Φαέθων Ο Έκπτωτος Γιος του Ήλιου
Ο καυτός ήλιος του καλοκαιριού, η ξέρα της γης και η λαχτάρα για λίγη δροσιά στη σκιά ή λίγο παγωμένο νερό, φέρνει στη θύμηση του λογικού, το Μύθο του Φαέθοντα. Του νέου εκείνου του άμυαλου που θέλησε να οδηγήσει το Άρμα του Ήλιου, δίχως να έχει τις δυνάμεις τις πνευματικές και τη σωματική ρώμη που είχε ο Θεϊκός Πατέρας του και άφησε τα άλογα να κατευθύνονται όχι στην καθορισμένη τροχιά, αλλά σε αναρχική πορεία, σκορπώντας το χάος και καταστρέφοντας τη ζωή τη γη και τους ανθρώπους.
Λέει λοιπόν, ο Μύθος, πως ο Φαέθων, έκανε παρέα με τον Έπαφο. Ο Έπαφος, ήταν άρχοντας σε πολλές ελληνικές αποικίες της Αιγύπτου και καυχιόταν για τη σπουδαία καταγωγή του. Ήταν γιος του τρομερού Θεού του Ολύμπου και τον είχε αποκτήσει από την Ιώ. Ο Φαέθων, είχε μητέρα την Κλυμένη και πατέρα τον Ήλιο. Σε μία φιλική κουβέντα, που ο Έπαφος καυχήθηκε για την καταγωγή του, ο Φαέθων, για να μη βρεθεί κατώτερος, ισχυρίσθηκε πως και κείνος κρατάει από σπουδαία γενιά μιας και ο πατέρας του, ήταν ο Ήλιος. Ο Έπαφος, όμως, θύμωσε και τον πρόσβαλε λέγοντάς του, πως στην πραγματικότητα η μητέρα του, είχε πλαγιάσει με κάποιον τυχαίο και για να μην διαπομπευτεί ισχυριζόταν ψέματα πως είχε γεννήσει το παιδί του Ήλιου. Οι κατηγορίες του Έπαφου, κατόρθωσαν να σπείρουν την αμφιβολία στην ψυχή του ανώριμου και ευκολόπιστου νέου. Ο Φαέθων, δεν απαντά στις συκοφαντίες του φίλου του και δεν υπερασπίζεται την τιμή και την αξιοπρέπεια της μητέρας του, παρά μόνο σιωπηλός και συντετριμμένος από τις κατηγορίες, εγκαταλείπει. Πηγαίνει κατευθείαν στη μητέρα του και της ζητά εξηγήσεις και αποδείξεις για το αν ο Πατέρας του είναι όντως ο Ανίκητος Ήλιος.
Η μητέρα του, του δίνει όρκο βαρύ πως λέει αλήθεια αλλιώς να είναι η τελευταία στιγμή που αντικρίζει τις ακτίνες του Ήλιου και του φανερώνει πού είναι το Ανάκτορο του Ουράνιου Πατέρα του και πως μπορεί να τον συναντήσει, μόλις δύσει. Πράγματι, ο Φαέθων, έχοντας επιτρέψει στα Τέρατα της Αμφιβολίας και της Δυσπιστίας να φωλιάσουν μέσα του, αυτά, έχοντας βρει εύκολη και τρυφερή λεία την ψυχή του, την κατατρώγουν και του υποβάλλουν να ζητήσει ως ατράνταχτη απόδειξη της Καταγωγής του, να οδηγήσει το Άρμα του Ήλιου, που θα τον οδηγήσει μοιραία στο χαμό του. Ο Ήλιος, που παρασύρθηκε και κείνος από τη λαχτάρα του νεαρού γιου του, του είχε υποσχεθεί νωρίτερα, στα νερά της Στύγας πως θα πραγματοποιήσει όποια χάρη θέλει για να του αποδείξει την πατρική αγάπη και προστασία του. Η παγίδα από το τελώνιο της Αμφιβολίας είχε τέλεια στηθεί… Με δάκρυα στα μάτια, του δίνει οδηγίες για το τι πρέπει να προσέχει όταν θα πάρει τα Ηνία του Άρματος του, προσπαθώντας παράλληλα να τον μεταπείσει για την επικινδυνότητα του εγχειρήματος που