Όταν στο ξέσπασμα του 2ου Μεγάλου Πολέμου εισέβαλλαν ταυτόχρονα στην Πολωνία τα γερμανικά και σοβιετικά στρατεύματα (μετά την σύμπηξη του Συμφώνου Μολότωφ-Ρίμπεντροπ), ο πολωνικός στρατός εγκλωβισμένος ανάμεσα σε δυο υπερδυνάμεις συνθηκολόγησε και οι αξιωματικοί του συνελήφθησαν από τη στρατιωτική αστυνομία του Στάλιν. Αμέσως μετά οδηγήθηκαν σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως και κατόπιν στο δάσος Κατύν, όπου όλοι ανεξαιρέτως (περίπου 22.000 άνθρωποι) εκτελέστηκαν με μια σφαίρα στο κεφάλι και ετάφησαν σε ομαδικούς τάφους. Ο λόγος ήταν πολύ απλός. Οι αξιωματικοί του πολωνικού στρατού αποτελούσαν έναν οιονεί κίνδυνο για προβολή εθνικής αντίστασης, ενάντια στο σοβιετικό δυνάστη-κατακτητή. Έτσι ο «πατερούλης» Στάλιν, χωρίς πολλούς προβληματισμούς και αναστολές (όπως αρμόζει σε γνήσιους μπολσεβίκους στον αγώνα για την «υπόθεση» της επανάστασης του προλεταριάτου), έδωσε «λύση» άμεση, ριζική και μόνιμη.
Ωστόσο, η πολιτική τύπου «Κατύν» των σοβιετικών, ήτοι η φυσική προληπτική εξόντωση των οιονεί αντιπάλων, φαίνεται ότι δεν αποτελεί ένα μεμονωμένο ιστορικό παράδειγμα, αλλά ευρέως ακολουθούμενη πολιτική πρακτική και από τους «πολιτισμένους» «νεοεποχίτες» «συμμάχους» μας, ακόμη και σήμερα. Από πού προκύπτουν οι κοινές εγκληματικές τους πρακτικές με αυτές των μπολσεβίκων; Από το γεγονός ότι βγήκαν από την ίδια μήτρα «…της σκύλας που γέννησε και τους δυο και που βρίσκεται πάλι σε οργασμό», το σιωνισμό.
Έτσι εξηγείται ότι παρόλο που η Ελλάδα είναι πλέον πλήρως «εξανδραποδισμένη» (όπως η Πολωνία του ’39) και η αρπαγή του πλούτου της δρομολογημένη, αυτό δεν τους αρκεί και «για το φόβο των ιουδαίων» (κυριολεκτικά και μεταφορικά), επιδιώκουν την περαιτέρω διασφάλιση των στόχων τους με την εξάλειψη της μεσαίας τάξης από την Ελλάδα. Μια διαδικασία όμως, που ο ήδη μεγάλος και διαρκώς αυξανόμενος αριθμός αυτοκτονιών, πιστοποιεί ότι δεν πρόκειται για χειρισμούς οικονομικής πολιτικής, αλλά για μια πολιτική αυτόχρημα εγκληματική, αφού οδηγεί στη φυσική εξόντωση πολλών ανθρώπων, με τα τραγικά αδιέξοδα που επιφέρει. Ένα νέο δηλαδή «οικονομικό Κατύν», που ξεκληρίζει μια ολόκληρη τάξη ανθρώπων. Αδίστακτα, στυγνά, μπολσεβίκικα, νεοεποχίτικα.
Γιατί γίνονται όλα αυτά; Προφανώς για να κάμψουν ολοκληρωτικά το φρόνημα και την αντίσταση του ελληνικού λαού, την αναμενόμενη αντίδραση του οποίου διαιρούν κοινωνιολογικά σε τρεις κατηγορίες: Σε ’κείνους που βρίσκονται ήδη κάτω από το όριο της φτώχειας, στη μεσαία τάξη και στην οικονομική ελίτ.
