ΘΗΣΕΑΣ
Ο ΗΡΩΑΣ ΚΑΙ Ο ΙΔΡΥΤΗΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ
Στον Γιαλοψό, στον Καραθανάση, στον Βλαχάκο , στον Ηλιάκη και σε όσους Έλληνες βρήκαν ή θα βρουν ένδοξο θάνατο στην Ελληνικότατη αυτή Θάλασσα υπερασπίζοντας την από τους προαιώνιους εχθρούς
Η Αθήνα είναι η πόλη που προήλθε από τη συνένωση των αγροτικών οικισμών γύρω από την Ακρόπολη, ύστερα από απόφαση του βασιλιά και ήρωα της, του Θησέα. Γι’ αυτό και η σωστή ονομασία της πόλης είναι: αι Αθήναι, αριθμός πληθυντικός και όχι η Αθήνα, όπως λέμε σήμερα. Γνώση που παραμένει “κρυμμένη” στην αγγλική όπου καλείται: Αthens.
Ο Θησέας ήταν γιος του Μυθικού Βασιλιά του Αιγέα, που σφράγισε με το όνομα του, την άγρια θάλασσα ανάμεσα στους αιγιαλούς της ηπειρωτικής και ιωνικής Ελλάδος. Σίγουρα, θα ΄χεις βρεθεί σε κάποια από τις χρυσές ακτές που τα κύματα του Αιγαίου άλλοτε χτυπούν μανιασμένα και άλλοτε γαλήνια σε ηρεμούν, μεταδίδοντας τη μυστηριακή τους δύναμη. Δύναμη, θαρρείς πως έχει βγει από τα βάθη της Θάλασσας στην ψυχή σου. Από τα βάθη του Πελάγους όπου ο Τρίτωνας ο Γιος του Ποσειδώνα και οι χίλιοι δυο δαίμονες που κατοικούν σ’ αυτήν, παίζουν με τις νεράιδες-Νηρηΐδες και τα δελφίνια. Όπως όταν βούτηξε ο Θησέας για να βρει το Δακτυλίδι του Μίνωα που το πέταξε στη Θάλασσα για να δοκιμάσει εαν ο Νέος, έχει θεϊκή καταγωγή από το Θεό της Θάλασσας όπως τον άκουσε να ισχυρίζεται.
Στάσου λοιπόν, λίγο και συλλογίσου εκείνες τις ευλογημένες, ξένοιαστες στιγμές με τους Μύθους και Θρύλου, του δεύτερου μετά τον Ηρακλή ήρωα σε Άθλους που έδεσαν Αιώνια με το Πέλαγος που χαρακτηρίζει τη Φύση, την Ιστορία και τους Πολιτισμούς μας. Ας διδαχτούμε από τα κατορθώματα μα και τα λάθη του Θησέα.
- Ο Μύθος
Ο Αιγέας που δεν είχε αποκτήσει παιδιά και φοβούμενος μήπως και το βασίλειο του και η ζωή χαθούν με τρόπο άσχημο από τους πελώριους και θηριώδεις ανιψιούς του, τους Πάλλαντες, θέλησε να συμβουλευτεί το Μαντείο των Δελφών. Ο χρησμός όπως πάντα, ήταν δυσνόητος. Να μη λύσει το ασκί του, πριν φτάσει στην Ακρόπολη. Η Ακρόπολη των Αθηνών, από τους μυθικούς χρόνους, αποτελούσε τόπο Ιερών και Ναών και το παλάτι του Βασιλιά, ανώτατου πολιτικού και θρησκευτικού Άρχοντα. Απογοητευμένος ο Αιγέας, αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια στην ερμηνεία του χρησμού από το γέρο βασιλιά της Τροιζήνας, Πιτθέα που φημιζόταν για τις γνώσεις και τη Σοφία του. Ο Πιτθέας, κατάλαβε το χρησμό και αστειυόμενος λέει στον Αιγέα πως δεν υπάρχει λόγος να ανησυχεί γιατί το δικό του κρασί είναι περίφημο. Μεθά ο Αιγέας και ο γερο-Πιτθέας τον βάζει να ξαπλώσει με την κόρη του την Αίθρα, ιέρεια της Αθηνάς και σπουδαία μαθηματικό.
