Η μάχη στον Καλλίνικο Λόφο

Κατά την ελληνιστική εποχή, ο ελληνισμός περνούσε μια περίοδο παρακμής. Τα ελληνιστικά βασίλεια της Ανατολής επιδίδονταν στις μεταξύ τους προστριβές ενώ στην κυρίως ηπειρωτική Ελλάδα κυριαρχούσε τοεμφυλιακό κλίμα, στο οποίο πρωταγωνιστικό ρόλο είχε ο φοβερός εχθρός από την Δύση, οι Ρωμαίοι. Μετά το πέρας του Β’ Μακεδονικού πολέμου το 196 π.Χ , η Ρώμη είχε μεταβάλλει καθοριστικά την εξωτερική της πολιτική όσο αναφορά τον ελλαδικό χώρο. Είναι σαφές, ότι πλέον οι Ρωμαίοι είχαν άκρως ιμπεριαλιστικές θέσεις και αποζητούσαν με κάθε μέσο την κατάκτηση περισσότερων εδαφών. Την επεκτατική πολιτική αυτή δεν υποστήριζαν μόνο οι αριστοκρατικοί κύκλοι της Συγκλήτου αλλά και τα κατώτερα λαϊκά στρώματα.

Όμως, στην Μακεδονία μετά τον θάνατο του Φιλίππου Ε’, στην εξουσία ανέβηκε ο πρωτότοκος υιός του Περσέας. Ο Περσέας υπήρξε η μεγαλύτερη ελπίδα αντίστασης στην επερχόμενη Ρωμαϊκή κυριαρχία. Ο νέος βασιλιάς αντιλήφθηκε από νωρίς πως ο μεγαλύτερος εχθρός των Ελλήνων την συγκεκριμένη περίοδο ήταν οι Ρωμαίοι. Για τον λόγο αυτό άρχισε τις προετοιμασίες για την συγκρότηση κατάλληλου στρατιωτικού σώματος ικανό να αντιπαρατεθεί με τον αποτελεσματικότατο Ρωμαϊκό στρατό. Ο Περσέας όμως δεν αρκέστηκε στις στρατιωτικές προετοιμασίες. Θέλησε να αναζωπυρώσει το υψηλό φρόνιμα των Μακεδόνων ενώ χάρη στις φιλολαϊκές του μεταρρυθμίσεις έχαιρε της ευρείας αποδοχής των κατώτερων λαϊκών στρωμάτων. Προσπάθησε να αφυπνίσει τους Έλληνες και να τους κινητοποιήσει όλους εναντίον των Ρωμαίων και για τον λόγο αυτό έστειλε πρέσβεις στον Αντίοχο, τον βασιλιά του κράτους των Σελευκιδών και στον Πτολεμαίο της Αιγύπτου. Όμως, οι τελευταίοι αδυνατώντας να συνειδητοποιήσουν την Ρωμαϊκή απειλή και μη θέλοντας να εμπλέξουν τα βασίλεια τους, δεν ανταποκρίθηκαν. Ίδια και χειρότερη όμως ήταν η κατάσταση μεταξύ των Ελλήνων στον ελλαδικό χώρο. Πολλοί Έλληνες όχι μόνο δεν δέχτηκαν να συμπράξουν με τους Μακεδόνες εναντίον των Ρωμαίων αλλά  ήταν και σύμμαχοί τους όπως οι Αιτωλοί, οι Βοιωτοί, η Αχαϊκή συμπολιτεία υπό τονΚαλλισθένη, διάφορες Θεσσαλικές πόλεις και ο σταθερός σύμμαχος των Ρωμαίων, Ευμενής ο βασιλιάς της Περγάμου. Εν τέλει, οι μόνοι υπολογίσιμοι σύμμαχοι του Περσέα ήταν οι Θράκες- Οδρύσες υπό τον γενναίο βασιλιά Κότυ.

Ο Μακεδόνας βασιλιάς προσπαθώντας να κερδίσει χρόνο έστειλε πρέσβεις στην Ρώμη για να διαπραγματευτούν ειρήνη. Οι Ρωμαίοι όμως ξεκαθαρίζοντας αλαζονικά τις προθέσεις τους δεν τους δέχτηκαν. Η Ρώμη έστειλε τον ύπατο Πόπλιο Λικίνιο Κράσσο, ο οποίος αποβιβάστηκε στην Ήπειρο με 28000 πεζούς λεγεωνάριους και 1400 ιππείς. Συνολικά συγκέντρωσε 40.100 πολεμιστές δεχόμενος την βοήθεια των Αχαιών, Αιτωλών, Θεσσαλών και Περγαμηνών. Από την άλλη πλευρά ο Περσέας είχε συγκεντρώσει 39000 πεζούς και 4000 ιππείς μεταξύ των οποίων Θράκες και Γαλάτες από την Μικρά Ασία. Οι δυο στρατοί θα συγκρούονταν το 171π.Χ. στον Καλλίνικο λόφο στην Θεσσαλία. Ο Περσέας προτίμησε να μην παρατάξει για μάχη ολόκληρο τον στρατό του αλλά μόνο το ιππικό του και 14000 ελαφρά οπλισμένους πεζούς στρατιώτες. Προς απάντηση, οι Ρωμαίοι προχώρησαν προς τον λόφο με το ιππικό τους και 17000 πεζούς.

Η μάχη ξεκίνησε όταν ο βασιλιάς των Θρακών Κότυς επιτέθηκε με απίστευτο σθένος εναντίον των Ρωμαίων στο αριστερό άκρο της παράταξης Οι Θράκες χρησιμοποιώντας τις φονικές τους ρομφαίες κατάφεραν να προκαλέσουν σημαντικό πλήγμα στους λεγεωνάριους οι οποίοι αδυνατούσαν να αντισταθούν αποτελεσματικά. Στην συνέχεια η μάχη γενικεύτηκε και διατάχθηκε γενική έφοδος. Μόλις οι Ρωμαίοι άρχισαν να υποχωρούν άτακτα επενέβη τον ελληνικό ιππικό των Θεσσαλών και Περγαμηνών, το οποίο και κατάφερε να δώσει χρόνο στους Ρωμαίους να υποχωρήσουν συντεταγμένοι και να αναδιοργανωθούν. Την στιγμή εκείνη ο Περσέας στερούμενος αναγκαίας τόλμης δεν επιτίθεται με ολόκληρο τον στρατό του για να λήξει καθοριστικά την Ρωμαϊκή απειλή. Το λάθος όμως αυτό ήταν μοιραίο όπως μαρτυρούν τόσο αρχαίοι όσο και σύγχρονοι ιστορικοί διότι στην συνέχεια οι Ρωμαίοι σημείωσαν σημαντικές επιτυχίες και τελικά κατάφεραν να κυριαρχήσουν σε όλους τους Έλληνες.