Η ιστορία του ανθρώπου χαρακτηρίζεται διαχρονικά από την εναγώνια προσπάθειά του ν’ «ανακαλύψει» πώς δημιουργήθηκε το Σύμπαν (αν θεωρηθεί ότι κάπως δημιουργήθηκε και δεν υπήρχε πάντοτε) και κατ’ επέκταση να κατανοήσει ποιο είναι το νόημα της ύπαρξης του κόσμου και της ζωής.
Μια απάντηση σ’ αυτά τα υπαρξιακά ερωτήματα, θα ξεδιάλυνε άμεσα το ποια είναι η σωστή στάση ζωής, η οποία συνάδει με την αλήθεια της ζωής και το νόημα των «υπαρκτών» (όντων, δρωμένων και φαινομένων) και η οποία πραγματώνει το σκοπό της ύπαρξης του ανθρώπου.
Οι απαντήσεις που μέχρι σήμερα κατόρθωσε να δώσει ο άνθρωπος στα παραπάνω ουσιώδη ερωτήματα, χωρίζονται χονδρικά σε δυο κατηγορίες: Σ’ εκείνες που νοηματοδοτούνται από την παραδοχή ότι όλα προέρχονται από μιαν ανώτερη δύναμη, η «φύση» και η «αλήθεια» της οποίας μας δείχνουν τον δρόμο της αληθινής ζωής (μεταφυσική ερμηνεία) και σ’ εκείνες που θεωρούν ότι μέσα στην ύλη και στους νόμους που την διέπουν, ενυπάρχουν όλες οι απαντήσεις που αναζητά ο άνθρωπος, ανεξάρτητα αν δεν έχει κατορθώσει ακόμη να την αποκωδικοποιήσει πλήρως και να ανακαλύψει όλες τις απαντήσεις που ζητά (υλισμός).
Στην 1η κατηγορία εντάσσεται η «βιβλική» ερμηνεία της «Γένεσης» του κόσμου και των ειδών, η οποία για τον δυτικό κόσμο αποτελεί την επικρατέστερη μεταφυσική εκδοχή δημιουργίας του κόσμου. Σε αντιδιαστολή (επίσης στο δυτικό κόσμο) η υλιστική προσέγγιση βασίστηκε κυρίως στη θεωρία του Δαρβίνου για την διατύπωση μιας ολοκληρωμένης πρότασης ερμηνείας του φαινομένου της εξέλιξης των ειδών και κατ’ επέκταση (χρονική αναδρομή στο παρελθόν), της προέλευσης του κόσμου.
Οι δυο προσεγγίσεις, παρότι η μια μεταφυσική και η άλλη επιστημονική -που σημαίνει ότι εξ’ ορισμού κι εξ υπαρχής δεν υπάρχει κοινός τόπος συνάντησής τους- ιστορικά ήρθαν σε εύλογη «σύγκρουση», διότι και οι δυο παρερμηνεύτηκαν από μια μερίδα οπαδών τους, μπαίνοντας προκλητικά η μια στα «χωράφια» της άλλης.
Έτσι, η βιβλική περιγραφή, η οποία δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια ποιητική, εικονολογική αφήγηση που θέλει να δηλώσει το νόημα της ύπαρξης και των υπαρκτών, θεωρήθηκε από πολλούς ως ένα ιστορικό αφήγημα, το οποίο μπορεί τάχα να υποκαταστήσει την επιστήμη στην ερμηνεία των φαινομένων. Αντί δηλαδή να περιορισθεί (η βιβλική αφήγηση) σε ζητήματα που αφορούν στην αιτία και στον σκοπό ύπαρξης του κόσμου, επεκτάθηκε στην ερμηνεία λειτουργίας των φαινομένων. Ένας τομέας που ανήκει ξεκάθαρα στην επιστήμη.
