Οποιοσδήποτε απορρίπτει τον ορθολογιστικό μύθο της “προόδου” και της ερμηνείας της Ιστορίας σαν μια αδιάσπαστη αλυσίδα θετικής εξέλιξης της ανθρωπότητας, θα βρει τον εαυτό του βαθμηδόν να στρέφεται προς την κοσμοθέαση που ήταν κοινή σε όλες τις μεγάλες παραδοσιακές κοινωνίες και που είχαν στο επίκεντρο τους την μνήμη μιας διαδικασίας εκφυλισμού, αργής συσκότισης ή συντριβής ενός υπέρτερου κόσμου. Καθώς διεισδύουμε βαθύτερα σε αυτήν την νέα (αλλά και παλιά) ερμηνεία, αντιμετωπίζουμε διάφορα προβλήματα, προπαντός το ερώτημα της ερμηνευτικής κλείδας του εκφυλισμού.
Στην κυριολεκτική του διατύπωση, αυτό το ερώτημα δεν είναι καθόλου πεζό. Καθώς θρηνούμε πάνω στα μεγαλειώδη μνημεία πολιτισμών που το ίδιο τους το όνομα δεν μας εμφανίζεται, αλλά φαίνεται να υπονοούν, ακόμα και στο υλικό πεδίο, μια δύναμη και ένα μεγαλείο που δεν είναι καν γήινα, σπανίως κανείς δεν γεννά στον εαυτό του ερωτήματα που έχουν να κάνουν με το θάνατο των πολιτισμών, και αισθάνεται την ανεπάρκεια των αιτιών που συνήθως διατυπώνονται για να τον εξηγήσουν.
Μπορούμε να ευχαριστήσουμε τον κόμη Ντε Γκομπινώ για την βέλτιστη και πιο γνωστή σύνοψη αυτού του προβλήματος, καθώς και για την αριστοτεχνική του κριτική στις κυρίαρχες υποθέσεις για το θέμα. Η απαντήσεις του, που εδράζονται στην βάση της φυλετικής σκέψης και της φυλετικής καθαρότητας έχει μεγάλη αλήθεια στην ουσία της, αλλά πρέπει να επεκταθεί και να διερευνηθεί εις βάθος, με μερικές παρατηρήσεις που αφορούν μια πιο υψηλή τάξη πραγμάτων. Γιατί υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που πολιτισμοί κατέρρευσαν ακόμα και όταν η φυλή που τον δημιούργησε διατηρήθηκε αγνή, όπως είναι εμφανές στην περίπτωση μερικών ομάδων που υπέστησαν αργή εξαφάνιση, άσχετα αν ήταν φυλετικά απομονωμένες, μιας και ήταν κάτοικοι νήσων. Ένα απτό παράδειγμα είναι η περίπτωση των Σουηδών και των Δανών. Αυτοί οι άνθρωποι είναι στην ίδια φυλετική κατάσταση που ήταν και πριν 2 αιώνες, αλλά δεν υπάρχουν ούτε ψήγματα του ηρωικού ήθους και της φυλετικής συνείδησης που κατείχαν κάποτε. Άλλοι μεγάλοι πολιτισμοί φαίνονται να είναι απολύτως στάσιμοι, στην κατάσταση της μούμιας: Είναι από καιρό εσωτερικά νεκροί, που χρειάζεται απλώς ένα χτύπημα για να τους συντρίψει. Αυτή ήταν η περίπτωση, για παράδειγμα, του αρχαίου Περού, αυτής της μεγάλης Ηλιακής Αυτοκρατορίας, που εξολοθρεύθηκε από λίγους τυχοδιώκτες που ήρθαν από τα χειρότερα μέρη και στοιχεία της Ευρώπης.
Διαβάστε περισσότερα στην Αντεπίθεση
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/to-mustiko-tou-ekfulismou1#.UXEd0bWePRM#ixzz2Qu8qqXK7