ΟΛΟΤΑΧΩΣ προς την «Παγκοσμιοποίηση»
Τι έγραφε ο Γ.Γ. της Χρυσής Αυγής Νίκος Μιχαλολιάκος στις 23 Σεπτεμβρίου του 2004:
“Η συνεχώς κλιμακούμενη οικονομική κρίση, η οποία μοιραία εξελίσσεται και σε κοινωνική και πολιτική κρίση, αφού η οικονομία κατευθύνει την πολιτική και όχι το αντίστροφο, είναι φανερό ότι προέρχεται από τις αλχημείες και τις καθ’ όλα «νόμιμες» απάτες των διεθνών εμπόρων του χρήματος. Η οικονομική κρίση, η οποία λαμβάνει διαστάσεις δραματικές στην χώρα μας, δεν αποτελεί αποκλειστικά ελληνικό φαινόμενο, αλλά όλα δείχνουν ότι αποτελεί την αρχή ενός παγκοσμίου φαινομένου.
Στο γιατί επελέγη η Ελλάς σαν πρώτο θύμα αυτού του αμείλικτου πολέμου ας αναζητήσουμε την αιτία στο γεγονός του ποιοι την δημιούργησαν… Δεν συνέβη τίποτε το κοσμογονικό ώστε ξαφνικά η ανθρωπότητα να πτωχεύσει, δεν εισήλθαμε σε μία νέα εποχή παγετών, ούτε έλαβε χώρα ένας παγκόσμιος πόλεμος ή μία πρωτοφανής φυσική καταστροφή! Η καταστροφή έγινε μέσα στα σκοτεινά γραφεία κάποιων χρηματιστών και τραπεζικών οίκων. Αυτοί την αποφάσισαν, αυτοί την έκαναν.
Το Ελληνικό πρόβλημα
Η Πατρίδα μας αντιμετώπισε αίφνης και αντιμετωπίζει τον σκληρό νόμο της προσφοράς και της ζήτησης. Αυτοί οι οποίοι μας «προσέφεραν» το χρήμα, χωρίς φειδώ, και είχαν αυξήσει επομένως την ζήτηση με την καλλιέργεια ενός άκρατου καταναλωτισμού, αποφάσισαν να ακριβύνουν το χρήμα, φτάνοντας τα επιτόκια δανεισμού σε σημείο εξοντωτικό. Αυτό έγινε. Δεν πάθαμε τίποτε το πρωτοφανές, το μοιραίο, το απροσδόκητο. Προηγουμένως όμως οι ίδιοι, οι «ευεργέτες» μας, οι δανειστές μας, είχαν φροντίσει να καταστρέψουν την εθνική οικονομία της χώρας μας, όπου εθνική οικονομία είναι η βιομηχανία, η βιοτεχνία, η αγροτική και κτηνοτροφική παραγωγή, η αλιεία και βεβαίως μας εμπόδισαν συστηματικά στην εκμετάλλευση του ορυκτού μας πλούτου και εάν τώρα το επιτρέψουν αυτό θα πραγματοποιηθεί με όρους μίας κυριολεκτικής λεηλασίας. Θα μας πάρουν δηλαδή τα αγαθά της Γης των Πατέρων μας κυριολεκτικά για ένα κομμάτι ψωμί!
