Η παράδοση Οτσαλάν και η τύχη των πρωταγωνιστών της 14 χρόνια μετά.
Του Ηλία Κασιδιάρη
Πριν από λίγες ήμερες είχαμε μία θλιβερή επέτειο για την οποία δεν είπαν ούτε μία λέξη τα αντεθνικά ΜΜΕ, δεν έκανε ούτε μία νύξη ο πολιτικός κόσμος της μίζας, της διαφθοράς και της προδοσίας. Και όμως εις ανάμνηση της επετείου αυτής ξέσπασε πόλεμος στα βάθη της Μικράς Ασίας. Πόλεμος πραγματικός με αντάρτες και πολυβόλα, τεθωρακισμένα και αντιαρματικά. Ο πόλεμος που μαίνεται στο κατεχόμενο Κουρδιστάν εδώ και δεκαετίες.
Βλέποντας ειδήσεις, το μάτι μου έπεσε σε εικόνες από έναν άλλο “ιδιότυπο” πόλεμο, έναν πόλεμο μέσα σε παραγκουπόλεις, με ανήλικους να πετούν πέτρες σε θωρακισμένα αστυνομικά οχήματα και οι τούρκοι να τους απαντούν με χιλιάδες δακρυγόνα και με αντλίες νερού (νερού υπό πίεση και όχι σαν το πιτσίλισμα που κάνουν συνήθως τα ΜΑΤ στους αναρχικούς στην πλατεία Συντάγματος). Θυμήθηκα και μία είδηση που είχα ακούσει πριν δύο χρόνια, στις 16 Φεβρουαρίου του 2011, όταν δύο νέοι άνθρωποι αυτοπυρπολήθηκαν στα βάθη της Μικράς Ασίας. Ο ένας ήταν κρατούμενος στις φυλακές και ο δεύτερος – μόλις 17 χρονών – βρέθηκε νεκρός με ένα σημείωμα δίπλα του που έγραφε: «Καμμένα κορμιά φωτίζουν το σκοτάδι της 15ης Φεβρουαρίου».
Στο περιθώριο των γεγονότων αυτών παραπαίει σήμερα αδιάφορη η Ελλάς, η Ελλάς που βασικότατο ρόλο είχε παίξει στις τότε βαρυσήμαντες διεθνείς εξελίξεις, οπότε και στρατιές πρακτόρων μαζί με εκφυλισμένα πολιτικά πρόσωπα έδωσαν καίριο πλήγμα στον δίκαιο αγώνα ενός λαού για ελευθερία. Δε θα σταθώ στα γεγονότα, που είναι ούτως ή άλλως πασίγνωστα σε όποιον ενδιαφέρεται. Θα σταθώ στην μετεξέλιξη των προσώπων που είχαν διαδραματίσει πρωτεύοντα ρόλο στην υπόθεση παράδοσης του Αμπντουλάχ Οτσαλάν στην Τουρκία.
Από πλευράς πολιτικών την κατάσταση είχε χειριστεί η τριανδρία Σημίτης – Πάγκαλος – Παπαδόπουλος. Ο Αλέκος Παπαδόπουλος, που φέρεται να είχε κάνει εξαρχής την ορθή πρόταση να συλληφθεί ο Οτσαλάν όσο βρισκόταν σε ελληνικό έδαφος και να ακολουθηθεί η νόμιμη διαδικασία που προβλέπεται για όσους αλλοδαπούς αιτούνται άσυλο, σήμερα έχει εξαφανιστεί από την πολιτική ζωή της χώρας. Ομοίως είναι απών και ο Σημίτης, που στην υπόθεση Οτσαλάν υπήρξε ένα απλό ανδρείκελο, ένα υποχείριο ξένων δυνάμεων, ένας άνθρωπος ανήμπορος να χειριστεί οποιαδήποτε κρίσιμη κατάσταση. Δυστυχώς, οι τότε αυλικοί του Σημίτη – που ως τεχνοκράτες είχαν παίξει μέγα ρόλο στο να συρθεί η Ελλάς στην ΟΝΕ και από εκεί απευθείας στα δεσμά του ΔΝΤ – σήμερα δυστυχώς παίζουν σημαίνοντα ρόλο στη διαιώνιση της ξένης κατοχής στη χώρα. Από Παπαδήμο μέχρι Στουρνάρα, η αμαρτωλή παρέα της δεκαετίας του ’90 παραμένει κραταιή και ρυθμίζει ακόμα τις τύχες της χώρας μας που καταρρέει.
Στην αντίπερα όχθη, ο Πάγκαλος, παρ’ όλο που παράτησε τη βουλή, παραμένει στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας, ως γραφική φιγούρα και υπερασπιστής του μνημονίου και της προδοσίας. Ο Θεόδωρος Πάγκαλος, ο “μεγάλος τραγουδιστής” της κωδικής επικοινωνίας της ΕΥΠ με την πρεσβεία στο Ναϊρόμπι είχε διατάξει τον Καλεντερίδη να βγάλει διά της βίας τον Οτσαλάν έξω από την ελληνική πρεσβεία και όταν ο τελευταίος δήλωσε κώλυμα, τον διέταξε να προσβλάβει ανθρώπους του υποκόσμου για να κάνουν τη δουλειά: “Κάναμε μία εξυπηρέτηση. Μη μας τη βγάζουν από τη μύτη. Να πάει σαφάρι. Να πάει όπου θέλει…”. Στον ίδιο αποδίδεται κατά πάσα πιθανότητα και η φράση: “Στείλτε τον στην έρημο να τον φάνε τα λιοντάρια“.
