«Για την ιουδαϊκή κυριαρχία στις ΗΠΑ, ο Ιουδαίος ιστορικός Μπίλ Ρουμπινστάϊν, δεινός μελετητής της σύγχρονης βρετανικής και ιουδαϊκής ιστορίας, καθηγητής της σύγχρονης ιστορίας στο ουαλικό πανεπιστήμιο του Αμπερύσβιθ και μέλος της βρετανικής «Βασιλικής Ιστορικής Εταιρίας», είχε ήδη γράψει χαρακτηριστικά προ 28 ετών στο βιβλίο του «Η Αριστερά, η Δεξιά και οι Ιουδαίοι» (The left, the right and the Jews / Λονδίνο –Croom Helm, 1982) ότι, στην Αμερική: «57 από τους 500 εθνικούς ηγέτες που ήταν γνωστό το θρήσκευμά τους, ήσαν Ιουδαίοι στην καταγωγή, ποσοστό 11,4%. Το υψηλότερο ιουδαϊκό ποσοστό που υπήρχε μεταξύ των ποικίλων κυρίαρχων τάξεων, εμφανιζόταν μεταξύ των αρχόντων των ΜΜΕ, όπου οι Ιουδαίοι έφθαναν το 25,8% του καταγεγραμμένου συνόλου.» Και επίσης : «Οι εφημερίδες με την μεγαλύτερη κυκλοφορία στην Αμερική όπως “Commentary”, “The Public Interest”, “The New York Review of Books”, “New Republic” και “Partisan Review”, είτε είναι εξ ολοκλήρου ιουδαϊκές, είτε περιέχουν δυσανάλογα ιουδαϊκή εισροή.»
Η ολοφάνερη ιουδαϊκή κυριαρχία πάνω στα μεγάλα ΜΜΕ και στα ευρύτερα μέσα διανοητικής «παρα» – πληροφόρησης έχει εξασφαλίσει ακράδαντα όχι μόνον την ιουδαϊκή ακαδημαϊκή και κοινωνική υπεροχή, αφού « Γιάννης κερνάει και Γιάννης πίνει!», αλλά παράλληλα έχει επιβάλει και μιαν αδιάκοπη ολοκληρωτική κατήχηση στον ανώριμο, εκμαυλισμένο και ημιμαθή αμερικανικό λαό. Αυτόν τον λαό, ο οποίος με ανώριμο θράσος και αυθάδη άνεση απολαμβάνει την κυριαρχία του στην ανθρωπότητα, ως «προάσπιση της ελευθερίας», κατά πως του επεξηγούν οι πολιτικές και πνευματικές του ελίτ.
Με ωμή σαφήνεια ο Αμερικανός θεατρικός συγγραφέας και κριτικός Γουώλτερ Φράνσις Κερ έγραφε ήδη από το 1967 στο βιβλίο του «Τραγωδία και κωμωδία» (Tragedy and Comedy – CLARION BOOKS) : «…αυτό που συνέβη μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο είναι ότι, η αμερικανική ευαισθησία έχει κατά ένα μέρος εξιουδαϊσθεί. Είναι περισσότερο ιουδαϊκή απ’ οτιδήποτε άλλο … Ο στοιχειωδώς εγγράμματος αμερικανικός νους κατέληξε σε κάποιο βαθμό να σκέφτεται ιουδαϊκά. Του το δίδαξαν κι ήταν έτοιμος γι’ αυτό. Μετά τους ανθρώπους της διασκέδασης και τους διηγηματογράφους, ήρθαν οι Ιουδαίοι κριτικοί, πολιτικοί και θεολόγοι.»
Πρέπει επιπλέον να κατανοήσουμε ότι ο στοιχειωδώς εγγράμματος Αμερικανός που υπαινίχθηκε ο Κερ, είναι τόσο «ενήμερος και μορφωμένος», που συνήθως αγνοεί το τι συμβαίνει έξω από την πόλη που ζει, ενώ στην πλειονότητά του αγνοεί επίσης το τι συμβαίνει έξω από την Πολιτεία που ζει, στην ίδια του τη χώρα! Αυτός ο πολυάνθρωπος εσμός των επιεικώς «αφελών νηπίων», με μονοδρομική επαγγελματική αρτιότητα και πάμπτωχη πνευματική μονομέρεια, καθοδηγούμενος από μιαν αγορασμένη «ιντελιγκέντσια» και υπακούοντας στους «εμπόρους των εθνών» αφέντες του, κυριαρχεί στη ζωή του πλανήτη μας !
Όχι μονάχα στο πολιτικό και πολιτιστικό πεδίο, αλλά και στην ίδια την καθημερινή ζωή των Αμερικανών πλανητικών επικυρίαρχων έχει διεισδύσει βαθύτατα η ιουδαϊκή αντιμετώπιση της ζωής: Η φράση «ντύσου βρετανικά και σκέψου ιουδαϊκά» (που αποδόθηκε επίσης και ως «δείχνε Βρετανός, σκέψου ιουδαϊκά» ή «μίλα βρετανικά, σκέψου ιουδαϊκά» σημασιοδοτεί την διείσδυση κι’ εμπλοκή του ιουδαϊσμού στην αμερικανική δημόσια καθημερινότητα και κοινωνική ζωή. Δύο αλλοτινές ιουδαϊκές επιχειρήσεις της Νέας Υόρκης επινόησαν και κοινοποίησαν αυτήν την συμπεριφορική οδηγία από το 1962(!): Η φημισμένη νομική εταιρεία «Finley, Kumble, Wagner, Underberg, Manley, Myerson & Casey» για τους δικηγόρους της κι η επενδυτική τράπεζα ανάπτυξης «Αδελφοί Σάλομον» (Salomon Brothers) για τους χρηματιστές της. Ο Ιουδαίος Μάϊκλ Μπλούμπεργκ που εργαζόταν στους «Αδελφούς Σάλομον» την δεκαετία του 1960, (πριν δημιουργήσει την δική του χρηματιστηριακή εταιρεία και γίνει από το 2002 δήμαρχος της Νέας Υόρκης), υπήρξε το επιτυχέστερο υπόδειγμα της τακτικής «ντύσου βρετανικά και σκέψου ιουδαϊκά». Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1960 κυκλοφόρησαν εκατοντάδες χιλιάδες διαφημιστικά και κανονικά κουμπιά που είχαν εκτυπωμένη την φράση. Επίσης η Saint Laurie Ε.Π.Ε. μια ιουδαϊκή εταιρεία ανδρικής ραπτικής της Νέας Υόρκης, χρησιμοποίησε κατά κόρον τη φράση «ντύσου βρετανικά και σκέψου ιουδαϊκά» σε μια παρατεταμένη διαφημιστική της εκστρατεία, ολόκληρη την δεκαετία του 1980. Στην φράση προστέθηκε και το «δείχνε Ιταλός» (1968) και «δείχνε Ιρλανδός» (1987) και σήμερα εκφέρεται συνήθως ως «ντύσου βρετανικά, δείχνε Ιρλανδός και σκέψου ιουδαϊκά»…»