Το ιδεολογικό «vertigo» των ψευτοαριστερών που ορέγονται την εξουσία, έφτασε την εβδομάδα που αφήσαμε πίσω μας, στο απώγειό του. Δεν ήταν μόνο η απείρου κάλλους δήλωση θαυμασμού του αρχηγού του κόμματος των αναρχολάγνων στα οικονομικά επιτεύγματα των «φονιάδων των λαών Αμερικάνων», που επετεύχθη πριν το επαναστατικό του λαρύγγι εντρυφήσει στις γκουρμέ γεύσεις του μεγαλοαστικού εστιατορίου «Κελάρι» της Νέας Υόρκης, με συνδαιτημόνες τους καρχαρίες του πολιτικού κατεστημένου. Δεν ήταν μόνο το υπερατλαντικό ταξίδι στην πρώτη θέση, η επίσκεψη στο ΔΝΤ και οι δεσμεύσεις αιώνιας πίστης στην παγκοσμιοποίηση και στους ηγήτορές της, Ήταν, πάνω απ’ όλα, κατά τη γνώμη μου, η πρωτοβουλία για τη διεξαγωγή διήμερου συνεδρίου στη Θεσσαλονίκη, με θέμα τις σχέσεις Εκκλησίας και αριστεράς, που διοργανώθηκε υπό την αιγίδα του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου από δύο ομοϊδεάτες θεολόγους.
Οι ορκισμένοι εχθροί κάθε έννοιας πίστης, πλην αυτής στον Μαρξ και τα πνευματικά του απολειφάδια, σπεύδουν πλέον, αποκηρύσσοντας εν τοις πράγμασι το δόγμα «η θρησκεία είναι το όπιο του λαού», να αναπροσαρμόσουν, μαζί με τον υπόλοιπο πολιτικό τους λόγο και τον «πνευματικό». Τα μπλουζάκια με τον Τσε ή άντε για τους πιο «απολιτίκ» του Μπομπ Μάρλεϊ με τη φούντα στο στόμα, αντικαθίστανται εν μια νυκτί από το ταπεινό ορθόδοξο ράσο, σε μια βερσιόν πιο ροζέ, ώστε να ταιριάζει με τις ιδεολογικές αναζητήσεις των οψίμων «πιστών» του γιαλατζί επαναστάτη. Κάτω από μια κίτρινη γροθιά που κρατά εν είδει σφυροδρέπανου έναν σταυρό, σε κόκκινο φόντο, ο γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρης Βίτσας, αποπειράθηκε να κάνει το άνοιγμα στο ποίμνιο της Εκκλησίας, πριν καν αποφασίσει, τι αποτελεί για εκείνον και το κόμμα του η Εκκλησία: Έναν πνευματικό φορέα που μπορεί να φέρει λίγες ψήφους ακόμα στο ιδεολογικό του μαντρί ή την επί γης κοινωνία ανθρώπων (λαϊκών και κληρικών) που έχει απώτερο στόχο τη σωτηρία της ψυχής;
Είναι προφανές, ότι αν ήταν το δεύτερο, το κόμμα του, θα σήκωνε την δεξιά όταν ορκιζόταν στη Βουλή, θα φίλαγε το Ευαγγέλιο, θα παρευρισκόταν σε θρησκευτικές τελετές, θα τελούσε αγιασμό στα γραφεία του και θα έκανε τον σταυρό του. Δεν θα ποδηγετούσε κινήσεις που στοχεύουν στην εξαφάνιση της ορθοδοξίας (ηλεκτρονική ταυτότητα, αφαίρεση του Ευαγγελίου και του θρησκευτικού όρκου από τα δικαστήρια, αποκαθήλωση των εικόνων από τα σχολεία και τις δημόσιες υπηρεσίες) και θα παρείχε το πλεόνασμά του (για… υστέρημα ούτε λόγος) για την ανακούφιση του χειμαζομένου αδελφού ενισχύοντας το κοινωνικό έργο των εκκλησιαστικών ιδρυμάτων ανά την Ελλάδα. Θα πρωτοστατούσε σε πνευματικούς αγώνες δίπλα στους φωτισμένους ιεράρχες που ακόμα μιλάνε για Ελλάδα και Ορθοδοξία, όπως ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ και θα διατράνωνε την αντίθεσή του κατά των βέβηλων «καλλιτεχνών» του Χυτηρίου, συντασσόμενος με τους χριστιανούς που με την αποφασιστικότητά τους, κατέβασαν την παράσταση και ξεφτίλισαν τους συντελεστές της. Αλλά, αν έκανε όλα τούτα, δεν θα ήταν ΣΥΡΙΖΑ, γιατί ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει…ακριβώς το αντίθετο απ’ όλα τα παραπάνω, δεδομένου ότι για ΟΛΑ αυτά, υπάρχει τουλάχιστον από μία δήλωση επιφανών στελεχών του που αντιτίθεται σε αυτό που οι λοιποί ονομάζουμε ποίμνιο και Εκκλησία.