Από τους στρατιωτικούς που ενεπλάκησαν στην υπόθεση Οτσαλάν, ο Ταγματάρχης Καλεντερίδης φαίνεται πως στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, ενώ ο αρχηγός της ΕΥΠ Σταυρακάκης ήταν απλά ένα φερέφωνο του Πάγκαλου. Και οι δύο έχουν αποστρατευθεί και δεν εμπλέκονται στα πολιτικά πράγματα. Όταν ο Κούρδος ηγέτης αιτήθηκε πολιτικό άσυλο λίγο πριν την παράδοσή του, ο Σταυρακάκης φέρεται να είπε τηλεφωνικά στον Καλεντερίδη ενώπιον του πρέσβη Κωστούλα: “Να του πεις ότι είναι ηλίθιος. Διέπραξε αθλιότητα… Να του πεις να τσακιστεί να φύγει γρήγορα και να πάει όπου θέλει. Εμείς δεν του τάξαμε τίποτα. Πέτα τον έξω, ρε Σάββα, να τελειώνουμε. Σε παρακαλώ, παιδί μου”. Όλως τυχαίως διέρρευσε κάποια στιγμή ότι ο αστυνομικός Μπόμπος, που είχε σταλεί στην Κένυα μαζί με μία ομάδα της ΕΥΠ (τον περίφημο… θίασο) για να βγάλει σηκωτό από την ελληνική πρεσβεία τον Οτσαλάν – και που φυσικά δεν έπραξε απολύτως τίποτα – ήταν ο επικεφαλής των αστυνομικών δυνάμεων στην Κερατέα, τις ημέρες των μεγάλων επεισοδίων. Σχετικά με τον πρέσβη Γεώργιο Κωστούλα δεν έχω καμία ενημέρωση, ενώ ο δικηγόρος Κρανιδιώτης το παλεύει ακόμα να εκλεγεί βουλευτής με τη ΝΔ.
Σε διεθνές επίπεδο τώρα, ο ένοπλος αγώνας του ΡΚΚ συνεχίζεται με αμείωτη ένταση στα βουνά της ΝΑ Μικράς Ασίας και οι απώλειες του τουρκικού στρατού είναι διαρκείς. Οι εβραίοι, που μέσω της Μοσάντ είχαν πρωταγωνιστήσει στην υπόθεση Οτσαλάν, φέρονται να τα έχουν σπάσει ολοκληρωτικά με τους τούρκους και φορούν “φιλελληνικό” προσωπείο με στόχο τα ενεργειακά κοιτάσματα της ελληνικής και κυπριακής ΑΟΖ και την κυριαρχία στην Ανατολική Μεσόγειο εις βάρος του Ελληνισμού. Βρετανοί και Αμερικανοί, που είχαν και αυτοί εμπλακεί μέσω μυστικών υπηρεσιών στην ιστορία (η ΜΙ5 είχε στείλει μάλιστα κλιμάκιο από ενόπλους πράκτορες-πρώην SAS, για να επέμβουν εντός της ελληνικής πρεσβείας, σε περίπτωση άρνησης εξόδου του Οτσαλάν), συνεχίζουν να κινούν τα νήματα από το παρασκήνιο σε κάθε γωνιά του κόσμου.
Αξίζει πάντως να αναφέρουμε πως οι πράκτορες της CIA, της MOSSAD και της MIT δεν είχαν καμία επιχειρησιακή εμπλοκή στην υπόθεση. Κενυάτες αστυνομικοί απέκοψαν τον Οτσαλάν από τη συνοδεία του χωρίς τη χρήση βίας, τον μετέφεραν στο αεροδρόμιο και εκεί τον παρέδωσαν στους Τούρκους (κατά πάσα πιθανότητα ήταν Τούρκοι οι πράκτορες που τον συνέλαβαν και τον νάρκωσαν, αν δεν ήταν Εβραίοι).
Αυτό που είχε μείνει ως αναπάντητο ερώτημα στο μυαλό μου από τις ημέρες εκείνες, είναι το γιατί ο Οτσαλάν δε διέθετε προσωπική σωματοφυλακή. Θα περίμενε κανείς να βρίσκεται διαρκώς στο πλευρό του μία ομάδα ορκισμένων Κούρδων μαχητών, λίγοι από τους χιλιάδες που πολεμούν στα βουνά του Κουρδιστάν ενάντια στον πανίσχυρο τουρκικό στρατό. Ασφαλώς και ευθύνονται οι πολιτικοί της Ελλάδος και οι ξένες μυστικές υπηρεσίες για την παράδοση Οτσαλάν, πώς είναι δυνατόν όμως ο αρχηγός ενός Κινήματος που μετρά χιλιάδες νεκρούς εν ώρα δράσης να παραδίνεται αναίμακτα στον εχθρό; Πώς είναι δυνατόν να συνοδεύεται από λίγες γυναίκες, αντί να τον φρουρούν ασφυκτικά οι σκληροί πολεμιστές του ΡΚΚ που έχουν δώσει όρκο να πεθάνουν για τον αρχηγό τους; Στα ερωτήματα αυτά δεν έχει δοθεί μέχρι σήμερα απάντηση..