Από την άλλη, η θεωρία του Δαρβίνου, χρησιμοποιήθηκε από κάποιους οπαδούς της, σαν μια επιστημονική πρόταση που αποδείκνυε αναμφισβήτητα την αυτοδυναμία και την αυτονομία του «γίγνεσθαι» της φυσικής πραγματικότητας. Γι’ αυτούς ο Δαρβινισμός συνιστά μια θεωρία, βάσει της οποίας αποδεικνύεται επιστημονικά, ότι επ’ ουδενί λόγω υπάρχει κάποια ανώτερη δύναμη, η οποία αποτελεί την αιτιώδη αρχή του κόσμου, αλλά η «ύλη» (η υλική πραγματικότητα) από μόνη της έχει την εγγενή δυνατότητα να αυτοπραγματώνεται. Η άποψη αυτή, στηριζόμενη στα εργαλεία της επιστήμης, στην παρατήρηση και στο πείραμα, αποπειράται ν’ απαντήσει σε ερωτήματα εξ’ ορισμού μεταφυσικά, όπως είναι τα ερωτήματα που αφορούν στην αιτία και στον σκοπό της ύπαρξης. Το συμπέρασμα που εν τέλει καταλήγει είναι πως ο ρόλος της φύσης δεν είναι μόνο λειτουργικός, αλλά και αιτιώδης. Αυτό όμως σημαίνει ξεκάθαρα ταύτιση της αιτιώδους αρχής με το αιτιατό, δηλαδή με το αποτέλεσμά της. Ήτοι, το πρόβλημα απλώς γίνεται ένας ατέρμων «φαύλος» κύκλος και δεν καταλήγει λογικά πουθενά.
Όπως ήταν αναμενόμενο, οι οπαδοί και των δυο εκδοχών, χρησιμοποίησαν την παρερμηνευμένη άποψη της «αντίπαλης» τους εκδοχής για να ψέξουν αυτήν και τους οπαδούς της, αφήνοντας βεβαίως στο απυρόβλητο τη δικής τους «εκτροπή» και χάνοντας τελικά την ουσία και των δυο εκδοχών, που είναι πραγματικά εξαιρετικώς ενδιαφέρουσα.
Ως προς το καθαυτό αντικείμενο της πρότασης του Δαρβίνου και κατά πόσο σήμερα μπορεί αυτό να γίνει η αφετηρία για έναν οντολογικό προβληματισμό, ο καθηγητής Χρήστος Γιανναράς αναφέρει:
«Χάρη στην πρόοδο της γενετικής, η αρχή της εξέλιξης των ειδών μοιάζει να κατανοείται σήμερα με τρόπο πολύ διαφορετικό από αυτόν που καθόριζε η δαρβινική θεωρία. Ο Δαρβίνος δεν γνώριζε τους μηχανισμούς της κληρονομικότητας. Σήμερα ξέρουμε ότι αυτό που μεταβιβάζει ένας οργανισμός στους απογόνους του μέσω της αναπαραγωγής, είναι γονίδια, δηλαδή κωδικοποιημένες εντολές, πακέτα πληροφοριών. Η ανάγκη προσαρμογής στο περιβάλλον, η λειτουργία της φυσικής επιλογής, μπορεί να οδηγήσουν τα άτομα ενός είδους όχι να δημιουργήσουν μια καινούργια πληροφορία, αλλά να ξεφορτωθούν μια γενετική πληροφορία τροποποιώντας έτσι την αρχικά δεδομένη. Για παράδειγμα: Ένας πληθυσμός φυτών έχει έναν αριθμό γονιδίων που καθορίζουν το μέγεθος των ριζών τους. Αν για μακρό χρονικό διάστημα τα φυτά βρεθούν σε περιβάλλον ξηρασίας, θα επιβιώσουν όσα από αυτά έχουν μακρύτερες ρίζες που τους επιτρέπουν να απορροφούν νερό και άλατα από μεγαλύτερο βάθος. Έτσι τα γονίδια που ευθύνονται για μικρότερες ρίζες έχουν λιγότερες πιθανότητες να επιβιώσουν και να κληρονομηθούν. Σε κάποιο χρονικό διάστημα κανένα από τα φυτά του συγκεκριμένου πληθυσμού δε θα έχει γονίδια για κοντές ρίζες, αφού θα έχουν επιβιώσει μόνο τα φυτά με ρίζες μακριές. Η πληροφορία για μακρύτερες ρίζες υπήρχε στα γονίδια του προγονικού πληθυσμού, η προσαρμογή στο περιβάλλον, η λειτουργία της φυσικής επιλογής δεν πρόσθεσε καινούργια πληροφορία, απλώς μείωσε την πληροφορία. Όσα φυτά έγιναν ικανά να επιβιώνουν σε περιβάλλον ξηρασίας απέβαλλαν ένα μέρος της γενετικής πληροφορίας που είχαν τα προγονικά τους άτομα του είδους. Το τίμημα για την