Ελάχιστοι γνωρίζουν ότι ο πρώτος ιδιοκτήτης σκλάβων στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, δεν ήταν Ευρωπαίος αλλά ένας νέγρος από την Ανγκόλα (!), γνωστός με το όνομα Anthony Johnson. Χάρη σ’ αυτόν, το 1655, καθιερώθηκε η δουλεία στη Βιρτζίνια, και ακολούθως σε άλλες πολιτείες.
Μέχρι τότε, η δουλεία δεν υπήρχε στις αμερικανικές αποικίες. Αντ’ αυτής υφίστατο ένας θεσμός που επέτρεπε την μισθωμένη υπηρεσία από τους λεγόμενους «μισθωμένους υπηρέτες» («indentured servants»). Ήταν σε ισχύ, δηλαδή, ένα είδος “συμβολαίου” βάσει του οποίου ένα άτομο, που προέρχονταν από την Αφρική, αναλάμβανε, με κάποια ανταλλάγματα, να πάει σε όποια βρετανική αποικία επιθυμούσε και να γίνει υπηρέτης ενός λευκού αποίκου για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα (μέχρι 7 χρόνια), μετά το οποίο θα ήταν ελεύθερος, ενώ παράλληλα θα ελάμβανε και κάποια στρέμματα γης.
Ο Anthony Johnson εργάσθηκε σε ένα αγρόκτημα καπνού από το 1619 και για κάποια χρόνια, μέχρι να αποκτήσει την ελευθερία του και να αναγνωριστεί ως “ελεύθερος νέγρος” (“free Negro”). Ακολούθως έγινε ιδιοκτήτης φυτειών καπνού στην Βιρτζίνια. Το 1651 είχε στην κατοχή του 250 στρέμματα γης και πέντε νέγρους μισθωμένους υπηρέτες. Ένας από αυτούς ήταν ο John Casor. Πέρασε ο καιρός και τo 1654 ήταν η χρονιά που έπρεπε να απελευθερωθεί ο Casor. Όμως ο Johnson του ζήτησε να παραμείνει ως μισθωμένος υπηρέτης για περισσότερο χρόνο. Ο Casor δεν δέχτηκε, τον εγκατέλειψε και έγινε υπάλληλος ενός λευκού, του Robert Parker.
Ο Anthony Johnson υπέβαλε μήνυση κατά του Parker ενώπιον του δικαστηρίου του Νορθάμπτον το 1654. To 1655 το δικαστήριο αποφάνθηκε ότι ο Anthony Johnson είχε το δικαίωμα να κρατήσει τον John Casor ως μισθωμένο υπηρέτη επ’ αόριστον. Με την απόφαση αυτή, το δικαστήριο έδωσε βασικά το δικαίωμα στους ελεύθερους νέγρους να έχουν ως σκλάβους άλλους νέγρους. Έτσι ο Casor έγινε ο πρώτος νόμιμος σκλάβος και ο Johnson ο πρώτος νόμιμος ιδιοκτήτης σκλάβων.
15 χρόνια αργότερα (1670) τέθηκε σε ισχύ μια νομοθεσία που επέτρεπε τόσο στους μαύρους όσο και στους λευκούς να διατηρούν στην κατοχή τους νέγρους ως σκλάβους
Ο Anthony Johnson δεν ήταν ο μόνος νέγρος ιδιοκτήτης σκλάβων. Σε ένα άρθρο του στο περιοδικό «South Carolina Historical Magazine» -τεύχος 76 του 1975- με τίτλο «Free Black Owners of Slaves: A Reappraisal of the Woodson Thesis». ο ιστορικός Richard Halliburton Junior αναφέρει με αδιαμφισβήτητα τεκμήρια ότι, από το 1655 μέχρι το τέλος του Εμφυλίου Πολέμου, πολλοί νέγροι είχαν ως σκλάβους άλλους νέγρους, σε όλες τις πολιτείες όπου επικρατούσε η δουλεία. Αλλά για μια πολύ σύντομη ιστορική περίοδο, στη Βιρτζίνια, μερικοί από τους νέγρους αυτούς μπορούσαν να έχουν ως «μισθωμένους υπηρέτες» ακόμη και εξαθλιωμένους λευκούς.
Νέγροι που είχαν στην ιδιοκτησία τους άλλους νέγρους υπήρξαν στη Βοστόνη από το 1724 και στο Κονέκτικατ από το 1783. «Το 1790», γράφει ο Halliburton , «48 νέγροι στο Μέριλαντ υπήρξαν ιδιοκτήτες 143 νέγρων σκλάβων».
Το 1830, σύμφωνα με τον αφρο-αμερικανό ιστορικό Carter Godwin Woodson (1875-1950), περίπου το 13,7 τοις εκατό (319.599) του μαύρου πληθυσμού ήταν ελεύθερο. Από αυτούς 3.776 ελεύθεροι νέγροι είχαν 12.907 νέγρους ως σκλάβους.
Μερικοί από τους πιο γνωστούς νέγρους ιδιοκτήτες σκλάβων ήταν οι εξής:
Ο John Carruthers Stanly – γεννήθηκε σκλάβος στο Craven County της Βόρειας Καρολίνας. Όταν ελευθερώθηκε, έγινε κουρέας και αργότερα ασχολήθηκε με την αγορά ακινήτων στο New Bern, όπου διακρίθηκε ως αδίστακτος κερδοσκόπος. Όπως τονίζει o Loren Schweninger στο έργο του «Ιδιοκτήτες μαύρων του Νότου, 1790-1915», από το 1820, ο Stanly είχε στην κατοχή του τρεις φυτείες και 163 νέγρους σκλάβους, ενώ μάλιστα είχε προσλάβει και τρεις λευκούς ως φύλακες και διαχειριστές της περιουσίας του. Απέκτησε έξι παιδιά με μια σκλάβα ονόματι Kitty.
Ο Antoine Dubuclet και η σύζυγός του Claire Pollard είχαν στην κατοχή τους πάνω από 70 σκλάβους στο Iberville. Σύμφωνα με τον καθηγητή ιστορίας στο Κολλέγιο του Σαν Αντόνιο του Τέξα, Thomas Clarkin, εν μέσω εμφυλίου πολέμου, απέκτησαν συνολικά 100 σκλάβους, αξίας 94.700 δολαρίων. Μετά τη νίκη των Βορείων ο Dubuclet έγινε «κρατικός ταμίας» (Republican state treasurer) της Λουιζιάνα από το 1868 έως το 1878.
Ο Andrew Durnford υπήρξε ιδιοκτήτης μιας φυτείας ζάχαρης στη Santa Rosalia, 33 χλμ. νότια της Νέας Ορλεάνης. Ο καθηγητής ιστορίας στο πανεπιστήμιο του Auburn της Αλαμπάμα, David Whitten, αναφέρει ότι το 1820 ο Durnford αγόρασε για 7.000 δολάρια, 7 νέγρους σκλάβους (πέντε γυναίκες και δύο παιδιά). Το 1830 αγόρασε άλλους 24 σκλάβους, και συνεχίζοντας τις αγορές, έφθασε να έχει συνολικά 77 σκλάβους. Ο ίδιος ο Durnford αντιδρούσε σθεναρά στην απελευθέρωση των σκλάβων, υποστηρίζοντας ότι το προσωπικό συμφέρον είναι ίδιον της αμερικανικής κοινωνίας.
Επίσης πολλοί λίγοι γνωρίζουν και ακόμη λιγότεροι αναφέρουν ότι, το δικαίωμα των νέγρων να κατέχουν ως σκλάβους άλλους νέγρους, υπερασπίστηκε, λίγο πριν την έναρξη του εμφυλίου πολέμου το 1861, μια ομάδα ελεύθερων νέγρων της Νέας Ορλεάνης, οι οποίοι προσέφεραν τις υπηρεσίες τους στην Συνομοσπονδία.
Οι νέγροι αυτοί έφτιαξαν ένοπλες ομάδες με το όνομα «Native Guards of Louisiana», υποσχόμενοι να πολεμήσουν για τη συνομοσπονδία και τη διατήρηση της δουλείας στο πλευρό των λευκών στρατευμάτων ! Στη συνέχεια, όταν έπεσε η Νέα Ορλεάνη, στο τέλος του Απριλίου 1862, οι νέγροι αυτοί, αρκετοί από τους οποίους ήταν πρώην ιδιοκτήτες σκλάβων, ορκίστηκαν πίστη στην Ένωση, ιδρύοντας τα Corps d’ Afrique.
Παύλος Γκάστης
Διευθύνσεις στο διαδίκτυο:
1) Ο πρώτος ιδιοκτήτης σκλάβων στην Αμερική ήταν ένας μαύρος:
3) America’s first slave owner was a black man:
Βίντεο:
1) The First Slave Owner In America Anthony Johnson, A Black Man !!!
2) The Shocking Zionists Role in Slavery – The Media Coverup
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/o-prwtos-idiokthths-sklabwn-stis-h.p.a.-htan-.negros#.UWGd7ZOePRM#ixzz2PnOSMBP5