Η Αίθρα, είχε αρραβωνιαστεί με το Βελεροφόντη κι έτσι δεν μπορούσε να παντρευτεί σαν την εγκατέλειψε πηγαίνοντας στη Λυκία. Ο πατέρας της όμως δεν ήθελε να της στερήσει τη χαρά της μητρότητας.Πράγματι, όταν ο Αιγέας ξύπνησε κατάλαβε και το χρησμό και πως θα γινόταν πατέρας της Αίθρας. Το ένστικτό του, τον οδηγεί μαζί με την Αίθρα έξω από την Τροιζήνα Αν και ιδιαίτερα χειροδύναμος σηκώνει με δυσκολία ένα βράχο και κρύβει: το σπαθί και τα σανδάλια του που φέρουν τα σύμβολα της γενιάς του. Λέει στην Αίθρα πως σα μεγαλώσει ο γιος τους, να τον οδηγήσει στο βράχο όπου είχε θέσει τα σημεία αναγνώρισης ο πατέρας του και να τον παροτρύνει να πάει στο παλάτι του και να τον διαδεχτεί. Θησέας λοιπόν σημαίνει αυτόν που ο πατέρας του έχει θέσει σημάδια.
Σα μεγάλωσε ο Θησέας, ο σοφός παππούς του, φρόντισε να έχει μορφωθεί και να γυμναστεί ώστε έγινε έξυπνος και δυνατός πολύ. Η μητέρα του, σαν πέρασε την εφηβεία τον οδηγεί στο Βράχο. Ο νεαρός ήρωας, σηκώνει με ευκολία το βράχο και αντικρίζει τα πέδιλα και τα σανδάλια. Ακούει για πρώτη φορά την καταγωγή του. Οι δικοί του τον συμβουλεύουν να πάει με πλοίο καθώς ο δρόμος είναι γεμάτος κακοποιούς μιας και ο Ηρακλής, απουσίαζε προς εκτέλεση κάποιου Άθλου του. Μα, ο νεαρός Θησέας, έχοντας δείξει από πολύ μικρός τη γενναιότητα του και τη δίψα του για περιπέτεια σαν ο Λεοντόσχημος γιος του Δία είχε περάσει από το παλάτι του παππού του και όλα τα παιδιά τρόμαξαν και μόνο εκείνος έμεινε για να πολεμήσει το “θηρίο”. Άλλωστε, τα “σημεία” του πατέρα του, είχαν σημαδέψει και μαρτυρούσαν την Ειμαρμένη του, το Πεπρωμένο του: τα σανδάλια μαρτυρούσαν την πορεία και το ξίφος τις μάχες.
Πράγματι, ο Θησέας στο δρόμο του προς την Αθήνα, αντιμετώπισε πλήθος υποχθόνιων και φθονερών κακοποιών, γιους θεών και με υπεράνθρωπες δυνάμεις. Και στην Αθήνα έκανε ακόμα και άλλους Άθλους συλλαμβάνοντας ζωντανό τον Ταύρο του Μίνωα που είχε αρνηθεί να θυσιάσει ως είχε υποσχεθεί στον Ποσειδώνα. Τον Ταύρο είχε συλλάβει ο Ηρακλής και ο θρασύδειλος Ευρυσθέας ελεύθερο τον άφησε και σκόπισε το Θάνατο όπου έφτασε στην Αττική κι έγινε αιτία να φονευτεί ο γιος του, ο Ανδρόγεως και να εκστρατεύσει και να τιμωρήσει τους Αθηναίους απαιτώντας βαρύ φόρο αίματος.