προσαρμογή είναι η οριστική απώλεια πληροφορίας για αυτά τα φυτά. Αν το περιβάλλον τους ξαναγίνει υγρό και οι μικρότερες ρίζες απαραίτητες για την επιβίωση οι γενετικές πληροφορίες (γονίδια) για μικρότερες ρίζες δεν θα επανεμφανιστούν και ο συγκεκριμένος οργανισμός δεν θα μπορέσει να προσαρμοσθεί στην καινούργια συνθήκη. Αυτό το είδος προσαρμογής στο περιβάλλον, το θεώρησε ο Δαρβίνος σαν διαδικασία που μπορεί να λειτουργεί απεριόριστα και ότι είναι η αιτία για σημαντικές διαφοροποιήσεις ζωντανών οργανισμών. Δηλαδή, αφού σε σύντομο σχετικά διάστημα μπορούν να εμφανισθούν καινούργιες ποικιλίες συγκεκριμένου είδους, σε χρονικές περιόδους της τάξεως των εκατομμυρίων ετών θα μπορούσαν να δημιουργηθούν καινούργιες ταξινομικές ομάδες φυτών, να προκύψουν τα πτηνά από τα ερπετά, τα αμφίβια από τα ψάρια κλπ. Με την ανακάλυψη της θεωρίας των γονιδίων και συγκρότησης του DNA, τέτοια ενδεχόμενα αποκλείσθηκαν. Αποκλείσθηκε η εξελικτική μετάβαση από ένα είδος σε άλλο είδος. Ο αποκλεισμός προκύπτει τουλάχιστον από την εφαρμογή στατιστικών μεθόδων που βασίζονται στην ανάλυση εξελικτικών ενδεχομένων (μέθοδοι μαθηματικής μοριακής βιολογίας). Η πιθανότητα μετάβασης από ένα είδος σε άλλο, προϋποθέτει ασύλληπτα μεγάλο αριθμό συγχρονισμένα εξειδικευμένων αλλαγών στα γονίδια. Συμπτωματικά ακριβείς, αλλά εντελώς τυχαίες κωδικοποιήσεις DNA των γενετικών πληροφοριών, τυχαίες μεταλλάξεις και τυχαίους νέους συνδυασμούς γονιδίων αναπαραγωγής, ώστε ο χρόνος όχι μόνο της ιστορίας της ζωής πάνω στη γη, αλλά και της ιστορίας του σύμπαντος, περίπου 15 δισεκατομμύρια χρόνια, να μην επαρκεί για την πραγματοποίησή τους. Πιο συγκεκριμένα για να γεννηθεί ένας νέος ζωντανός οργανισμός γίνονται και κάποιες τυχαίες αλλαγές στο γενετικό κώδικα DNA, αλλαγές των 1010νουκλεϊτιδίων που τον συγκροτούν. Οι αλλαγές πρέπει να είναι τυχαίες γιατί μόνο αυτές μεταβιβάζονται. Οι επίκτητες ιδιότητες δεν κληρονομούνται, δηλαδή δεν συνεισφέρουν καινούργια γενετική πληροφορία. Αν κάποιο ζώο χάσει το ένα μάτι δεν πρόκειται κάποιος απόγονός του να γεννηθεί μονόφθαλμος. Οι τυχαίες αλλαγές δημιουργούν καινούργιο κώδικα, που προσδιορίζει νέα κληρονομικά χαρακτηριστικά. Αν τα νέα χαρακτηριστικά συμβεί και πάλι να είναι πετυχημένα από την άποψη της φυσικής προσαρμογής, τότε ο νέος ζωντανός οργανισμός που θα προκύψει επιβιώνει και μαζί του ο νέος γενετικός κώδικας (DNA). Σε αντίθετη περίπτωση θα εκλείψει και ο οργανισμός και ο κώδικας. Αν υπολογίσουμε πόσοι τέτοιοι τυχαίοι κώδικες DNA, πρέπει να ελεγχθούν από τη φυσική επιλογή, ώστε να περάσει η ζωή εξελικτικά από μονοκύτταρους οργανισμούς στον άνθρωπο, όπως θέλουν οι δαρβινιστές, κώδικες σταθεροί και βιώσιμοι ώστε να αποτελέσουν κρίκους στην εξέλιξη της ζωής, πιστοποιούμε αυτό που παραπάνω αναφέρθηκε. Ότι δηλαδή ακόμη και η ηλικία του σύμπαντος είναι ανεπαρκής. Στη βάση της μαθηματικής μοριακής βιολογίας, η θεωρία της εξέλιξης των ειδών, με τυχαίες αλλαγές του γονιδιώματος και έλεγχο μέσω της φυσικής επιλογής, μάλλον δεν μπορεί να διεκδικήσει σήμερα πια επιστημονική εγκυρότητα. Η καταφυγή στη συνεργασία φυσικής επιλογής και καθαρής τύχης ορίζει περισσότερο μια μεταφυσική παρά επιστημονική έρευνα.»