ακόμα και ο ίδιος ο Ολύμπιος Δίας με την τόση θεϊκή δύναμη θα δυσκολευόταν να κρατήσει το άρμα στην τροχιά του μέσα στην άβυσσο του διαστήματος. Ο Φαέθων όμως, παραμένει αμετάπειστος. Η αμφιβολία, τον έχει τυφλώσει και δεν μπορεί να σκεφτεί καθαρά και να δει πως βρίσκεται λίγες στιγμές πριν το ολέθριο χαμό του. Ο Ήλιος τον αλείφει με αμβροσία για να προστατέψει τις θνητές σάρκες του από τις πυρωμένες ακτίνες του άρματος του και έπειτα ξεσπώντας σε λυγμούς τον αφήνει να πραγματοποιήσει την επιθυμία του. Την τελευταία επιθυμία του. Τα φτερωτά άλογα του άρματος, μόλις αντιλήφθηκαν πως το Άρμα, ήταν πιο ελαφρύ από το συνηθισμένο βάρος που μετέφεραν κάθε μέρα και πως το χέρι που τα καθοδηγεί δεν είναι το στιβαρό χέρι του Τιτάνιου Ήλιου, τότε άρχισαν να καλπάζουν στα ουράνια λιβάδια ελεύθερα, έξω από τη συνηθισμένη τους, τροχιά. Μάταια, ο νέος, προσπαθούσε να τα ελέγξει. Όταν στην ξέφρενη πορεία τους, πέρασαν δίπλα από το Σκορπιό, ο Φαέθων τρόμαξε τόσο που έχασε τελείως τα λογικά του. Και το Άρμα, το οδήγησε τόσο κοντά στη Γη, που η θεϊκή φωτιά, κατέκαψε δάση ολόκληρα, ανθρώπους και σπαρτές εκτάσεις και αν ο Δίας δεν τον κατακεραύνωνε, η Γη θα είχε καταστραφεί ολοσχερώς.
Έτσι, πέθανε ο Φαέθων, ο γιος του Ήλιου. Από τα Ουράνια Ύψη βρέθηκε κατευθείαν στον Άδη. Αιώνιο σύμβολο της Αμφιβολίας και της Αλαζονείας.
Και ας μας διδάξει τούτος ο Μύθος εμάς τους Εθνικιστές, πως η Αμφιβολία κλονίζει τη Δύναμη της Πίστης. Δηλητηριάζει την ψυχή, αφήνοντας τα άλογα μέρη της ψυχής, να εκτροχιάζονται και να οδηγούν το άτομο στο χαμό του, παρασυρμένο σε λανθασμένες ενέργειες πέρα των δυνάμεων του. Τίποτα να μην κλονίζει την Πίστη στην Καταγωγή των Ελλήνων και στο Κίνημα και την Ηγεσία του από τις συκοφαντίες εχθρών και “φίλων”.
Ας διδαχτούμε ακόμα ως γονείς, πως δεν πρέπει να υποσχόμαστε στα παιδιά μας τα πάντα και να πραγματοποιούμε κάθε επιθυμία τους. Ας διδαχτούμε, τέλος, από τον καθημερινό Αγώνα του Ήλιου που ακούραστος λειτουργεί βάσει του Νόμου και προκαθορισμένων τροχιών, έτσι και μείς ακούραστα να ενεργούμε κάθε μέρα έχοντας μία σειρά και κανόνες που θα υπακούμε, όπως ο Ήλιος. Και για μας τους Αγωνιστές της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, αυτοί οι κανόνες είναι οι Κανόνες της Τιμής και του Αίματος. Και όπως ο Ήλιος που αν μια μέρα, δεν οδηγήσει το Άρμα του στις Ουράνιες Τροχιές, κινδυνεύει το Σύμπαν, έτσι κινδυνεύει και η Πατρίδα μας, αν εμείς λουφάξουμε έστω και μία μέρα. Και όπως ο Ήλιος και η Ροδοδάκτυλη Ηώ, κατανικούν κάθε ξημέρωμα τις Πλάνες του Σκότους και την Αναρχία της Αβύσσου του Χάους με τις Χρυσές Ακτίνες, έτσι και μείς, Απολλώνιοι Λειτουργοί, θα νικάμε και θα φέρνουμε τη ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ!