Η παγκόσμια κρίση και ο φόβος του «κοσμοκράτορα»
Μέσα στο παγκόσμιο θολό οικονομικό τοπίο, όπως αυτό όλο και περισσότερο γίνεται σκοτεινό, έρχονται θεωρίες οι οποίες σκοπό έχουν αφ’ ενός μεν την ψυχολογική τρομοκρατία των λαών, αφ’ ετέρου δε την περιγραφή μίας καταστάσεως με τον τρόπο που αυτοί θέλουν. Έτσι, διαβάσαμε ότι έρχεται νέος μεσαίωνας. Συγκεκριμένα άρθρο των Financial Times έγραψε ότι οδεύουμε προς έναν νέο Μεσαίωνα σύμφωνα με την άποψη χρηματιστή που μετέφερε σε άρθρο του δημοσιογράφος των Financial Times: «Ο Ian Morris του Stanford University, έχει υπολογίσει έναν δείκτη κοινωνικής εξέλιξης κοινωνιών κατά τα τελευταία 14.000 χρόνια. Εμφανίζεται σε αυτόν επίμονα η τάση των κοινωνιών να «εκρήγνυνται» όταν φθάσουν σε ένα συγκεκριμένο σημείο. Στο σημείο αυτό, οι κοινωνίες φτάνουν στο τέλος. Η άνοδος του δείκτη λίγο επάνω από το 40 αποδείχθηκε ζενίθ τόσο για την Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία όσο και την κινεζική Δυναστεία των Σονγκ περί το 1.100 μ.Χ. Όμως από το 1700 στην Δύση και το 1800 στην Ανατολή, ο δείκτης άρχισε να ξεφεύγει από την κλίμακα. Το τωρινό του επίπεδο ξεπερνά τα προηγούμενα όρια κατά πολύ…»
Τίποτα νέο δεν μας λέει η γνωστή αγγλική εφημερίδα και ο δήθεν προφήτης χρηματιστής. Στην «Παρακμή της Δύσεως», ο Όσβαλντ Σπένγκλερ τα είχε πει όλα αυτά πολύ πριν. Θέτοντας δε ως αρχή του σημερινού δυτικού φαουστιανού πολιτισμού το 900μ.Χ. και ορίζοντας περίπου στην χιλιετία τον χρόνο ζωής εκάστου πολιτισμού θεωρούσε ότι μέσα στον 20ο έως τον 21ο αιώνα θα επερχόταν και το τέλος του παρόντος πολιτισμού. Είχε μάλιστα καθορίσει σαν σημάδι του επερχομένου τέλους του «πολιτιστικού κύκλου» την μορφή της σύγχρονης ζωής όπως αυτήν την ζούμε. Χαρακτηριστικά έγραφε: «Στη θέση του σύμπαντος μία πόλη, ένα σημείο, όπου συγκεντρώνεται όλη η ζωή μεγάλων περιοχών, οι οποίες άλλοτε έσφυζαν από ζωή και τώρα εγκαταλείπονται και μαραίνονται… Στη θέση ενός λαού με πλούσιες εκφραστικές μορφές, που αναπτύχθηκε κοντά στη φύση, ένας νέος νομάς, ένα παράσιτο που κατοικεί στην μεγάλη πόλη…».
Αυτό ζούμε σήμερα με τις κοσμοπόλεις-τερατουπόλεις, οι οποίες συνεχώς αυξάνονται. Ο άνθρωπος των πόλεων αυτών, απομονωμένος από την φύση και την αλήθεια, είναι πράγματι ένα παράσιτο χωρίς παραδόσεις, πνιγμένο στην ανώνυμη και άμορφη μάζα, άθρησκος, λογοκρατούμενος και υλιστής. Είναι ο Ηomo Εconomicus της εποχής της παγκοσμιοποίησης.
Οι έχοντες τον πρώτο λόγο στα παγκόσμια πράγματα σήμερα, οι αμερικανοί, φοβούνται το τι θα ξεσπάσει από αυτήν την κρίση. Ο Αρχηγός του Μικτού Επιτελείου των Ενόπλων Δυνάμεων των ΗΠΑ, στρατηγός Dempsey μετά την πρόσφατη σύνοδο κορυφής της Ε.Ε. έκανε δηλώσεις στις οποίες ανέφερε ότι δεν αποκλείει ολόκληρη η Ευρώπη να μεταβληθεί σε ένα πεδίο μάχης με έντονο εσωτερικό κοινωνικό χαρακτήρα.
Θέλουν να κάνουν την παγκοσμιοποίηση (όπως και άλλοτε…). Όμως, δεν αντιλαμβάνονται ότι κανένας δεν μπορεί να εξουσιάσει τον υπέροχο αυτό και θαυμαστό κόσμο! Ότι Παντοδύναμος είναι μονάχα ο Θεός και για μια ακόμη φορά θα πληρώσουν την αλαζονεία τους και την απληστία τους να μαζέψουν όλο και περισσότερο χρήμα. Οδεύουμε ολοταχώς προς την παγκοσμιοποίηση, προς ένα παγκόσμιο νόμισμα, προς την καταστροφή των εθνικών κρατών. Όμως, αυτό δεν θα φέρει μία καινούργια τάξη, αλλά ίσως, το πλέον πιθανόν, το χάος.
Η σημερινή εξέλιξη των πραγμάτων είναι το φυσικό επακόλουθο του μεταπολέμου και πήρε την τελική της μορφή με την περίφημη περεστρόικα και την πτώση των Σοβιέτ. Έγραφε στα 1953 ο Julius Evola: Η δαιμονική φύση της οικονομίας – «Άνθρωποι μέσα στα ερείπια» (1953)΅: «…Mία οικονομική εποχή είναι ήδη εξ ορισμού μία βασικά αναρχική και αντι-ιεραρχική εποχή, αντιπροσωπεύοντας μία ανατροπή της φυσικής τάξης . Η υλιστικοποίηση και η έλλειψη ψυχής όλων των πεδίων της ζωής που την χαρακτηρίζουν αφαιρούν κάθε ανώτερο νόημα από όλα τα προβλήματα και τις συγκρούσεις που θεωρούνται σημαντικά στο εσωτερικό της . Αυτός ο ανατρεπτικός χαρακτήρας υπάρχει και στον Μαρξισμό και στην φαινομενική του νέμεση, τον σύγχρονο καπιταλισμό.»
Στο ίδιο κείμενο πάρα κάτω τονίζει: «…Τίποτα δεν είναι πιο προφανές από το ότι ο σύγχρονος καπιταλισμός είναι το ίδιο ανατρεπτικός όσο και ο Μαρξισμός . Η υλιστική άποψη της ζωής στην οποία και τα δύο συστήματα βασίζονται είναι πανομοιότυπη.» Julius Evola: Η δαιμονική φύση της οικονομίας – «Άνθρωποι μέσα στα ερείπια» (1953)
Αυτά έγραφε το 1953 ο Julius Evola και ακόμη τότε ο καπιταλισμός άντεχε και η εποχή της «ευημερίας»-ευμάρειας διαρκούσε. Όμως, όπως πολύ ορθά ανέφερε, και ο καπιταλισμός όπως και ο μπολσεβικισμός ήταν μία δύναμη ανατροπής και όλα δείχνουν ότι η ανατροπή πλησιάζει.
Ο κόσμος που έρχεται
Τα επόμενα χρόνια θα είναι πολύ σκληρά σε σχέση με ό,τι γνωρίζαμε μέχρι σήμερα και αφορά την οικονομική και κοινωνική ζωή των λαών των δυτικών χωρών. Η απληστία των αφεντικών της παγκοσμιοποίησης έχει μεταβληθεί σε μία κυριολεκτική τρέλα, η οποία θα ωθήσει τα πράγματα στα άκρα. Είναι ολοφάνερο ότι έρχεται θύελλα. Τι θα βγει μέσα απ’ όλη αυτή την κατάσταση; Ας δούμε τι έγραφε λίγα χρόνια μετά την έκδοση της «Παρακμής της Δύσεως» σε ένα άλλο έργο του ο Όσβαλντ Σπένγκλερ: «…Οι δυνάμεις που θα σείσουν το μέλλον δεν είναι παρά εκείνες του παρελθόντος. Αυτές οι δυνάμεις είναι: Η θέληση του Δυνατού, τα υγιή ένστικτα, η φυλή, η θέληση για κατοχή και ισχύ. Ενώ η δικαιοσύνη, η ευτυχία και η ειρήνη – αυτά τα όνειρα, που πάντα θα μείνουν όνειρα – αιωρούνται χωρίς αποτέλεσμα από πάνω τους.» ΟΣΒΑΛΝΤ ΣΠΕΝΓΚΛΕΡ, «Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΑΠΟΦΑΣΗΣ»-1933
Επέλεξαν, λοιπόν, την Πατρίδα μας, την Ελλάδα, όχι τυχαία σαν πρώτο θύμα της ολοκληρωτικής επιθέσεώς τους για να επιβάλλουν μία παγκόσμια εξουσία. Είναι μοιραίο ο Έλληνας σαν άλλος Προμηθέας να είναι και πάλι αυτός, που πρώτος θα υψώσει την Σημαία της Αντίστασης. Τι κι αν είμαστε σήμερα σε παρακμή βαθειά! Βυθισμένοι σε μία λήθη και αποχαύνωση, την οποία κάποιοι θαρρούν ευτυχία, μα είναι στην πραγματικότητα επιθανάτιος ρόγχος τοξικομανούς…
Τι κι αν έχουν ξεριζώσει απ’ τις καρδιές των περισσότερων Ελλήνων ό,τι πιο Ευγενικό, ό,τι πιο Μεγάλο είχε πάντοτε η Αιωνία Φυλή μας! Είναι ίδια η φύση του Έθνους μας, η Φυλή, η Παράδοση που μας το επιβάλει να είμαστε εμείς αυτοί, που μέσα από το χάος, που θα επιφέρουν και το σκοτάδι που θα απλώσουν σε ολόκληρο τον κόσμο, να είμαστε εμείς οι Έλληνες αυτοί που πρώτΟΙ θα φέρουμε και πάλι το Φως στην Οικουμένη.
Ν.Γ. Μιχαλολιάκος