της Ευγενίας Λουπάκη
Ποιός κυβερνά αυτό τον τόπο; Το ερώτημα επανέρχεται κάθε φορά που έρχεται στην επιφάνεια με βίαιο τρόπο ένα κοινό μυστικό: Μεγαλοεκδότες- μεγαλοεπιχειρηματίες διαπλεκόμενοι με την εκάστοτε εξουσία θησαυρίζουν, εκμεταλλευόμενοι το κράτος που θέλουν να καταργήσουν ως αναποτελεσματικό. Και μόλις χαλάσει κάποια “δουλειά” βγαίνουν τ’ άπλυτα στη φόρα, με όλη τη χυδαιότητα που έχει αυτή η συναλλαγή. Η περίπτωση του συγκροτήματος Λαμπράκη και προσωπικά του Στ. Ψυχάρη είναι κορυφαία του είδους. Με αφορμή την “πίσω πόρτα του Μαξίμου”, έψαξα και βρήκα ένα θέμα που είχα κάνει τον Νοέμβριο του 1996, για το περιοδικό ΜΕΤΡΟ. Τότε που ο εκσυγχρονιστής Σημίτης διόριζε διοικητή του Αγίου ¨Ορους τον Σταύρο Ψυχάρη! Πρόκειται για ένα πορτραίτο του ανδρός, εξαιρετικά χρήσιμο αν μάλιστα προστεθούν σ’ αυτό και οι εξελίξεις από τότε . Τώρα ο κ. Ψυχάρης είναι απόλυτος άρχων του συγκροτήματος μετά τον θάνατο του Χρ. Λαμπράκη και είναι καλό να θυμόμαστε τον βίο και την πολιτεία αυτών που παριστάνουν τους θεματοφύλακες της Δημοκρατίας.
Σημειώνω ότι του είχα ζητήσει συνέντευξη εκ μέρους του περιοδικού και είχε αρνηθεί. Αργότερα όταν πληροφορήθηκε ότι το θέμα θα γίνει ούτως ή άλλως, με ενημέρωσε δια της γραμματέως του, ότι “ο κ. Ψυχάρης επιθυμεί τώρα να γίνει η συνέντευξη”. Δυστυχώς το περιοδικό ήδη τυπωνόταν. Σημειώνω επίσης, ότι δεν υπήρξε καμμία διάψευση οποιουδήποτε σημείου του κειμένου που δημοσιεύτηκε. Σας το παραδίδω ακέραιο και ευχαριστώ κάποιους χρήστες του Indymedia που το είχαν ανεβάσει, με αρκετές βέβαια παραλείψεις τις ποποίες συμπλήρωσα με τα χεράκια μου. Ηταν δυστυχώς μια εποχή που δεν “σώζαμε” μ’ ένα κλικ τα κείμενά μας στο σκληρό δίσκο…
_____________________________
Ιστορίες σαν του Σταύρου Ψυχάρη είχε μπόλικες το ελληνικό σινεμά της δεκαετίας του 60. Το παιδί του λαού, που ανεβαίνει πολύ ψηλά στης κοινωνίας τα σκαλιά, γίνεται πάμπλουτο και πανίσχυρο και ποιος ξέρει τι άλλο… Οι ήρωες των ταινιών εκείνων, βέβαια, δεν έπαιζαν γκολφ, ούτε το αγαπημένο τους φαγητό ήταν μακαρόνια με χαβιάρι, ούτε έχριζαν σήμερα μελλοντικό πρωθυπουργό τον ένα και μεθαύριο τον αντίπαλό του. αλλά πάντα η ζωή δεν ξεπερνάει τον κινηματογράφο; Στις ταινίες, το φτωχόπαιδο έμενε κατά βάθος “ψυχούλα” για τον Στ. Ψυχάρη όμως το σενάριο λέει άλλα και, κυρίως, το τέλος δεν γράφτηκε ακόμα…
“Εφτασα εδώ που έφτασα κι όπου θα φτάσω μόνο με τη σκληρή δουλειά” υποστηρίζει ο ίδιος (περιοδικό FLASH, Ιούλιος 1993). Θα είχε πολύ μεγάλο ενδιαφέρον να μας εξηγούσε με τι είδους “σκληρή δουλειά” έφτασε στο Αγιο Ορος, ωστόσο παρά τον ορυμαγδό των αντιδράσεων, ο κ. Ψυχάρης και το ΒΗΜΑ σιωπούν. Ας προσπαθήσουμε μόνοι μας, λοιπόν, χρησιμοποιώντας ψηφίδες πληροφοριών που συλλέξαμε, δημοσιεύματα που τον αφορούν και παλιότερες συνεντεύξεις του.
