Στην σημερινή εποχή ένα από τα τόσα σοβαρά προβλήματα, τα οποία αντιμετωπίζει η Κοινωνία μας, είναι κι αυτό του ατομοκεντρισμού. ‘‘Σημαιοφόροι’’ αυτής της ιδιότροπης συμπεριφοράς αποτελούν, κυρίως, τα διάφορα έντυπα που, όπως υποστηρίζουν, ‘‘γράφουν για την ζωή’’, δεν γνωρίζουν όμως τίποτα από την αληθινή ζωή, καθώς συγχέουν την κοινωνική πραγματικότητα με τον αρρωστημένο μικρόκοσμο του ‘‘λάιφ στάιλ’’. Οι όποιες ‘‘εναλλακτικές’’, ‘‘ποιοτικές’’, ‘‘πολιτιστικές’’, ‘‘ψαγμένες’’ αναφορές τους γύρω από την πολιτική και την κοινωνία δεν είναι τίποτα άλλο από μια καρικατούρα προτάσεων που αποθεώνουν την ατομικότητα και την δαιμονοποίηση της συλλογικής προσπάθειας, διαμέσου της προώθησης του ωχαδερφισμού. Εκεί που η ατομικότητα υπερνικά την προσωπικότητα γεννιούνται εκδοτικά τερατουργήματα, όπως π.χ. η ‘‘Athens voice’’. Το εν λόγω ‘‘Free Press’’ έντυπο, ανάμεσα στις ‘‘ανησυχίες’’ που το προβληματίζουν πυκνά-συχνά ασχολείται και με την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. Στην πιο πρόσφατη έκδοση της ‘‘Athens voice’’, κάποιος Γιώργος Σιακαντάρης έχει γράψει ένα άρθρο με τίτλο ‘‘Χρυσή Αυγή, η μετεξέλιξη του αυριανισμού’’, το οποίο από τον τίτλο και μόνο είναι φανερό ότι δεν μπορεί να έχει την παραμικρή σχέση, τόσο με την αντικειμενική πληροφόρηση όσο και με την αντίληψη της πραγματικότητας. Το άρθρο αυτό είναι μια πολυγραφότατη ‘‘σαλάτα’’ κατά την οποία ο αρθρογράφος ‘‘μπερδεύει τα μπούτια του’’, σύμφωνα με την λαϊκή ρήση.
Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, με την Ιδεολογική της συνέπεια και την πολιτική της πρακτική, εμπλέκεται σ’ αυτόν τον ασυνάρτητο λεκτικό αχταρμά με τον …αυριανισμό, το ΠΑΣΟΚ, την δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία, τον φόβο απέναντι στον εκσυγχρονισμό, την ταύτιση με την κρατική διαφθορά, την γραφειοκρατία, τον φτηνό λαϊκισμό. Ο Σιακαντάρης σίγουρα δεν έχει μειωμένο τον δείκτη ευφυΐας. Απλώς είτε ψεύδεται ασύστολα, είτε μέσα στην εκσυγχρονιστική (η αγάπη προς τον ανεκδιήγητο Σημίτη δεν κρύβεται) και νεοφιλελεύθερη οπτική γωνία, με την οποία αντιλαμβάνεται τα γεγονότα, μπερδεύει πρόσωπα και καταστάσεις. Με βάση φαιδρά ευφυολογήματα προσπαθεί να εξηγήσει την απήχηση της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, με αποτέλεσμα να κατακρεουργεί κάθε έννοια αληθούς πληροφόρησης. Πάντως, μέσα στο ατομοκεντρικό του παραλήρημα, πέραν της μεγάλης εκτίμησης που τρέφει για τον Σημίτη (εξού και το «κινήσεις για μια ορθολογικότερη και δικαιότερη σχέση με το κράτος») ο Σιακαντάρης δείχνει το αληθινό του πρόσωπο όταν σ’ ένα κρεσέντο αραδιάσματος ασχετοσύνης υποστηρίζει ότι «το μίσος, το ασύστολο ψέμα, η ηθικολογία, τα καθαρά χέρια και κούτελα, η ταύτιση λαού και ηγέτη, ο αντιδιανοουμενισμός, αλλά και η πίστη στο ηθικό απρόσωπο έθνος έναντι των ανήθικων πολιτικών του κοινοβουλευτισμού, ο φόβος έναντι των αλλαγών στο παραγωγικό μοντέλο, ο φόβος από τον άλλο, τον ξένο, τον μετανάστη, ο εθνικισμός, όλα αυτά καλλιεργήθηκαν από τον αυριανισμό των δεκαετιών 80 και 90». Και, αφού συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο, καταλήγει το όποιο σκεπτικό του λέγοντας τα εξής: «Τελικά στο ερώτημα, που απασχολούσε τους πολιτικούς αναλυτές από το 85 έως το 96, αν ο αυριανισμός είχε αυτόνομο πολιτικό μέλλον, δόθηκε η απάντηση. Είχε. Μόνο που το είχε ως Χρυσή Αυγή και όχι ως αυριανισμός».
Τι να πούμε γι’ αυτό το παραλήρημα; Ο μεστός, συγκροτημένος και σφυρηλατημένος, μέσα από την ροή του χρόνου, Ιδεολογικός και Πολιτικός λόγος της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ ταυτίζεται με το εκδοτικό εγχείρημα του Γιώργου Κουρή. Είναι φανερό πως ο συγκεκριμένος αρθρογράφος έχει σοβαρό πρόβλημα αντίληψης της πραγματικότητας, κάτι το οποίο δείχνει με τα γραφόμενα του. Επίσης, είναι ολοφάνερο ότι ο αντιεθνικισμός αποτελεί το πιο βασικό ‘‘προσόν’’ της ιδιοσυγκρασίας του. Ένας αντιεθνικισμός (ανθελληνισμός επί της ουσίας) βασισμένος στην σαπίλα του εκσυγχρονισμού, την ηθική κατάπτωση, τον προωθητικό ρόλο των κλεφτών και των πάσης φύσεως λαμογιών, τον φετιχισμό του κοινοβο(υ)λευτισμού ως ανέγγιχτη ‘‘ιερή αγελάδα’’, την αποθέωση της κακογουστιάς και του κομπλεξισμού ως έργων τέχνης και ως διανοουμενισμού, την επιχειρούμενη αποεθνικοποίηση σ’ όλους τους τομείς της ζωής, το άναμμα του πράσινου φωτός για την ανεξέλεγκτη εισροή αναρίθμητων λαθρομεταναστών. Ο ‘‘πολιτικά ορθός’’ κόσμος, που υπηρετεί ο Σιακαντάρης (και ο κάθε Σιακαντάρης), είναι πνιγμένος στην λάσπη και την δυσωδία των πράξεων του, που παραπέμπει στην αισθητική των υπονόμων. Γι’ αυτό και είναι αναμενόμενη η αντίδραση όλων αυτών που βλέπουν ότι αυτή η σαθρή κοινωνία, στην οποία ανδρωθήκαν, πνέει τα λοίσθια. Και το χειρότερο γι’ αυτούς είναι ότι δεν αντικαθίστανται από «εναλλακτικές» προτάσεις, οι οποίες θα διατηρούσαν την μίζερη αυτή κατάσταση. Αλλά από την Ελλάδα, εκείνη όπου η Ιστορία θα πάρει την εκδίκηση της…
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