Τα τελευταία χρόνια παρακολουθούμε την οικονομική, και όχι μόνο, κατρακύλα της χώρας μας. Μια κατρακύλα που δεν ξέρουμε πού, πώς και πότε θα σταματήσει. Βέβαια, αν κάποιος είχε παρακολουθήσει την οικονομική πολιτική των πασοκοδεξιών κυβερνήσεων από τη μεταπολίτευση και μετά, θα μπορούσε να καταλάβει ότι η χώρα μας είχε από τότε μπει σε τροχιά καταστροφής. Οι εντεταλμένοι κυβερνήτες μας, ακολούθησαν κατά γράμμα τις εντολές των εργοδοτών τους και μας μύησαν βήμα – βήμα στον, εικονικό, κίβδηλο και επιφανειακό, αμερικάνικο τρόπο ζωής, δημιουργώντας μας επιθυμίες που θα μας οδηγούσαν στην εκπλήρωση του ονείρου μας για μια καλύτερη ζωή, με μόνο σκοπό την πλήρη υποδούλωσή μας σ’ αυτούς.
Βήμα πρώτο, ο υπερκαταναλωτισμός. Αγοράζεις ότι σου γυαλίζει και φυσικά δε σου χρειάζεται, επιδίδεσαι σε shopping therapy γιατί αισθάνεσαι κατάθλιψη, πληρώνεις όσο – όσο για φιρμάτα επώνυμα ρούχα, γιατί τα έχει και ο γείτονας, κυκλοφορείς με πολυτελές αυτοκίνητο μεγάλου κυβισμού, κατά προτίμηση cabrio ή τζιπ, πηγαίνεις διακοπές σε εξωτικά μέρη, έχεις κολλητή τη λουλουδού και reserve το πρώτο τραπέζι πίστα σε όλα τα τσιφτετελομάγαζα. Τα παιδιά σου φοιτούν σε ιδιωτικά σχολεία και το σπίτι σου συντηρούν αλλοδαποί κηπουροί, καθαρίστριες και νταντάδες.
Αυτή η ψεύτικη χλιδή στην οποία με ευκολία εθίζεσαι σε οδηγεί στο δεύτερο βήμα, το πλαστικό χρήμα, το δανεικό χρήμα. Το χρήμα που δεν έχεις αλλά με ευκολία βρίσκεις μέσω των πάντα πρόθυμων τραπεζών, για να καλύψεις δήθεν έκτακτες προσωπικές ανάγκες. Ανάγκες που σου δημιούργησαν μέσω ευφάνταστων διαφημίσεων και προπαγανδιστικών μεσημεριανών life style εκπομπών, των γνωστών μας τσοντοκάναλων. Έτσι ο Έλληνας που πάντα πλήρωνε μετρητοίς, τώρα βάζει ακόμα και βενζίνη με την πιστωτική που έβαλαν «δωρεάν», όπως νομίζει, στο πορτοφόλι του. Η πιστωτική και τα ανοιχτά καταναλωτικά δάνεια όμως δεν είναι χαρισμένα λεφτά, είναι δανεικά και μάλιστα με τοκογλυφικό επιτόκιο, είναι δάνεια που δεν τελειώνουν ποτέ.
