Η επίσκεψη του Αντώνη Σαμαρά στην Τουρκία και οι συναντήσεις του με την τουρκική πολιτική ηγεσία υπήρξε το επιστέγασμα της πολύμηνης απουσίας του ελληνικού κράτους και της συνειδητής επιλογής του για την απεμπόληση των εθνικών και κυριαρχικών δικαιωμάτων.
Το προηγούμενο διάστημα σύσσωμος ο εσμός των αργυρώνητων δημοσιογράφων επιχειρούσε να διαμορφώσει το κλίμα μιας δυσχερέστατης καταστάσης στην οποία βρίσκεται η χώρα, εξαιτίας της οικονομικής κρίσης. Η καθεστωτική γραμμή ήταν να καλλιεργηθεί εντέχνως στο Λαό μας το αίσθημα του φόβου, ενόψει μιας συναντήσεως, η οποία έμοιαζε μάλλον περισσότερο με το «κατσάδιασμα» από τον δάσκαλο προς τον κακό μαθητή… Το γεγονός ότι η ελληνική πολιτική ηγεσία δια του πρωθυπουργού και του υπουργού των Εξωτερικών δεν έκανε τίποτε περισσότερο από όσα πράττουν οι ελληνικές κυβερνήσεις από το 1974 κι εντεύθεν, δεν προκαλεί καμία απορία. Παραδοσιακά οι μεταπολιτευτικές ηγεσίες κινήθηκαν υπό το καθεστώς της δειλίας και του συμμορφωτισμού απέναντι στο “αφεντικό” της ανατολικής Μεσογείου και των Βαλκανίων. Ως παράσταση, δυνάμεθα να φανταστούμε τον πρωθυπουργό και τον υπουργό των Εξωτερικών σαν ραγιάδες, να διστάζουν και να σηκώσουν το βλέμμα ακόμη προς τον τούρκο σουλτάνο. Από συνειδητούς ραγιάδες λοιπόν, είναι αδιανόητο να αναμένεις πολιτική ανεξάρτητη, εθνικά ισχυρή και ωφέλιμη. Τούτο το πνεύμα της διαρκούς ηττοπάθειας γαλουχείται επιπλέον από «ειδικούς» επί των ελληνοτουρκικών, δημοσιογράφους – έμμισθους των κομματικών μηχανισμών και από τους «σοφούς» της μεταπολιτευτικής δημοκρατίας. Το δόγμα της μετριοπάθειας και της σύνεσης, δόγμα που απαρέγκλιτα ακολουθούν μέχρι τούδε οι ελληνικές κυβερνήσεις, αποτελεί τον εκλεπτυσμένο ορισμό της χειρότερης μορφής ραγιαδισμού. Και είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, οι γονυκλισίες υπήρξαν το μόνιμο και μοναδικό αποτέλεσμα των ελληνοτουρκικών συναντήσεων, οι γονυκλισίες των ραγιάδων μπροστά στον Ασιάτη αφέντη.
Μυριάδες άρθρων γράφτηκαν από τα πεφωτισμένα μυαλά της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής για να πείσουν πως η Ελλάς δεν είναι σε θέση να επιβάλλει τις θέσεις της. «Η οικονομική συγκυρία στερεί από το Έθνος τούτο το μεγάλο όπλο», διακήρυξαν με θρασύτητα. Ψεύδονται! Δεν είναι η οικονομική συγκυρία που κρατά δέσμιο το Έθνος μας, είναι η πολιτική του ηγεσία και ο ραγιαδισμός της! Ας μας πουν εκείνοι που διαφωνούν, τι έπραξαν οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις τον καιρό που το κράτος ήταν οικονομικά ανθηρό και ισχυρό. Έπραξε ακριβώς τα ίδια! Η μοναδική διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι οι ίδιοι ραγιάδες που κυβερνούν επί σαράντα έτη, επιδιώκουν να κρύψουν τις προδοτικές τους συμφωνίες με τους Τούρκους κάτω από το μανδύα της οικονομικής δυσχέρειας.
