Έχουμε πολλάκις δει να χαρακτηρίζεται η βία ως το απόλυτο κακό που μπορεί να συμβεί σε μια δημοκρατική και ευνομούμενη κοινωνία. Βέβαια, για να είμαστε ακριβοδίκαιοι σε αυτά που λέμε, δεν χαρακτηρίζουν ως κακές όλες τις εκφάνσεις της βίας οι δημοκράτες. Όταν η βία προέρχεται από την αριστερά τότε βαπτίζεται «αντιβία» ή «κοινωνική δράση». Όταν η βία ασκείται από μεριάς του κράτους με τα αλλεπάληλα φοροαρπακτικά μέτρα και οδηγεί χιλιάδες Έλληνες στην απελπισία, ονομάζεται «δημοσιονομική προσαρμογή». Πριν καιρό είχαμε ακούσει τον πρώην πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέκο Αλαβάνο, να μέμφεται τον εθνικό ποιητή, Διονύσιο Σολωμό, ζητώντας εμμέσως την αλλαγή του Εθνικού Ύμνου, ώστε ίσως να «φέρνει» πιο κοντά στην Διεθνή, κάνοντας την παρατήρηση ότι ο Ύμνος προς την Ελευθερία αναφέρει την λέξη βία. Φανταστείτε τι θα έλεγε δηλαδή αν είχε προχωρήσει και σε «πιο κάτω» στίχους του ποιήματος και συγκεκριμένα στους στίχους 68 και 69, όπου ο ποιητής αναφέρει: “Ολιγόστευαν οι σκύλοι, και «Αλλά», εφώναζαν, «Αλλά», και των Χριστιανών τα χείλη «φωτιά», εφώναζαν, «φωτιά». Λιονταρόψυχα, εκτυπιούντο, πάντα εφώναζαν «φωτιά», και οι μιαροί κατασκορπιούντο, πάντα σκούζοντας «Αλλά».”
Τι είναι όμως στην πραγματικότητα η βία; Στον σημερινό κόσμο της παντελούς σύγχυσης της Ελληνικής Γλώσσας οι λέξεις και οι έννοιες έχουν παραλλαχθεί ώστε να ταιριάζουν στους προπαγανδιστές του καθεστώτος και ταυτοχρόνως, δια της συγχύσεως, να φέρνουν τους πολίτες στην πνευματική κατάσταση αποβλακώσεως που απαιτεί η μεταπολιτευτική κλεπτοκρατία για την επιβίωση της. Πριν προχωρήσουμε στον ορισμό της βίας, μία αναγωγή στην αρχαία μυθολογία είναι απαραίτητη για να μας δώσει κάποιες βασικές κατευθυντήριες γραμμές στην σκέψη μας. Αυτό συμβαίνει πρώτον γιατί θα μας φανερώσει τον ορισμό που δινόταν στην βία πριν την σημερινή σύγχυση της γλώσσας και δεύτερον γιατί η αρχαιοελληνική γραμματεία και παράδοση ήταν το προϊόν σκέψεως και διεργασίας ανθρώπων πνευματικά κατά πολύ ανωτέρων των σημερινών, δυστυχώς αλλά και ομολογουμένως. Η Βία, λοιπόν, ήταν κόρη του Πάλλαντα και της Στύγας, αδελφή της Νίκης, του Ζήλου και του Κράτους, όπως αναφέρει ο Ησίοδος στην «Θεογονία» του, ενώ σύμφωνα με μαρτυρία του Παυσανία λατρευόταν από κοινού με την Ανάγκη στην Ακροκόρινθο σε έναν ναό που αποτελούσε άβατο για όλους. Στην τραγωδία του Αισχύλου, Προμηθεύς Δεσμώτης, κατ’ εντολίν του Δία η Βία και το Κράτος δένουν τον Προμηθέα στον Καύκασο για την γνωστή του τιμωρία.
