ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ Ο ΗΡΩΑΣ ΤΗΣ ΣΑΛΑΜΙΝΑΣ
Από τη δύναμη της φύσης του και χωρίς πολλή μελέτη ήταν ικανότατος να αυτοσχεδιάζει όσα έπρεπε.Στο Μύθο του Βελλεροφόντη, οι αρχαίοι Πατέρες, ήθελαν να μας διδάξουν για τους κινδύνους που επισύρει η αλαζονεία απ’ τη μέθη της Νίκης και τη δυστυχία που επισύρει. Κι από το Μύθο, το μήνυμα περνά στην Ιστορία. Ο Μύθος, άλλωστε είναι η Κινητήρια Δύναμη της Ιστορίας.
Ο Θεμιστοκλής ήταν νόθος, δηλαδή δεν ήταν γνήσιος Αθηναίος παρ’ ότι ο πατέρας του ήταν Αθηναίος αφού η μητέρα του ήταν από τη Θράκη. (σημείωση: ένα ακόμα αποδεικτικό στοιχείο που καταρρίπτει τα μυθεύματα των αριστεριστών για τις αντιλήψεις που δήθεν είχαν οι αρχαίοι Έλληνες να θεωρούν ως Έλληνα κάποιο μόνο και μόνο επειδή μιλούσε ελληνικά). Ως εκ τούτου η Παιδεία του δεν ήταν πλήρης σύμφωνα με τις απαιτήσεις της εποχής του. Για παράδειγμα δεν είχε διδαχτεί μουσική και κιθάρα. Έλεγε όμως χαρακτηριστικά: “Μπορεί να μη γνωρίζω κιθάρα, όμως μπορώ να πάρω μία μικρή πόλη και να την κάνω ισχυρή και μεγάλη” για να τονίσει τις πολιτικές του ικανότητες που μεταμόρφωσαν την Αθήνα σε “παγκόσμια” δύναμη του αρχαίου κόσμου χάρη στις ενέργειες που είχε υποδείξει στο Λαό του και ενορχηστρώσει.
Όχι πολύ καιρό πριν την περσική εισβολή, ο δαιμόνιος νους του Θεμιστοκλή είχε αντιληφθεί αυτό που λίγα χρόνια αργότερα έγραφε ο Θουκυδίδης: “Μέγα το της Θαλάσσης Κράτος”. Έτσι, στην Εκκλησία του Δήμου πρότεινε να παραχωρήσουν οι Αθηναίοι πολίτες το μερίδιο που λάμβανε ο καθένας από τα χρήματα που μοιράζονταν τα κέρδη από την εκμετάλλευση των λατομείων αργύρου στο Λαύριο τα οποία άνηκαν στην πόλη των Αθηνών και να κατασκευάσουν 200 πολεμικά πλοία: τριήρεις, τεράστιος στόλος πολεμικός ακόμα και για τα σημερινά δεδομένα.
Ο Θεμιστοκλής, ήταν και Μαραθωνομάχος. Μαζί με τον πολιτικό του αντίπαλο, τον Αριστείδη το Δίκαιο, ήταν οι επικεφαλής του κέντρου της Αθηναϊκής Φάλαγγας στη Μάχη του Μαραθώνα. Η παράταξη με βάση το σχέδιο του Μιλτιάδη, έπρεπε να παίξει το πιο δύσκολο και πιο καθοριστικό για την έκβαση της μάχης, ρόλο. Έπρεπε να υποχωρήσει μετά από κάποιο χρόνο σύγκρουσης με το πολυάριθμο και ισχυρό κέντρο της περσικής παράταξης και έπειτα να ανασυνταχτεί άμεσα και να περάσει στην Αντεπίθεση, την ίδια ώρα που το στρατιωτικό παράγγελμα θα ένωνε τα αριστερό και δεξιό κέρας της Φάλαγγας και θα χτυπούσε στα νώτα το περσικό κέντρο. Σχέδιο Σφύρα και Άκμονας. Όμως, παρά τη δύσκολη αποστολή του, ο Θεμιστοκλής πολέμησε στην πρώτη γραμμή και διακρίθηκε στη μάχη. Τον έτρωγε όμως η δόξα της Νίκης που κέρδισε ο Μιλτιάδης και ήθελε και εκείνος να κερδίσει μία μεγάλη νίκη σε πεδίο μάχης για την Πατρίδα του και την Ελλάδα. Έτσι, έλεγε και ξανάλεγε στους έμπιστους φίλους του…
Και τούτο το πεδίο έμελλε να είναι η Σαλαμίνα. Οι Αθηναίοι, όπως διασώζει ο Ηρόδοτος, αφού οι Πέρσες κατάφεραν να διαβούν τις Θερμοπύλες, έστειλαν πρεσβεία στο Μαντείο των Δελφών, να πάρουν χρησμό-συμβουλή για το τι έπρεπε να κάνουν. Οι ιερείς απέδωσαν τα λόγια της Πυθίας: τα ξύλινα τείχη. Ο χρησμός ως συνήθως ήταν διφορούμενος: ήξης αφήξης. Και για το λόγο αυτό είχαν διχαστεί ξανά οι Αθηναίοι. Η μια μερίδα, έλεγε πως ο χρησμός ήταν ξεκάθαρος και το μόνο που έπρεπε να κάνουν ήταν να φτιάξουν ξύλινα τείχη γύρω από την Ακρόπολη. Ο Θεμιστοκλής, όμως και άλλοι στρατηγοί γνώριζαν πως κάτι τέτοιο δε θα ήταν παρά ξύλα που θα άρπαζαν αμέσως φωτιά και πως ο χρησμός δε σήμαινε παρά τα πλοία των Αθηναίων.
Έβαλε, λοιπόν, έμπιστους ανθρώπους του και έκλεψαν από την Ακρόπολη, τον Ιερό Όφι που βρισκόταν ως Φύλακας της Ακρόπολης. Αντίληψη που υπάρχει ακόμα και σήμερα στα χωριά. Έπειτα, στη Συνέλευση του Δήμου, ισχυρίστηκε πως αυτό ήταν σημάδι από τη Θεά Προστάτιδα της Πόλης: αφού εκείνη εγκατέλειψε την πόλη, έτσι πρέπει να κάνει και ο λαός της για να σωθεί. Μεταφέρθηκε λοιπόν το μεγαλύτερος μέρος του άμαχου πληθυσμού στην Αίγινα, στη Σαλαμίνα και στην Τροιζήνα. Οι Πέρσες εισέβαλλαν στην Αθήνα και έκαψαν τα σπίτια και τους ναούς των Αθηναίων μετά από μία σύντομη αλλά δύσκολη πολιορκία. Ο Ελληνικός στόλος υπό την ηγεσία του Λακεδαιμόνιου Ευρυβιάδη συγκεντρώθηκε στη Σαλαμίνα. Παράλληλα, οι Πελοποννήσιοι έκαναν οχυρωματικά έργα στον Ισθμό προκειμένου να αντιμετωπίσουν τη χερσαία δύναμη της ασιατικής βαρβαρότητας. Ο Ευρυβιάδης, ήθελε να μεταφέρει το στόλο στον Ισθμό για να ενισχύσει την Άμυνα. Οι Έλληνες στρατηγοί φιλονικούσαν πάνω στο σημείο αυτό. Ο Θεμιστοκλής όμως, έστειλε κρυφά ένα άνθρωπο της υπηρεσίας του, Ίωνα από τη Μίλητο, το Σίκινο για να παρασύρει τους Πέρσες στα στενά της Σαλαμίνας που όπως στις Θερμοπύλες έχαναν την αριθμητική υπεροχή τους και τα μεγάλα πλοία τους, έχαναν το πλεονέκτημα των ελιγμών. Δασκαλεμένος, ο Σίκινος, μετέφερε το μήνυμα πως ο Θεμιστοκλής ήταν με το μέρος του Μεγάλου Βασιλιά και πρέπει να κινήσουν οι Πέρσες αμέσως για να προλάβουν τους Έλληνες πριν φύγουν για τον Ισθμό και χάσουν έτσι την ευκαιρία να διαλύσουν το στόλο τους. Έτσι έπεσαν στην παγίδα του δαιμόνιου Θεμιστοκλή και συντρίφτηκε το μεγαλύτερο μέρος των βαρβάρων.
Ο Ξέρξης παρακολουθεί τη Ναυμαχία της Σαλαμίνας από το Όρος του Αιγάλεω. Ο Θεμιστοκλής σαν επισκέφτηκε την Ολυμπία κατά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, χιλιάδες Έλληνες τον Αποθέωσαν. Η Νίκη και η Δόξα που είχε ονειρευτεί να κερδίσει ο Θεμιστοκλής, είχε γίνει πραγματικότητα. Όμως, η Μοίρα και ο χαρακτήρας του Ήρωα της Σαλαμίνας, έμελλε να γράψουν διαφορετικό τέλος και έτσι να χάσει την Αίγλη και τη Δόξα καλύτερης φήμης. Γιατί ο Θεμιστοκλής, λόγω πολιτικών ερίδων, εξοστρακίστηκε καταλήγοντας στην αυλή του Μεγάλου Βασιλιά των Βαρβάρων. Ο Ήρωας της Σαλαμίνας, στην υπηρεσία σκοτεινών ανθελληνικών δυνάμεων. Όμως, η δηλητηριώδης ατμόσφαιρας των ανακτόρων, τύλιξε τον Έλληνα έπεσε θύμα δολοπλοκιών και εντέλει να αυτοκτόνησε πίνοντας αίμα ταύρου.
Η Ιστορία του Θεμιστοκλή, διδάσκει αφ’ ενός πως κανένα θνητό δεν πρέπει να δοξάζεις ή να τιμάς πριν το τέλος του βίου του και αφ’ ετέρου το θλιβερό και ντροπιασμένο τέλος όσων προδίδουν τη Φάλαγγα της Φυλής τους και τα Ιερά της Λάβαρα που Υπηρετούν και περνούν στο στρατόπεδο των εχθρών που είχαν πρώτα είχαν πολεμήσει. Τυφλωμένοι από μίσος και ιδιοτέλεια, σκύβουν το κεφάλι και δουλικά υπηρετούν αυτούς που επιβουλεύονται την Ελευθερία του Λαού και της Πατρίδας τους. Λανθάνει όμως πως και μεις οι Έλληνες είμαστε ιδιαίτεροι εκδικητικοί μεταξύ μας ενώ, στους αλλόφυλους επιδεικνύουμε μεγαλύτερη επιείκεια-συμπεριφορά που έχουμε διατηρήσει μέχρι σήμερα. Στη συγκεκριμένη ιστορία ο Θεμιστοκλής προκειμένου να γλυτώσει τα δεινά της εκδίκησης από τους Έλληνες προτίμησε τη σκλαβιά στα βάθη της Ασίας. Όσες φορές και αν έχεις νικήσει στο πεδίο της μάχης, όσες επευφημίες και δόξες να χαρείς, ο θάνατος θα τις σκορπίσει όλες αν δε βαδίσεις στο ίδιο Μονοπάτι καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής και με το Θάνατο σου να σφραγίσει τη διαδρομή σου. Αυτό που δίδαξε ο Αθηναίος αρχαίος Σοφός Σόλωνας: μηδένα προ του τέλους μακάριζε, ο βίος και ο θάνατος του σπουδαίου Αθηναίου Στρατηγού την, προσδιορίζεται με το πιο θαυμάσιο τρόπο.