Δεν είναι η πρώτη (και προφανώς ούτε και η τελευταία) φορά που οι δηλώσεις της Μαρίας Δαμανάκη προκαλούν το κοινό αίσθημα. Το πιο πρόσφατο ατόπημα της ήταν τα όσα είπε περί μείωσης του κατώτατου μισθού και τα οποία δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε καθώς είναι γνωστά σ’ όλους. Οι ενέργειες , όμως, της Δαμανάκη δεν αντιπροσωπεύουν απλώς μόνο τον εαυτό της, αλλά αντικατοπτρίζουν την κατάντια και την θλιβερή κατάληξη μιας ολόκληρης γενιάς, αυτής του περιβόητου “πολυτεχνείου”.
Η περίπτωση της Δαμανάκη είναι χαρακτηριστική, αφού η μορφή της, η παρουσία της και τα πεπραγμένα της ταυτίστηκαν απόλυτα με το “πολυτεχνείο”. Η γραμμική πορεία της συγκεκριμένης “πασιονάρας” ήταν συγκεκριμένη και προδιεγραμμένη: Με καταβολές από δεξιά οικογένεια, η Δαμανάκη ήταν ένα ακόμη ελληνόπουλο, το οποίο έπεσε θύμα στο ιδεολογικό “παιδομάζωμα” της αριστεράς την δεκαετία του ΄60 και του ΄70. Η συμμετοχή της, ως εκφωνήτρια, στα γεγονότα του Νοεμβρίου του 1973 στο Πολυτεχνείο την έκαναν γνωστή στο ευρύ κοινό και άνοιξε την πόρτα της εισόδου της προς το ΚΚΕ, άσχετα αν “το κόμμα του λαού” θεωρούσε τότε την όλη ιστορία ως προβοκάτσια, σύμφωνα με το τεύχος 8 της “πανσπουδαστικής” που εξέδιδε το φοιτητικό τμήμα του κόμματος.
Η πτώση του μπολσεβικισμού στην Σοβιετική Ένωση και στην υπόλοιπη Ανατολική Ευρώπη, έφερε και τις εσωκομματικές γκρίνιες στον Περισσό, με αποτέλεσμα η ίδια να αποχωρήσει συμμετέχοντας στο καινούργιο σχήμα του “Συνασπισμού” (η πιο βασική συνιστώσα σήμερα του ΣΥΡΙΖΑ). Η μετέπειτα πορεία της είναι ενδεικτική των όποιων ικανοτήτων της και είναι ταυτισμένη με τις έννοιες της συντριβής και της παρακμής, καθώς θα οδηγήσει τον Συνασπισμό εκτός Κοινοβουλίου το 1993, το 1998 θα συντριβεί ως υποψήφια του ΠΑΣΟΚ στο Δήμο της Αθήνας, θα ταυτισθεί πλήρως στη συνέχεια με το σάπιο εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ, ενώ στη συνέχεια, ως κοινοτική επίτροπος, έδωσε τα διαπιστευτήρια της για την διαφύλαξη των συμφερόντων του διεθνούς κεφαλαίου. Οι πιο πρόσφατες δηλώσεις της, ότι υπάρχει θέμα μείωσης του κατώτατου μισθού, είναι «το κερασάκι στην τούρτα», στην γενικότερη πορεία της εν λόγω “μαντάμ” (όπως θα έλεγε και ο Τσίπρας με τα … άπταιστα αγγλικά του), πολύ περισσότερο δε, αντιπροσωπεύοντας ένα ολόκληρο πολιτικό, κοινωνικό, εκδοτικό, οικονομικό κατεστημένο, το οποίο αναδύθηκε από την τεράστια απάτη του “πολυτεχνείου” και συνδέθηκε όσο τίποτα άλλο με το αδηφάγο τέρας της Μεταπολίτευσης. Ένα κατεστημένο το οποίο κατέρρευσε, πνέει τα λοίσθια, είναι όμως ολοκληρωτικά υπεύθυνο για την σημερινή κατάσταση της Πατρίδος και του Λαού.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
