Το τελευταίο χρονικό διάστημα γινόμαστε μάρτυρες μιας κλιμακούμενης επίθεσης των δήθεν αντιεξουσιαστών, η οποία έχει να κάνει ξεκάθαρα με δολοφονικές ενέργειες. Η αρχή έγινε με ένα μπαράζ εμπρηστικών επιθέσεων με στόχους τις κατοικίες πέντε γνωστών δημοσιογράφων. Το όλο σκηνικό, βέβαια, είχε να κάνει με πράξεις αντεκδίκησης των ’’αναρχικών’’, με αφορμή τα όσα συνέβησαν στην παρακρατική κατάληψητης λεγόμενης ’’Βίλλα Αμαλίας’’. Θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί από πού βρήκαν τις διευθύνσεις των συγκεκριμένων δημοσιογράφων οι γνωστοί-άγνωστοι εμπρηστές. Δεν είναι καθόλου δύσκολο να απαντηθεί το ερώτημα, αν ανατρέξουμε πίσω στον χρόνο και συγκεκριμένα στις 17 Φεβρουαρίου 2011. Τότε είχαν κλαπεί από τα γραφεία της ΕΣΗΕΑ οι κατάλογοι με όλα τα προσωπικά στοιχεία (διευθύνσεις οικίας, τηλέφωνα κλπ) όλων των δημοσιογράφων της Ένωσης. Η κλοπή έγινε όχι γιατί πραγματοποιήθηκε διάρρηξη από ’’ποντικούς’’, αλλά γιατί υπήρξε κατάληψη των γραφείων της ΕΣΗΕΑ από τους ’’αναρχικούς’’. Επειδή το θέμα της κλοπής, -πέρα από την δημόσια διάσταση που μοιραία πήρε-, είχε και συντεχνιακό χαρακτήρα, ο πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ έκανε μια δήλωση, την οποία και παρουσιάζουμε για να διαπιστώσετε ότι υπάρχουν στιγμές, πραγματικά, όπου κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι ’’ο γάιδαρος πετάει’’: «Φαίνεται ότι η ’’στρατηγική της έντασης’’ που κυβερνητικοί κύκλοι καλλιεργούν συστηματικά, προχωρά. Περίεργα κέντρα μέσα και έξω από το βαθύ κράτος και τις μαφίες, αξιοποιώντας ενδεχομένως ανακλαστικά κάποιων ανεγκέφαλων, στοχοποιούν την ελευθερία της άποψης, την ενημέρωση των πολιτών και εν τέλει αποπροσανατολίζουν και εκφοβίζουν την καθημερινή κοινωνία σε μια πορεία προς την κατάργηση της δημοκρατίας, σε όφελος των πιο ακραίων δυνάμεων της ολιγαρχίας. Η δημοκρατία πρέπει να απαντήσει με περισσότερο σθένος, να προστατεύσει την ελευθεροτυπία, να αντιμετωπίσει με μαζικούς, δημιουργικούς, πολύμορφους αγώνες τη φτώχεια και την ανισότητα που φέρνουν τα Μνημόνια, ακυρώνοντας τις προκλήσεις των κάθε λογής σκοτεινών παράκεντρων της εξουσίας». Η συγκεκριμένη δήλωση αποτελεί μνημείο αποπροσανατολισμού και παραχάραξης της πραγματικότητας. Πουθενά στο κείμενο δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά ή νύξη στην ιδεολογική ταυτότητα των δραστών. Οι λέξεις ’’αναρχικοί’’, ’’αντιεξουσιαστές’’, ’’ακροαριστεροί’’ δεν υπάρχουν πουθενά στην προαναφερθείσα δήλωση, ακριβώς γιατί προσδίδουν και την ανάλογη πολιτική χροιά στην εγκληματική φυσιογνωμία των ’’γκαζάκηδων’’.