Το τρίτο βήμα πατάει στο όνειρο της απόκτησης του δικού σου σπιτιού. Ένα όνειρο που ξεκίνησε από ένα διαμέρισμα και χωρίς να το καταλάβεις έγινε βίλα με πισίνα. Γιατί; Γιατί σε έπεισαν ότι μπορείς να το αποκτήσεις χωρίς κόπο. Πώς; Μα φυσικά παίρνοντας δάνειο βάζοντας δόσεις που συχνά ξεπερνούσαν το προσδόκιμο ζωής σου ή τελείωναν στα βαθιά σου γεράματα, άρα το σπίτι όνειρο δε γίνεται ποτέ δικό σου. Ο σκοπός; Η αιώνια αιχμαλωσία σου και υποταγή στο σύστημα. Το τέταρτο βήμα είναι η χαριστική βολή. Σε πείθουν ότι μπορείς να συμμετάσχεις στην ανάπτυξη της χώρας σου, σε πείθουν ότι είσαι επενδυτής, ότι είσαι κι εσύ καλεσμένος στο πάρτυ του χρηματιστηρίου. Κι εσύ το πιστεύεις. Ο κύκλος έκλεισε! Οι πλούσιοι έγιναν πάμπλουτοι και ο μέσος Έλληνας , νεόπλουτος πια, ξεκίνησε να ζει στην εικονική πραγματικότητα της χλιδής και της κοινωνικής καταξίωσης, ξεχνώντας κάθε αξία και ιδανικό. Έτσι για σύντομο χρονικό διάστημα, κλεισμένος στο μικρόκοσμό του, στη χρυσή του φυλακή, πίστευε ότι το όνειρο που του έταξαν πραγματοποιήθηκε, και έπεσε σε μία διαρκή χειμερία νάρκη, την ίδια ώρα που το σύστημα δούλευε σε βάρος του. Η ιστορία λίγο ως πολύ γνωστή.
Ξεκινάει η κατάρρευση του χρηματιστηρίου και η κλοπή των κόπων του Έλληνα επενδυτή. Το πάρτυ τελειώνει για σένα και μόλις ξεκινάει για τα λαμόγια που σ’ έβαλαν στο χέρι. Τα λαμόγια που έχουν την ικανότητα να σε παραμυθιάζουν ακόμα κι εσύ να τους πιστεύεις. Η ελεύθερη πτώση συνεχίζεται, το παραμύθι επίσης, λεφτά υπάρχουν σου λένε κι εσύ πάλι τους πιστεύεις, τους δίνεις, για μια ακόμα φορά, την ευκαιρία να σε αποτελειώσουν. Γιατί; Γιατί έχεις ακόμα τη δουλειά σου και το σπίτι σου, τα οποία είναι και ο επόμενος στόχος τους. Έτσι λοιπόν, με την ψήφο σου στην τσέπη τους, συνεχίζουν ακάθεκτοι να δίνουν τα διαπιστευτήριά τους στους αχόρταγους εργοδότες τους. Οι πιστωτικές σου γέμισαν και τα δανεικά τελείωσαν. Η στρόφιγγα των τραπεζών κλείνει, δε χαρίζουν πια λεφτά. Έτσι, σιγά σιγά, αρχίζει να θαμπώνει η λάμψη της χλιδάτης σου ζωής. Διώχνεις το βοηθητικό προσωπικό, αρχίζεις να πουλάς τα αυτοκίνητα, δε γεμίζεις σακούλες με ψώνια από επώνυμα μαγαζιά, κάνεις διακοπές στο χωριό σου, αδειάζεις την πισίνα και στέλνεις τα παιδιά σου στο δημόσιο σχολείο της γειτονιάς σου.
Έχεις όμως ακόμα τη δουλειά σου και το σπίτι σου. Ή έτσι τουλάχιστον νομίζεις και πάλι δεν αντιδράς. Συνεχίζεις να δίνεις ευκαιρίες στους εθνοκτόνους ανθέλληνες που κατασπαράζουν τη χώρα σου. Αυτή τη φορά το τέρας έχει τρία κεφάλια ΜΠΛΕ, ΠΡΑΣΙΝΟ και ΚΟΚΚΙΝΟ. Χώνεται στην τσέπη σου και αρχίζει να ροκανίζει το μισθό σου τόσο πολύ που τον εξαφανίζει. Οι υποχρεώσεις τρέχουν και φυσικά όχι μόνο δε μειώνονται, αλλά αυξάνονται με φρενήρεις ρυθμούς. Σου ζητούν να σώσεις τη χώρα σου με τον πενιχρό μισθό σου. Σου ζητούν να πληρώσεις τα δανεικά τους, αυτά που πήραν για να αναπτύξουν την Ελλάδα, αλλά στο δρόμο τα έφαγαν. Και τα δικά σου δανεικά ποιος θα τα πληρώσει; Το δικό σου σπίτι ποιος θα το σώσει; Όχι πάντως αυτοί. Αυτοί που προσπαθούν να σε πείσουν ότι εσύ φταις για την κατάντια της χώρας σου, λες και είσαι εσύ αυτός που έκλεψες το δημόσιο χρήμα, λες και είσαι εσύ αυτός που πήρες τις μίζες, λες και είσαι εσύ αυτός που τόσα χρόνια μοίραζες παχυλούς μισθούς στα golden κομματόσκυλα.
