Πολλοί κατηγορούν τον Λαϊκό Σύνδεσμο ότι προσπαθεί να βρει αποδιοπομπαίους τράγους για την σημερινή κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Ελλάδα, είτε στοχεύοντας τους λαθρομετανάστες, είτε λαϊκίζοντας περί του θέματος. Βάζω ακριβώς τα λόγια τους πάνω στο ζητούμενο, αφού αυτοί που ευαγγελίζονται την «δημοκρατία» και την «ελευθερία του λόγου» δεν τολμούν να κάνουν το ίδιο με τα κείμενα και τις δηλώσεις των στελεχών και βουλευτών του Λαϊκού Συνδέσμου Χρυσή Αυγή. Σε αντίθεση με αυτούς εμείς δεν φοβόμαστε την αντιπαράθεση με αυτούς που διαφωνούν μαζί μας. Ποτέ δεν είχαμε τον φόβο ως χαρακτηριστικό μας, δεν πρόκειται να το αποκτήσουμε τώρα. Μιλούν, λοιπόν, για κατασκευή αποδιοπομπαίων τράγων από εμάς. Φτάσανε μάλιστα κάποιοι Ιερείς να μιλούν για το πρόσωπο του Χριστού που αντικατοπτρίζεται σε κάθε «κακόμοιρο οικονομικό μετανάστη». Εμείς, φυσικά, δεν είμαστε ούτε αρμόδιοι, ούτε πρόθυμοι να κρίνουμε τα λόγια των Ιερέων, απλώς οφείλουμε να αποσαφηνίσουμε την θέση μας περί του ζητήματος.
Λέει λοιπόν στο πόνημα του «Η Δύναμη της Θελήσεως» ο Φρειδερίκος Νίτσε: «Αυτή η στάσις, που είναι επινόησις των τελευταίων ετών ονομάζεται, όπως μου έχουν πει πεσσιμισμός, ο πεσσιμισμός της αγανακτήσεως. Ισχυρίζονται ότι κρίνουν την ιστορία, για να την απαλλάξουν από το μοιραίο, για ν’ ανακαλύψουν πίσω από αυτήν μια ευθύνη, για να ανακαλύψουν σ’ αυτήν ενόχους. Διότι γι’ αυτό ακριβώς πρόκειται. Έχουν ανάγκη από ενόχους. Οι απόκληροι, όσοι παρακμάζουν επαναστατούν κατά του εαυτού των. Έχουν ανάγκη από θύματα για να μη σβήσουν επάνω τους τη δίψα της καταστροφής (πράγμα που ίσως δεν θα ήταν τόσο παράλογο). Τους χρειάζεται γι’ αυτό μια σκιά δικαίου, δηλαδή μια θεωρία, πάνω στην οποία θα μπορούν να ξεφορτώσουν τα σφάλματα τους, όπως πάνω σ΄ένα αποδιοπομπαίο τράγο. Αυτός ίσως ο Θεός – ή η κοινωνική τάξις, ή η μόρφωσις, ή η ανατροφή, ή οι Εβραίοι, ή οι Αριστοκράτες, ή οι προνομιούχοι, οποιοιδήποτε κι’ αν είναι.»
Το συγκεκριμένο απόσπασμα χρησιμοποιείται από τους αριστερούς, τους φιλελεύθερους και γενικά τους φιλοσιωνιστές για να ισχυριστούν ότι ο Νίτσε ήταν ενάντιος στον αντισημιτισμό της εποχής του. Όμως αγνοούν επιδεικτικά και επίτηδες αντίστοιχα αποσπάσματα που δείχνουν εμφανώς τον λόγο των λεγομένων του μεγάλου Γερμανού διανοητή, με προφανή σκοπό τους την παραπληροφόρηση και την οικειοποίηση ενός μεγάλου διανοητή προς όφελος τους. Δύο ενδεικτικά αποσπάσματα, από την Γενεαλογία της Ηθικής, περί του αντιθέτου είναι αρκετά νομίζω για να αποδειχθεί του λόγου το αληθές. «Ωστόσο παραμένει αναντίρρητο ιστορικό γεγονός ότι, το ιουδαϊκό κοινωνικό ήθος είναι το άκρως αντίθετο του ευρωπαϊκού.». «Ξέρουμε ποιος κληρονόμησε αυτόν τον ιουδαϊκό μετασχηματισμό των αξιών. Σχετικά μ’ εκείνη την τεράστια κι αμέτρητα καταστρεπτική πρωτοβουλία που εκτόξευσαν οι Ιουδαίοι μ’ αυτήν την πιο θεμελιώδη απ’ όλες τις κηρύξεις πολέμου, αναθυμούμαι την πρόταση που έγραψα άλλοτε («Πέραν του καλού και του κακού», παράγραφος 195) – συγκεκριμένα ότι, με τους Ιουδαίους ξεκινά η εξέγερση των σκλάβων στην ηθική : εκείνη η εξέγερση που έχει πίσω της μια δισχιλιετή ιστορία και την οποία σήμερα δεν την αντιλαμβανόμαστε πλέον, επειδή έχει θριαμβεύσει….»
