Πολύς λόγος γίνεται για άμεσες επενδύσεις, με σκοπό την καταπολέμηση πρωτίστως της ανεργίας, η οποία έχει ανέλθει ήδη στο 28%! Στον τρόπο δε αυτό αντιμετώπισης της κρίσης συμφωνούν σχεδόν όλα τα κόμματα. Πόσο ρεαλιστικός όμως είναι αυτός ο τρόπος καταπολέμησης της ανεργίας, δηλαδή πόσο αποτελεσματικός, φαίνεται ότι ουδένα προβληματίζει.
Κατ’ αρχήν το να κάνουμε επενδύσεις με δανεικά δεν είναι λύση, γιατί αυξάνεται έτσι το δημόσιο χρέος αντί να ελαττώνεται, πράγμα που θα επιβαρύνει τις μέλλουσες γενεές, το οποίο είναι ανήθικο. Ο μόνος λοιπόν υγιής τρόπος είναι να κάνουμε επενδύσεις χωρίς δανεικά. Πώς όμως; Μόνοι μας δεν μπορούμε γιατί, χωρίς δανεικά, λεφτά δεν υπάρχουν!
Ο μόνος «υγιής» τρόπος λοιπόν που απομένει είναι να προσελκύσουμε το διεθνές κεφάλαιο να κάνει επενδύσεις στην Ελλάδα. Για να κάνει όμως η διεθνής κεφαλαιοκρατία επενδύσεις στην Ελλάδα θα πρέπει να έχει όφελος. Και το όφελος θα προκύψει μόνον αν μειωθεί και άλλο το κόστος εργασίας!
Ας υποθέσουμε όμως ότι και αυτό το εξασφαλίζει ο Σαμαράς. Έρχονται λοιπόν οι διεθνείς κεφαλαιοκράτες και ανοίγουν για παράδειγμα εργοστάσια που παράγουν τα προϊόντα Α, Β, Γ. Θεωρείται βέβαια δεδομένο ότι η καταναλωτική ισχύς των καταναλωτών θα είναι πολύ μειωμένη, γιατί οι καταναλωτές δεν θα είναι άλλοι από τους κακοπληρωμένους πλέον εργαζομένους. Οι εργοστασιάρχες όμως έχουν την κακή συνήθεια να μη
μειώνουν τις τιμές των προϊόντων Α, Β, Γ. Άλλωστε αν επρόκειτο να τις μειώσουν δεν θα έκαναν τις επενδύσεις τους! Έτσι λοιπόν τα προϊόντα Α, Β, Γ θα μένουν απούλητα στην ελληνική αγορά. Αν δεν υπήρχε η δυνατότητα εξαγωγών, θα αναγκάζονταν οι κύριοι εργοστασιάρχες να μειώσουν την παραγωγή και έτσι θα απέλυαν εργαζομένους, μέχρι και που θα έβαζαν λουκέτο στα εργοστάσιά τους, με αποτέλεσμα μια «τρύπα στο νερό»! Η ανεργία στην καλύτερη περίπτωση τότε θα παρέμενε στα ίδια επίπεδα. Αυτό λοιπόν δεν είναι λύση! Θα απέμενε βέβαια η δυνατότητα, αν τα μεροκάματα έπεφταν πάρα πολύ, να γινόντουσαν τα προϊόντα Α, Β, Γ ανταγωνιστικά στη διεθνή αγορά (συμπεριλαμβανομένης και της ελληνικής), αν επιπλέον οι κύριοι εργοστασιάρχες αποφάσιζαν επιτέλους να ρίξουν λίγο τις τιμές.Στην καλύτερη περίπτωση τότε θα μπορούσαμε να γίνουμε μια άλλη Κίνα ή Ινδία, της Ευρώπης αυτή τη φορά. Αν λοιπόν αυτό είναι το όραμα του κυρίου Σαμαρά να μας το πει καθαρά για να τον … ψηφίσουμε!

Φαίνεται λοιπόν εκ πρώτης όψεως ότι λύση απλούστατα δεν υπάρχει! Και όμως, ευτυχώς, υπάρχει! Για να γίνω πιο αναλυτικός, είναι γνωστό από τη μακροοικονομική ότι για να υπάρχει ισορροπία μιας οικονομίας πρέπει και αρκεί η επένδυση i να ισούται με την αποταμίευση s. Έστωσαν λοιπόν οι καμπύλες s και i σαν συναρτήσεις του ΑΕΠ Q, όπως φαίνονται στο Σχ. 1. Προφανώς το i = s επιτυγχάνεται στο σημείο Α, τομή των ευθειών i και s. Ο τρόπος για να αυξηθεί το Q και μαζί με αυτό και η απασχόληση είναι οπωσδήποτε να ανυψωθεί η ευθεία επενδύσεων από i σε i’. Τότε η νέα καμπύλη επενδύσεων i’ θα τέμνεται με την s στο Β, νέο σημείο ισορροπίας, αντιστοιχούν τώρα σε νέο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΑΕΠ QB > QA !
Όμως, ξεκινήσαμε με την σιωπηρή υπόθεση ότι το Α ΕΙΝΑΙ σημείο ισορροπίας. Στην πραγματικότητα όμως η σημερινή οικονομία μας ΔΕΝ βρίσκεται σε κατάσταση ισορροπίας! Τούτο έχει μεγάλη σημασία, όσον αφορά την ακολουθητέα τακτική. Η οικονομία μας κυριολεκτικά βουλιάζει. Εκείνο που χρειάζεται άμεσα είναι όχι η ανάπτυξη (αύξηση του ΑΕΠ) αλλά η ΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΗΣΗ της οικονομίας μας, δηλαδή η οδήγησή της σε κατάσταση ισορροπίας! Να σταματήσουμε με άλλα λόγια το βούλιαγμα. Κατόπιν, αν και όταν η οικονομία μας σταθεροποιηθεί, μπορούμε κάλλιστα να επιδιώξουμε την ανάπτυξη αυξάνοντας τις επενδύσεις με τον τρόπο που περιγράψαμε.
Για να μη σας κουράζω περισσότερο, απλά αναφέρω ότι η σταθεροποίηση μπορεί να γίνει με αύξηση της αποταμίευσης, παραπέμπω δε τον ενδιαφερόμενο αναγνώστη στο άρθρο του Ε.Χ. στην εφημερίδα «ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ», φύλλο της Τετάρτης 23 Μαρτίου 2011, με τίτλο «Ένα διαφορετικό σχέδιο εξόδου από την κρίση», για μια αναλυτική παρουσίαση του θέματος.
Μπορώ να συμπληρώσω μόνο τα εξής. Για δεδομένες καμπύλες s και i, όπως αυτές του Σχ. 2, τεμνόμενες στο Α (σημείο ισορροπίας) με ΑΕΠ Q0, το Q* αντιστοιχεί σε ύφεση, διότι το Β βρίσκεται πάνω από το Γ, ή αλλιώς i > s. Ένα μέτρο αυτής της ύφεσης είναι και ο λόγος λ = (Q0 – Q*)/Q0. Aν με οποιονδήποτε τρόπο (ξένο δάνειο ή ξένες επενδύσεις) καταφέρουμε να μετατοπίσουμε το σημείο ισορροπίας έτσι ώστε να αντιστοιχεί σε ΑΕΠ Q’0 > Q0 ενώ η πραγματική θέση της οικονομίας, ευρισκομένης σε ύφεση, εξακολουθεί έστω να αντιστοιχεί σε ΑΕΠ Q*, τότε το νέο μέτρο της ύφεσης θα είναι ο λόγος λ’ = (Q’0 – Q*)/Q’0. Όπως αποδεικνύεται εύκολα μαθηματικώς λ’ > λ, δηλαδή Η ΥΦΕΣΗ ΘΑ ΒΑΘΎΝΕΙ. Εν κατακλείδι, πριν προχωρήσουμε στην ανάπτυξη είναι απαραίτητο να ΣΤΑΘΕΡΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ την οικονομία μας. Είναι επικίνδυνο να προχωρήσουμε απ’ την αρχή στην ανάπτυξη κατ’ ευθείαν! Είναι ωσάν να οδηγούμε ένα αυτοκίνητο με μεγάλη ταχύτητα και θέλουμε να αλλάξουμε πορεία. Πρέπει πρώτα να ΦΡΕΝΑΡΟΥΜΕ! Αλλιώς το αυτοκίνητο ΘΑ ΑΝΑΤΡΑΠΕΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΑΔΡΑΝΕΙΑΣ!
Για να προλάβω τυχόν αιτιάσεις του τύπου ότι με τον τρόπο που προτείνω θα ωφεληθούν απλώς οι τράπεζες από τις αυξημένες καταθέσεις, έχω να αντείπω ότι κάθε άλλο παρά θα ωφεληθούν οι τράπεζες και ο λόγος είναι ότι το επιτόκιο καταθέσεων θα πρέπει να αυξηθεί αισθητά (σαν κίνητρο για αυξημένες καταθέσεις), σε συνδυασμό αργότερα με αισθητά μειωμένο επιτόκιο δανεισμού (με σκοπό να διευκολυνθούν οι επενδύσεις), με τελική προοπτική την απόλυτη σύγκλιση των δύο αυτών επιτοκίων, οπότε και θα πρέπει να γίνει η πλήρης εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος.
Φυσικά όλα αυτά μόνον ένα Εθνικό Καθεστώς μπορεί να τα πραγματοποιήσει και όχι βέβαια οι ανάξιοι και διεφθαρμένοι πολιτικοί του παρόντος πολιτικο-οικονομικο-κοινωνικού συστήματος. Αυτοί οι τελευταίοι μόνο να ανατρέψουν μόνοι τους την οικονομία μας είναι ικανοί να διαπράξουν, και αυτό θα γίνει με μαθηματική ακρίβεια αν δεν πάρουν στα σοβαρά τις προτάσεις μας. Τούτο το τελευταίο είναι βέβαιο ότι θα συμβεί, γι’ αυτό
και είναι επιτακτική η ανάγκη να κυβερνηθεί ο τόπος από τους εθνικιστές της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ!
Ο άγνωστος Χ