Κατά την εκτίμηση των τοκογλύφων, οι «κάτω του ορίου της φτώχειας», είναι ήδη τόσο εξουθενωμένοι οικονομικά, ώστε να θεωρούνται πλήρως «διαχειρίσιμοι» και μη δυνάμενοι στην πλειοψηφία τους να αντιδράσουν. Άλλωστε δεν έχουν να χάσουν και πολλά πράγματα, αφού από την αρχή της κρίσης δεν διέθεταν περιουσία και προνόμια τα οποία τώρα χάνουν.
Οι πολύ πλούσιοι της οικονομικής ελίτ είναι πολύ λίγοι αριθμητικά, κατά κανόνα προσκυνημένοι και ουσιαστικά άνθρωποι του συστήματος, φερέφωνα, «τσιράκια» και συνεργάτες του, άρα ούτε και αυτοί συνιστούν απειλή (σε περίπτωση δε που κάποιος τους «κουνηθεί», έχουν πολλούς τρόπους να τον «τακτοποιήσουν»). Επομένως το μόνο που τους μένει να ελέγξουν είναι η μεσαία τάξη.
Η εξόντωση της τάξης αυτής, περνάει μέσα από ένα φορολογικό σφαγείο, ένα «οικονομικό Κατύν», το οποίο οι πεφωτισμένοι οικονομολόγοι του συστήματος έχουν ψευδεπίγραφα και παραπλανητικά βαφτίσει «εξυγίανση» και «εκσυγχρονισμό» του «παραγωγικού μοντέλου» της χώρας, το οποίο όμως στην πραγματικότητα οδηγεί στην σκόπιμη «κινεζοποίηση» και την εξαφάνιση της.
Η επίθεση στην τάξη αυτή, με τη βοήθεια των καθεστωτικών ΜΜΕ, καλύπτεται κάτω από ποικιλώνυμα προσχηματικά επιχειρήματα, όπως για παράδειγμα: πάταξη φοροδιαφυγής και προστασία χαμηλόμισθων και χαμηλοσυνταξιούχων. Που σημαίνει ότι : αφού δεν χτυπιέται αποτελεσματικά η επάρατη φοροδιαφυγή για τη συγκέντρωση των απαραίτητων εσόδων και αφού δεν είναι δίκαιο να επιβληθούν αυξημένοι φόροι στους οικονομικά ασθενέστερους, το «έντιμο» ξενόδουλο κράτος «αναγκάζεται» να επιβάλλει φόρους στη μεσαία τάξη.
Η συνεχώς όμως αυξανόμενη φορολόγηση, δεν έχει μόνο δυσμενείς επιπτώσεις για μια κατηγορία ανθρώπων, έχει άμεσες και τραγικές συνέπειες για τη συνοχή και τη λειτουργία ολόκληρης της κοινωνίας. Έτσι, καθώς σταδιακά όλο και περισσότεροι άνθρωποι περνούν το σημείο της μη δυνατής κάλυψης των φορολογικών τους υποχρεώσεων και εντάσσονται στον όλο και αυξανόμενο όγκο των εξαθλιωμένων, η κοινωνική και οικονομική διάρθρωση της κοινωνίας, μεταλλάσσεται ταχύτατα από αστική σε μια διαχείριση ολιγαρχίας, ιδιάζοντος «νέο-φεουδαρχικού» τύπου.
Στο δημόσιο τομέα για παράδειγμα, η εξάλειψη της μισθολογικής κλιμάκωσης ανάλογα με την υφιστάμενη ιεραρχία των διαφόρων κλάδων, καταστρέφει τη λειτουργία τους. Διότι αφού πλέον η μισθολογική και συνταξιοδοτική διαφορά του προϊσταμένου από τον υφιστάμενο δεν υπάρχει, δεν «αξίζει» τον κόπο για κάποιον εργαζόμενο να εργασθεί σκληρότερα από τους συναδέλφους του, ώστε να επιτύχει την επαγγελματική του ανέλιξη.
Αυτό φυσικά αποτελεί «βόμβα» στα θεμέλια του συστήματος, πράγμα όμως που όχι μόνο δεν τους ενοχλεί, αλλά και το επιδιώκουν. Διότι το υπάρχον σύστημα διοίκησης δεν είναι συμβατό με τα νεοεποχίτικα παγκοσμιοποιημένα σχήματα που θέλουν να επιβάλλουν και επιχειρούν με αυτό τον τρόπο να το οδηγήσουν σε μια αυτοκαταστροφική πορεία για να το ξαναστήσουν όπως αυτοί επιθυμούν, αποποιούμενοι ταυτόχρονα τις ευθύνες της αποδόμησης.