Η μεταπολιτευτική δημοκρατία, αυτό το αμάλγαμα φιλελεύθερης, σοσιαλιστικής και μαρξιστικής υφής, εμφύσησε στον άλλοτε περήφανο και πολεμικό Λαό, την πολιτική των «χαμηλών τόνων», βαφτίζοντάς τη κατά τρόπο επαίσχυντο ως πολιτική αποφυγής των προκλήσεων. Μόνον ένας ραγιάς θα μπορούσε να χαρακτηρίσει αποφυγή πρόκλησης την ελεύθερη διακήρυξη των δικαιωμάτων του. Πράγματι, μην αυταπατάσθε, δεν είναι η Τουρκία εκείνη που καλλιέργησε στην ελληνική πλευρά το αίσθημα του δέους και του φόβου. Δεν είναι μήτε οι «σύμμαχοι» του ΝΑΤΟ και οι υπερατλαντικοί πάτρωνες του ελλαδικού κράτους. Μοναδική υπεύθυνη είναι η ψοφοδεής, διεφθαρμένη και προδοτική πολιτική ηγεσία του κράτους. Είναι η ψοφοδεής και δουλοπρεπής Δεξιά, που δεν δύναται να δει την εξωτερική πολιτική πέραν από ορισμένες ελάσσονος σημασίας εμπορικές συμφωνίες, για να εξυπηρετηθούν τα οικονομικά συμφέροντα που την στηρίζουν. Είναι όμως και η διεθνιστική και ανθελληνική Αριστερά, που επί χρόνια εκτίθεται κραυγάζοντας για ένα κοινό ταξικό αγώνα Ελλήνων και Τούρκων, ένα αγώνα ο οποίος υφίσταται μονάχα σε μπολσεβίκικα παραμύθια των πρώτων δεκαετιών του 20ου αιώνος. Οι δύο αυτοί πολιτικοί πόλοι υπηρετούν στην ουσία ένα σκοπό: το όραμα της ελληνοτουρκικής φιλίας. Μιας φιλίας εμπνευσμένης από τα μιαρότερα μυαλά της ατλαντικής συμμαχίας, μιας φιλίας που συρρικνώνει ολοένα και περισσότερο την Ελλάδα και καθιστά την Τουρκία ηγεμονική δύναμη της ευρύτερης περιοχής.
Ο πρωθυπουργός της χώρας μετέβη στην Κωνσταντινούπολη, βαστώντας στους ώμους του το βάρος ενός οικονομικά χρεοκοπημένου κράτους. Τεράστιο μειονέκτημα, διαλάλησαν οι ψευδοκήρυκες της ενημέρωσης της κοινής γνώμης. Λησμόνησαν όμως, όχι δίχως δόλο βεβαίως, να μας πληροφορήσουν για το βάρος του φορτίου που σηκώνει ο Τούρκος ομόλογός του, Ταγίπ Ερντογάν. Μέσα σε ποιο πλαίσιο συναντήθηκε ο Τούρκος πρωθυπουργός με τον κύριο Σαμαρά; Αρχηγός ενός κράτους, του οποίου τα ανώτερα στελέχη του Στρατού δικάζονται για συνωμοσία εις βάρος της νόμιμα εκλεγμένης κυβέρνησης. Ηγέτης ενός Έθνους το οποίο βάλλεται θανάσιμα από τον απελευθερωτικό αγώνα των Κούρδων. Επικεφαλής μιας δύναμης, η οποία ηττάται διαρκώς στο πολεμικό πεδίο της Συρίας, όπου επέλεξε να αναμιχθεί ανοιχτά, επιδιώκοντας την αποκαθήλωση του Σύριου προέδρου Άσαντ. Ανώτατος άρχοντας ενός μιας κρατικής οντότητας, η οποία ξεσήκωσε την σιωνιστική δύση και το Ισραήλ, καταφερόμενος κατά του σιωνισμού.
Ποιoν κοροϊδεύει λοιπόν, το ελληνόφωνο μιντιακό κατεστημένο και οι πνευματικοί σκοταδιστές του τόπου; Ποιoν εξαπατά η πολιτική ηγεσία της χώρας, εμμένοντας κατά τρόπο αρρωστημένο και σίγουρα συμπλεγματικό, στην μεμψιμοιρία της δήθεν μικρής και εντίμου Ελλάδος; Το πέρας της συναντήσεως βρήκε έναν Ερντογάν περιχαρή και σίγουρο πως πέτυχε τον σκοπό του. Το ξεκαθάρισε άλλωστε, όταν έκανε λόγο για συνεκμετάλλευση των αιγαιακών κοιτασμάτων, για τους ομοεθνείς του της Δυτικής Θράκης, για την υφαλοκρηπίδα. Από την άλλη πλευρά, ο Έλληνας πρωθυπουργός παρουσιάστηκε παγωμένος, αρκούμενος σε ένα ταπεινωτικό «σήμερα γράφεται ιστορία»! Κάποιος πρέπει να εξηγήσει στον κύριο Σαμαρά πως η ιστορία γράφεται από τους ελεύθερους, όχι από τους ραγιάδες. Στο μέλλον βραχύ ή μακρινό, μικρή σημασία έχει, θα μάθει ο Ελληνικός Λαός τις συνέπειες των συμφωνιών που υπέγραψε με χαρά και το αφελές χαμόγελο του σκλάβου, ο Αντώνης Σαμαράς.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/salpisma-atakths-upochwrhshs-h-episkepsh-samara-sthn-tourkia#.UTeFlByeN_U#ixzz2Mmgbcbn1