Αν ο άνθρωπος είναι το σύνολο απ’ τις εμπειρίες του, είναι αναμφίβολα και το σύνολο των επιλογών του. Ο κ. Σταύρος Ψυχάρης είναι ένα πολυσυζητημένο, πλην όμως άγνωστο στο ευρύ κοινό, πρόσωπο.
Είναι ένας πολύ πλούσιος άνθρωπος, “επιχειρηματίας περισσότερο παρά δημοσιογράφος”, σύμφωνα με τον Γ. Βότση, και κατοικεί σ’ ένα πολυτελές διαμέρισμα της οδού Αναγνωστοπούλου, όπου παλιά έμενε η Μελίνα Μερκούρη.
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1945. Πατέρας κομμουνιστής με αγώνες, φυλακές κι εξορίες, πρώτος ξάδελφος του ηγετικού στελέχους του ΚΚΕ, Κώστα Λουλέ. 0 ίδιος ο Στ. Ψυχάρης προδικτατορικά ήταν γραμμένος στον Ελληνοσοβιετικό Σύνδεσμο και τη δημοσιογραφική του καρριέρα την άρχισε το 1965 στην αριστερή εφημερίδα “Δημοκρατική Αλλαγή”. Πολύ σύντομα ανέκρουσε πρύμνα, πράγμα που ποτέ δεν του συγχώρησε, όπως λέγεται, ο πατέρας του.
Τώρα, έχει πλέον και φιλοσοφική άποιμη για το σοσιαλιστικό πείραμα και την άδοξη κατάληξή του: “Σίγουρα δεν ήμουν κομμουνιστής, ήμουν πρόθυμος να δίνω μάχες υπέρ των ιδεών μου, οι οποίες ήταν αντίθετες μ’ αυτές των κομμουνιστών(….)70 χρόνια στο ιστορικό γίγνεσθαι είναι ελάχιστος χρόνος. Αυτή η παρένθεση στην ιστορία των ανθρώπων αργότερα θα περιγράφεται σε υποσημειώσεις της Ιστορίας”, δηλώνει στο περιοδικό Flash, τον Ιούλιο του 1993. Ενα χρόνο μετά, δηλώνει “πράσινος” όχι μόνο στο ποδόσφαιρο αλλά και στην πολιτική και τονίζει: “Θα μπορούσα να διευθύνω μια εφημερίδα, όπως αυτή στην οποία ανήκω και να είμαι κάτι άλλο πολιτικά;” (“Τύπος της Κυριακής”, Νοέμβριος 1994).
Η δικτατορία βρίσκει τον κ. Ψυχάρη κοινοβουλευτικό συντάκτη στο “ΕΘΝΟΣ” και το 1968 μετακομίζει στο “ΒΗΜΑ”. Είναι βέβαια απορίας άξιον τί είδους κοινοβουλευτικό ρεπορτάζ υπήρχε την περίοδο της Χούντας, με το κοινοβούλιο στο γύψο, αλλά ας το προσπεράσουμε. Ο κ. Ψυχάρης έχει κατηγορηθεί για στενές σχέσεις με το καθεστώς των συνταγματαρχών (περιοδικό ΑΝΤΙ, Νοέμβριος 1995). Το σίγουρο είναι ότι είναι κουμπάρος του χουντικού υπουργού Τύπου, Βύρωνα Σταματόπουλου, ο οποίος βάφτισε τον μεγαλύτερο από τους δύο γιούς που ο κ. Ψυχάρης απέκτησε από τον πρώτο του γάμο, τον Παναγιώτη. Το δεύτερο γιο του, τον βάφτισε ο Ανδρέας Παπανδρέου άλλες εποχές, άλλοι κουμπάροι- και τον ονόμασε Ανδρέα.
