Τα μέλη της Επιτροπής ενημέρωσαν ο Πρόεδρος του Οργανισμού Αστικών Συγκοινωνιών Αθηνών (Ο.Α.Σ.Α.), κ. Αλέξανδρος Δελούκας και ο Πρόεδρος του Εθνικού Κέντρου Άμεσης Βοήθειας (Ε.Κ.Α.Β.), κ. Δημήτριος Παπαγιαννίδης.
Ο κ. Δελούκας ενημέρωσε από την εμπειρία του στην Ελβετία ότι υπάρχει ένα πρόγραμμα , που λέγεται Via Sicura, δηλαδή ασφαλής δρόμος, το οποίο προσπαθεί να μηδενίσει τα τροχαία δυστυχήματα που έχουν σαν επίπτωση τον θάνατο και όχι μόνο!
Αναφέρθηκε στην εικοσαετή εμπειρία του στην Ελβετία πάνω σε αυτά τα θέματα, πώς ακριβώς αντιμετωπίζονται την Ελβετία και πως ακριβώς αυτά τα στοιχεία προσπάθησε να τα προσαρμόσει στην ελληνική πραγματικότητα, τα οποία αφορούν δύο διαστάσεις: Την προέλευση των πόρων και πώς διανέμονται αυτοί οι πόροι.
Στην Ελβετία υπάρχει ένα ταμείο οδικής ασφάλειας που έχει δημιουργηθεί, το οποίο έχει σαν πόρους το 50% των προστίμων που βγάζει η τροχαία, το 0,1% του φόρου των καυσίμων κίνησης που αγοράζονται και ένα τέλος 1% επί των ασφαλίστρων των οχημάτων. Οι ασφαλιστικές εταιρείες είναι άμεσα κερδισμένες από τη μείωση των τροχαίων δυστυχημάτων και γι’ αυτό είναι πολύ λογικό να θέλουν να το χορηγήσουν και με μεγάλη τους ευχαρίστηση έδωσαν αυτό το ποσοστό.
Εδώ, στην Ελλάδα, επειδή έχουν γίνει μελέτες από συγκοινωνιολόγους, έχουν δει ότι οι ωφέλειες από αποφυγή μοιραίων ή σοβαρών τραυματισμών θα έπρεπε να είναι σε μια τάξη μεγέθους – για το 2009 – γύρω στα 150 εκατ. ευρώ το έτος. Επομένως, για να υπάρχει ανταποδοτικότητα, θα πρέπει ο λόγος του κόστους προς τις ωφέλειες να είναι ίσος με τη μονάδα ή κάτω της μονάδας και θα πρέπει να επενδύονται από την κοινωνία τουλάχιστον 150 εκατ. ευρώ το χρόνο. Επειδή η Ελλάδα έχει πολύ κακό ιστορικό όσον αφορά τα τροχαία δυστυχήματα, ένα 20% αυτών των πόρων πρέπει να κατευθυνθεί στο ΕΚΑΒ, δηλαδή, περίπου από τις χίλιες ζωές που χάνονται κάθε χρόνο, οι μισές θα μπορούσαν να διασωθούν εάν υπάρχει χαμηλός χρόνος απόκρισης ικανός στόλος οχημάτων και επαρκές προσωπικό. Δηλαδή, από αυτούς που πεθαίνουν επιτόπου ή μέσα σε λίγες ώρες θα μπορούσε να μειωθεί στο μισό εάν επενδυθούν οι πόροι, αλλά αυτό δεν είναι προληπτική ενεργεία, είναι όμως το μόνο μέσο το οποίο είναι χαμηλού κόστους βραχυπρόθεσμα και πολύ υψηλής αποτελεσματικότητας. Τα υπόλοιπα χρήματα πρέπει να είναι σαφώς προς την κατεύθυνση της πρόληψης.
Η δεύτερη προτεραιότητα, με ένα 15%, θα πρέπει να είναι η αστυνόμευση και ο έλεγχος, δηλαδή, το κοινωνικό κόστος της αστυνόμευσης, γιατί είναι κάτι που αποτελεί θετική εξωτερικότητα, όπως λένε οι οικονομολόγοι των μεταφορών.
Η τρίτη προτεραιότητα πρέπει να είναι προφανώς η βελτίωση της οδικής υποδομής, όπου εκεί πρέπει να πέσουν τα πολλά λεφτά. Ένα 10%, περίπου 10 εκατομμύρια ευρώ, σε καμπάνιες ευαισθητοποίησης κυκλοφοριακής αγωγής, εκπαίδευσης της νέας γενιάς. Κάπως έτσι είναι η αντίληψη που θα είχε ο αντίστοιχος συνάδελφός του ο Ελβετός άμα έπιανε την περίπτωση της Ελλάδος. Αυτά δεν αφορούν τις αστικές συγκοινωνίες ούτε την Αθήνα, αλλά αφορούν το θέμα σε εθνική κλίμακα.
Σε απάντηση όλων αυτών των πολύ ωραίων θεωριών, που απέχουν όμως έτη φωτός από την ελληνική πραγματικότητα, η Συναγωνίστρια Ζαρούλια είπε τα παρακάτω: