ΤΟ ΛΙΟΝΤΑΡΙ ΤΗΣ ΠΕΛΛΑΣ
ΗΣΚΕΙ ΜΕΝ ΑΕΙ ΔΙΑ ΤΩΝ ΟΠΛΩΝ ΔΕΙΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΙΣΧΥΛΟΝ ΒΡΙΘΥΣ ΟΠΛΙΤΟΠΑΛΑΙΣ ΔΑΪΟΣ ΑΝΤΙΠΑΛΟΙΣ
ΤΑΥΤΗΝ ΕΧΩΝ ΤΕΧΝΗΝ ΠΡΟΓΟΝΙΚΗΝ ΑΠ’ ΑΙΑΚΙΔΩΝ ΚΑΙ ΑΦ’ ΗΡΑΚΛΕΟΥΣ
Πλούταρχος,
Περί της Τύχης ή της Αρετής του Αλεξάνδρου
Πολλοί Έλληνες, κυρίως οι Πατέρες των αρχαίων-ιστορικών χρόνων, ήσαν μεγάλοι και σπουδαίοι στον τομέα που καταπιάστηκαν. Οι φιλόσοφοι της Ιωνίας. Οι Στρατηγοί των Αθηνών. Οι Λακεδαιμόνιοι. Οι μηχανικοί και οι μαθηματικοί από τις ακτές της Μεγάλης Ελλάδος έως τη Μικρά Ασία. Όμως, ο Αλέξανδρος, κατάφερε όντας ο στρατηλάτης των Ελλήνων που κατέλυσε με το πείσμα, την ορμή και την ακλόνητη Πίστη του στα Δίκαια και Θεία των Ελλήνων να καταλύσει το κράτος-φωλιά του Προαιώνιου Εχθρού· να είναι ο Μέγιστος των Ελλήνων.
Αν δεν ήταν Αλέξανδρος, θα ήταν Διογένης, όπως είχε πει και ο ίδιος στο Συνέδριο της Κορίνθου όπου τον ανακήρυξαν Ηγεμόνα και Αρχιστράτηγο της Πανελλήνιας Εκστρατείας στην Ασία, όταν επισκέφτηκε τον κυνικό φιλόσοφο, το Διογένη στο πιθάρι του, στα προάστια της Κορίνθου.
Και πράγματι, αν αφαιρέσεις τα πολεμικά κατορθώματα του Αλέξανδρου, οι λόγοι του και η συμπεριφορά του θα μπορούσαν να τον κατατάξουν δίπλα στους μεγαλύτερους φιλοσόφους της Φυλής μας. Το Σωκράτη, τον Πλάτωνα και το μεγάλο δάσκαλό του, τον Αριστοτέλη για τον οποίο είχε πει: “Το ζήν το οφείλω εις τον πατέρα μου, το ευ ζην εις το διδάσκαλόν μου”. Το σπουδαιότερο εφόδιο που είχε στην Εκστρατεία, ήταν η φιλοσοφία και η Ιλιάδα με σημειώσεις του Αριστοτέλη, δώρο του διδάσκαλού του ανεκτίμητο καθώς την Ιλιάδα την ονόμαζε εγχειρίδιο πολεμικής αρετής και τα βράδια μέσα σε μία θήκη την είχε στο προσκέφαλό του μαζί με το σπαθί του, με το οποίο συνήθιζε να μάχεται ως απλός στρατιώτης και που έκοψε το Γόρδιο Δεσμό, λέγοντας ότι δε λύνεται, κόβεται!
Και τον θαύμαζε και τον υπεραγαπούσε ο πατέρας του, ο Φίλιππος ο Β’, ο δημιουργός της Μακεδονικής Ηγεμονίας στον ελλαδικό χώρο. Όπως και ο Αλέξανδρος, θαύμαζε τον πατέρα του και τον παραγηρούσε κάθε φορά που γκρίνιαζε επειδή κούτσαινε λέγοντάς του να χαίρεται που κάθε βήμα του, θυμάται την ανδρεία του. Όταν μετά την αριστεία του Αλέξανδρου στη Χαιρώνεια, που κατατρόπωσε τον Ιερό Λόχο των Θηβαίων οι στρατιώτες του αποκαλούσαν τον ίδιο Στρατηγό και το γιο του Βασιλέα καμάρωνε γιατί διαισθανόταν πως πέτυχε το στόχο του: να προετοιμάσει σωστά το γιο του για να βρει ένα βασίλειο αντάξιο του γιατί η Μακεδονία ήταν πολύ μικρή για τον Αλέξανδρο, όπως είχε διαισθανθεί σαν ο γιος του γήτευσε , το Βουκεφάλα, τον μαύρο σαν έρεβος επιβήτορα με το λευκό σημάδι στο μέτωπο, απόγονο των ανθρωποφάγων φοράδων του Διομήδη.
