Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΑΡΓΟΝΑΥΤΗ ΑΓΚΑΙΟΥ
Αν κάποιο φυτό κοσμεί την αυλή και τον κήπο σχεδόν κάθε ελληνικού σπιτιού στην επαρχία, τούτο είναι το αμπέλι. Τον τραγανό καρπό του, το γευόμαστε, τώρα το καλοκαίρι. Το φθινόπωρο, στον τρύγο, μαζεύονται τα σταφύλια και ο λαός μας το φτιάχνει κρασί, ρακί ή τσίπουρο. Τούτο το έπρατταν οι Έλληνες από τα πανάρχαια μυθικά χρόνια. Και ένας πολύ διδακτικός μύθος, συνδέεται με αυτή την αγροτική εργασία. Είναι ο Μύθος του Αργοναύτη Αγκαίου.
₪ Ο Μύθος
Η Αργοναυτική Εκστρατεία, είναι από τους πιο γοητευτικούς Μύθους των αρχαίων μας Προγόνων. Λαός πολεμικός και ναυτικός συγχρόνως οι Έλληνες, η Εκστρατεία στη Χώρα των Ταύρων αποτελεί πολεμικό και σπουδαίο ναυτικό κατόρθωμα που καταγράφεται. Αποτελούσε την πρώτη, όπως την παρουσιάζει ο Θουκυδίδης καταδρομική επιχείρηση μιας ελίτ-μιας ολιγάριθμης ομάδας επίλεκτων ανδρών με ξεχωριστές ικανότητες ο καθένας, δεινούς όμως χειριστές των πολεμικών τεχνών που ανέλαβαν να φέρουν εις πέρας μία επικίνδυνη αποστολή στην Ασία. Πιθανώς όμως, να είχαν προηγηθεί και άλλες που όμως να είχαν αποτύχει και γι’ αυτό όταν ο Πελίας ρωτά τον ανυποψίαστο μονοσάνδαλο πώς θα μεταχειριζόταν κάποιον που είχε προφητευτεί πως θα τον σκοτώσει, ο Ιάσωνας του απάντησε πως θα τον έστελνε στην Κολχίδα για να φέρει πίσω το “χρυσόμαλλο δέρας”.
Ο Αγκαίος, γύρισε στη Σάμο. Εκεί είχε κτήματα πολλά που καλλιεργούσε. Όμως, είχε γίνει πολύ σκληρός και η δόξα που είχε αποκτήσει ως Αργοναύτης, τον έκανε να συμπεριφέρεται υπεροπτικά και άσχημα σε όσους δούλευαν στα κτήματά του. Τους μιλούσε με λόγια προσβλητικά, τους ταπείνωνε χτυπώντας τους για ασήμαντα ζητήματα και τους πίεζε πολύ στη δουλειά. Στο χωράφι όπου είχε τα αμπέλια του, βλέποντας τον ένας γέρος δούλος, να βιάζεται και να πιέζει αφόρητα να γίνει γρήγορα η συγκομιδή των σταφυλιών για τον τρύγο διαισθάνθηκε πως δε θα προλάβει να γευτεί το κρασί ο Αγκαίος και σα μια δύναμη μαγική να τον έσπρωξε, με θάρρος το είπε στον ίδιο. Μειδίασε και πάγωσε ο Αγκαίος και περισσότερο γιατί φοβήθηκε τα λόγια του γέροντα παρά για το ότι τον σεβάστηκε, κρατήθηκε και δεν το χτύπησε.
ΖΗΤΩ Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ
“Του ενός αιωνίου Αχιλλέως-Οδυσσέως του ξεκινώντος δια κάθε πού όπου του μυρίσει χρυσότριχον τομάρι διά να το αρπάσει τρικυμιζόμενου εις τα τέσσερα σημεία των ανέμων, διαρκώς θαλασσοπνιγούμενου αλλά εις το τέλος πάντα διαφεύγοντας κάθε κίνδυνον ΝΙΚΩΝΤΟΣ”
