Οι Κουκουέδες ποιητές της… Σταλινοσύνης

Με την συμπλήρωση της 60ης επετείου από την δολοφονία του Στάλιν (εξήγησα με χθεσινό μου άρθρο το πώς και το γιατί), δράττομαι της ευκαιρίας να παρουσιάσω τους ποιητικούς θρήνους των εγχωρίων μπολσεβίκων για την… μεγάλη απώλεια του «πατερούλη», «φάρου των λαών», «ήλιου που φωτίζει τον κόσμο» κ.τ.λ.

Να ξεκινήσουμε με τον αποκαλούμενο «ποιητή της Ρωμιοσύνης» (ενώ πρόκειται για ποιητή της… σταλινοσύνης), Γιάννη Ρίτσο και το ποίημα που έγραψε αμέσως μετά τον θάνατο του ινδάλματός του, υπό τον τίτλο «Στάλιν» (και το οποίο αργότερα, μόλις άλλαξε η «γραμμή», αφήρεσε από την ποιητική συλλογή του). Ιδού:

Όχι, δεν είναι αλήθεια. Δεν είναι αλήθεια.
Σταματήστε λοιπόν τις καμπάνες. Σταματήστε τις
Ο Ιωσήφ Στάλιν δεν πέθανε.
Είναι παρών ο Στάλιν στο παγκόσμιο πόστο του.
Ο Στάλιν ανεβάζει στις επάλξεις των πέντε ηπείρων τις σημαίες της ειρήνης.
Ο Στάλιν ετοιμάζει με το σκόρπιο αλεύρι του κόσμου
Ένα ολοστρόγγυλο καρβέλι υγείας.
Σταματήστε λοιπόν τις καμπάνες. Σταματήστε τις.
Όσο κι αν μονόφθαλμα κανόνια στρέφουν το μαύρο ρύγχος τους ίσα κατά την υψικάμινο των ελπίδων μας ο Στάλιν αγρυπνεί στο παγκόσμιο πόστο του.
Σώπα γιαγιά και σκούπισε με το τσεμπέρι σου τα μάτια σου.
Όταν σβύνει η φωτιά σου κάτω από το τσουκάλι σου
Είναι ο Στάλιν που σκύβει και φυσάει τη φωτιά σου ν’ ανάψει.
Όταν λείπει από το τραπέζι μας το ψωμί κι από το στρώμα μας τ’ όνειρο κι απ’ το δώμα μας το λυχνάρι είναι ο Στάλιν που ανάβει τα μεγάλα ηλεκτρικά στον ορίζοντα κι ακούμε κάτω από τα τούνελ της νύχτας τη βοή των τραίνων που μεταφέρουν λάδι και ψωμί και κάρβουνο στους πεινασμένους.
Γιατί ο Στάλιν είναι ο πρωτογιός των προλετάριων κι ο Στάλιν είναι ο πατέρας τους
Για τούτο κι ο πιο μαύρος τοίχος της πιο μαύρης νύχτας
Είναι γιομάτος απ’ τους σωλήνες του φωτός.
Σταματήστε λοιπόν τις καμπάνες
Οι αιώνες σκαρφαλώνουν στην κορυφή της ψυχής του ν’ ανασάνουν μην πείτε πως ο ήλιος ορφάνεψε. Κοιτάχτε
Κάθε ήλιος και σελίδα – μέρα με την ημέρα – με τους ήλιους των 74 χρόνων του έφτιαξε ένα χοντρό βιβλίο από ατσάλι και τ’ ακούμπησε στα γόνατα του κόσμου
Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Στάλιν
Το έργο του: Λευτεριά
Σταματήστε λοιπόν τις καμπάνες κι ακούστε
Πάνου από την κόκκινη πλατεία στην εξέδρα του ήλιου
ο Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Στάλιν μιλάει: «Υπερασπίστε, Λαοί, την Ειρήνη».

Πάμε τώρα στον δεύτερο στρατευμένο ποιητή της… σταλινοσύνης, τον Τάσο Λειβαδίτη και το ποίημα «Το μεγάλο αγκωνάρι», το οποίο εγράφη επίσης μετά τον θάνατο του τέρατος:

Ο Στάλιν δεν πέθανε
Όταν οι εργάτες χτίζουν τις μεγάλες γέφυρες για να περάσει το μέλλον
Ο Στάλιν ζει.
Όταν οι κόκκινοι φαντάροι αγρυπνάνε για την πατρίδα τους και την Ειρήνη
Ο Στάλιν ζει.
Όταν μισούμε τον πόλεμο, όταν αντιστεκόμαστε στον πόλεμο
Ο Στάλιν ζει.
Όταν ελπίζουμε, όταν τραγουδάμε, όταν παλεύουμε
Ο Στάλιν ζει.
(…)
Γιατί ο Στάλιν δεν είναι ένας άνθρωπος για να μπορεί να πεθάνει
Ο Στάλιν είναι η ελπίδα και το ψωμί, είναι τ’ ατσάλι και η Ειρήνη.
Ο Στάλιν είναι ποτάμι και φράγμα, υψικάμινος και σημαία.
Ο Στάλιν είναι το μεγάλο αγκωνάρι που ακουμπάει ο κόσμος.

Κλείνω με μια… απορία: Τελικώς «σύντροφοι», ο Στάλιν ζει»;

Γ. Δημητρακόπουλος
Συνταξιούχος Εκπαιδευτικός
Π. Φάληρο – Αθήναι

Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/oi-koukouedes-poihtes-ths-stalinosunhs#.UTiuTNbwmCg#ixzz2MrpH88yB