Η πραγματικά διδακτική τραγωδία του Αισχύλου μας δείχνει μία πτυχή της αλήθειας σχετικά με την βία, η οποία έχει αποδειχτεί ιστορικά. Η βία της εξουσίας και του συντηρητισμού που μοιραία διακατέχει την κρατούσα ελίτ της εκάστου κοινωνίας δύναται να σταθεί τροχοπέδη για την εξέλιξη, τόσο των επιστημών, όσο και γενικότερα. Θα μπορούσαν να παρατεθούν στο συγκεκριμένο σημείο πολλά παραδείγματα που θα επιβεβαίωναν του λόγου το αληθές. Αντ’ αυτού θα παραθέσω ένα παράδειγμα από την κάθε εποχή, εννοώντας την αρχαία, την μεσαιωνική και την σύγχρονη εποχή. Στο πρώτο παράδειγμα θα δούμε την θανατική ποινή που επιβλήθηκε στον Σωκράτη από το δημοκρατικό καθεστώς των Αθηνών το 399 π.Χ. Στο δεύτερο παράδειγμα θα θέσω την παρουσία του Γαλιλαίου το 1633 εμπρός από την Ιερά Εξέταση σχετικά με την μορφή του ηλιακού μας συστήματος, ζήτημα που «τακτοποιήθηκε» μόλις το 1992 με την παραδοχή του Πάπα, ότι οι θεολόγοι της εποχής είχαν κάνει λάθος στο συγκεκριμένο ζήτημα. Το σύγχρονο παράδειγμα θα το αφήσω να το βάλει ο κάθε αναγνώστης ανάλογα με το «γούστο» του, είμαι σίγουρος ότι θα βρείτε άφθονα στο παγκόσμιο στερέωμα.
Είναι, όμως, αυτή η μία και απόλυτη αλήθεια περί της βίας; Προφανώς και όχι, αλλά είναι μια πτυχή που οφείλει η ανθρωπότητα να θυμάται πάντα. Δεν είναι όμως και η απόλυτη αλήθεια, γιατί όπως είπαμε η Βία ήταν και αδελφή της Νίκης, στης οποίας το πρόσωπο αντικατοπτριζόταν το μεγαλείο του Ελληνισμού. Την χρήση βίας σε συγκεκριμένες περιστάσεις, στην πραγματικότητα, ευλογούν όλες οι ιδεολογίες και ιδεοληψίες, είτε με πράξεις, είτε με λόγια. Η Μαξιμιλιανή Πόρτας έθεσε το ζήτημα στην σωστή του βάση μιλώντας για έμμεση και άμεση βία, καταγγέλλοντας την υποκρισία περί βίας και τέλος αποδίδοντας ακόμα και στον Γκάντι χρήση βίας, η οποία περνά από το «κάνε αυτό που θέλω, αλλιώς θα σε σκοτώσω» στο «κάνε αυτό που θέλω, αλλιώς θα αυτοκτονήσω». Ακόμα και οι σημερινοί «ροζ» δημοκράτες του φιλελευθερομαρξισμού ανερυθρίαστα βομβαρδίζουν ξένες χώρες, δημιουργούν τα δικά τους «στρατόπεδα συγκεντρώσεως», όπως αυτό του Γκουαντάναμο, θέτοντας ως ψευδεπίγραφη μουτσούνα για την δική τους βία τον «εκδημοκρατισμό», τα «ανθρώπινα δικαιώματα» και λοιπά νεφελώδη ιδεολογήματα που πλέον έχουν αρχίσει και γίνονται ανέκδοτα ακόμα και στις ΗΠΑ. Ποια η διαφορά, αλήθεια, ανάμεσα σε ένα διαμελισμό άνθρωπο, όταν αυτός ή αυτή διαμελίζεται από τις ένα καθεστώς φίλα προσκείμενο στο Ισραήλ ή αν του συμβαίνει το ίδιο από ένα καθεστώς εχθρικά διακείμενο προς αυτό; Και τα δύο, στην πραγματικότητα, είναι βία και μάλιστα άμεση. Ως προς την λογική της βίας λοιπόν θα έπρεπε να είναι και τα δύο καταδικαστέα από την σύγχρονη πολιτική – δημοσιογραφική ελίτ που τόσα και τόσα κηρύγματα κάνει εναντίον της βίας. Όμως αυτό που βλέπουμε είναι ότι στην πρώτη περίπτωση τα γεγονότα περιβάλλονται από ένα πέπλο σιωπής, ενώ στην δεύτερη γίνονται πρωτοσέλιδα και επιχειρήματα για πολεμικές επιχειρήσεις.
Βέβαια, όπως αφέθηκε να εννοηθεί από τον πρόλογο κιόλας, βία δεν είναι μόνο οι πολεμικές επιχειρήσεις και γενικότερα η φυσική βία. Βία υπάρχει σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής, είτε μιλάμε για βιασύνη, είτε μιλάμε για ψυχολογική πίεση. Βία είναι γενικότερα η άσκηση πίεσης προς την επίτευξη κάποιου σκοπού, όποιος και να είναι αυτός. Στον Εθνικό Ύμνο η στροφή «με βιά μετράει την Γη», που μνημόνευσε προς τέρψιν – διασκέδαση και των παρδαλών εριφίων ο Αλέκος Αλαβάνος, δείχνει την λαχτάρα του Έθνους των Ελλήνων για αποκατάσταση, ύστερα από μια σκλαβιά που διήρκεσε 400 χρόνια, μια σκλαβιά που τώρα υμνούν οι τουρκόφρονες της ελλαδική δημοσιογραφικής και πολιτικής ελίτ ως μία περίοδο «ανάπτυξης» και «οικονομικής ευημερίας», χωρίς να χαραμίζουν ούτε ένα δάκρυ, έστω και υποκριτικό, για τις διώξεις, τις σφαγές και τους εκτοπισμούς που υπέστησαν οι Έλληνες από την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Αντιθέτως αν στους ίδιους ανθρώπους μνημονεύσει κανείς, όχι τον Κολοκοτρώνη γιατί τότε η ταμπέλα του «φασίστα» θα τους είναι εύκολη, αλλά τον Πρίγκιπα της Βλαχίας, Βλάντ Τσέπες, θα χαρακτηριστεί αιμοσταγής, βίαιος και λοιπά άλλα επιφωνήματα. Ουαί δε υμίν, γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριταί!
Στο περιβόητο «τετραδιάκι» της CIA περί βασανισμών αναφέρονται μέθοδοι βίας όλων των μορφών. Από φυσικές και ψυχολογικές μορφές βίας μέχρι χρήση της ίδιας της αξιοπρέπειας του ανθρώπου εναντίον του. Η βία μπορεί να έχει όσες μορφές μπορεί να τις δώσει η φαντασία του ανθρώπου, αλλά γενικώς ως ορισμό μπορούμε να θέσουμε την οποιασδήποτε μορφή πίεσης για την επίτευξη κάποιου σκοπού. Και εδώ ακριβώς στον ορισμό βρίσκεται και η απάντηση περί της «κακής» ή της «καλής» βίας. Η βία είναι μέσο για την επίτευξη σκοπών. Ένα από τα πολλά μέσα που μπορεί να μεταχειριστεί κάποιος προκειμένου να πετύχει κάτι. Και ως μέσον δεν μπορεί να είναι «καλό» ή «κακό». Το μέσον ποτέ δεν διαθέτει χρώμα, παρά χρωματίζεται από το που αποσκοπεί.
Για να δώσουμε δύο ακραία παραδείγματα όμοιας μορφής βίας με διαφορετικό χρωματισμό θα πρέπει να ανατρέξουμε στην μεταπολεμική Ελλάδα του 1945-1949 και να την κοιτάξουμε χωρίς καμία τάση ηρωοποίησης ή δαιμονοποίησης της μίας ή της άλλης πλευράς του συμμοριτοπολέμου, τον οποίο αρνούμαι να ονομάσω «Εμφύλιο» διότι στην πλευρά των κομμουνιστών πολεμούσαν και ομοϊδεάτες τους από την Αλβανία, την πάλαι ποτέ Γιουγκοσλαβία και την Βουλγαρία. Εκείνη την περίοδο οι αντιμαχόμενες πλευρές είχαν δύο διαφορετικούς σκοπούς όσον αφορά το προς τα που θα κινηθεί η μεταπολεμική Ελλάδα. Η βία ήταν, ομολογουμένως, διάχυτη και από τις δύο πλευρές, των οποίων αμφότερες οι ηγεσίες εξυπηρετούσαν αλλότρια συμφέροντα. Οι στρατιώτες και των δύο πλευρών, τουλάχιστον οι συνειδητοποιημένοι είχαν μια σαφή εικόνα για την μορφή που ήθελαν να δώσουν στην Ελλάδα. Εμείς από αυτό εδώ το βήμα σαφώς και απευθυνόμαστε κυρίως σε ένα κοινό πιο «δεξιό», το οποίο όμως οφείλει να αναγνωρίσει ότι ο αγνός αγώνας των εθνικιστών και των πατριωτών που πολέμησαν τους κομμουνιστοσυμμορίτες προδόθηκε πλήρως από τις μεταπολεμικές ηγεσίες. Το ίδιο συνέβη και σε κάποιους αγνούς πατριώτες που ξεγελάστηκαν και εντάχθησαν στο ΕΑΜ – ΕΛΑΣ από την περίοδο της αντιστάσεως ενάντια στους Γερμανούς και τους Ιταλούς.