Και καβάλα στον επιβλητικό Βουκεφάλα και συντροφιά με τον Ηφαιστίονα, σε τρεις μόλις μάχες έγινε κύριος της Ασίας. Δεν ήταν παιδί που άρπαζε το χρυσάφι του Βασιλιά των Βασιλέων αλλά ο Βασιλιάς των Αιγών, ο Αρχιστράτηγος και Ηγεμόνας της Στρατιάς των Ελλήνων που έπαιρνε εκδίκηση για το θράσος των βαρβάρων της Ασίας να βαδίσουν στα ιερά χώματα της Ελλάδος, να γκρεμίσουν τα σπίτια και τους ναούς των και να σκλαβώσουν τις πόλεις της Ελλάδας και καθαίρεσε την ισχύ των θησαυροφυλακίων.
Και ούτε κίναιδος ήταν, ούτε μέθυσος. Όταν, ένας διοικητής της απελευθερωμένης Ιωνίας του έστειλε γράμμα και το ρώταγε αν θέλει ένα νέο που πιο όμορφος δεν υπάρχει στη γη, εκείνος τον έστειλε στον “όλεθρο” και τον αποκάλεσε ως τον χειρότερο των ανθρώπων που πάει να τον ανακατέψει σε τέτοιες βρωμοδουλειές. Και τον καθαίρεσε από το αξίωμά του. Ποια μεγαλύτερη απόδειξη;
Μετείχε σε γιορτές προς τον Διόνυσο, όπως ήταν συνήθειο των Μακεδόνων και παραμένει ακόμα και στις μέρες μας να τιμούν το Θεό με ιδιαίτερη φροντίδα στη Μακεδονία (Απόκριες). Όμως, δεν έπινε πολύ. Τα συμπόσιά του, κράταγαν μέχρι το πρωί γιατί συνήθιζε να μιλάει τόσο πολύ με τους φίλους σε σημείο που οι ιστορικοί να αναφέρουν πως φλυαρούσε. Όπως κάθε Έλληνας, ευχαριστιόταν τη συντροφιά και το Λόγο τον Ελληνικό. Και αν σκότωσε τον αρχηγό της βασιλικής ίλης του Ιππικού των Εταίρων και αδερφό της αγαπημένης του τροφού, της Ελλανίκης, τον Μέλανο Κλείτο, ήταν γιατί οδηγήθηκε από τα λόγια και όχι από το κρασί καθώς ήταν ευέξαπτος και οξύθυμος, όπως ο πρόγονός του ο Αχιλλέας. Θεωρούσε ανώτερο το να κυριεύει το θυμό του, παρά μία πόλη.
Και ούτε προσκύνησε ποτέ κανέναν θνητό, όπως θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε οι Εβραίοι που μας μίσησαν έκτοτε θανάσιμα. Και το Παλάτι του Κύρου, το γκρέμισε γιατί εκείνος δημιούργησε το κράτος που κατασπάραζε την Ελλάδα όμως τον τάφο του, τον υπερασπίστηκε από τους ιερόσυλους. Και στα κατορθώματα τον ξεπέρασε αφού κατέλυσε το κράτος του και το στρατό του οδήγησε και από την έρημο του Σινά, σαν πήγε στο Μαντείο του Άμμων Δία και όταν επέστρεψε από τις Ινδίες πέρασε την έρημο της Γεδρωσίας, ξεδιψώντας τους στρατιώτες του με μία μόνο κίνηση: αδειάζοντας το νερό το λιγοστό από την περικεφαλαία του.
Και είχε ως πρότυπό του, τον Ηρακλή και τον Αχιλλέα, τους Προγόνους του. Μα, κείνοι, ήσαν Ημίθεοι και κείνος ολότελα θνητός και το κορμί του τρωτό, που έρεε αίμα και όχι ιχώρ όταν πληγώθηκε από ένα βέλος. Και σε όλο του το κορμί έφερε τραύματα από μάχες. Στο κεφάλι, στο μηρό, στον ώμο, στα μεριά, στα πλευρά. Σε μία πόλη άσημων βαρβάρων στα βάθη της Ασίας, όταν εισέβαλε στα τείχη μόνος του, παραλίγο να σκοτωνόταν όταν τον τόξευσαν οι βάρβαροι και θα τον κομμάτιαζαν αν δεν χιμούσε ο υπασπιστής Λιμναίος και με την ασπίδα που την κοσμούσε ο Ήλιος της Βεργίνας και με την ίδια του τη ζωή, υπερασπίστηκε τον Αρχηγό του. Μέχρι που εισέβαλλαν πλήθος Μακεδόνων, όπου βλέποντας τον Αλέξανδρο, αναίσθητο στο έδαφος, συνέτριψαν τους εχθρούς τους με ανείπωτη μανία.
Κι ας στέκει για μας τους Αγωνιστές της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, ο Ήλιος της Βεργίνας, σα Φάρος, όπως ο Φάρος της αγαπημένης του Αλεξάνδρειας, της πιο μεγαλόπρεπης απ’ όσες έχτισε. Ως Φάρος, μιας νέας Ελλάδας, που θα σκεπάσει όλη τη Γη!