Η Εθνική κυριαρχία, «η παγκοσμιοποίηση χωρίς όρια» του υπουργού Στουρνάρα και το πελατειακό κράτος
Ποιοί ψηφίζουν την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ; Ιδού το «μέγα ερώτημα», το οποίο βασανίζει από την 6η Μαΐου του 2012 μέχρι σήμερα άπαντες τους παράγοντες του πολιτικού και δημοσιογραφικού κόσμου. Το ερώτημα αυτό κατ’ αρχάς τους ετέθη με τρόπο σκληρό από τον Νοέμβριο ήδη του 2010 με το 5,3% στις εκλογές για τον Δήμο Αθηναίων. Πίστεψαν ότι ήταν κάτι περιστασιακό. Εμείς τους απαντήσαμε τότε ότι δεν είναι και θα το δούνε και επιβεβαιωθήκαμε. Έχουν γράψει τα χίλια μύρια όσα, περί αμορφώτων, βαρβάρων, αμαθών, οργισμένων και ό,τι άλλο θέλετε. Απάντηση πειστική όμως δεν έχουν δώσει και δεν μπορούν να δώσουν, γιατί τα δεδομένα τους για την λύση του προβλήματος, δεδομένα βασισμένα σε έναν παρηκμασμένο πολιτικό κόσμο, είναι εσφαλμένα. Για το θέμα αυτό, λοιπόν, μίλησε και ο γνωστός πολιτικός ερευνητής και αναλυτής Γιάννης Λούλης στη Σαββατιάτικη εφημερίδα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ. Σας παραθέτουμε το σχετικό απόσπασμα:
«Παραπολιτικά, σελίδα 13, συνέντευξη Γιάννη Λούλη: ΕΡΩΤΗΣΗ: Μέσω της Χρυσής Αυγής, τελικά, εκφράζεται ένα κομμάτι της κοινωνίας που έχει φασίζουσα ιδεολογία; Προβλέπετε αύξηση των ποσοστών της; ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Η συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων της φασίζουσας Χρυσής Αυγής ομολογούν ότι δεν επιλέγουν τις ιδέες της. Τιμωρούν τα παραδοσιακά κόμματα. Άρα, η παρακμή του κομματικού συστήματος είναι το οξυγόνο της Χρυσής Αυγής.»
Κατ’ αρχάς ο κ. Λούλης λέει τη μισή αλήθεια. Αφ’ ενός μεν διότι δεν προκύπτει από καμμία έρευνα ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ ομολογούν ότι δεν επιλέγουν τις Ιδέες της, αφ’ ετέρου δε για να είχαν την δυνατότητα να επιλέξουν τις Ιδέες της, θα έπρεπε να γνωρίζουν τις Ιδέες της. Εκτός, εάν εννοεί «ιδέες της» αυτές που παρουσιάζουν τα ΜΜΕ, σαν «ιδέες της»… Όσο για το ποιά είναι η παρακμή του κομματικού συστήματος και ποιό το οξυγόνο της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, θα επανέλθω στην συνέχεια. Προηγουμένως όμως επιθυμώ να αναφερθώ στην συζήτηση στην Βουλή για την παραπομπή σε προανακριτική επιτροπή των Παπανδρέου, Βενιζέλου, Παπαδήμου και Παπακωνσταντίνου, η οποία τελικά κατέληξε στην παραπομπή μόνον του Παπακωνσταντίνου.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΚΑΤΟΧΥΡΩΝΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ Η ΑΤΙΜΩΡΗΣΙΑ ΤΩΝ ΥΠΟΥΡΓΩΝ ΠΑΡΑ Η ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ
Στο επίκεντρο λοιπόν, της συζητήσεως αυτής μοιραίο ήταν να τεθεί το θέμα του Συντάγματος και το εάν αυτό επιτρέπει την εκχώρηση Εθνικής κυριαρχίας και βεβαίως ο περίφημος νόμος περί ευθύνης υπουργών. Παίρνοντας τον λόγο σχετικά με το θέμα και εκφράζοντας την θέση της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ στο ζήτημα είπα μεταξύ άλλων και τα εξής:
«…Σαν απλός πολίτης έχω να διαπιστώσω το εξής, ότι περισσότερο κατοχυρώνεται από το Σύνταγμα και από τους νόμους η ατιμωρησία των Υπουργών παρά η εθνική κυριαρχία. Είπαμε ότι το ζήτημα της εθνικής κυριαρχίας με μία ερμηνεία-«λάστιχο» του Συντάγματος δεν υπάρχει πρόβλημα να εκχωρηθεί. Παρ’ όλα αυτά ο νομοθέτης είναι σαφής και γράφει με αστερίσκο ότι το παρόν άρθρο(Tο 28) θεσπίζεται προκειμένου να αποτελέσει θεμέλιο της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Είχε δηλαδή έναν και μοναδικό σκοπό, την πλήρη ένταξη της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Το κατά πόσο βέβαια θα έπρεπε η πλήρης ένταξη της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση να συνοδεύεται και από εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας είναι κάτι άλλο…»
Πράγματι, έτσι είναι και επιμένω. Περισσότερο προστατεύεται η ατιμωρησία των υπουργών, παρά η Εθνική κυριαρχία! Επίσης, περισσότερο προστατεύονται τα λεγόμενα “ανθρώπινα δικαιώματα” και οι βάσεις του λεγόμενου “δημοκρατικού πολιτεύματος” από την Εθνική κυριαρχία! Ας δούμε όμως τι επ’ ακριβώς γράφει στο επίμαχο σημείο το σχετικό άρθρο του Συντάγματος:
«ΑΡΘΡΟ 28 – 3. Η Ελλάδα προβαίνει ελεύθερα, με νόμο που ψηφίζεται από την απόλυτη πλειοψηφία του όλου αριθμού των Βουλευτών, σε περιορισμούς ως προς την άσκηση της εθνικής κυριαρχίας της, εφόσον αυτό υπαγορεύεται από σπουδαίο εθνικό συμφέρον, δεν θίγει τα δικαιώματα. του ανθρώπου και τις βάσεις του δημοκρατικού πολιτεύματος και γίνεται με βάση τις αρχές της ισότητας και με τον όρο της αμοιβαιότητας.»
**Ερμηνευτική δήλωση: Το άρθρο 28 αποτελεί θεμέλιο για τη συμμετοχή της Χώρας στις διαδικασίες της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.»
Είναι προφανής λοιπόν, η πρόθεση του νομοθέτη. Η εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας είχε σκοπό την πλήρη ένταξη της Ελλάδος στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τίποτε άλλο. Βεβαίως, εμείς σαν ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ και σε αυτό είμαστε αντίθετοι και για του λόγου το αληθές δήλωσα σχετικά στην ίδια συζήτηση στην Βουλή:
«Εμείς σαν Χρυσή Αυγή, αν ποτέ έχουμε τη δύναμη, αν το θέλει ο Θεός, αυτό το άρθρο του Συντάγματος θα το αλλάξουμε, θα το καταργήσουμε. Δεν νοείται Σύνταγμα ελεύθερου κράτους το οποίο να προβλέπει εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας. Αυτό είναι απαράδεκτο. Είναι λοιπόν πολύ πιο ισχυρός ο νόμος της προστασίας των πολιτικών και συγκεκριμένα των Υπουργών με το νόμο περί ευθύνης Υπουργών από τον νόμο της προστασίας της εθνικής κυριαρχίας και των δικαιωμάτων και των αγαθών και του δικαίου του λαού, του κατώτερου μισθού, της συντάξεως…»
Η εκχώρηση της Εθνικής κυριαρχίας με το Μνημόνιο γίνεται ακόμη περισσότερο εφιαλτική από το γεγονός ότι υπεγράφη με βάση το αγγλικό δίκαιο, το οποίο είναι το μοναδικό δίκαιο στον κόσμο, που δεν αναγνωρίζει ασυλία κράτους σε περίπτωση αρνήσεως πληρωμής επαχθούς χρέους. Με άλλα λόγια, υπογράφοντας με αυτόν τον τρόπο παραιτήθηκαν (αυτοί που υπέγραψαν βεβαίως και όχι η Ελλάδα…) από το δικαίωμα να ερευνήσουν εάν και κατά πόσον το δημόσιο χρέος της χώρας μας είναι επαχθές σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο.
«ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΧΩΡΙΣ ΟΡΙΑ»
Ας μη γελιόμαστε, λοιπόν, το χρέος πάντοτε υπήρχε και υπάρχουν και χώρες με μεγαλύτερο χρέος από τις οποίες δεν ζητούν εκχώρηση Εθνικής κυριαρχίας είτε γιατί την έχουν δεδομένη, είτε γιατί δεν τους ενδιαφέρει. Το ζητούμενο είναι η παγκοσμιοποίηση, η “παγκόσμια διακυβέρνηση”, στην οποία με αυτές ακριβώς τις λέξεις επακριβώς είχε αναφερθεί με δημόσια δήλωσή του ο Γ. Παπανδρέου. Δεν θέλει τίποτε διαφορετικό και η σημερινή συγκυβέρνηση Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ και για του λόγου το αληθές σας παραθέτω απόσπασμα από αυτά που είπε στο CNN ο απόλυτα ευθυγραμμισμένος με την Ν.Δ. υπερυπουργός οικονομικών Στουρνάρας:
«ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΥΡΝΑΡΑ ΣΤΟ CNN: ΣΤΟΥΡΝΑΡΑΣ : Υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον για τις εταιρείες που πωλούμε τώρα. Την ΔΕΠΑ, τα λαχεία, υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον όχι τόσο από δυτικές εταιρείες ακόμα. Υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον από Ρωσία και Κίνα…
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Και μερικές από την Τουρκία. Θα υπάρξει πρόβλημα με αυτό;
ΣΤΟΥΡΝΑΡΑΣ: Όχι, καθόλου. Κανένα πρόβλημα με την Τουρκία. Δεν πιστεύω στην α λα κάρτ παγκοσμιοποίηση. όταν θέλεις παγκοσμιοποίηση πρέπει να έχεις παγκοσμιοποίηση χωρίς όρια.»
Δεν έχει κανένα πρόβλημα με την Τουρκία δηλώνει ο κ. Στουρνάρας. Αυτό την ίδια ώρα που η Τουρκία διεκδικεί την Γη μας, το φυσικό μας πλούτο, τη θάλασσά μας και κατέχει το 40% της Ελληνικής Κύπρου! Δεν έχει και δεν θα μπορούσε να έχει γιατί η παγκοσμιοποίηση και οι άνθρωποί της δεν βλέπουν τίποτε άλλο πέρα από το χρήμα…
Επανέρχομαι όμως στην δήλωση του κ. Λούλη ότι αυτοί που μας ψηφίζουν δεν πιστεύουν στις Ιδέες μας και ότι το οξυγόνο της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ είναι η παρακμή του κομματικού συστήματος. Πριν δώσω την δική μου απάντηση θα του παραθέσω ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Παναγιώτη Κονδύλη “ΤΟ ΑΣΤΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΣΤΗΝ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ“. Απόσπασμα που δίνει απάντηση στην τραγική αποτυχία του παλαιοκομματισμού:
“Η διόγκωση του κρατικού μηχανισμού εξ’ αιτίας του κοινοβουλευτικού συστήματος και της καθολικής ψηφοφορίας ήταν αναπόδραστη, γιατί εκείνο που είχαν να προσφέρουν τα κόμματα για την προσέλκυση ή τη συγκράτηση ψηφοφόρων ήσαν οι κρατικές θέσεις… Πρώτο μέλημα του κόμματος ήταν η κατάκτηση και η νομή του κράτους, ειδ’ άλλως θα έχανε την πίστη των οπαδών του…”.
Κύριε Λούλη ιδού η απάντηση για την παρακμή των παλαιών κομμάτων της εξουσίας. Πολύ απλά δεν μπορούν πλέον να διορίσουν ή μάλλον ας πούμε την σωστή λέξη να εξαγοράσουν οπαδούς-ψηφοφόρους και γι’ αυτό πέφτουν. Ισχυρίζεστε ότι οι δικοί μας οπαδοί-ψηφοφόροι δεν είναι ιδεολόγοι. Κατ’ αρχάς πόσοι είναι οι Ιδεολόγοι στην Ελληνική Κοινωνία; Είναι περισσότεροι από 10% έως 15%; Και πολλούς λέω… Και στο κάτω-κάτω της γραφής, προτιμούμε την οργή ή εάν θέλετε την αγανάκτηση απέναντι στους μεγάλους ενόχους του πελατειακού κράτους από την ιδιοτέλεια, το συμφέρον και την εξαγορά. Με δύο λόγια, ναι, προτιμούμε τους απελπισμένους από τους εξαγορασμένους, τους οργισμένους από τους διορισμένους.!
Ν.Γ. ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