Μαζί τα φάγαμε σου λένε και παραλίγο να το πιστέψεις. Όμως εσύ δεν έφαγες, εσύ δανείστηκες και πλήρωνες τις δόσεις σου κανονικά, ακόμα και τώρα που σου πετσόκοψαν το μισθό, προσπαθείς να είσαι συνεπής στις υποχρεώσεις σου, δεν είσαι λαμόγιο, δεν είσαι απατεώνας. Όμως ο μισθός δε φτάνει πια για όλα, αρχίζεις να ζορίζεσαι. Οι τράπεζες αμείλικτες, παίρνουν τηλέφωνα όλες τις ώρες, στο σπίτι, στο κινητό, στη δουλειά και σου λένε ότι χρωστάς, ότι θα σου πάρουν το σπίτι, σε απαξιώνουν. Κι εσύ ντρέπεσαι, απογοητεύεσαι, η ζωή σου καταρρέει. Ο επίγειος παράδεισος που σε έπεισαν ότι μπορείς να έχεις, έγινε η κόλασή σου.
Χάνεις τη δουλειά σου και απελπίζεσαι. Τώρα πώς θα συντηρήσεις το όνειρο; Πώς θα σώσεις το σπίτι σου; Ψάχνεις, μοιράζεις βιογραφικά, περνάς συνεντεύξεις, περιμένεις τηλέφωνα, μάταια όμως, ο μόνος που σε παίρνει ακόμα τηλέφωνο είναι η τράπεζα. Αναγκάζεσαι να κάνεις δουλειές του ποδαριού για να βγάλεις το μεροκάματο, τίποτα μόνιμο, τίποτα σίγουρο. Κι αν είσαι τυχερός και βρεις κάποια στιγμή δουλειά, ξεχνάς το πτυχίο σου, ξεχνάς την προϋπηρεσία σου, ξεχνάς τα εργασιακά σου δικαιώματα, ξεχνάς το ωράριο και βέβαια τον αξιοπρεπή μισθό σου. Τα ψίχουλα με τα οποία πληρώνεσαι δεν φτάνουν για να εξυπηρετήσουν τις υποχρεώσεις σου. Βουλιάζεις ακόμα πιο βαθιά στην απογοήτευση, αισθάνεσαι αποτυχημένος. Ακούς γύρω σου για συμπολίτες σου που αυτοκτονούν. Όμως όχι, δεν είναι αυτή η λύση, μην τους κάνεις τη χάρη να τους απαλλάξεις από την παρουσία σου, από την ύπαρξή σου. Μην τους βοηθήσεις να ολοκληρώσουν το σατανικό τους σχέδιο.
Μάθε ότι δεν τους χρωστάς, σου χρωστάνε!