Όπως, όμως, όλα σ’ αυτήν την ζωή έχουν κάποια εξήγηση, έτσι και το παραπάνω -προκλητικού περιεχομένου-κείμενο έχει κι αυτό την εξήγησή του. Όταν, λοιπόν, συντάκτης αυτής της δήλωσης είναι ο πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ, Δημήτρης Τρίμης, τότε καταλαβαίνουμε για ποιον λόγο γράφτηκε το συγκεκριμένο κείμενο. Μόνο άτομα σαν τον Τρίμη θα μπορούσαν ’’ν’ αλλάξουν τα φώτα’’ στην πραγματικότητα και να γράψουν ένα άγευστο και άοσμο κατεβατό λέξεων, το οποίο δεν λέει απολύτως τίποτα. Το έχουμε γράψει στο παρελθόν, το επισημαίνουμε και τώρα: Αποτελεί την απόλυτη ντροπή για την δημοσιογραφία αυτής της Χώρας να είναι πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ το συγκεκριμένο άτομο. Αν κάποιοι ’’εξυπνάκηδες’’ ισχυριστούν ότι ψηφίστηκε και γι’ αυτό έγινε πρόεδρος, τότε έχουμε να πούμε ότι και η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ψηφίστηκε από τον κόσμο, αλλά ο Τρίμης και τα ’’συντρόφια’’ του δεν την σέβονται… Και εδώ μιλάμε για εκατοντάδες χιλιάδες ψήφων (οι οποίες ίσως αυτήν την στιγμή να έχουν ξεπεράσει και το εκατομμύριο) και όχι για μερικές δεκάδες, όπως στην περίπτωση της ΕΣΗΕΑ. Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα, όπου θα υπήρχε σοβαρότητα, ισονομία και πλουραλισμός στον χώρο της ενημέρωσης, ο Τρίμης θα αντιμετωπιζόταν ως μια γραφική περίπτωση ‘’ορφανού του Μαρξ’’, ο οποίος επιμένει να ζει στους ανεδαφικούς και ανιστόρητους δογματικούς λαβυρίνθους μιας συμπλεγματικής ιδεολογίας, που έχει πεθάνει οριστικά. Στην σύγχρονη Ελλάδα, όμως, τέτοιου είδους απολιθώματα έχουν αναλάβει θεσμικούς ρόλους και προσπαθούν να εξομοιώσουν την Κοινωνία με τα δικά τους, ξοφλημένα, ιδεώδη. Φυσικά, για Εμάς τους Χρυσαυγίτες, Άνδρες και Γυναίκες, δεν αποτελεί άγνωστη περίπτωση το συγκεκριμένο πρόσωπο. Μαζί με κάποιους άλλους του ιδίου φυράματος είχαν στήσει μια παρεούλα, με την ενδεικτική υπογραφή ’’Ο Ιός’’, η οποία φρόντιζε να μας υπενθυμίζει, σχεδόν σε κάθε αναφορά της, ότι η Ιστορία αυτού του Τόπου, εκτός από Λεωνίδες, γεννούσε και Εφιάλτες… Είναι φανερό ότι δεν μπορούν να χωνέψουν το γεγονός ότι η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ προελαύνει και καθημερινώς κερδίζει τις συνειδήσεις όλο και περισσότερων Ελλήνων, ενώ οι ίδιοι παρέμειναν δια παντός εγκλωβισμένοι μέσα στην μιζέρια του ατομικού και συλλογικού τους αδιεξόδου.
Για να επανέρθουμε, όμως, στα της δηλώσεως του Τρίμη, αυτό το οποίο την κάνει να ξεχωρίζει, αναμφίβολα, είναι το θράσος που αναβλύζει από το προκλητικό περιεχόμενό της. Λες και αυτοί, οι οποίοι εξαπέλυσαν τις επιθέσεις στους δημοσιογράφους, δεν έχουν συγκεκριμένη ιδεολογική ταυτότητα και εύκολα ανιχνεύσιμη πολιτική προτίμηση. Λες και είναι εξωγήινοι ή απολίτικα στοιχεία. Δεν τρέφουμε, φυσικά, ψευδαισθήσεις γύρω από την ποιότητα της αντικειμενικότητας του εν λόγω ατόμου. Γι’ αυτόν η δημοσιογραφία ανάγεται σε ’’ρουφιανιλίκι’’, στο να ’’στοχοποιείς’’ έμμεσα με τα δημοσιεύματά σου πρόσωπα και καταστάσεις, ’’να διυλίζεις τον κώνωπα’’ κοσκινίζοντας κείμενα μήπως και βρεις μέσα στο φαντασιόπληκτο μυαλό σου ποινικά κολάσιμες εκφράσεις. Θα έπρεπε να ντρέπεται, αλλά μάλλον πολλά ζητάμε… Μιλά αναιδώς και ψευδώς για ’’ακροδεξιά τρομοκρατία’’, όταν η αλήθεια βοά για την ιδεολογική ταυτότητα της τρομοκρατίας και του γυρίζει μπούμερανγκ στην μάπα: 17 Νοέμβρη, ΕΛΑ, Επαναστατικός Αγώνας, Συνομωσία των Πυρήνων της Φωτιάς, Σέχτα Επαναστατών, ΟΠΛΑ και τόσες άλλες είναι οι τρομοκρατικές ομάδες που δρουν ανενόχλητα, αλλά δεν απασχολούν τον, κατά τ’ άλλα, λαλίστατο Τρίμη. Ο ’’ειρηνιστής’’, ο οποίος ουδέποτε καταδίκασε όχι μόνο αυτούς τους δολοφόνους, αλλά ούτε και τους εκκολαπτόμενους εγκληματίες με τις μολότοφ και τα γκαζάκια. Ενθυμούμαι, στα μέσα της δεκαετίας του ’90, όταν μέσα από την εμετική στήλη του ’’Ιού’’ της εξίσου εμετικής φυλλάδας ’’Ελευθεροτυπία’’, είχε δημοσιεύσει την φωτογραφία ενός αληταρά (με γυρισμένη την πλάτη, εννοείται…) έτοιμου να ρίξει μολότοφ στην βιτρίνα ενός εθνικιστικού βιβλιοπωλείου, το οποίο και τελικά έγινε στόχος εμπρησμού. Νομικά μπορεί να καλύφθηκε ο Τρίμης και η θλιβερή κουστωδία του με το ’’δημοσιογραφικό απόρρητο’’, ηθικά όμως είναι κατάπτυστος καθώς συγκάλυψαν μια εγκληματική πράξη, από την στιγμή που δεν αρνήθηκαν να δημοσιεύσουν μια τέτοια προκλητική φωτογραφία, πολύ περισσότερο, δε, να δώσουν στοιχεία για το ποιος τους έδωσε αυτή την φωτογραφία. Βέβαια, ο Τρίμης είναι ’’τζάμπα μάγκας’’ και, όπως τον είχε χαρακτηρίσει παλαιότερα το ’’ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ’’, φέρθηκε σαν ’’τσάτσος της εργοδοσίας’’ στην ’’Ελευθεροτυπία’’, στην οποία δούλευε. Αργότερα τα ’’τσούγκρισε’’ με την τότε αφεντικίνα του, Μάνια Τεγοπούλου, και τώρα βρίσκονται αντιμέτωποι, μέσα από διαφορετικά έντυπα μαγαζάκια.
Γνωρίζουμε ότι οι γραφικοί ανθέλληνες του ’’Ιού’’, συχνά-πυκνά, θα ασχολούνται μαζί μας. Δεν μπορούν να κάνουν κι αλλιώς, καθώς έχουν πάθει ένα είδος ψύχωσης με την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, με την όλη περίπτωση να καταδεικνύει ότι πρόκειται περί ανιάτου ασθένειας… Όταν οι εθνικά ασυνείδητοι αυτοί τύποι μας κατηγορούν, αυτομάτως καθίσταται αυτό Τίτλος Τιμής για Εμάς. Το χειρότερο γι’ αυτούς είναι ότι δεν μπορούμε να τους αποδώσουμε, έστω και στο απειροελάχιστο, το στοιχείο της έντιμης ιδεολογικής και πολιτικής αντιπαράθεσης, όπου υπάρχει και το ενδεχόμενο να σεβαστείς τον αντίπαλό σου για την σταθερότητα σε κάποιες Αρχές. Γιατί είναι αστείο, έως προκλητικά γελοίο, να πούμε ότι ο Τρίμης, ο Ψαρράς (του οποίου το πρόσφατο εκδοτικό λιβελογράφημα υμνήθηκε απ’ όλες τις καθεστωτικές εφημερίδες, ακόμη και τις φιλομνημονιακές ’’Έθνος’’, ’’Το Βήμα’’, ’’Καθημερινή’’) και τ’ άλλα φυντάνια είναι άξιοι σεβασμού ιδεολογικοί αντίπαλοι. Όχι! Είναι κενοί κάθε αγνού ιδεολογικού περιεχομένου, καθώς το μόνο που εμπεριέχεται στα γραπτά και τις πράξεις τους είναι το μίσος προς καθετί Ελληνικό, η εμπάθεια, η μιζέρια, η απόγνωση. Πρόβλημά τους, όχι δικό μας… ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