Μα, σα γύρισε νικητής ο Θησέας από τη Μάχη με το Μινώταυρο στο Λαβύρινθο, ξέχασε να αλλάξει τα πανιά από μαύρα που σήμαιναν χαμό σε λευκά που μαρτυρούσαν τη χαρά και τη νίκη. Και έπεσε ο πατέρας του νομίζοντας πως πέθανε ο μονάκριβος γιος του από το Ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο στη Θάλασσα που έκτοτε, ονομάζεται Αιγαίο. Και παραπέμπει ηχητικά η λέξη στις Αίγες καθώς προέρχονται από το ίδιο ομηρικό ρήμα: αΐσσω που σημαίνει ορμώ και που παράγει και τη λέξη: Αητός. Οι αρχαίοι παρομοίαζαν τα λευκά κύματα με αίγες-κατσικάκια που ορμούν όπως εμείς σήμερα τα λέμε προβατάκια. Άλλωστε, στον ελληνικό μυθικό πολιτισμό, που στηριζόταν στην αγροτική παραγωγή το μυστήριο αυτό τετράποδο κατέχει περίοπτη θέση καθώς ο Δίας ανατράφηκε από την Αίγα Αμάλθεια. Έφερε ασπίδα, ανίκητη από τα χτυπήματα των εχθρών, από δέρμα Αίγας, την Αιγίδα που αργότερα χαρίζει στην Ανίκητη Πολεμική Θεά που γεννήθηκε από το κεφάλι του: την Παλλάδα Αθηνά. Και οι κορυφαίες πνευματικές δημιουργίες της Ελληνικής Γλώσσας, οι Τραγωδίες, σημαίνουν “ωδές τράγων” καθώς έτσι τιμούσαν το Διόνυσο είτε μεταμφιεσμένοι σε Σάτυρους είτε θυσιάζοντας τράγους που θεωρούνταν εχθρός των αμπελιών.
- Διδάγματα
Ας μας διδάξει ο Μύθος του Θησέα, εμάς τους Εθνικιστές, πρώτον και κύριο πως το ταξίδι προς την καλλιέργεια την πνευματική, της γνώσης αλλά και των κατορθωμάτων ξεκινάει νικώντας την αδράνεια. Αυτό μαρτυρά στο Μύθο ο Βράχος. Έπειτα, ας μας διδάξει το θλιβερό τέλος του πατέρα του πως δεν πρέπει να λησμονούμε τις υποχρεώσεις έναντι των γονιών μας. Έπειτα η εξορία και η δολοφονία του σπουδαίου αυτού Ήρωα, ας μας διδάξει πως πρέπει να παλεύουμε συνεχώς για τα Ιδανικά μας γιατί τα “στερνά νικούν τα πρώτα” όπως λέει και ο θυμόσοφος λαός μας και όχι να επαναπαυόμαστε στα παλαιά μας κλέη. Ο Θησέας, ως νέος, έχοντας την Αγνότητα της Νιότης, αυτοπροαιρέτως δέχεται να ταξιδέψει στην Κρήτη και να παλέψει με το Μινώταυρο στο Λαβύρινθο προκειμένου να Υπερασπιστεί την Πατρίδα και το Λαό του βάζοντας τέλος στην αιματηρή φορολογία του τότε εξουσιαστή.
Αντίθετα, λίγα χρόνια μετά την “ακμή” του, δηλαδή την ηλικία των 40, διαγράφει το ένδοξο παρελθόν του και γίνεται χυδαίος και αλαζόνας και άρπαγας γυναικών. Προσπαθεί να αναδείξει το “εγώ” του αρπάζοντας μαζί με τον επιστήθιο φίλο του τον Πειρίθους απ’ τον Κάτω Κόσμο, την Περσεφόνη και τότε ο Άρχοντας των Νεκρών τους δένει με τα Δεσμά της Λήθης. Και ενώ στον πρώτο αγώνα, είχε στεφθεί νικητής και κέρδισε την Αγνή Νέα, την Αριάδνη, απολάμβανε τις ευχές του λαού του, στο δεύτερο αγώνα νικιέται και ξεκινά ο ξεπεσμός του. Ο Λαός του τον εξορίζει (μέχρι την εποχή του Κίμωνα) και καταλήγει να πεθάνει δολοφονημένος στη Σκύρο από το βασιλιά της Λυκομήδη.
Ας διδαχτούμε λοιπόν και μεις από τα λάθη του Ήρωα και ας είναι ο Αγώνας μας στο μυστηριακό Λαβύρινθο ο καθημερινός αγώνας με τη Λάβρυ, το διπλό πέλεκυ, Ιερός Αγώνας και ακριβοδίκαιος που δίνουμε για το Λαό και την Πατρίδα μας προκειμένου να σταματήσει ο φόρος αίματος των νέων του Έθνους μας στα σύγχρονα θηρία της Παγκοσμιοποίησης. Και ως Απόγονοι και Ιχνηλάτεςς αναγνωρίζουμε τα σημάδια που έχουν θέσει οι Τρανοί Πρόγονοί μας, στην Ιερή τούτη γη κι ας έχει πάλι γεμίσει ο δρόμος προς την Αθήνα από εγκληματίες που λιμαίνονται τους δρόμους και τις γειτονιές μας…
