Με δεδομένη την επίθεση των διεθνών τοκογλύφων και εξουσιαστών εναντίον των παραδοσιακών αξιών και των πατρίδων σε παγκόσμιο επίπεδο, προκαλεί μια κατ’ αρχάς εντύπωση η ανάδυση κατά τόπους ενός ιδιότυπου «εθνικισμού» με τις ευλογίες του συστήματος. Αναφερόμαστε αφ’ ενός μεν στα «αποσχιστικά» κινήματα της Σκωτίας στο Ηνωμένο Βασιλείο, της Καταλωνίας στην Ισπανία, της «Λέγκας του Βορρά» στην Ιταλία ακόμα των δικών μας προδοτικών φληναφημάτων περί ανεξάρτητης Κρήτης ή Θράκης και αφ΄ ετέρου στην προσπάθεια κάποιων διανοουμένων και πανεπιστημιακών καθηγητών να υποστηρίξουν την άποψη ότι το έθνος δεν έχει φυλετική δομή και ρίζες στο αίμα και στην κοινή καταγωγή, αλλά είναι μόνο ένα πολιτιστικό δημιούργημα, το οποίο συνήθως έχει και εκπροσωπεί κυρίως οικονομικά συμφέροντα.
Στην πρώτη κατηγορία, αυτή των αποσχιστικών κινημάτων, αμέσως διαπιστώνουμε ότι το σύστημα το ίδιο προβάλει αυτές τις τάσεις: Ο Τόνυ Μπλαιρ ως πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας ήταν αυτός που προώθησε την ιδέα της αυτονομίας της Σκωτίας δια του αντιστοίχου δημοψηφίσματος του 1997 και ισχυροποίησε το Σκωτικό Εθνικό Κόμμα, ένα κόμμα το οποίο το οποίο κινείται στο πλαίσιο της σοσιαλδημοκρατίας, προωθεί το όραμα μιας ανοιχτής στους μετανάστες πολυπολιτισμικής Σκωτίας χωρίς οποιαδήποτε διάκριση και περιορισμό. Ένα κόμμα το οποίο είναι έντονα φιλοευρωπαϊκό, υπέρ του κοινού νομίσματος και υπέρ της απόσχισης από τη Μεγάλη Βρετανία για καθαρά οικονομικά οφέλη, επειδή πιστεύει ότι τα οφέλη από το πετρέλαιο της Βόρειας Θάλασσας θα πρέπει να τα έχει μόνο η Σκωτία. Ένα κόμμα που έχει ως εκπρόσωπο τύπου τον Humza Yousaf, μουσουλμάνο με πατέρα Πακιστανό και Κενυάτισσα μητέρα.Αυτό το κόμμα και ο ιδιότυπος «εθνικισμός» του προβάλλεται κατά κόρον από τα κυρίαρχα μέσα με όλους τους τρόπους, ακόμα και με χολυγουντιανές ταινίες.
Αντίστοιχα η Καταλωνία, μία περιοχή – σύμβολο του αναρχοααριστερού αντιφασιστικού αγώνα πριν ακόμα και από τον ισπανικό εμφύλιο, προβάλει μια διαφορετική εθνική ταυτότητα, η οποία στηρίζεται κυρίως στην γλωσσική και πολιτιστική ιδιαιτερότητα, στο αριστερό παρελθόν της, αλλά – τι έκπληξη – κυρίως στη μεγάλη οικονομική ευμάρεια της περιοχής, ο πλούτος της οποίας είναι πολύ μεγαλύτερος από τον αντίστοιχο μέσο όρο της υπόλοιπης Ισπανίας. Έτσι, το αυτονομιστικό καταλανικό κίνημα στρέφεται εναντίον του εθνικού κράτους που κατασπαταλά τα χρήματα των Καταλανών, αλλά είναι ανοιχτό σε όλους τους μετανάστες και σε όλες τις μειονότητες, επιδιώκει μια ανεξάρτητη Καταλωνία εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κατόπιν αυτών, είναι απολύτως κατανοητή η μεγάλη προβολή των διεθνών ΜΜΕ που χαίρει το καταλανικό αυτονομιστικό κίνημα, κυρίως μέσω του ποδοσφαίρου και της διάσημης ποδοσφαιρικής ομάδας της Μπαρτσελόνα, η οποία δεν ανέβηκε τυχαία ή μόνο με ποδοσφαιρικά κριτήρια στο βάθρο της.