Εκεί εντάσσεται και η «αξιολόγηση» των δημοσίων υπαλλήλων. Πρόκειται καθαρά για φιλτράρισμα και αποβολή εκείνων, που δεν είναι έτοιμοι να αποδεχτούν τη νέα κατάσταση. Όχι βέβαια ότι δεν πρέπει να υπάρχει αξιολόγηση, αλλά αυτή θα πρέπει να είναι ουσιώδης και πραγματική να αφορά δε στις επαγγελματικές ικανότητες και δεξιότητες και όχι στις ιδεολογικές πεποιθήσεις των εργαζομένων.
Στον ιδιωτικό τομέα αυτό που μεθοδεύεται, αποτυπώνεται πολύ χαρακτηριστικά στον τίτλο μιας παλιάς αμερικάνικης ταινίας: «ο θάνατος του εμποράκου». Ό,τι παράγει πλούτο, που μέχρι τώρα ήταν κατανεμημένο σε μικρά κομμάτια και σε πολλούς μικρούς ιδιοκτήτες, που ήταν «αφεντικά» στην περιουσία τους και εξαρτιόταν από αυτούς να το δουλέψουν καλά για να μεγιστοποιήσουν το κέρδος, θα «πεθάνει» και θα περάσει στα χέρια μεγάλων πολυεθνικών (δηλαδή σιωνιστικών) συμφερόντων και επιχειρήσεων τύπου «αλυσίδα».
Στα πλαίσια αυτής της «μετάλλαξης» βλέπουμε σήμερα συνεργεία αυτοκινήτων να κλείνουν (αφού δεν μπορούν να πληρώσουν τους φόρους) και οι τεχνίτες, που μέχρι τώρα ήταν αφεντικά στα μαγαζιά τους, να γίνονται υπάλληλοι στις μεγάλες αντιπροσωπείες.
Οι φαρμακοποιοί σύντομα θα αναζητούν μια θέση υπαλλήλου στις φαρμακευτικές εταιρείες που θα ανοίξουν οι μεγάλες φαρμακευτικές «αλυσίδες» (πχ η ισραηλινή SUPERFARM) ή σε φαρμακεία που θα δημιουργηθούν εντός μεγάλων πολυκαταστημάτων.
Οι αγρότες, σύντομα θα αναγκασθούν να πουλήσουν τις περιουσίες τους σε εξευτελιστικές τιμές σε κάποιο «ξένο μεγάλο αφεντικό» και θα γίνουν εργάτες (κολίγοι) στα χωράφια που μέχρι τώρα ήταν ιδιοκτήτες.
Οι οδηγοί-ιδιοκτήτες ταξί και φορτηγών αυτοκινήτων, με το «άνοιγμα» των κλειστών επαγγελμάτων, θα αναγκασθούν να εκποιήσουν έναντι «πινακίου φακής» την περιουσία τους και να εκλιπαρούν για μια θέση υπαλλήλου στον νέο «μεγάλο αφεντικό» που θα τα αγοράσει όλα.
Το ίδιο στις επιχειρήσεις εστίασης, ένδυσης, υπόδησης κλπ.
Οι έλληνες, μόνο υπάλληλοι και εργάτες θα μπορούν να είναι στο παγκοσμιοποιημένο νέο-ολιγαρχικό καθεστώς. Εκτός βέβαια από εκείνους τους «έλληνες» που θα μετατραπούν σε νεο-γενίτσαρους, δίνοντας τα εχέγγυα στο «κτήνος», ότι θα είναι χειρότεροι ακόμη και από τα ξένα αφεντικά, εναντίον των συμπατριωτών τους. Οι «διαγκωνισμοί» μεταξύ των επίδοξων νεο-γενιτσάρων για μια θέση στον «ήλιο», έχουν ήδη αρχίσει. Βλέπουν τα «οφέλη» κάποιων «μεγάλων ελληνικών» οικογενειών, που από καιρό έχουν προσκυνήσει δίνοντας «γη και ύδωρ» στους ξένους για να τους επιτρέψουν να υπάρχουν και τείνουν να μιμηθούν το παράδειγμά τους.