Μην τρέφετε αυταπάτες. Η στροφή του ΣΥΡΙΖΑ στην Εκκλησία, που προετοιμάζεται έντεχνα με χαμογελαστές συνευρέσεις του φιλοαριστερού προκαθημένου της Ελλαδικής Εκκλησίας με τον Alexis, έστω με τον τρόπο που επιχειρείται, κατατείνει σε έναν και μοναδικό στόχο: Να αρδεύσει ψήφους από τη μεγάλη δεξαμενή του ορθοδόξου ποιμνίου, των αποκαλούμενων άλλωστε από τον ίδιο και «νοικοκυραίων», τώρα που φαίνεται ξεκάθαρα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πιάσει δημοσκοπικό «ταβάνι» και δεν μπορεί να αντλήσει ψήφους από πουθενά αλλού. Στην κατεύθυνση αυτή, έχει εξαπολύσει επίθεση φιλίας στο άλλοτε άβατο της ορθόδοξης ψήφου, από την οποία ευελπιστεί ότι θα καταφέρει να αποκτήσει το προβάδισμα, «κάνοντας γαργάρα» όλα όσα επί έτη αποτελούσαν πάγιες θέσεις του στο θέμα. Μπορεί να το πετύχει; Η απάντηση, δυστυχώς για εμάς δεν είναι τόσο αυτονόητη. Ο ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει πλέον στις τάξεις του ένα μεγάλο δυναμικό πρώην πασόκων, που ως γνωστοί χαμαιλέοντες, έχουν το χαρακτηριστικό να μεταλλάσσονται επιτυχώς κατά βούλησιν, όταν μυριστούν εξουσία, παρέχοντας τις υπηρεσίες τους πάντα με αντάλλαγμα. Οι «θεολογίζοντες» που παροικούν την Κουμουνδούρου, ακόμα και όταν δεν έχουν καμία σχέση με το αντικείμενο – αντίθετα με αυτούς που διοργάνωσαν την ημερίδα- είναι σε θέση να αρθρώνουν στοιχειώδη λόγο, άγνωστον όμως αν είναι σε θέση να πείσουν ένα εξαιρετικά καχύποπτο ποίμνιο. Ο διαλεκτικός υλισμός και οι μπαρούφες των ορφανών του «πατερούλη» Στάλιν, δύσκολα πείθουν όσους έχουν βιωματική επαφή με την ορθοδοξία, μπορεί όμως να έχουν απήχηση στους κύκλους των «αγνωστικιστών» νέων και ορισμένων ευκολόπιστων που δεν έχουν διάθεση να διαβάσουν τι έπραξαν οι ιδεολογικοί μέντορες των Συριζαίων στις εκκλησίες, στους ιερείς και στις Πηγάδες όταν πήγαν να υλοποιήσουν τα διδάγματα των άθεων καθοδηγητών τους.
Το πιο σημαντικό για εμάς είναι τούτο: Καμία αριστερά, πόσο μάλλον αυτή η τραβεστί αριστερά, δεν έχει το ηθικό ανάστημα να αντιπαραταχθεί ιδεολογικά για όψιμους ψηφοθηρικούς λόγους στην διαχρονική συνοδοιπορία του Έθνους και της Ορθοδοξίας, που σμιλεύτηκε μέσα από εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν αντικομμουνιστικοί, δηλαδή αγώνες για την ελευθερία του πνεύματος, που εκφράζεται με τον καλύτερο τρόπο μέσα από την ορθόδοξη πίστη. Οι αγώνες αυτοί, πρωταρχικά ιδεολογικοί, είναι το νήμα που μας ενώνει με την παράδοση των προγόνων μας και δικαιώνονται σήμερα, μόνο μέσα από το εθνικιστικό κίνημα. Μια πρόσφατη και αναμφισβήτητη απόδειξη; Στην επίκαιρη ερώτηση της Χρυσής Αυγής για την περιβόητη «κάρτα του πολίτη», μείζον θέμα για την κοινότητα των χριστιανών, τόσο η «ελαφροδεξιά» του Σαμαρά, όσο και η ψευτοαριστερά, κράτησαν την ίδια περίπου στάση: Οι μεν πρώτοι υπεραμύνθηκαν του ανουσιουργήματος που από κοινού με το ΠΑΣΟΚ δημιούργησαν, οι δε άλλοι, έλειπαν παντελώς από τη συζήτηση, γιατί προφανώς δεν τους ενδιέφερε το θέμα! Φαρισαίοι Συριζαίοι και υποκριτές! Σας ξέρουμε καλά…
Γιάννης Ζωγράφος
Δικηγόρος- ΜΔΕ Ποινικού Δικαίου