Από Τον Μπολσεβικισμό Στον Καπιταλισμό
«…Βάσις, Φρουρά, Εξηκονταρχία Πρεβέζης.
Την Κυριακή θ’ ακούσουμε τη μπάντα.
Επήρα ένα βιβλιάριο Τραπέζης,
Πρώτη κατάθεσις δραχμαί τριάντα.
Περπατώντας αργά στην προκυμαία,
«υπάρχω;» λες, κι ύστερα: «δεν υπάρχεις!»
Φτάνει το πλοίο. Υψωμένη σημαία.
Ίσως έρχεται ο κύριος Νομάρχης.
Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους
Αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία…
Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,
Θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία».
Κ. ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ – ΠΡΕΒΕΖΑ
-Το 1968 μια μεγάλη ανθρωποσφαγή έγινε στην Πράγα. Οι Σοβιετικοί αντάξιοι διάδοχοι του σφαγέα Στάλιν, εισέβαλαν στην χώρα, που ήθελε την ανεξαρτησία της και την ελευθερία της και κάτω από τις ερπύστριες των τεθωρακισμένων τους έλιωσαν έναν ολόκληρο λαό.
Τραγική ειρωνεία. Η Τσεχοσλοβακία ήταν μία από τις δύο χώρες για τις οποίες δήθεν έγινε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Πιο συγκεκριμένα παρ’ ολίγο με αφορμή την Τσεχοσλοβακία να ξεκινήσει ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος στα 1938. Πράγμα που τελικώς δεν συνέβη μετά την περίφημη Σύνοδο του Μονάχου. Όσο για την Πολωνία, αποτέλεσε την αρχή του μεγάλου πολέμου τον Σεπτέμβριο του 1939. Κι όμως αυτές τις δύο χώρες για χάρη των οποίων δήθεν Αμερική, Γαλλία και Αγγλία έφθασαν στον πόλεμο, μετά την νίκη τους τις εγκατέλειψαν σκλάβες στο σοβιετικό αφέντη.
-Το 1968, λοιπόν, ο λαός της Πράγας ξεσηκώθηκε και σε ένα σημείο της πόλεως στην πλατεία Βένσεσλας ένας φοιτητής προβαίνει σε μία ύψιστη πράξη αντιστάσεως και διαμαρτυρίας. Αυτοπυρπολείται για να καταγγείλει την σοβιετική εισβολή στην πατρίδα του. Το παράδειγμά του μιμήθηκαν και άλλοι συμπατριώτες του και έγιναν όλοι αυτοί σύμβολα ιερά της αντιστάσεως κατά του μπολσεβικισμού.
Ο Ζντένεκ Άνταμετς δεν είχε γεννηθεί όταν ο Γιάν Πάλατς θυσίαζε την ζωή του για την ελευθερία και όμως τον μιμήθηκε και αυτοπυρπολήθηκε πριν λίγες ημέρες στην Πράγα αφήνοντας ένα σημείωμα που έλεγε:
«Δεν αντέχω άλλο να ζω σε ένα κατ’ όνομα δημοκρατικό σύστημα, όπου δεν έχει ρόλο κανέναν ο άνθρωπος, παρά μόνο το χρήμα και η δύναμή του. Δεν αντέχω να ζω άλλο σε μια κοινωνία που τρέφεται μόνο από φτηνά σόου στην τηλεόραση».
Ήταν μόνον 23 ετών… και ήταν ο θάνατός του μια ύστατη πράξη απελπισίας και θυσίας απέναντι σε ένα κόσμο βάρβαρο. Ο άνθρωπος αυτός ήταν ένα από τα εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπινα θύματα, που έζησαν με την ελπίδα της ελευθερίας και είδαν την θέση του μπολσεβικισμού να παίρνει ένα εξ ίσου απάνθρωπο σύστημα: ο καπιταλισμός. Η κατ’ επίφασιν δημοκρατία των αρχόντων των Χρηματιστηρίων, των τυχάρπαστων πολιτικών, που πολλές φορές μάλιστα τυχαίνει να είναι επιφανή στελέχη του προηγούμενου καθεστώτος, η δημοκρατία των τηλεοπτικών σόου, της φτηνής αγοραίας διασκεδάσεως, της απαίδευτης καθημερινότητος και της απέραντης βαρβαρότητος.
Όχι τυχαία οι μεγάλοι μας πρόγονοι έγραψαν ότι το τελευταίο πράγμα, που διέφυγε από τον πίθο της Πανδώρας ήταν η ελπίδα γιατί είναι όντως τραγικό να ελπίζεις σε κάτι, που δεν υπάρχει και όταν έρχεται η στιγμή της αλήθειας σε αρκετούς έρχεται και η ώρα της συντριβής.
Ας φύγουμε όμως από την Πράγα και ας σκεφτούμε τους αδελφούς μας, που ζούσαν στις χώρες της τέως Σοβιετικής Ενώσεως και που ερχόμενοι σήμερα στην πατρίδα τους βλέπουν μια πραγματικότητα μίζερη και γιατί όχι στις περισσότερες φορές γι’ αυτούς εχθρική. Ας μιλήσουμε για τους αδελφούς μας της Βορείου Ηπείρου που περίμεναν την εθνική ελευθερία μετά την πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος και αντ’ αυτού στοιβάζονται σήμερα σε θλιβερές τσιμεντένιες τερατουπόλεις, έχοντας μεταβληθεί σε απλούς κυνηγούς της ανάγκης χωρίς κανένα ιδανικό.
Η λεηλασία των ψυχών που συντελείται στον καπιταλισμό, όπως επίσης συντελείτο και στον μπολσεβικισμό, είναι ό,τι πιο θλιβερό μπορεί να τύχει σε έναν λαό. Το πέρασμα από τον μπολσεβικισμό στον καπιταλισμό ήταν μια μεγάλη δοκιμασία για τους λαούς της Ανατολικής Ευρώπης καθώς και για πολλούς συμπατριώτες μας. Γέμισαν πόρνες από τις χώρες της Ανατολής τα καταγώγια της Δύσεως, φτηνούς εργάτες τα εργοτάξια. Αυτός είναι ο καπιταλισμός, που νόμιζαν πως σημαίνει ελευθερία. Καθεστώς και αυτό χωρίς ψυχή βασισμένο στην ύλη, χωρίς κανέναν ιδανικό.
Όσο για την πράξη απελπισίας του Τσέχου φοιτητή σεβαστή. Όμως προτιμότερο είναι ένα επικό φινάλε, ένας αγώνας σκληρός μέχρι την τελική νίκη ή την τελική πτώση. Ένας αγώνας ασυμβίβαστος με μουσική υπόκρουση τον καλπασμό των Βαλκυριών ή μάλλον καλύτερα την Συμφωνία της Λεβεντιάς του εθνικού μουσουργού Μανώλη Καλομοίρη.
Ν.Γ. ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