Τα ίδια ισχύουν και για τη Λέγκα του Βορρά: ο πλούσιος ιταλικός βορράς, πολιτισμένος και γι’ αυτό πολυπολιτισμικός, αριστερός και δημοκρατικός και γι’ αυτό αντιφασιστικός, πλούσιος και γι΄ αυτό προοδευτικός, επιζητά την αυτονομία του – φυσικά πάντα στο πλαίσιο της ενωμένης ευρώπης – προκειμένου να παύσει τα πληρώνει του νότιους τεμπέληδες και συντηρητικούς συμπατριώτες του. Αναφερθήκαμε στις πιο γνωστές – γιατί υπάρχουν και αρκετές άλλες σχεδόν σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες – αποσχιστικές/αυτονομιστικές/τοπικιστικές κινήσεις για να καταδείξουμε ότι το σύστημα χρησιμοποιεί και προβάλει έναν φιλοευρωπαϊκό, αντιρατσιστικό, οικονομικίστικο, αποσχιστικό τοπικισμό, έναν ψευτοεθνικισμό, προκειμένου να υπονομεύσει και να διαλύσει τα εθνικά κράτη, ώστε αυτά να μη φέρουν αντίσταση στην επελαύνουσα παγκοσμιοποίηση των πολυεθνικών και του κεφαλαίου.
Κατά τούτα, εύκολα διαπιστώνουμε τις κοινές συνισταμένες που διαπερνούν και τις εξωγενείς προσπάθειες διάλυσης του ελληνικού εθνικού κορμού με γελοία και ανιστόρητα εφευρήματα: Η πλούσια Κρήτη, τώρα και με πετρέλαιο και φυσικό αέριο, θέλει δήθεν αυτονομία, ο εκτουρκισμός της Θράκης προωθείται με μία ανεξήγητη απραξία από πλευράς Αθηνών, το Ουράνιο Τόξο οργιάζει στη Μακεδονία, πρόσφατα δε ακούσαμε και περί προσπάθειας αυτόνομης Ικαρίας (!) ακόμη και Ιονίου Πολιτείας! Βλέπουμε δε ότι και εδώ, οι κινήσεις αυτές που δεν εκπροσωπούν ουσιαστικά παρά μόνο τους πράκτορες που βρίσκονται από πίσω τους, τυγχάνουν μεγάλης προβολής από τα ΜΜΕ (ένα πανώ ή μία σημαία σε ένα ποδοσφαιρικό αγώνα θα αναπαραχθεί από όλα τα κανάλια), αγκαλιάζονται από τα κόμματα (οι Οικολόγοι συνέπραξαν και ουσιαστικά υιοθέτησαν το Ουράνιο Τόξο) και βρίσκουν πακτωλούς χρημάτων και υποστηρικτές στις εκστρατείες διάδοσής τους. Όλες αυτές οι κινήσεις, τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Ελλάδα, πηγάζουν από το ίδιο Κέντρο, εξυπηρετούν τα ίδια συμφέροντα, έχουν τους ίδιους στόχους και χρησιμοποιούν τα ίδια μέσα. Γι’ αυτό και αποκαλύπτονται εύκολα, θα ηττηθούν δε ακόμη ευκολότερα. Η δεύτερη κατηγορία είναι στην πραγματικότητα ένα από τα μέσα που χρησιμοποιεί το εξουσιαστικό σύστημα προκειμένου να προωθήσει την πρώτη κατηγορία που αναφέραμε παραπάνω. Της αποδίδουμε όμως αυτοτελή αξία, γιατί προηγείται χρονικά και δι΄αυτής δυναμιτίζεται «από μέσα» αυτή τούτη η ουσία του Έθνους και της Πατρίδας.
Δήθεν πανεπιστημιακοί “ταγοί”, διεθνιστές ψευτο-διανοούμενοι, υπό το πρόσχημα της κοσμοπολιτικής δημοκρατίας και του πολυπολιτισμού, αγωνίζονται λυσσαλέα με βιβλία, άρθρα, αλλά και πολιτική δράση να αλλοτριώσουν και ει δυνατόν να εξαλείψουν το πατριωτικό φρόνημα των Ελλήνων. Η Θάλεια Δραγώνα και η Μαρία Ρεπούση είναι δύο από τις πιο αναγνωρίσιμες, δυστυχώς όμως όχι οι σημαντικότερες ή οι μόνες. Αυτοί καλλιεργούν και διασπείρουν με τις ευλογίες σύσσωμου του πολιτικού συστήματος και των ΜΜΕ τη μαρξιστική εκδοχή του έθνους ως πολιτιστικού εποικοδομήματος του αστικού κράτους. Αν και φέρεται ως αντίθετο και αντίρροπο, ουσιαστικά όμως συμπληρωματικό αυτού του ρεύματος σκέψης, είναι ένα άλλο ρεύμα που έχει αναπτυχθεί στην πατρίδα μας τα τελευταία χρόνια. Οι φορείς του είναι σοβαροί διανοούμενοι και στοχαστές, που αυτοπροσδιορίζονται ως εθνιστές και καταγγέλλουν με σθένος την προηγούμενη ανιστόρητη μαρξιστική οπτική και ανθίστανται στην άλωση του έθνους, από τη σκοπιά τόσο της αστικο-δημοκρατικής όσο και της ελληνορθόδοξης παράδοσης. Ενδεικτικά αναφέρουμε τους καθηγητές Παναγιώτη Ήφαιστο, τον Γιώργο Κοντογιώργη, τον Θεόδωρο Ζιάκα. Το ρεύμα αυτό σκέψης αντέκρουσε με δριμύτητα την έωλη επιχειρηματολογία των μαρξιστογενών και ανόρθωσε το εκπεσμένο κύρος του έθνους, ως προ-νεωτερικού υποκειμένου ιστορικών και πολιτιστικών πράξεων που δεν υπόκειται στο κράτος, όπως η ανιστόρητη νεωτερική ερμηνεία διατείνεται, αλλά προϋπάρχει και υπερέχει αυτού. Ωστόσο και οι ανωτέρω στοχαστές, απορρίπτοντας τον εθνομηδενισμό, σπεύδουν μετά βδελυγμίας να απορρίψουν εκ παραλλήλου και τον εθνικισμό, από την εποχή ακόμη του Ζαμπέλιου και του Παπαρρηγόπουλου, καταγγέλλοντάς τον ως “αίρεση” αντίθετη του εθνομηδενισμού, υπό το όνομα εθνοφυλετισμός.
Έτσι, πιστοί περισσότερο στην ορθόδοξη παράδοση, εκλαμβάνουν το έθνος ως ένα νέφος πολιτισμού που διαχέεται στους αιώνες, αδιάρρηκτα συνδεδεμένο με τον ελληνορθόδοξο χριστιανισμό. Για τους εθνιστές, το έθνος είναι ένα πολιτιστικό και θρησκευτικό φύλλωμα δίχως φυλετικές ρίζες, που φύεται κατά κύριο λόγο στην ελληνική πολιτειακή παράδοση και στο ανατολικό ορθόδοξο βίωμα χωρίς την προγονική κληρονομιά του αίματος, χωρίς αδιάπτωτη συνέχεια και ενότητα της κοινής καταγωγής των Ελλήνων, χωρίς σύνδεση εν κατακλείδι με τη Γη των Πατέρων μας, δηλαδή εκλείπει εντελώς από τη θεώρησή τους το βίωμα της Πατρίδας.
Προβάλλονται και αυτοί από το σύστημα, χρησιμοποιούμενοι από αυτό, καθώς οι θεωρήσεις τους εξυπηρετούν τους σκοτεινούς στόχους της παγκοσμιοποίησης που επιζητά τη διάβρωση της ουσίας του Έθνους, προκειμένου αυτό να καταστεί εύκολη λεία στις διαλυτικές προσπάθειες των διεθνών τοκογλύφων. Αυτό που μετά βδελυγμίας αποκηρύσσουν ως εθνοφυλετισμό, δεν είναι τίποτε περισσότερο από την σάρκινη κοίτη του αιωνίου αίματος, την πατρίδα, το μοναδικό βίωμα που αποδείχνει, πέρα από ιδεολογικές παλινωδίες περί του “τι είναι το έθνος”, ότι το έθνος υπάρχει.Το έθνος σήμερα δεν είναι ένα άμορφο ή έστω όμορφο νέφος πολιτισμού, αλλά οι αγέννητοι και οι νεκροί μας, οι νεκροί των Ιμίων και ο ήρωας Σολωμός Σολωμού. Μέσα στο πορφυρό αίμα που ράντισε τη γη τους, τη γη μας, κατά την ώρα της θυσίας τους, αναβαπτίζεται και θεριεύει η Πατρίδα, στον κορμό της οποίας θα βλαστήσουν τα νέα κλαριά, που θα καρπίσουν την νέα πολιτιστική συγκομιδή.
Όλες οι προσπάθειες των επικυρίαρχων της Ευρώπης των τοκογλύφων και των αγορών κατατείνουν στην αποδόμηση των εθνικών κρατών και των λαϊκών κοινοτήτων και την αντικατάστασή τους από μια αποχρωματισμένη εθνικά και πολιτιστικά χαλαρή δομή ομόσπονδων κρατιδίων, με δήθεν εθνικό χρώμα αλλά στην πραγματικότητα συνδεδεμένων μόνο με οικονομικά συμφέροντα και συναλλαγές, δίχως παράδοση, πατρίδα και ιστορικές καταβολές. Μιγαδικές κοινωνίες και λαοί δίχως ιστορική μνήμη είναι το αύριο που ευαγγελίζονται οι προβατόσχημοι λύκοι, οι εθνομηδενιστές δυνάστες της Ευρώπης. Εμείς θα τους σταματήσουμε!