Είχαμε γράψει πολλές φορές για τα υψηλά αμερικανοσιωνιστικά συμφέροντα που πρόσταζαν την πτώση του καθεστώτος Άσαντ στην Συρία. Οι συγκεκριμένοι κύκλοι συμφερόντων ήθελαν την συνέχιση των ανατροπών καθεστώτων, που ξεκίνησε από την Β. Αφρική, ώστε στην ουσία να περικυκλωθεί το Ιράν, που αποτελεί και τον τελευταίο τους στόχο. Σκοπός τους, φυσικά, η γεωπολιτική και γεωστρατηγική κυριαρχία στην περιοχή και η συνεπαγόμενη απομόνωση της Ρωσίας, το άνοιγμα νέων προσοδοφόρων αγορών για τις πολυεθνικές εταιρίες των «περιούσιων» συμβούλων της αμερικανικής κυβερνήσεως και η «προστασία του Ισραήλ».
Σε όλα αυτά τα σχέδια που έχουν ξεκινήσει εδώ και καιρό θέλουν να εμφανίζονται αμέτοχοι. Έτσι είδαμε τις διάφορες «χρωματιστές» επαναστάσεις να ξεσπούν σε όλες τις χώρες της Βορείου Αφρικής υποστηριζόμενες ηθικά από τις διάφορες αριστερές οργανώσεις ανά τον κόσμο, ενώ ο σιωνιστικός επικυρίαρχος απλώς χαμογελούσε μυστήρια. Η βοήθεια από πλευράς «συμμαχίας» προς τους «αντάρτες» ήταν όσο το δυνατόν μυστική και μόνο όπου απαιτούταν γινόταν φανερή. Σκοπός τους, λέγανε, ο δήθεν «εκδημοκρατισμός» αυτών των χωρών. Βέβαια το λογικό παράδοξο του «εκδημοκρατισμού» με την χρήση ακραίων ισλαμιστικών στοιχείων ουδέποτε σχολιάστηκε από τα ΜΜΕ, εγχώρια ή αλλοδαπά.
Στο θέμα της Συρίας η «επανάσταση» κρατάει μήνες τώρα. Αρχικώς ξεκίνησε με κάποιους δήθεν αντάρτες που μαχόντουσαν για την «ελευθερία». Στην συνέχεια ενεπλάκη η Τουρκία, φιλοξενώντας στο έδαφος της την ηγεσία της «επαναστάσεως», εκπαιδεύοντας «αντάρτες» και στην συνέχεια φανερά, με την χρήση πυροβολικού. Σε όλα αυτά τα στάδια της κλιμάκωσης των επιχειρήσεων ο διεθνής σιωνιστικός παράγοντας εμφανιζόταν, τάχα μου, αδρανής και αμέτοχος. Προφανώς για να μην χαλάσει η «συνταγή» που πρόσταζε την Τουρκία να εμφανίζεται ως ο νέος «προστάτης» των απανταχού μουσουλμάνων, με επιχείρημα την δήθεν κόντρα με το Ισραήλ, τόσο σε Κύπρο, όσο και με αφορμή την τότε αποστολή βοήθειας στην Λωρίδα της Γάζας.
Όμως, όπως προσφάτως δηλώθηκε, οι «αντάρτες» δεν θα είχαν καμμία τύχη και θα άντεχαν μόνο κανά δυο βδομάδες, άμα δεν υπήρχε η βοήθεια από την Δύση. Και επειδή τα πράγματα είχαν αρχίσει να «στενεύουν» επικίνδυνα, ο διεθνής επικυρίαρχος μπήκε φανερά πλέον στο παιχνίδι, ώστε να μην χαθεί η Συρία. Έτσι χθες το βράδυ, όπως ανακοίνωσαν ρωσικές και συριακές πηγές, ισραηλινά μαχητικά αεροσκάφη παραβίασαν τον εναέριο χώρο της Συρίας και προέβησαν σε βομβαρδισμούς εναντίον εγκαταστάσεων έρευνας, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν δύο άνθρωποι. Από την πλευρά τους οι ισραηλινοί δεν διέψευσαν, ούτε επιβεβαίωσαν τις πληροφορίες, αρνούμενοι να κάνουν σχόλια επί των ειδήσεων. Η ίδια στάση κρατήθηκε και από τον Λευκό Οίκο.
Αυτό που διαφαίνεται, όμως, είναι ότι εν τέλει θα απαιτηθεί μια «συμμαχική» επέμβαση στην περιοχή, για την οποία επέμβαση θα απαιτηθεί και η συνεισφορά της Ελλάδας, όπως γίνεται συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις. Το παράδοξο στην όλη υπόθεση είναι ότι αν τελικώς η Ελλάδα επιλέξει να συμμετάσχει, τότε θα βρεθεί στο ίδιο στρατόπεδο με την Τουρκία. Γεγονός που βέβαια δεν θα είναι καινούργιο, αλλά θα γίνεται σε έναν χώρο, όπου η έκβαση του πολέμου θα έχει μεγάλη σχέση με τα ενεργειακά συμφέροντα στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Έτσι θα έχει συντελεστεί το παράδοξο. Δύο χώρες με αντικρουόμενα συμφέροντα στην περιοχή θα έχουν συμμαχήσει σε έναν πόλεμο καθοριστικό για αυτά τα συμφέροντα. Οπότε, σίγουρο είναι ότι ένας από τους δύο θα πολεμά ενάντια στα συμφέροντα του. Και ως είθισται σε αυτές τις περιπτώσεις το «κορόιδο» θα είναι η Ελλάδα.