Όμως το καθεστώς αυτό της μεσαίας τάξης που υπάρχει σήμερα στην Ελλάδα, το οποίο τώρα το «σύστημα» προσπαθεί να ξεθεμελιώσει, συγκεντρώνοντας κάθε πηγή πλούτου στα χέρια «ξένων φεουδαρχών», είναι αυτό, που τα ίδια ξένα κέντρα αποφάσεων είχαν δημιουργήσει, υποκινώντας τα γεγονότα στο Κιλελέρ το 1910. Τότε τα ξένα συμφέροντα, επειδή όλες οι πηγές πλούτου και κυρίως η γη, μετά την εκδίωξη των Τούρκων είχαν περάσει σε λίγα χέρια ελλήνων μεγαλοτσιφλικάδων, για να πλήξουν αυτή τη συγκέντρωση ισχύος που μπορούσε ευθέως να απειλήσει τα συμφέροντά τους, φρόντισαν με μια «δημοκρατικά» υποκινούμενη επανάσταση από τον Ελευθέριο Βενιζέλο (τελικά εκ των γεγονότων, το δικό τους άνθρωπό) και την καθοριστική συνδρομή της νεοδημιουργηθείσας τότε αριστεράς, να την ανατρέψουν.
Το σύστημα την εποχή εκείνη ήταν επίσης ολιγαρχικό, αλλά μια ολιγαρχία των γαιοκτημόνων, δλδ. φεουδαρχικό (των τσιφλικάδων), με μια μεγάλη συγκριτική διαφορά, ότι η οικονομική δύναμη ήταν συγκεντρωμένη σε ελληνικά χέρια. Σα να λέμε σήμερα να μπορούσε η Ελλάδα να έχει δέκα «Ωνάσηδες» που να συνασπίζονται κάτω από την Ελληνική σημαία. Αυτό, ήταν μια μεγάλη απειλή για τις μεγάλες δυνάμεις, η οποία έπρεπε να εκλείψει και το πέτυχαν με το Βενιζέλο. Ο άνθρωπός τους με τη βοήθεια των «αγώνων» της αριστεράς, «χτύπησε» τους «αποκρουστικούς» τσιφλικάδες, τους «συνεργάτες» των τούρκων, τους πήρε την περιουσία και τη μοίρασε στο λαό. Έτσι έμεινε στην ιστορία, ως ο μεγάλος λαοπρόβλητος δημοκρατικός ηγέτης, που «χτύπησε» τους πλούσιους και έδωσε τη γη στους κολίγους.
Τους έκανε όλους αφεντικά δηλαδή, αλλά με μια πολύ μικρή περιουσία ο καθένας. Κι άντε μετά να συνεννοηθούν οι Έλληνες μεταξύ τους και με τους συνεταιρισμούς να «χτυπήσουν» την Ευρώπη. Πως μπορούν πολλά «μικρομάγαζα» να ανταγωνισθούν τεράστια οικονομικά συμφέροντα και τις επιχειρηματικές τους αλυσίδες;
«Διαίρει και βασίλευε» δηλαδή για άλλη μια φορά από τους ευρωπαίους φίλους και εταίρους μας με τη βοήθεια προδοτών «ελλήνων» πολιτικών σε συνεργασία με την αριστερά. Η οποία κομπάζει για τους «αγώνες» της εναντίον της πλουτοκρατίας (που «δεν έχει πατρίδα»), αλλά ταυτόχρονα επιχαίρει για την «ήττα των αστικοτσιφλικάδικων συμφερόντων» της Ελλάδος στη Μικρά Ασία. Λες και η ήττα του ελληνικού στρατού από τους Τούρκους αστικοτσιφλικάδες (κατά τη δική τους λογική), ευνόησε το τουρκικό προλεταριάτο.