Το τρίτο παιδί του κ. Ψυχάρη -από το δεύτερο γάμο του, με τη δημοσιογράφο Χριστίνα Τσούτσουρα- είναι κοριτσάκι κι έχει κι αυτό “διάσημους” νονούς: τον κ. Χρήστο Λαμπράκη και τον κ. Σωκράτη Κόκκαλη.Είναι γνωστή εξάλλου η επιχειρηματική σχέση του συγκροτήματος Λαμπράκη με τον κ. Κόκκαλη, σχέση για την οποία πολλά λέγονται αλλά δεν γράφονται, προφανώς επειδή στοιχεία είναι αδύνατον να βρεθούν. Ο κ. Ψυχάρης πάντως, υποβαθμίζει το θέμα υποστηρίζοντας (περιοδικό MEDIA VIEW, Σεπτέμβριος 1993): “Οι ίδιοι ανόητοι που λένε τις βαρύγδουπες ανοησίες περί συμφερόντων κλπ, ενδεχομένως εννοούν την εντελώς ασήμαντη συμμετοχή του Δ.Ο.Λ. στην εταιρεία ΠΑΝΑΦΟΝ”.
Από αριστερά: Απ. Βογιατζής (υπ. Εργασίας της Χούντας), Στ. Ψυχάρης, θεοφ. Παπακωνσταντίνου (υπ. Προεδρίας και Παιδείας της Χούντας), Β. Σταματόπουλος (υπ. Τύπου) και άλλοι κοσμικοί της εποχής.
Ας επανελθουμε στη σταδιοδρομία του κ. Ψυχάρη. Το 1973, είναι μεταξύ των δημοσιογράφων που συνοδεύουν το Μακαρέζο στο περιβόητο ταξίδι του στην Κίνα. Αμέσως μετά την πτώση της Χούντας, το πρώτο τεύχος του περιοδικού ΑΝΤΙ τον περιλαμβάνει σε κατάλογο δημοσιογράφων που συνεργάσθηκαν με τους συνταγματάρχες. Ε, καί; Το 1974 επιχειρεί να πολιτευθεί με την Ενωση Κέντρου αλλά το πράγμα μένει στις προθέσεις.
Εξακολουθεί να είναι πολιτικός συντάκτης του ΒΗΜΑΤΟΣ, όπου από την πρώτη στιγμή, όπως θυμούνται παλιοί συνάδελφοί του, γίνεται “δεξί χέρι” του Χρήστου Λαμπράκη και μάλιστα είναι ο μόνος που, όπως λένε, έμπαινε στο γραφείο του χωρίς να χτυπήσει την πόρτα. Η όλη συμπεριφορά του χαρακτηρίζεται από τους συναδέλφους του της εποχής εκείνης ως “επιεικώς αντισυναδελφική”. Θυμίζουν δε, ότι πρωτοστάτησε στα διαβήματα του τότε “τραστ” των πολιτικών συντακτών, όσων δηλαδή ήταν πολιτικοί συντάκτες και στη διάρκεια της δικτατορίας, προς τον πρώτο κυβερνητικό εκπρόσωπο ,τον Τάκη Λαμπρία, με στόχο ν’ αποκλειστούν από το μπρήφινγκ οι συντάκτες εφημερίδων που άρχισαν να επανεκδίδονται. Θυμούνται, μάλιστα, πως ο κ. Λαμπρίας αναγκαζόταν να κάνει χωριστή ενημέρωση στον αείμνηστο Λούη Δάνο, πολιτικό συντάκτη τότε της “Αθηναϊκής” ,επειδή το” τραστ” δεν τον δεχόταν στην ίδια αίθουσα.
Μετά από μια δεκαετία στο ΒΗΜΑ, γίνεται διευθυντής του, αφού ο Λέων Καραπαναγιώτης αναλαμβάνει τα ΝΕΑ, λόγω υπουργοποίησης του Γιάννη Καψή. Να σημειώσουμε κάτι που όχι τυχαία δεν αναφέρεται σχεδόν ποτέ, ούτε φυσικά από τον ίδιο τον κ. Ψυχάρη: ότι ανέλαβε το ΒΗΜΑ καθημερινή εφημερίδα και την έκλεισε, ενώ από τότε μια απόπειρά του να το ξανακάνει καθημερινό απέτυχε παταγωδώς και μια άλλη, πολύ πρόσφατη αυτή, έμεινε σχέδιο επί χάρτου .
Οι αποτυχίες δεν πτοούν καθόλου τον κ. Ψυχάρη. και γιατί άλλωστε; Ποτέ δεν αποτέλεσαν εμπόδιο στην ανέλιξή του. Η αυτοπεποίθησή του – έπαρση για πολλούς- δε μειώνεται ούτε από το φιάσκο που συνόδευσε το τηλεοπτικό του ντεμπούτο, όταν η εκπομπή “Το ΒΗΜΑ του ΑΝΤΕΝΝΑ”, που ανέλαβε, πάτωσε κυριολεκτικά στις μετρήσεις και σταμάτησε πριν καλά καλά αρχίσει. Κι ήταν τόσο σίγουρος πως θα σαρώσει!
“Θα πετυχαίνατε αν δουλεύατε στην τηλεόραση;”
Απάντηση: “Αμφιβάλλετε; Δεν έχω καμμιά αμφιβολία ότι θα μπορούσα να κάνω και τηλεόραση. Θα με πούνε εγωϊστή άμα το διαβάσουν, αλλά εν πάση περιπτώσει, είμαι και εγωϊστής” (περιοδικό FLASH).
Ούτε και οι κλειστές στροφές τρομάζουν τον Σταύρο Ψυχάρη. “Πολλές εφημερίδες κάνουν στροφή και αλλάζουν πολιτική ενδυμασία, τη μια είναι έτσι και την άλλη αλλιώς. Η θέση του ΒΗΜΑΤΟΣ πολιτικά είναι δεδομένη(….)Αλλες εφημερίδες μπορεί να είναι πότε από δω και πότε από κει. Γι’ αυτό και χάνουν αναγνώστες. Το ΒΗΜΑ όμως και τα ΝΕΑ, δεν χάνουν αναγνώστες, γιατί είναι μόνιμα και σταθερά προσηλωμένα στα πιστεύω τους” , δηλώνει στην ίδια συνέντευξη ο άνθρωπος που τον Ιούλιο του 1995 αγιογράφησε δια χειρός Θανάση Λάλα την τότε κυρία πρωθυπουργού Δήμητρα Λιάνη. Για να την αποκαθηλώσει πρόσφατα δια χειρός “Σίβυλλας” βάζοντας τη σφραγίδα της εγκυρότητας του ΒΗΜΑΤΟΣ στα ροζ σενάρια γύρω απ’ την εθνική μας χήρα και το χήρο της εθνικής μας σταρ.
Ο ίδιος που έχρισε πριν από ένα περίπου χρόνο, μέσω της εφημερίδας του, “διάδοχο του Α. Παπανδρέου” τον Μιλτιάδη ‘Εβερτ, τον οποίο και καλωσόρισε ως “μελλοντικό πρωθυπουργό” στην τηλεοπτική εκπομπή που προαναφέραμε.
Αυτή η ενέργεια φυσικά δεν οφειλόταν στην ιδιαίτερη συμπάθεια που ο κ. Ψυχάρης τρέφει, όπως δηλώνει, στον κ. Εβερτ (Τύπος της Κυριακής, Νοέμβρης 1994) και άλλωστε η συμπάθεια αυτή δεν τον εμπόδισε καθόλου να υποστηρίξει εν συνεχεία με τα μπούνια τον κ. Σημίτη, κάνοντας στροφή 180 μοιρών και χωρίς ν’ ανοίξει ρουθούνι ως προς την “εγκυρότητα” της εφημερίδας του. Πρόσφατα, όταν, σε τηλεοπτική εκπομπή που ήταν προσκεκλημένος, του θύμισαν αυτή του τη στροφή , ο Σταύρος Ψυχάρης θύμωσε πολύ και με απότομο ύφος προσπέρασε το θέμα.
Ποιος από μας, εξάλλου, θέλει να του θυμίζουν τις αμαρτίες του; Το πολύ πολύ να τις εξομολογηθούμε στον “πνευματικό” μας. Ο Σταύρος Ψυχάρης, όμως, δηλώνει πως δεν έχει εξομολογηθεί ποτέ. Με τέτοια διαδρομή και τέτοιο τεκμήριο ευλάβειας, πώς να μην επιλεγεί ως ο πλέον κατάλληλος για να διοικεί το Αγιο ‘Ορος;
από το allegro-ma.blogspot.com