Γράφει στην πραμάτεια του περί Νίτσε ο Νίκος Καζαντζάκης, επαληθεύοντας με την αυθεντία του την θέαση μας, επί του προκειμένου: «Ούτως ο ιουδαϊκός λαός, εφ’ όσον διετέλει ισχυρός, είχε Θεόν ως ίδιον, ζηλότυπον και μισούντα τους άλλους λαούς». Είναι, οπότε, ευθέως και ευκόλως συνεπαγόμενο το συμπέρασμα ότι αυτό που εννοεί ο Νίτσε στο πρώτο, «προβοκατόρικο», απόσπασμα είναι ότι οι ανώτεροι άνθρωποι πρωτίστως φροντίζουν να αποδίδουν και να αποδέχονται τις ευθύνες του εαυτού τους και τους κοινωνικού τους συνόλου και ύστερα σε όλους τους υπόλοιπους. Κοινώς, ναι οι τούρκοι προσπαθούν να εισβάλλουν στην Πατρίδα μας πολιτιστικά και δια μέσω των λαθρομεταναστών, προκειμένου να αποσπάσουν κομμάτια της για ιδίαν χρήση και εκμετάλλευση. Και πολύ καλά κάνουν! Το πρώτιστο ζητούμενο είναι τι κάνει ο Ελληνικός Λαός, συνολικά και ξεχωριστά ο καθένας μας, για να αντιμετωπίσει αυτή την απροκάλυπτη εισβολή μέσω των τηλεοράσεων και των πρακτόρων. Οι τοκογλύφοι προσπαθούν να υποθηκεύσουν την πατρίδα μας και να φτωχοποιήσουν τον Λαό μας για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα μια κλειστής κλίκας «περιούσιων» πλουτοκρατών και επίσης πολύ καλά κάνουν.
Δεν αναζητούμε ούτε αποδιοπομπαίους τράγους, ούτε -όπως έλεγε πάνω στο ζήτημα ο Φρειδερίκος Νίτσε- διακατεχόμαστε από τον πεσιμισμό της αγανακτήσεως που αναγκάζει αυτόν που έχει παρακμάσει να αναζητήσει θύματα για να τους φορτώσει τις ευθύνες του. Πρώτον διότι δεν έχουμε παρακμάσει, αλλά αντιθέτως αντιπροσωπεύουμε την ακμάζουσα πλευρά της Ελληνικής Κοινωνίας, την πλευρά που επαναστατεί εναντίον όσων πρόκειται να έρθουν και που έχουν αποφασιστεί για εμάς, χωρίς εμάς. Είμαστε το κύμα της επιστροφής των χαμένων Ιδανικών, το παλινδρομικό κύμα που θα σαρώσει ότι έχει σαπίσει στην Κοινωνία μας φέρνοντας ένα νέο Ελληνικό Φως στο παγκόσμιο στερέωμα.
Τις πταίει, λοιπόν, στην Ελληνική Κοινωνία; Για ποιο ζήτημα θα ρώταγε ο οποιοσδήποτε και ορθώς και η απάντηση είναι «για τα πάντα». Τα προβλήματα της Ελληνικής Κοινωνίας μπορούν να συνοψιστούν επιγραμματικώς στο εξής ένα, στα σχέδια του διεθνούς Σιωνισμού για βιασμό και διάλυση της Ελληνικής Φυλετικής Ψυχής. Η συγκεκριμένη μάχη μαίνεται σε όλα τα επίπεδα και εκφάνσεις. Μπορούμε να το δούμε αυτό από το λαθρομεταναστευτικό, το δημογραφικό, την συστηματική διάλυση της Ελληνικής Οικονομίας και την τουρκική απειλή έως τον άκρατο υλισμό – καταναλωτισμό των πρώτων τριών δεκαετιών της μεταπολίτευσης και την κομμουνιστικοποίηση της παιδείας μας, με την λογική ότι όποιος «κοιμάται» κομμουνιστής διεθνιστής, «ξυπνάει» φιλελεύθερος «γιάπης» οικουμενιστής, όπως μας δίδαξαν οι πλουτοκράτες της ανατολικής Ευρώπης, με παράδειγμα την πρώην κομμουνίστρια Άνγκελα Μέρκελ.
Οπότε ποιος φταίει για την σημερινή κατάσταση της Χώρας; Μήπως οι Σιωνιστές; Οι πολιτικοί; Οι δημοσιογράφοι; Οι τούρκοι; Οι λαθρομετανάστες; Η ντόπια πλουτοκρατία; Το σίγουρο είναι ότι όλοι οι παραπάνω έχουν σαφώς μερίδιο ευθύνης, για την κατάντια στην οποία έχει περιέλθει η Χώρα, άλλος μεγαλύτερο, άλλος μικρότερο. Επίσης σίγουρο ότι υπάρχει συντεταγμένο σχέδιο των Σιωνιστών που συνδυάζει το «τερπνόν μετά του ωφελίμου», ώστε να επωφελούνται οι κατασκευαστικές και πετρελαϊκές βιομηχανίες τους με τον βομβαρδισμό χωρών που τελούν υπό «εκδημοκρατισμό» και εν συνεχεία τα μεταναστευτικά ρεύματα να διοχετεύονται στην προς «εκμουσουλμανοποίηση» Ελλάδα, δια μέσω της επεκτεινόμενης, διά δόγματος Οζάλ, Τουρκίας. Στην προκείμενη περίπτωση, όμως, δεν είναι σκοπός μας ο ψόγος προς τον θύτη, αλλά η αφύπνιση του θύματος ως προς την ίδια του ευθύνη που απορρέει από την αδράνεια του.
Πολλά γεράκια έχουν πέσει, λοιπόν, να φάνε την Ελλάδα και τον Λαό της. Αυτό όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί οποιοδήποτε πείραμα επιβολής έναντι ενός Λαού καταφέρει να επιβληθεί στους Έλληνες, θα καταφέρει τον σκοπό του, οπουδήποτε και αν εφαρμοστεί. Δεν χρησιμοποιούμε, φυσικά, την καραμέλα των αριστεριστών περί μνημονίου, αφού η αλήθεια είναι ότι το πείραμα της Ελλάδας δεν ξεκίνησε με επιβολή νεοφιλελεύθερης πολιτικής απευθείας, αλλά είχε πολλά προπαρασκευαστικά στάδια, όπως το καταναλωτικό όργιο των προηγούμενων δεκαετιών, η λαθρομετανάστευση, η διάλυση των Σωμάτων Ασφαλείας και η παράδοση των φτωχοποιημένων Ελλήνων σε μία άνευ προηγουμένου τρομοκρατία, κρατική και παρακρατική. Η σχεδίαση και η εκτέλεση του σχεδίου, ομολογουμένως, αριστοτεχνική μιας και από τα «πειραματόζωα», μόνο κάποιοι «φασίστες» το είχαν αντιληφθεί από την αρχή και προειδοποιούσαν, ασχέτως αν όλοι τότε τους κολλούσαν την ταμπέλα του «περιθωριακού» και του «γραφικού».
Αξίζει, όμως, σε αυτό το σημείο μια ιστορική αναδρομή για να θυμηθούμε τον Έλληνα των προηγούμενων δεκαετιών, τον κακό μας εαυτό, που σε ένα ποσοστό μας ακολουθεί μέχρι και σήμερα, σαν το «φάντασμα που πλανιέται πάνω από την Ελλάδα». Η πικρή αλήθεια είναι ότι ο Έλληνας των προηγούμενων δεκαετιών πραγματικά κοινώνησε το μήνυμα του ολετήρα της Ελληνικής Οικονομίας, Ανδρέα Παπανδρέου, φωνάζοντας ολόψυχα «Τσοβόλα, δώστα όλα». Αγκάλιασε με θέρμη τα ρουσφέτια, τους διορισμούς και τις «καλές» μεταθέσεις που υποσχόταν στην διαδικασία δημιουργίας του το κομματικό κράτος, χάνοντας κάθε ίχνος αξιοπρέπειας εμπρός σε μια πιο εύπορη ζωή. Έσβησε, μονοκονδυλιά που λένε, το «Την Ελλάς θέλομεν και ας τρώγομεν πέτρες», το «Μολών Λαβέ» και όλα τα άλλα διδάγματα ήθους, αξιοπρέπειας και μεγαλείου που ενυπάρχουν κατά χιλιάδες στην πολυχιλιετή Ελληνική Ιστορία. Συνδικαλίστηκε, συντεχνειάστηκε και πολέμησε με μισός και αυταπάρνηση οτιδήποτε έθιγε στο στενό, προσωπικό συμφέρον του, ακόμα και αν αυτό ήταν ενάντια στο Εθνικό και Κοινό συμφέρον. Σίγουρα τα παραπάνω δείχνουν με το δάκτυλο ένα μέρος της Ελληνικής Κοινωνίας, αλλά όχι το σύνολο της.
Ένα άλλο μέρος της Ελληνικής Κοινωνίας ήταν οι αστοί, που είχαν ενσταλάξει μέσα τους την προκλητική αδιαφορία σε οτιδήποτε δεν τους πείραζε, αν και οι ίδιοι δεν ήταν άτιμοι, ώστε να ανήκουν στην παραπάνω κατηγορία. Όμως, μεμφόντουσαν με μένος οποιονδήποτε κήρυττε την αποδόμηση του αμαρτωλού καθεστώτος που διέλυε την Ελληνική Παραγωγή και «έτρωγε με χρυσά κουτάλια», γιατί διακινδυνευόταν η «ηρεμία», η «τάξη» και η «ασφάλεια» του. Ενδόμυχα σιχτίριζε την ίδια του την ψυχοσύνθεση γιατί δεν ήταν τόσο «έξυπνος» και «τολμηρός» όσο τα λαμόγια που έβλεπε στην τηλεόραση να σπαταλάνε εκατομμύρια σε πανέρια με λουλούδια. Παρότι όμως δεν έλαβε μέρος στο «πάρτι» των επιχορηγήσεων, των διορισμών και της λαμογιάς που λυμαινόταν τον τόπο, στήριξε εμπράκτως με την ψήφο του, στην «γιορτή της δημοκρατίας», το καθεστώς που έμελλε να είναι η ταφόπλακα των όποιων μικρών ονείρων του.
Πολλοί ήταν και οι απογοητευμένοι της ιστορίας των προηγούμενων δεκαετιών, αυτοί που αντιλαμβανόντουσαν την κατάσταση στην ολότητα της, αλλά δεν αντέδρασαν ποτέ, γιατί απογοητεύτηκαν μόνο και μόνο στην σκέψη της έμπρακτης αντίστασης σε αυτό το, τότε, πολύ δημοφιλές καθεστώς. Αγανακτισμένοι με την κατάσταση, γνωρίζανε τα σκάνδαλα και που αυτά θα οδηγούσαν, όμως δεν άνοιξαν ποτέ το στόμα τους, για να προειδοποιήσουν, έστω και ανεπιτυχώς τους υπόλοιπους για την κατάσταση. Κλείστηκαν στο καβούκι τους, αν δεν επέλεξαν να ακολουθήσουν το ρεύμα της διαφθοράς που τους φάνταζε μονόδρομος. Σε κάθε περίπτωση με τον τρόπο τους απέτρεψαν την αφύπνιση της Ελληνικής Κοινωνίας, φοβούμενοι την έλλειψη της κρίσιμης μάζας για την τέλεση της, μη σκεπτόμενοι ότι η απουσία τους συντελούσε σε αυτή την έλλειψη.