Όμως, από ότι φαίνεται, το τότε σχέδιο διάλυσης της αναδυόμενης μετά την τουρκοκρατία ισχυρής ελληνικής οικονομικής ελίτ, που πέτυχε με την τεράστια υλική και ηθική (με την έννοια της νομιμοποίησης) υποστήριξη της ελληνικής αριστεράς, έδωσε μέχρι σήμερα στους ξένους ό,τι μπορούσε να δώσει. Ο ιστορικός κύκλος αυτού του οικονομικού μοντέλου, έχει τελειώσει. Τώρα έχουμε δυο νέες απαιτήσεις: Την Παγκοσμιοποίηση και τον ανταγωνισμό της Δύσης με τις αναδυόμενες οικονομίες της Ανατολής (Ρωσία -Κίνα).
Το σιωνιστικό κτήνος, άρχισε πάλι να βρυχάται και να συντάσσει τις δυνάμεις του (τις υποταγμένες και πειθήνιες σ’ αυτό χώρες της Δύσης) για την επερχόμενη παγκόσμια αναμέτρηση. Στα πλαίσια λοιπόν αυτά, «πρέπει» η οικονομική ισχύς των «συμμάχων» μας να μεγιστοποιηθεί για να ανταγωνισθούν επιτυχώς τους αντιπάλους τους. Αυτό επιβάλλει τη μετάλλαξη του οικονομικού μοντέλου ανάπτυξης της Δύσης σε φεουδαρχικό, ώστε να καταστεί δυνατή η μέγιστη συγκέντρωση οικονομικής και όχι μόνο ισχύος, απομυζώντας και συμπιέζοντας την εργατική τάξη στον υπέρτατο βαθμό, για να υπερισχύσουν στην επερχόμενη παγκόσμια σύγκρουση. Έτσι εξηγείται η ιλιγγιώδης συρρίκνωση του εισοδήματος του ελληνικού Λαού, προς όφελος της πλουτοκρατίας και των τοκογλύφων.
Στο χώρο της συγκαλυμμένης υποβοήθησης αυτής της πολιτικής, αναζητούν το νέο πολιτικό τους στίγμα τα κόμματα της αριστεράς. Χρήσιμοι «κολαούζοι» του συστήματος, συμπληρώνουν το φάσμα του «δημοκρατικού τόξου», κερδίζοντας την επιβίωσή τους με το αζημίωτο, προσφέροντας δημοκρατική νομιμοποίηση στην κυβερνητική πολιτική. Γι’ αυτό και ο Αλέξης, ο super Alexis, αφού «έσωσε» από την παραπομπή τον Παπανδρέου, έσπευσε να δώσει τα διαπιστευτήριά του στη μητρόπολη του αμερικανοσιωνισμού. Γι’ αυτό ο γλυκερός «κυριούλης» Φώτης δείχνει τέτοια μεγάλη κατανόηση στη «αναγκαιότητα» επιβολής των μνημονίων. Γι’ αυτό οι σταλινοτσολιάδες του Περισσού συνεχίζουν τις άσκοπες, «εκτονωτικές», απολύτως αναποτελεσματικές, αλλά εξαιρετικά χρήσιμες και ανακουφιστικές για το «σύστημα», κινητοποιήσεις των εργαζομένων. Τα εκτρωματικά βλαστάρια του Αβραάμ Μπεναρόγια, μόνιμοι παρτενέρ των πολιτικών και κοινωνικών εγκλημάτων της άρχουσας τάξης εναντίον του Ελληνικού Έθνους, διαγωνίζονται με μεγάλο ταλέντο στη θεατρική τους αντίθεση προς τα μνημόνια, προσπαθώντας να εδραιώσουν τη χρησιμότητά τους προς το σύστημα, το κάθε ένα φυσικά για ίδιον όφελος.
