί των τηλεοπτικών διαφημίσεων. Η κυβέρνηση Παπανδρέου όμως, δε προχώρησε σε ευθεία σύγκρουση με τους καναλάρχες, τους οποίους ήθελε φυσικά στο πλευρό του, ώστε να εξαπατήσει τον Ελληνικό Λαό. Άφησε λοιπόν τη συγκεκριμένη διάταξη να κρέμεται ως δαμόκλειος σπάθη πάνω από τα κεφάλια των ιδιοκτητών καναλιών, δίχως να την εφαρμόσει. Πράγματι, η διάταξη παρέμεινε ανενεργή, τόσο από την κυβέρνηση Παπανδρέου, όσο και από την κυβέρνηση Παπαδήμου η οποία ακολούθησε. Λέγεται, ότι οι πιέσεις οι οποίες ασκήθηκαν από τους καναλάρχες(κάποιοι από τους οποίους τυχαίνει να είναι και μεγαλοεκδότες), ήταν τεράστιες προς την πολιτική ηγεσία, ώστε να αποφύγουν την εφαρμογή της διάταξης. Η συμφωνία, η οποία επιτεύχθηκε, ικανοποιούσε και τις δύο πλευρές. Το μεν κράτος, διότι κρατούσε δέσμια τα κανάλια ώστε να τηρούν απαρέγκλιτα την καθεστωτική γραμμή ‘’ενημέρωσης’’ και επιπλέον, το ζήτημα των τηλεοπτικών χαμένων εσόδων, θα μετακυλιόταν στον Ελληνικό Λαό. Από την άλλη πλευρά, οι καναλάρχες πετύχαιναν να αποφύγουν την καταβολή του φόρου, η οποία θα επιβάρυνε δραματικά τον ήδη βεβαρημένο οικονομικό τους προϋπολογισμό.
Τον Μάιο του 2010, ο υπουργός Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου, προωθεί το νόμο 3845. Στο άρθρο 5 της παραγράφου 12 αναφέρεται ότι ο τύπος και το περιεχόμενο της δήλωσης της απόδοσης φόρου της παραγράφου και κάθε άλλη λεπτομέρεια ή διαδικασία εφαρμογής των διατάξεών της, θα καθορίζεται με απόφαση του υπουργού Οικονομικών. Με απλά λόγια, ο υπουργός Οικονομικών, μπορεί ανά πάσα στιγμή να προχωρήσει σε καθορισμό της καταβολής του ειδικού φόρου, κατά τρόπο ευνοϊκό για τους καναλάρχες. Την ίδια στιγμή, το Καθεστώς προχωρά στην δίωξη των πολιτών, οι οποίοι αδυνατούν να ανταποκριθούν στην φοροεισπρακτική καταιγίδα της κυβέρνησης. Συνεπώς, καθίσταται σαφές πως καναλάρχες και Λαός ανήκουν σε διαφορετικές κατηγορίες πολιτών, κατηγορίες διαφορετικής αντιμετώπισης από το ίδιο Κράτος…
Δεν είναι λοιπόν διόλου τυχαία, η καθημερινή, αισχρή, χυδαία και ανήθικη πολεμική των καναλιών της διαπλοκής εναντίον της Χρυσής Αυγής. Ούτε τυχαίος είναι ο ολοκληρωτικός αποκλεισμός του Λαϊκού Εθνικιστικού Κινήματος, από τους τηλεοπτικούς δέκτες. Αποτελεί ιδιαίτερη Τιμή για τη Χρυσή Αυγή, να αποκλείεται και να συκοφαντείται από το σύστημα των διεφθαρμένων. Πέρα από την Τιμή όμως, γεμίζει με ακόμη μεγαλύτερο φανατισμό τις καρδιές των Εθνικιστών, οι οποίοι θα αγωνιστούν για να επιτύχουν την με κάθε τίμημα συντριβή του ένοχου και αμαρτωλού μεταπολιτευτικού συνδικάτου της Προδοσίας και της διαφθοράς.