Τις επαναστάσεις πάντα τις έκανε πράξη μια ενεργή μειοψηφία, είτε φωτισμένη, είτε ακόμα πιο σκοτεινή από τους υπόλοιπους. Υπήρξαν, λοιπόν, και στην Ελλάδα αυτοί οι «τρελοί» και «γραφικοί», που από την δεκαετία του 80′ κιόλας φώναζαν και έγραφαν τα αίσχη που συνέβαιναν στην Ελληνική Κοινωνία. Πριν ακόμα «σκάσει» η κρίση. Πριν ακόμα γεμίσουν οι γειτονιές των Αθηνών με λαθρομετανάστες. Μια εφημερίδα και ένα περιοδικό με το όνομα «Χρυσή Αυγή», βροντοφώναζε την αλήθεια προς όλες τις κατευθύνσεις. Όμως, φευ, απαιτήθηκαν 30 χρόνια για να αρχίσει η αφύπνιση του Ελληνικού Λαού και να στραφεί το βλέμμα του προς την αλήθεια. Η σύγχρονη καπιταλιστική πρακτική της υπερπληροφορίας, φρόντιζε η αλήθεια, αυτή, να μένει βαθιά κρυμμένη στα πλαίσια της φωτισμένης αυτής τότε μειοψηφίας και συντόμως πλειοψηφίας. Τα λέμε όλα τα παραπάνω για να «ευλογήσουμε τα γένια μας»; Όχι, προφανώς, άλλωστε ο γράφων ήταν αγέννητος ακόμα, όταν αυτή η ομάδα ηρωικών ανθρώπων ξεκίναγε αυτή την επιχείρηση ιδεολογικοπολιτικής αφύπνισης του Λαού. Χάριν ιστορικής πραγματικότητας και όχι αυτοβαυκαλισμού λέγονται τα παραπάνω. Άλλωστε είναι αποδεδειγμένο σε κάθε νέο Συναγωνιστή ότι εμείς δεν λογαριάζουμε τίποτε άλλο πέρα από την ιδιότητα του Συναγωνιστή. Λειτουργώντας με ιεραρχία, βεβαίως, και όχι ως αναρχικός όχλος.
Επιστρέφοντας στον Γερμανό φιλόσοφο, Φρίντριχ Νίτσε, και στην προαναφερθείσα φράση του, μπορούμε να πούμε ανακεφαλαιώνοντας και εστιάζοντας απλοϊκά στο ζητούμενο, ότι ναι μεν ευθύνες έχουν και πρέπει να πληρώσουν για αυτές όλες οι μυστικές και φανερές – πλην πάντα «περιούσιες» ή φιλικές στον Σιωνισμό – στοές, λέσχες και συντεχνίες που λυμαίνονται αυτόν τον τόπο. Όμως παρόμοια συζήτηση θα μπορούσε ανέτως να έχει γίνει και το 1821 σε κάποιο σπίτι στην Πελοπόννησο, ανάμεσα σε φωτισμένους ανθρώπους της Επαναστάσεως. Μία τέτοια συζήτηση, φυσικά, δεν θα έμενε στις ευθύνες των τούρκων ή των ραγιάδων που «θα πρέπει να πληρώσουν», αλλά ταχέως θα περιστρεφόταν γύρω από το σχέδιο δράσεως της φωτισμένης αυτής μειοψηφίας, προκειμένου να ανακτηθεί όσο το δυνατόν ταχύτερα η Πατρίδα και να μπορέσει να αναπνεύσει το Γένος.
Ας δούμε, εν τάχει, τι έγραφε, όντας τραγικά επίκαιρος, ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης στην εφημερίδα «Ακρόπολις» το 1896, πριν φτάσουμε στο τελικό μας συμπέρασμα: “Τις ημύνθη περί πάτρης; Και τι πταίει η γλαυξ, η θρηνούσα επί ερειπίων; Πταίουν οι πλάσαντες τα ερείπια. Και τα ερείπια τα έπλασαν οι ανίκανοι κυβερνήται της Ελλάδος. Αυτοί οι πολιτικοί, αυτοί οι βουλεπταί, εκατάστρεψαν το έθνος, ανάθεμα τους. Κάψιμο θέλουν όλοι τους! Τότε σε εξεθέωναν οι προεστοί κ’ οι «γυφτοχαρατζήδες», τώρα σε «αθεώνουν» οι Βουλευταί κι οι Δήμαρχοι. Αυτοί που είχαν το λύειν και το δεσμείν εις τα δύο κόμματα, τους έταζαν «φούρνους με καρβέλια», δώσαντες αυτοίς ουχί πλείονας των είκοσι δραχμών μετρητά, απέναντι, καθώς τους είπαν, και παρακινήσαντες αυτούς να εξοδεύσουν κι απ’ τη σακκούλα τους όσα θέλουν άφοβα, διότι θα πληρωθούν μέχρι λεπτού, σύμφωνα με τον λογαριασμόν ον ήθελαν παρουσιάσουν. Το τέρας το καλούμενον επιφανής τρέφει τη φυγοπονίαν, την θεσιθηρίαν, τον τραμπουκισμόν, τον κουτσαβακισμόν, την εις τους νόμους απείθειαν. Πλάττει αυλήν εξ’ αχρήστων ανθρώπων, στοιχείων φθοροποιών τα οποία τον περιστοιχίζουσι, παρασίτων τα οποία αποζώσιν εξ’΄αυτού. Μεταξύ δύο αντιπάλων μετερχομένων την αυτή διαφθορά, θα επιτύχει εκείνος όστις ευπρεπέστερον φορεί το προσωπείον κι επιδεξιώτερον τον κόθορνον. Άμυνα περί πάτρης θα ήτο η ευσυνείδητος λειτουργία των θεσμών, η εθνική αγωγή, η χρηστή διοίκησις, η καταπολέμησις του ξένου υλισμού και πιθηκισμού, του διαφθείροντος το φρόνημα και εκφυλίσαντος σήμερον το έθνος, και η πρόληψις της χρεοκοπίας”. Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, εφημερίδα Ακρόπολις, 1896
Το ζήτημα, λοιπόν, δεν είναι μόνο η αναγνώριση των ευθυνών, οι αποδιοπομπαίοι τράγοι που έλεγε ο Νίτσε. Το κράτος το Ελληνικό, το διεφθαρμένο, που όλοι ζήσαμε τα χρόνια της μεταπολίτευσης, έγινε και αντιστοιχήθηκε στον Λαό που περιέβαλε. Είχε την στήριξη του ή έστω την ανοχή του. Στάσεις εξίσου κατάπτυστες στο σημείο που σήμερα φτάσαμε. Ένα κράτος ανθελληνικό μέχρι τον πυρήνα του, δεν θα μπορούσε ποτέ να αποτελείτε από Έλληνες. Η απλή μαθηματική λογική αυτό υποδεικνύει, οπότε μπορούμε ευκόλως να αντιληφθούμε ότι ο Ελληνισμός έχει υποστεί αφελληνοποίηση. Συνεπώς το βασικό αίτημα του Περικλή Γιαννόπουλου για επανελληνοποίηση των πάντων, θεσμών και προσώπων, ηχεί πιο επίκαιρο από ποτέ. Γιατί όπως έλεγε και ο Δραγούμης: «Πρώτα το κράτος τους και ύστερα τον πολιτισμό τους, αυτά έχουν να δημιουργήσουν ομαδικά οι Έλληνες». Στην προκείμενη περίπτωση, βέβαια, πρώτα πρέπει οι Έλληνες να γίνουν Έλληνες στο πνεύμα και στην συνείδηση, πέρα από το Αίμα και ακολούθως να πράξουν σύμφωνα με τις προσταγές του Ίωνος Δραγούμη. Πρέπει να πλαισιώσουν την ενεργό αντίσταση που επάγεται από το κρυφό σχολειό του Ελληνισμού, την Χρυσή Αυγή, και να μεταλαμπαδεύσουν τις φλόγες της κατά Γιαννόπουλο επαναστάσεως που ευαγγελιζόμαστε.
“Και η διέξοδος αυτή η μία και μοναδική είναι: Βαθύτατη Πνευματική Επανάστασις Συνεπάγουσα και: Βαθύτατην Ηθικήν Επανάστασιν ήτοι: Επανάστασις Ατομική. Επανάστασις Κοινωνική. Επανάστασις Πολιτική. Επανάστασις Ιδεολογική. Επανάστασις Φιλολογική. Επανάστασις. Καλλιτεχνική. Ναι. Βαθύτατη Πνευματική Επανάστασις, γεννώσα ΦΩΣ. Καταρρακνώσουσα με φώς τα Σκοτάδια και τα ψεύματα. Πνευματική Επανάστασις, εξεγείρουσα όλας τας Ηθικάς, Πνευματικάς και Υλικάς Δυνάμεις ολοκλήρου της Φυλής, ενούσα αυτάς και οδηγούσα αποφασιστικώς ίνα δημιουργηθή, διαπλασθή και υπάρξη τέλος: 1ον Νέον Εθνικόν Πνεύμα 2ον Νέον Εθνικόν Ιδανικόν 3ον Νέα Εθνική Πίστις”. «Ελληνική Φυλή τί φωνάζεις; Μπήκαν κλέφτες στο μαντρί; Αν τολμάς, έμπα και διώξτους»
Κώστας Αλεξανδράκης
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/prosdiorizontas-ton-kuriotero-echthro#.UdkxcPlM_RM#ixzz2YLkQ06G7