Τα όσα έχουν λάβει χώρα στην Ελλάδα των 4 τελευταίων ετών και εκείνα τα οποία συνέβησαν τις τελευταίες δύο εβδομάδες και συνεχίζουν να συμβαίνουν στην Κύπρο, έρχονται να επιβεβαιώσουν πλήρως τις θέσεις του Λαϊκού Εθνικιστικού Κινήματος, για τον πραγματικό ρόλο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το παραμύθι της ωφέλειας των ευρωπαϊκών Εθνών από την ύπαρξη της Ενώσεως, γκρεμίζεται μέρα με τη μέρα, αφήνοντας να φανεί το στυγνό πρόσωπο του διεθνούς σιωνιστικού κεφαλαίου, το οποίο επί της ουσίας κατέχει και ελέγχει εξ ολοκλήρου τις θέσεις κλειδιά αλλά και τα κέντρα αποφάσεων των Βρυξελλών.
Η παράταξη της Δεξιάς, υπό την καθοδήγηση του ψευδοεθνάρχη της, Κωνσταντίνου Καραμανλή, οδήγησε το Λαό μας στην προστατευτική – υποτίθεται – αγκαλιά της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Ένωσης. Αν και το αντίπαλο δέος, οι Σοσιαλιστές του Ανδρέα Παπανδρέου επέκριναν σφόδρα την πολιτική Καραμανλή, εν τούτοις ερχόμενοι στην εξουσία αποδέχτηκαν πλήρως και δίχως δισταγμό το ευρωπαικό όραμα της χώρας. Οι βάσεις του οικοδομήματος του Καραμανλή, όχι μόνο δεν υπονομεύτηκαν, αλλά αντίθετα ενισχύθηκαν στο μέγιστο δυνατό βαθμό. Κι ο Λαός μας, έχαψε το τυράκι το οποίο πέταξαν οι ηγήτορες της μεταπολίτευσης, τάζοντας επίλυση όλων των προβλημάτων μας από τους «γενναιόδωρους» Ευρωπαίους εταίρους, με κυρίαρχο ζήτημα την εξασφάλιση της εδαφικής μας ακεραιότητας, έναντι της διαχρονικής τουρκικής επιθετικότητας.
Τα ευρωπαϊκά κονδύλια έτρεχαν, αναπτύχθηκε ο τραπεζικός κλάδος, αυξήθηκαν κατακόρυφα μισθοί και συντάξεις, ο δημόσιος τομέας διογκώθηκε και ο ιδιωτικός φαινόταν να λειτουργεί αρμονικά με προοπτικές περαιτέρω προόδου. Σε αντιδιαστολή προς την φαινομενική ευημερία, η Ελλάς αργά και σταθερά μετατρεπόταν σε μια χώρα παροχής υπηρεσιών, προβαίνοντας υπό την ενθάρρυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην αποδοχή της μοιραίας πολιτικής απόφασης να εγκαταλειφθεί ο αγροτικός τομέας και να τεθεί στο περιθώριο της νέας οικονομίας η εγχώρια παραγωγή. Κατά την περίοδο αυτή και χάρη στα δάνεια των ξένων τα οποία φυσικά χρεώνονταν στο ελληνικό Κράτος, η ντόπια κεφαλαιοκρατία ενισχύθηκε σημαντικά, ενώ το κομματικό Κράτος, ανέδειξε τα νέα του φυντάνια: τους μεγαλοεργολάβους του δημοσίου και τους τραπεζίτες. Την ίδια ώρα, τα ελληνικά εργοστάσια έκλειναν το ένα πίσω από τ’ άλλο, η ύπαιθρος αιμορραγούσε από την μαζική μετακίνηση των νέων προς την πρωτεύουσα, η γη εγκαταλείφθηκε και η παραδοσιακή παραγωγική διαδικασία αναδιαμορφώθηκε στα νέα ευρωπαϊκά πρότυπα.
Η μεταπολιτευτική υιοθέτηση του κίβδηλου ευρωπαϊκού (στην πραγματικότητα σιωνιστικού) οράματος, οδήγησε έναν ολόκληρο Λαό στη «νιρβάνα του υπερκαταναλωτισμού» και της επίπλαστης ευδαιμονίας. Ήταν η αλησμόνητη εποχή κατά την οποία οι ξεκάθαρες προειδοποιήσεις του Λαϊκού Συνδέσμου – Χρυσή Αυγή, λογίζονταν από την πλειοψηφία της κοινής γνώμης, υπό την επίδραση βεβαίως των κηρυγμάτων των «σοφών» του Καθεστώτος, ως ακραία κινδυνολογία. Ακόμη κι όταν η κυβέρνηση Σημίτη, υπό την ανοχή των σιωνιστών εταίρων στις Βρυξέλλες, έβαζε την Ελλάδα στη ζώνη του ευρώ, ο Λαός μας κοιμόταν μακαρίως, ανταποκρινόμενος πλήρως στα παραμύθια των κομμάτων, αριστερών και δεξιών, της μεταπολίτευσης. Μερικά έτη αργότερα, η τότε Πρόεδρος της Βουλής Άννα Ψαρούδα Μπενάκη, έδινε δημοσίως, στη προσφώνηση κατά την ορκωμοσία του Προέδρου της Δημοκρατίας, τις κατευθυντήριες γραμμές της Ευρώπης του κοντινού μέλλοντος: «Η ευρωπαϊκή ενοποίηση θα προωθηθεί με την ψήφιση, ενδεχομένως, και της συνταγματικής συνθήκης, τα εθνικά σύνορα και ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας θα περιορισθούν χάριν της ειρήνης, της ευημερίας και της ασφάλειας στη διευρυμένη Ευρώπη, τα δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη θα υποστούν μεταβολές, καθώς θα μπορούν να προστατεύονται, αλλά και να παραβιάζονται από αρχές και εξουσίες πέραν των γνωστών και καθιερωμένων και πάντως, η δημοκρατία θα συναντήσει προκλήσεις και θα δοκιμασθεί από ενδεχόμενες νέες μορφές διακυβέρνησης».
Αυτός ήταν ο αντικειμενικός σκοπός της οικονομικής και πολιτικής ενοποίησης και έπρεπε να παρέλθουν μόλις πέντε έτη από εκείνη την αμφιλεγόμενη δήλωση, για να συλλάβει και ο πλέον αδαής το αληθές της νόημα. Με απλά λόγια, η ευρωπαϊκή ενοποίηση υπό την παρούσα μορφή, δεν αποτελεί παρά την ταφόπλακα του Ελληνισμού, κάτι το οποίο φώναζε από τις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας το Κίνημα των Ελλήνων Εθνικιστών. Εκείνοι οι οποίοι σήμερα προτείνουν τάχα λύσεις και κρατούν στα χέρια τους το τιμόνι του Κράτους, είναι οι ίδιοι με εκείνους οι οποίοι πριν δέκα χρόνια πανηγύριζαν διότι η Ελλάς εισχωρούσε στο club των ισχυρών οικονομιών της Ευρώπης, γεγονός το οποίο υποτίθεται πως σηματοδοτούσε μια νέα χρυσή εποχή για τον Ελληνισμό. Την εποχή αυτή, βιώνουμε σήμερα…
Το παράδειγμα της αντιμετώπισης της Ελλάδος αλλά και της Κύπρου από τους εταίρους των Βρυξελλών, δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών. Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι η θηλιά η οποία εμποδίζει το Ελληνικό Έθνος να αναπνεύσει ελεύθερα. Εισήλθαμε ως οι επαρχιώτες του Νότου και έτσι μας αντιμετωπίζουν οι τεχνοκράτες του Βορρά. Με τι αντάλλαγμα όμως; Τις ωφελείται η Ελλάς από το ευρωπαϊκό όραμα; Είδαμε τις μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις να ανοίγουν τα σύνορα στις ορδές των κάφρων της Αφρικής και της Ασίας. Μαζί τους εκατοντάδες χιλιάδες Βαλκάνιων κατσαπλιάδων κι όλοι μαζί συνέβαλαν στην έκρηξη της εγκληματικότητας και της ανεργίας. Είδαμε την εδαφική μας ακεραιότητα να αμφισβητείται από τους γείτονες σε Δύση, Βορρά και Νότο, όμως παρ’ όλα αυτά, η Ευρώπη απέφυγε να λάβει θέση υπέρ του Ελληνικού Έθνους. Είδαμε μονάχα, να πλουτίζουν ακόμη περισσότερο οι πλούσιοι και φυσικά τα πολιτικά τζάκια να ισχυροποιούν ακόμη περισσότερο την οικονομική και πολιτική τους ισχύ. Το μεταπολιτευτικό ανθελληνικό Καθεστώς στηρίζει Ευρωπαική Ένωση και η Ευρωπαϊκή Ένωση στηρίζει ανεπιφύλακτα το μεταπολιτευτικό Καθεστώς. Εάν λοιπόν απαλλαγούμε από το πρώτο, αυτομάτως θα λύσουμε και την σφιχτή ευρωπαϊκή θηλιά γύρω από το λαιμό του Έθνους.
Η οικονομική κρίση και η πορεία των γεγονότων, η οποία συνοδεύει την εθνική προδοσία των μνημονίων, αποδεικνύει τίνος τα συμφέροντα εξυπηρετούνται μέσω της εφαρμοζόμενης ευρωπαϊκής πολιτικής. Ωφελείται ο γερμανικός λαός; Όχι βέβαια και ο φιλελεύθερος και μαρξιστικός αυτός μύθος θα γκρεμιστεί λίαν συντόμως, από την προδιαγεγραμμένη πορεία των γεγονότων. Ωφελείται ο Ελληνικός Λαός, μήπως ο ιταλικός ή ο ισπανικός; Επ’ ουδενί! Ποιός λοιπόν ωφελείται αν όχι οι τραπεζίτες, οι διεθνείς κερδοσκόποι και τα ανδρείκελά τους στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες; Εν πάσει περιπτώσει, καθίσταται πασιφανές πως δεν είναι οι Βρυξέλλες εκείνες οι οποίες έχουν αντικαταστήσει το Εθνικό Κράτος. Είναι οι τράπεζες εκείνες που κατέχουν τον ρόλο του ρυθμιστή και εκτελεστή των κρατικών αποφάσεων, μιας και είναι οι τράπεζες εκείνες οι οποίες υποδεικνύουν την πολιτική των Βρυξελλών. Ζούμε δηλαδή στην εποχή της παντοκρατορίας των τραπεζών και αν επιθυμούμε την αλλαγή του υπάρχοντος status quo, οφείλουμε να θέσουμε ξανά το ζήτημα του ρόλου των τραπεζών στο Έθνος-Κράτος και ακόμη περισσότερο να επαναπροσδιορίσουμε το ρόλο της οικονομίας στα πλαίσια της κρατικής οντότητος.
Το Λαϊκό Εθνικιστικό Κίνημα έθεσε ξεκάθαρα τις βάσεις του συγκεκριμένου ζητήματος. Δεν είναι το Κράτος εργαλείο άσκησης οικονομικής πολιτικής υπέρ των τραπεζών, αλλά αντίθετα είναι η οικονομία και οι τράπεζες μοχλοί άσκησης κρατικής πολιτικής. Αν η σύγχρονη εποχή του υλισμού απαιτεί κάποιον στο ρόλο του αμνού προς σφαγή, αυτός επιβάλλεται να είναι οι Τράπεζες και όχι ο Λαός μας. Να γιατί ολόκληρο το σιωνιστικής σύλληψης και εκτέλεσης σύστημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στρέφεται με όλη του τη λύσσα κατά της Χρυσής Αυγής. Να γιατί έχουμε ιερό καθήκον να αγωνιστούμε με κάθε τίμημα για την Τελική Νίκη!
Ευάγγελος Καρακώστας
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/enantia-sthn-eurwph-twn-trapezitwn#.UVLOORyePRM#ixzz2Ojh7lt00