«Σοφό» λοιπόν το σχέδιο των τοκογλύφων, «πάσχει» όμως σε μερικά σημεία. Για παράδειγμα, την Ελληνική Επανάσταση του ’21 δεν την ξεκίνησαν κάποιοι «ψιλοβολεμένοι», αλλά κάποιοι ξεβράκωτοι, όπως τους χαρακτήρισε ο άνθρωπος που κατέχει τη θέση του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως και ακούει στο όνομα Βαρθολομαίος. Άρα το να εξαφανίσουν τη μεσαία τάξη στην Ελλάδα, μέσω του εφαρμοζόμενου «οικονομικού Κατύν», δεν τους εξασφαλίζει ότι θα εξουδετερώσουν την αντίσταση των Ελλήνων και θα εξαφανίσουν τον Ελληνισμό. Οι νηστικοί, οι αγράμματοι και οι «ξεβράκωτοι», έχουν αποδείξει πολλές φορές ότι έχουν υψηλότερο φρόνημα από τους βρακωμένους, τους χορτάτους και τους δήθεν μορφωμένους.
Το Έθνος επίσης ως έννοια, μπορεί για τα διεθνιστικά οράματα της «νέας» (και παλαιάς) αριστεράς και τα παγκοσμιοποιημένα πολυπολιτισμικά ιδεώδη της πλουτοκρατικής αστοφιλελεύθερης «Διεθνούς Νέας Τάξης» (τα δυο νόθα παιδιά του σιωνισμού), να αποτελεί το «ιδεολογικό νεφέλωμα» που περιβάλλει το αστικό κράτος, ήτοι μια παραπλανητική ιδεολογική μυθοπλασία και απατηλή εξιδανίκευση του αστικού κράτους. Όμως για την ελληνική σκέψη, συνιστά υπαρκτή και όχι πλαστή ιστορική κατηγορία. Είναι αποτέλεσμα αρχέγονης ζωτικής ορμής, η οποία κινητοποιεί τρομακτικά συγκινησιακά φορτία και θέλει την κοινωνική οργάνωση να καθορίζεται από τους παράγοντες που όρισε ο Ηρόδοτος, ήτοι το «όμαιμον, το ομόθρησκον, το ομότροπον, το ομόγλωσσον».
Το υπαρκτό λοιπόν αυτό έθνος των Ελλήνων, που όπως λέει ο Νίτσε στη «Γένεση της Τραγωδίας», κανένας μέχρι τώρα δεν μπόρεσε να βρει το κώνειο για να το εξοντώσει, και πάλι θα επιζήσει. Γιατί όσο κι αν προσπαθούν κάποιοι να αλλοιώσουν το ομόθρησκον, ομότροπον, ομόγλωσσον, υπάρχει πάντα το όμαιμον το οποίο για να το αλλοιώσουν πρέπει να αλλάξουν το DNA του Έλληνα. Ε! λοιπόν αυτό δε θα το καταφέρουν ποτέ. Γιατί δεν είναι δική τους αρμοδιότητα, είναι αρμοδιότητα του Θεού, του Οποίου μόλις τώρα «ανακάλυψαν» το «σωματίδιό». Έχουν λοιπόν ακόμη πολύ δρόμο να διανύσουν μέχρι να τον «ανακαλύψουν» ολόκληρο. Εκτός κι αν έχουν την αφέλεια να πιστεύουν (το δικαίωμα στη βλακεία είναι ιερό), ότι οι Έλληνες κάποτε θα ενωθούν φυλετικά με τους λαθρομετανάστες που μας κουβαλάνε εδώ.
Ας γνωρίζουν λοιπόν αυτοί που βρίσκονται πίσω από όλα αυτά, τους οποίους η σοφή κι αυθόρμητη λαϊκή ηθογραφία έχει «στολίσει» με διάφορα προσωνύμια όπως: βδέλλες, τοκογλύφοι, σταυρωτήδες, τσιμπούρια, έμποροι των εθνών, χαχάμηδες, αθέατοι, ακατανόμαστοι κλπ, αυτοί προς τους οποίους ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός απευθυνόμενος είπε: «… υμείς εκ του πατρός του διαβόλου εστέ και τας επιθυμίας του πατρός υμών θέλετε ποιείν» (κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο 8,39 ε), όσα διαβολικά τεχνουργήματα κι αν μετέλθουν για να εξοντώσουν τον Ελληνισμό και να καταβροχθίσουν τον κόσμο, το θέλημα του «πατρός των» δεν θα επικρατήσει.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΡΑΪΣΚΟΣ