Η ανάληψη ευθύνης για το χτύπημα στο “The Mall” αποδεικνύει και πάλι ότι η τρομοκρατία έχει συγκεκριμένη ιδεολογική απόχρωση. Διέψευσε, επίσης, όλα αυτά τα «νούμερα» της πολιτικής και της δημοσιογραφίας, τα οποία κατά καιρούς άφηναν φαιδρά υπονοούμενα περί «ακροδεξιάς εμπλοκής» σε τρομοκρατικές επιθέσεις. Μελετώντας, όμως, βαθύτερα το όλο ζήτημα και με αφορμή το τρομοκρατικό χτύπημα μιας πρωτοεμφανιζόμενης ομάδας, η οποία και ανέλαβε την ευθύνη για το τρομοκρατικό χτύπημα, μπορούμε να κάνουμε μια σύντομη, αλλά όχι πρόχειρη, ανάλυση στο συγκεκριμένο φαινόμενο.
Καταρχάς, μελετώντας το περιεχόμενο των προκηρύξεων, διαπιστώνουμε πως το επίπεδο τους γίνεται ολοένα και πιο φθηνό. Η ιδεολογική καθοδήγηση απουσιάζει παντελώς, ενώ οι όποιες πολιτικές αναλύσεις είναι κυριολεκτικά για τα πανηγύρια. Χρησιμοποιούνται βαρύγδουπες και φανφαρώδεις εκφράσεις και λέξεις χωρίς καμία βαθιά έννοια και κανένα ουσιαστικό περιεχόμενο. Η δήθεν κριτική τους στον καπιταλισμό, πέραν του ότι είναι νηπιακού επιπέδου, ουσιαστικά τον ενδυναμώνει. Ο καπιταλισμός ενισχύει και προωθεί όλα αυτά τα οποία ενστερνίζονται οι ψευτοαναρχικοί. Την παγκοσμιοποίηση, την καταστροφή της έννοιας του Έθνους – Κράτους, την διάλυση των εθνικών πολιτισμών με την ενίσχυση του πολυπολιτισμού, την εισβολή των λαθρομεταναστών, την ταύτιση (προς τα κάτω) του επιπέδου ζωής των ντόπιων με τους αλλοδαπούς.
Επομένως, οι λεγόμενοι «αντιεξουσιαστές» στην πραγματικότητα αποτελούν πολύ σημαντικά «σκυλιά» στην υπηρεσία της εκάστοτε διεφθαρμένης εξουσίας. Το αν είναι μίσθαρνα όργανα ή απλώς οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» αποτελεί άλλου είδους ζητούμενο. Αυτό, όμως, το οποίο είναι σίγουρο αποτελεί το «σύνδρομο της απελπισίας» που διακατέχει αυτού του είδους τις ολιγομελείς ομάδες. Ανεξάρτητα από τις όποιες δηλώσεις τους, οι άνθρωποι αυτοί δεν στοχεύουν πουθενά ουσιαστικά, ούτε μακροπρόθεσμα, ούτε βραχυπρόθεσμα. Δεν έχουνε κάποιο συγκεκριμένο σχέδιο δράσης, δεν στοχεύουν σε στρατηγικού χαρακτήρα κατακτήσεις και φυσικά δεν έχουν την παραμικρή ένδειξη, έστω και στοιχειώδης, πολιτικής τακτικής.
Η όλη τους συμπεριφορά έχει να κάνει με μικροαστικά κατάλοιπα όπου ο φθόνος, η ζήλεια, το μίσος ανακατεύονται με ξεπερασμένες από τον χρόνο ιδεολογικές αναφορές, στις οποίες το περιεχόμενο είναι εντελώς ασαφές. Δεν επιθυμούν να αλλάξουν τον κόσμο, αλλά απλώς να καταστρέψουν τον υπάρχοντα. Δεν προτείνουν λύσεις (πως θα μπορούσαν άλλωστε;) αλλά αρκούνται σε μια ανεύθυνη όσο και ανέξοδη άρνηση. Το χειρότερο, όμως, είναι ότι σε περιόδους πραγματικής κρίσης για το πολιτικό σύστημα, έρχονται αυτού του είδους οι αψυχολόγητες (;) ενέργειες για να στηρίξουν το καθεστώς στις δύσκολες στιγμές που διανύει. Το συσπειρώνουν και με την βοήθεια των στημένων και κατευθυνόμενων ΜΜΕ φροντίζουν να αποπροσανατολίζουν τον Λαό από τα καυτά Εθνικά και Κοινωνικά προβλήματα που μαστίζουν τον τόπο. Τόσο η επίθεση στα γραφεία της ΝΔ με καλάσνικοφ όσο και τα συμβάντα στο “The Mall”, όχι μόνο δεν προξενούν στο καθεστώς την παραμικρή ζημιά, αλλά το ενισχύουν. Ανεξάρτητα του αν οι τρομοκράτες είναι πράκτορες διαφόρων καταστάσεων, απελπισμένοι ή απλώς ψυχοπαθείς, η ουσία δεν αλλάζει. Αποτελούν δεκανίκια της εξουσίας και χρήσιμο «αξεσουάρ» στην διατήρηση του υπάρχοντος καθεστώτος. Γι’ αυτό και πρέπει να αντιμετωπίζονται έτσι ακριβώς και χωρίς κανένα είδους ελαφρυντικό.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