Ωστόσο, η ανάγνωση της Δαρβινικής θεωρίας, ως μιας θεωρίας που αποκωδικοποιεί επιστημονικά την λειτουργία της φυσικής πραγματικότητας, χωρίς να απαιτείται γι’ αυτήν την λειτουργία η ύπαρξη μιας «ανώτερης δύναμης», έδινε μια «ρεαλιστική» εξήγηση στα υπαρξιακά ερωτήματα του ανθρώπου, προσφέροντας ταυτόχρονα μιαν ευκαιρία στις δυτικές κοινωνίες, ν’ απαλλαγούν από τα δεινά που είχαν υποστεί από τους τυραννικούς θεσμούς τους οποίους είχε γεννήσει η θρησκευτική παράδοση και η κοινωνική συμπεριφορά της χριστιανικής εκκλησίας του Μεσαίωνα.
Αυτό ακριβώς το στοιχείο εκμεταλλεύτηκε και ο «διαλεχτικός υλισμός» για να οικοδομήσει την έωλη κοσμοθεωρία του. Μετά τον Δαρβίνο ήταν πλέον «βέβαιο», «επιστημονικά αποδειγμένο», ότι «θεός δεν υπάρχει», ότι ο άνθρωπος είναι δημιούργημα της φύσης και της εξέλιξης των ειδών και πως οι ανθρώπινες κοινωνίες κι οι ρόλοι των ατόμων μέσα σε αυτές, ήσαν μηχανιστικό αποτέλεσμα της πάλης των τάξεων. Άρα, αν το προλεταριάτο κατάφερνε μ’ επαναστατικό τρόπο να ανατρέψει την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων και το «σύστημα εξουσίας που τη δημιούργησε», θα μπορούσε άμεσα να επιφέρει και την πλήρη ανατροπή κι «ανακατασκευή» των κοινωνικών ρόλων των ανθρώπων, σύμφωνα με τον δήθεν αξιακό κώδικα (sic!)του προλεταριάτου και τη λογική της ανθρώπινης διάνοιας. Αφού αυτοί οι ρόλοι, μέχρι τότε, βασίζονταν σε ψευδεπίγραφες και ανύπαρκτες προδιαθέσεις που υποτίθεται πως οι άνθρωποι φέρουν μέσα τους. Προδιαθέσεις ουσιαστικά ανύπαρκτες και φαντασιακές που προέκυπταν από την αυθεντία και τους «απριορισμούς» των θεωριών ποικίλων ιεροποιημένων παραγόντων, που καταδυνάστευαν την ζωή τους, τους γέμιζαν ενοχές και τους είχαν υποτάξει σε έναν ελεγχόμενο τρόπο ζωής μ’ ένα και μόνο σκοπό : να ελέγξουν την ζωή τους και να τους κρατήσουν υποταγμένους σ’ ένα σύστημα που προσπαθεί να τους κάνει να μη σκέπτονται, παίρνοντας απ’ αυτούς, όσο μπορεί περισσότερα και δίνοντάς τους όσο γίνεται λιγότερα.
Το απίστευτο είναι, ότι οι δυνάμεις που προσπαθούν να επιβάλλουν την Σιωνιστική «Νέα Τάξη» πραγμάτων σήμερα, οι οποίες βγήκαν νικήτριες μετά τον «ψυχρό πόλεμο», στην επιδερμική αλλά ανηλεή σύγκρουσή τους με τον πρώην «υπαρκτό (ανύπαρκτο) σοσιαλισμό», πολεμώντας την ανεδαφικότητά της κοσμοθεωρίας του (γέννημα του «διαλεχτικού υλισμού» που εδράζεται εν μέρει και στον στρεβλά διαβασμένο Δαρβινισμό), προσπαθούν σήμερα να επιβάλλουν έναν τροποποιημένο, «μεταλλαγμένο» και νεοεποχίτικο, «πολιτικά ορθό» Δαρβινισμό, ως την κυρίαρχη και επιστημονικά τεκμηριωμένη άποψη, η οποία υποτίθεται πως απαντά στα διάφορα υπαρξιακά ερωτήματα του ανθρώπου.
Η σκοπιμότητα αυτής της τραγελαφικής παραδοξότητας είναι προφανής. Η διεθνοποιημένη και απεθνικοποιημένη κοινωνία την οποία επιδιώκουν οι Διεθνείς Πλουτοκράτες Επικυρίαρχοι, παρότι αυτοδιαφημίζεται ως ανεκτική στην διαφορετικότητα, καθόλου δεν ανέχεται τις διαφοροποιημένες μεταφυσικές (θρησκευτικές) ερμηνείες για την ύπαρξη του κόσμου. Διότι σύμφωνα με την δική τους αντίληψη, οι διαφορετικές αυτές ερμηνείες, οδηγούν τελικά σε διαφορετικούς αξιακούς κώδικες, οι οποίοι με τη σειρά τους μπορούν να γεννούν διαφορετικούς πολιτισμούς, οι δε διαφορετικοί πολιτισμοί οδηγούν σε άνιση ανάπτυξη και συσπειρώσεις, οπότε εν τέλει καταλήγουν σε συγκρούσεις και κατακερματισμούς, ασύμφορους κι αντίθετους στους νεοεποχίτες παγκόσμιους εξουσιαστές.
Η προβολή και επιβολή του «πολιτικά ορθού» τροποποιημένου Νέο-Δαρβινισμού και κατ’ επέκταση του υλισμού, ως κυρίαρχης άποψης που για μιαν ακόμη φορά «εξηγεί» απόλυτα κι εύκολα τα πράγματα, χωρίς την μεσολάβηση μεταφυσικών προσεγγίσεων, αποτελεί τον ευκταίο στόχο της «Νέας Τάξης», στην παθιασμένη προσπάθειά της να άρει ένα ουσιωδέστατο βασικό στοιχείο ετερότητας των ανθρώπινων κοινωνιών και να διευκολύνει έτσι την παγκοσμιοποίηση, άσχετα με τις ενδεχόμενες θρησκευτικές πεποιθήσεις των εκάστοτε εμπλεκομένων σε αναλόγους προβληματισμούς.
Επειδή όμως ο άνθρωπος έχει ανάγκη για βεβαιότητες σε ερωτήματα που σχετίζονται άμεσα με την ζωή και το θάνατο – ερωτήσεις που μέχρι τώρα δεν απαντήθηκαν από την επιστήμη, παρά μόνο από την μεταφυσική- τα διάφορα πρόσφατα «εργαλεία» της «Νέας Τάξης» (υποταγμένες κυβερνήσεις, ΜΜΕ, ΜΚΟ, φημισμένα πανεπιστήμια κλπ), προσπαθούν να μας πείσουν ότι βρίσκονται κοντά στο να επιτύχουν διάφορα μεγάλα κατορθώματα (αθανασία του ανθρώπου, ανακάλυψη του «σωματιδίου του Θεού» κλπ), που θ’ ακυρώνουν τάχα κάθε μεταφυσική αναζήτηση του ανθρώπου, απαντώντας με περισσή επιστημονική επάρκεια σε κάθε του ερώτημα. Πιστεύουν, ότι με την κατάλληλη και συνεχή παγκόσμια προπαγάνδα, μπορούν να αντικαταστήσουν στο μυαλό των ανθρώπων τον Θεό με την επιστήμη, απαλείφοντας έτσι μια βασική «γενεσιουργό αιτία» που τροφοδοτεί την οντολογική ετερότητα των ανθρώπινων κοινωνιών και αντίκειται στους σκοτεινούς τους σχεδιασμούς.
Για εκείνους που δεν πείθονται με κανένα τρόπο από την υλιστική προσέγγιση, έχουν εφεύρει την λεγόμενη «Πανθρησκεία». Δηλαδή γίνεται προσπάθεια από τους «μισθοφόρους» της «Νέας Τάξης», εξωνημένους θρησκευτικούς ηγέτες, να παραμερισθούν οι δογματικές διαφορές, χαρακτηρίζοντας τον Θεό, τον Αλλάχ, τον Βούδα ή όπως αλλιώς μπορεί να λέγεται, ως : «Υπέρτατο Ον». Κι οι πιστοί να προσέρχονται για τα λατρευτικά τους καθήκοντα σε έναν κοινό «ναό». Ο στόχος είναι ίδιος κι απαράλλακτος : Η άμβλυνση των θρησκευτικών διαφορών κι η συνακόλουθη διευκόλυνση της παγκοσμιοποίησης, ώστε να εξυπηρετηθούν οι Διεθνείς Επικυρίαρχοι και Πλουτοκράτες Τύραννοι, οι Έμποροι των Εθνών και Διαφθορείς των Λαών.
Η αξιόλογη, τιτάνια επιστημονική προσπάθεια του Δαρβίνου, στα χέρια των «Εμπόρων των Εθνών», που επιθυμούν να ομογενοποιήσουν πνευματικά, πολιτισμικά και πολιτικά την παγκόσμια κοινωνία για να την υποτάξουν ευχερέστερα, αποδείχτηκε δυστυχώς ένα χρήσιμο «πολυεργαλείο». Ένα ακόμη «όπλο» τους για την απάλειψη των μεταφυσικών αναζητήσεων του ανθρώπου, η οποία γεννά επιπλέον πολιτισμικές διαφορές και εμποδίζει αυτή την εφιαλτική ομογενοποίηση.
Ο Ελληνικός πολιτισμός όμως, που νοηματοδότησε την ιστορία της ανθρωπότητας, χτίζοντας «Παρθενώνες» κι «Αγιά Σοφιές», χαρακτηριστικά μνημεία δηλωτικά των υψιπετών κι εκτενών μεταφυσικών αναζητήσεων και της λαμπρής ιδιοπροσωπείας του, δεν μπορεί να υποταχθεί στον υλισμό και τις «επιστημονικές» του τεκμηριώσεις. Και γι’ αυτόν τον λόγο, ο Ελληνισμός έχει στοχοποιηθεί και πλήττεται τόσο βάναυσα, ακατάπαυστα και μεθοδικά από τις δυνάμεις της «Νέας Τάξης». Στην θρησκεία, στην γλώσσα, στην ιστορία και στο πιο σημαντικό χαρακτηριστικό του απ’ όλα (διότι από εκεί πηγάζουν όλα), στην φυλετική του καθαρότητα, ώστε ν’ απαλλαγούν από τους Έλληνες, τους ευλογημένους χαρωπούς δημιουργούς πολιτισμού, τους «αεί παίδες» της Ιστορίας .
Οι «άρχοντες του σκότους», που προσπαθούν να επιβάλλουν την αντεθνική κι απάνθρωπη Παγκοσμιοποίηση, γνωρίζουν πολύ καλά ότι όλους τους άλλους λαούς, αν τους καταβάλουν στρατιωτικά και οικονομικά, θα επικρατήσουν. Διότι ο πολιτισμός των λαών αυτών, αφορά αποκλειστικά (ή κατά το πλείστον) σε τεχνοκρατικά επιτεύγματα. Γι’ αυτό και στα μουσεία των χωρών τους δεν έχουν να εκθέσουν τίποτα καθαρά δικό τους, παρά μόνον διάφορες κλεμμένες Ελληνικές αρχαιότητες ή στην καλύτερη γι’ αυτούς περίπτωση, εμπνευσμένα, νεώτερα μεταγραφικά αντίτυπα αυτών των αρχαιοτήτων.. Τους Έλληνες όμως για να τους καταβάλλουν, πρέπει να τους καταστρέψουν φυλετικά για να τους εξαλείψουν από την επιφάνεια του πλανήτη κι ύστερα να σβήσουν τα έργα, την μνήμη και τα παγκόσμια αντίτυπα του πολιτισμού τους. Γιατί όσο υπάρχει Ελληνισμός και Ελληνικότητα, υπάρχουν μυαλά ελεύθερα, ικανά να δημιουργήσουν μεγαλειώδη και θεόπνευστα έργα πράγμα που συνιστά μόνιμη απειλή επιβίωσης για το πλανητικό κτήνος.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΡΑΪΣΚΟΣ