Καλοκαίρι. Ο Ήλιος λάμπει καυτός προσφέροντας τη γλυκύτητα του θέρος. Ένα απαλό φύσημα του αγέρα και το σάλεμα των ελληνικών δένδρων, μαγεύει την ψυχή και πλανεύει το νου, που φτιάχνει εικόνες από το παιγνίδι των ακτίνων του Ήλιου μέσα στα φυλλώματα που φαντάζουν σα χορός των νεράιδων. Σαν να κυνηγά ο Απόλλωνας τις νύφες και όλο να τρέχουν μακριά του και να τρέχουν και να παίζουν μαζί του. Και οι φίλοι, πίνοντας μέχρι αργά, να συζητούν κάτω από τον έναστρο ουρανό.
Και μοιάζουν με γιορτές που θέσπισε ο Διόνυσος. Ο μυστήριος αυτός Θεός που χίλιοι δυο περίεργοι μύθοι και περιπέτειες, είναι δεμένοι με αυτόν. Σαν να ξετυλίχτηκαν κάποιο ελληνικό καλοκαίρι πριν χιλιάδες χρόνια. Μα, θα ασχοληθούμε, με το Μύθο του Διονύσου που σχετίζεται με τα Δελφίνια. Τα υπέροχα αυτά θαλασσινά θηλαστικά που κοσμούν το Αιγαίο και που σήμερα, κακός οιωνός, απειλούνται με εξαφάνιση.
Και ο Μύθος αυτός, ας μας διδάξει εμάς τους Εθνικιστές πως πρέπει να σεβόμαστε το θαλάσσιο περιβάλλον και να μη το ρυπαίνουμε, όπως κάθε κομμάτι της Ιερής μας Γης, της ποτισμένης με το ανίερο αίμα μυριάδων αλλόφυλων εχθρών, μα και με των Προγόνων μας που πάλεψαν για να παραμείνει αυτή η όμορφη γη, ελεύθερη στην επόμενη γενιά τους. Να υπερασπιζόμαστε τούτη την πανάρχαια κληρονομιά μας, τη δεμένη με τους Μύθους που χάνονται στα βάθη των Αιώνων. Και σε δεύτερο επίπεδο, ας διδαχτούμε και να προφυλάξουμε τα παιδιά μας από τους Βαρβάρους που από τα προϊστορικά χρόνια άρπαζαν παιδιά.
Και ας πάρουμε θάρρος και δύναμη γιατί όπως στο Μύθο, έτσι και στις μέρες μας, οι αλλόφυλοι βάρβαροι που κακοποίησαν παιδιά σε κάποια άλλη ακτή του Αιγαίου, θα τιμωρηθούν όχι από τους νόμους των ανθρώπων, αλλά από τη θεία δίκη. Ο Διόνυσος, η μυστήρια αυτή αρχέγονη δύναμη που κατοικεί στα τρίσβαθα της ελληνικής ψυχής, δεν είναι ο λιπόψυχος νέος που καταφεύγει στο κρασί για να μην αντιμετωπίσει την πραγματικότητα. Δεν αντιπροσωπεύει το μεθύσι από χυδαία κρασοκατάνυξη αλλά την Αναγέννηση και την Πνευματική Μέθεξη. Είναι η ελληνική δύναμη, που αν και δείχνει υποδουλωμένη, αποκτά μία ανεξήγητα αδάμαστη δύναμη που σπάει τα δεσμά και κατατροπώνει τους μέχρι εκείνη τη στιγμή νικητές. Ο Διόνυσος, όπως ο πατέρας του που πολέμησε ενάντια σε πλήθος εχθρών: τους Γίγαντες, τους Τιτάνες, τον Τυφώνα και αμέτρητους άλλους, ως γιος του, πολεμά και μάχεται και έπειτα γλεντά τις νίκες του χωρίς να διασκεδάζει-σκορπίζει τον εαυτό του, όπως τον είχαν κομματιάσει οι Τιτάνες…
Οι ύβρεις επιφέρουν την τρομακτική Νέμεση.