Έχουμε δει στα γραπτά των κομμουνιστών να εκθειάζεται ακόμα και σήμερα η κομμουνιστική βία της περιόδου αυτής. Παρόλα αυτά ως εκδηλώσεις «μίσους» ονομάζονται από το καθεστώς τα μνημόσυνα στο Γράμμο, στο Βίτσι και τον Μελιγαλά. Εκεί ακριβώς βλέπουμε μια υποκρισία ή μάλλον για να το θέσουμε καλύτερα μια ξεκάθαρη δήλωση του καθεστώτος. Είπαμε πριν πως η βία κρίνεται από τον σκοπό και συνεπώς δεν είναι καθόλου υποκριτικό να δηλώνει κάποιος ενάντιος μιας εκδήλωσης βίας και αλληλέγγυος με μία άλλη εκδήλωση βίας. Το υποκριτικό στην όλη υπόθεση είναι το να μην λέει το, πλέον, προφανές! Ότι δηλαδή επικροτεί την αριστερή τρομοκρατία, παρελθοντική, τωρινή ή μελλούμενη, επειδή επικροτεί τον σκοπό της. Οι αριστεροί σε αυτό, οφείλουμε να το ομολογήσουμε, δεν είναι καθόλου υποκριτές. Επικροτούν μόνο την δική τους βία, γεγονός λογικό αφού συμφωνούν με τον σκοπό για τον οποίο αυτή η βία χρησιμοποιείται. Θα πρέπει να ομολογήσουμε σε αυτό το σημείο ότι η στάση των κομμουνιστών σε αυτό το σημείο είναι εξόχως συνεπής με την ιδεολογία τους και συνάδουσα με την πραγματικότητα. Είναι απολύτως λογικό να επικροτείς ότι προάγει τον σκοπό σου και αντιστοίχως να κατακεραυνώνεις οτιδήποτε τον αντιμάχεται. Το «καλό» ή το «κακό» στην όλη υπόθεση είναι ο σκοπός και αυτός πρέπει να κριθεί. Όμως το καθεστώς, είτε φορά την μουτσούνα του δεξιού, είτε την μάσκα του αριστερού, έτσι και αλλιώς οι δύο αυτοί πόλοι είναι καθ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του δημιουργού τους, Σιωνισμού, ίδιοι και δίδυμοι μεταξύ τους.
Βεβαίως όταν μιλούμε για σκοπούς και μέσα επιβολής τους θα πρέπει να εξετάζουμε και τον παράγοντα αναγκαίας ή μη αναγκαίας χρήσης ενός μέσου και δη ενός μέσου όπως η βία, σε οποιαδήποτε έκφανση της. Είναι εκεί που τραβιέται η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο Καθήκον και τον υπερβάλλοντα ζήλο, μια διαχωριστική γραμμή ομολογουμένως θολή. Όσο θολή, όμως, και να είναι η διαχωριστική αυτή γραμμή δεν θα μπορέσει κανείς ταγός της εξουσίας, πρώτης, δεύτερης, τρίτης ή τέταρτης να εξηγήσει πως 5 πατάτες και ένας πάγκος μπορούν να ισοφαρίσουν τους τέσσερις νεκρούς της Marfin ή τους πόσους νεκρούς της κόκκινης τρομοκρατίας. Επειδή, βεβαίως, το συγκεκριμένο ζήτημα και τους «καίει» και καταδεικνύει την πλήρη απουσία επαφής τους με την πραγματικότητα, προσπαθούν να βαφτίσουν ως «ρατσιστική βία» τα ξεκαθαρίσματα λογαριασμών μεταξύ ναρκεμπόρων λαθρομεταναστών. Η μόνη πραγματική «ρατσιστική βία» στην Ελλάδα είναι η βία εναντίον των Ελλήνων, όπως αυτή εκφράζεται από τα μέτρα της μνημονιακής συγκυβέρνησης που οδηγούν τους Έλληνες στην απελπισία και την εγκληματικότητα των προστατευόμενων της λαθρομεταναστών.