Πώς;Εσύ δεν ήσουν που τους εμπιστεύτηκες τις οικονομίες σου αγοράζοντας τα ομόλογα και ουσιαστικά δανείζοντας το Ελληνικό Δημόσιο; Αντί βέβαια να σου δώσουν, ως οφείλουν, πίσω τα δανεικά, τί κάνουν; Κουρεύουν τα ομόλογα με τη βοήθεια των τροϊκανών, χωρίς να σε ρωτήσουν, μειώνοντας το χρέος τους. Εσύ όμως δεν έχεις το δικαίωμα να κάνεις το ίδιο με τις τράπεζες, εσύ πρέπει να πληρώνεις τη δόση ακόμα κι αν δεν έχεις να φας, αλλιώς θα χάσεις το σπίτι σου. Έτσι τουλάχιστον σου λένε. Οι τράπεζες όμως σε έχουν ακόμα ανάγκη. Για να επιβιώσει μία τράπεζα χρειάζεται πρωτίστως ρευστότητα, χρειάζεται διαθέσιμα κεφάλαια. Για κάθε δάνειο που δίνεται ή έχει ήδη δοθεί η τράπεζα υποχρεώνεται να δεσμεύει ένα ποσό κεφαλαίου που καθορίζεται και επηρεάζεται από το ποσό δανεισμού, την εξασφάλιση και την αξία αυτής, καθώς και από τις μέρες καθυστέρησης του δανείου.
Γι’ αυτό σε πιέζουν να κάνεις ρύθμιση, γιατί σε περίπτωση που το δάνειο καταστεί ληξιπρόθεσμο, δηλαδή στις 93 μέρες καθυστέρησης, το κεφάλαιο που πρέπει να δεσμεύσει η τράπεζα διπλασιάζεται. Όπως καταλαβαίνεις το παιχνίδι δεν είναι ακόμα χαμένο. Μην υποκύπτεις αμαχητί στους εκβιασμούς, έχεις δικαίωμα διαπραγμάτευσης. Όσο τους έχεις ανάγκη εσύ, άλλο τόσο σε έχουν κι αυτοί. Οι τράπεζες δεν είναι εταιρείες real estate, δεν αγοράζουν και πωλούν ακίνητα, αγοράζουν και πωλούν χρήμα. Τα ακίνητα αυτή τη στιγμή δεν είναι άμεσα ρευστοποιήσιμα και η αξία εκποίησής τους είναι αμφίβολη. Πριν δεχτείς, λοιπόν, το πρόγραμμα ρύθμισης που σου προτείνουν σκέψου τις δυνατότητές σου, πόσο μπορείς να πληρώνεις, για πόσα χρόνια, με τι επιτόκιο, διάβασε προσεκτικά τους όρους, πρόσεξε τα έξοδα. Και τελικά παρουσίασέ τους την αντιπρότασή σου. Δε χρειάζεται να εξαφανίζεσαι, ούτε να κρύβεσαι. Δε θέλεις να τους φας τα λεφτά, δεν έχεις μάθει να παίρνεις δανεικά κι αγύριστα.
Κάνε την αυτοκριτική σου, δες τα λάθη σου και προχώρα στη ρύθμιση, αλλά με όρους που μπορείς να τηρήσεις, με όρους ρεαλιστικούς και προσαρμοσμένους στην οικονομική πραγματικότητα του σήμερα, όχι με όρους τοκογλύφων και εκβιαστών. Έτσι θα κερδίσεις το χρόνο που σου χρειάζεται για να ανακάμψεις, να σταθείς στα πόδια σου και να σώσεις το σπίτι σου. Η ανάκαμψη όμως δεν έρχεται από μόνη της, πρέπει κι εσύ να κάνεις το καθήκον σου. Μη δίνεις άλλες ευκαιρίες στο σάπιο πολιτικό κατεστημένο που τόσα χρόνια ασελγεί πάνω σου, να συνεχίσει να το κάνει.
Έχεις τη δύναμη να το αλλάξεις.
Έχεις τη δύναμη να σωθείς.
Έχεις τη δύναμη να σώσεις τη χώρα σου.
Ένωσε τη δύναμή σου με εμάς τους Χρυσαυγίτες για να το καταφέρεις. Γιατί η Χρυσή Αυγή είναι η μόνη που και θέλει και μπορεί να τα καταφέρει.
ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
Σ. Π.
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/to-chruso-kloubi-tou-kapitalismou#.Ud0a_PlM_RM#ixzz2Yd6AeN6j