Δεν υπάρχει κάτι πιο υποκριτικό από το χιλιοακουσμένο «καταδικάζετε την βία από όπου και αν προέρχεται και προς όπου και αν κατευθύνεται;». Καταδικάζεις, εσύ δημοσιογραφίσκε, την βία των κουκουλοφόρων της αριστεράς που έχει στοιχίσει νεκρούς σε αυτό τον τόπο και φυσικά δεν μιλάμε για τον συμμοριτοπόλεμο, αλλά το 2012. Καταδικάζεις, εσύ πολιτικάντη, την φοροαρπακτική πολιτική του μνημονίου που έχει στοιχίσει ήδη 2000 νεκρούς από τις αυτοκτονίες και έχει οδηγήσει ακόμα περισσότερους στην αυτοκτονία; Καταδικάζεις, εσύ αριστερέ, την βία των προστατευόμενων της ευρύτερης παράταξης σου, λαθρομεταναστών, ενάντια στο σύνολο του Ελληνικού Λαού; Καταδικάζεις, εσύ αστέ, την βία που ασκούν οι «ευπαθείς» συγγενείς (πλέον, αφού βάφτισε περιχαρής ένα «αθιγγανάκι») του Άδωνι Γεωργιάδη με το να πουλάνε ναρκωτικά στα παιδιά μας και γενικώς να έχουν μεγάλο μερίδιο στην σκληρή εγκληματικότητα; Γιατί εγώ, δημοσιογραφίσκε, σε βλέπω να στηρίζεις το μνημόνιο και να προπαγανδίζεις τις θέσεις του, σπέρνοντας τον τρόμο στους Έλληνες με ψευδείς ειδήσεις. Γιατί εγώ, πολιτικάντη, σε βλέπω να ζητάς ακόμα πιο σκληρά μέτρα εναντίον του Ελληνικού Λαού, προσποιούμενος και τον μαχητή ενάντια στην τρόικα. Γιατί εγώ, αριστερέ, σε βλέπω να διοργανώνεις ακόμα αντιρατσιστικές που οι Έλληνες είναι μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού, ενώ οι ισλαμιστές λαθρομετανάστες φέρουν μαζί τους την «πράσινη σημαία» του Ισλάμ. Γιατί εγώ, αστέ, σε βλέπω ακόμα άπραγο σε αυτά που ήρθανε και σε αυτά που πρόκειται να έρθουν.
Σε καιρούς χαλεπούς, όπως οι σημερινοί, κάθε κάλεσμα των αντιπροσώπων του αστικού συντηρητικού καθεστώτος για ηρεμία, τάξη και ασφάλεια είναι τραγελαφικά και επικίνδυνα. Τραγελαφικά διότι δεν υπάρχει κανείς μη προνομιούχος που να θέλει την διατήρηση της υφιστάμενης καταστάσεως. Επικίνδυνη διότι η διατήρηση αυτής της καταστάσεως μας στοιχίζει ακριβά κάθε μέρα που περνάει. Είτε μέσω των Ελλήνων που καθημερινώς αυτοκτονούν, είτε μέσω όλων των προβλημάτων που μαστίζουν την Ελληνική Κοινωνία. Έχουν πολλάκις, όμως, οι κυβερνώντες μας δείξει ότι δεν είναι καν αυτό που τους ενδιαφέρει. Δεν τους ενδιαφέρει καν η νομιμότητα. Αν τους ενδιέφερε δεν θα άφηναν την Αθήνα να καεί το 2008. Αν τους ενδιέφερε θα είχαν σπάσει το απόστημα της κόκκινης τρομοκρατίας, δικαιώντας εν μέρει το αίμα των νεκρών της Marfin. Δεν τους πειράζει η κόκκινη βία, γιατί έχει τον ίδιο σκοπό με αυτούς. Την κατατρομοκράτηση του Ελληνικού Λαού και την διατήρηση του σημερινού νοσηρού καθεστώτος που ληστεύεί τον Λαό και πουλάει την Πατρίδα. Σε αυτό το καθεστώς εμείς θα αντισταθούμε με όλα τα νόμιμα μέσα που διαθέτουμε. Και ας ουρλιάζουν όσο θέλουν οι δήθεν νομιμόφρονες που έχουν, κατά τα άλλα, κατακλέψει τον τόπο. Ας ουρλιάζουν και τα δημοσιογραφικά σκυλιά τους που μετείχαν τόσα χρόνια στο όργιο που είχε στηθεί εις βάρος του Ελληνικού Λαού. Εμείς θα σταθούμε με όλα τα νόμιμα μέσα δίπλα στους Έλληνες πολίτες. Σε όλα τους τα προβλήματα, σε όλες τους τις έννοιες. Ζήτω Η Νίκη!
Κώστας Αλεξανδράκης
Το άρθρο προέρχεται από το πρώτο τεύχος του περιοδικού “Μαίανδρος”, του οποίου το δεύτερο τεύχος ήδη κυκλοφορεί
