Ο… γερόλυκος Ψυχάρης ξαναπροειδοποιεί για τον κίνδυνο της Χρυσής Αυγής

Το καθεστωτικό «Βήμα» της Κυριακής στην πρώτη σελίδα της έντυπης έκδοσης του και κάτω από τον τίτλο «Όταν οι Λύκοι είναι εδώ!» γράφει τα εξής: «Κάποτε ήταν «Η Αυγή», τώρα είναι η Χρυσή Αυγή. Οι καιροί αλλάζουν, τα πρόσωπα πάνε κι έρχονται, αλλά το ερώτημα παραμένει. Κινδυνεύει, από ποιους και πόσο το δημοκρατικό πολίτευμα της Ελλάδας; Ασφαλώς δεν υπάρχει μέτρον συγκρίσεως ανάμεσα στο αριστερό ακροατήριο της «Αυγής» και στους μαυροφόρους ταραξίες (για να μην χρησιμοποιήσουμε μια επιεική έκφραση) της Χρυσής Αυγής. Υπάρχει όμως μια σημαντική, καθώς αποδεικνύεται, μερίδα πολιτών οι οποίοι μοιάζει να στρατεύονται σε «ιδέες» και «οράματα» που κυριολεκτικώς μυρίζουν μπαρούτι.

Κάποτε ήταν οι κομμουνιστές τα απολωλότα πρόβατα. Τους κυνηγούσε η Ασφάλεια, τους εκτόπιζαν σε ξερονήσια, προσπαθούσαν να τους απομονώσουν κοινωνικά. Όλα αυτά στο όνομα του κομμουνιστικού κινδύνου που προετοίμαζε, έλεγαν, νέο γύρο εμφυλίου πολέμου. Τα χρόνια πέρασαν – ποιος φοβάται σήμερα τους κομμουνιστές; Η κοινωνία έχει προχωρήσει, τα «μπλόκα» του ΚΚΕ συχνά εγγυώνται τον ειρηνικό χαρακτήρα πολιτικών συγκεντρώσεων και μόνο μερικοί που έχουν μετακινηθεί δεξιότερα του ΚΚΕ ομιλούν για αλλαγές εκ θεμελίων. Είναι καταφανές ότι οι μαυροφόροι συνιστούν κίνδυνο για το πολίτευμα. Οι ίδιοι το ομολογούν και επαίρονται! Αν τους πάρει κανείς στα σοβαρά ο τωρινός κίνδυνος είναι όχι απλώς μεγαλύτερος αλλά κάτι χειρότερο – είναι υπαρκτός. Τις πταίει; Ο Σαίξπηρ έχει γράψει ότι Εκείνοι δεν θα ήσαν λύκοι αν εμείς δεν ήμασταν αρνιά!»

Τι θέλει, άραγε, να μας πει μια από τις πιο χαρακτηριστικές φιλοσυστημικές φωνές; Ότι την αντιμετώπιση την οποία είχαν την δεκαετία του ’50 απέναντι στους κομμουνιστές θα πρέπει να την έχουν, έστω και παραλλαγμένη, απέναντι στους Εθνικιστές σήμερα; Γιατί οι συνεχείς προτροπές από διάφορους δούλους του καθεστώτος να τεθεί η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ εκτός νόμου μόνο σε άγριες κατασταλτικές μεθόδους μπορεί να παραπέμπει. Ενδιαφέρον, όμως, έχει το γεγονός ότι η συγκεκριμένη φυλλάδα (από τους βασικούς πρωτεργάτες της λασπολογίας εναντίον του Κινήματος των Ελλήνων Εθνικιστών) θεωρεί ότι ο κίνδυνος της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ για το σημερινό πολίτευμα είναι, όπως χαρακτηριστικά γράφει: «όχι απλώς μεγαλύτερος αλλά κάτι χειρότερο – είναι υπαρκτός. Τις πταίει;».

Οι δύο τελευταίες λέξεις «Τις πταίει;» δίδουν την κατάλληλη απάντηση στους φόβους και τις ανάλογες απορίες του «Βήματος». Καταρχάς, η πολεμική της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ δεν καταφέρεται εναντίον του Πολιτεύματος, όπως με επιτήδειο τρόπο θέλει να παρουσιάσει το «Βήμα», αλλά εναντίον εκείνων οι οποίοι με τις πράξεις τους εξευτελίζουν κάθε έννοια Δημοκρατίας σ’ αυτήν την Χώρα. Γιατί η Δημοκρατία έχει βιασθεί επανειλημμένως από τους συστημικούς φορείς της μεταπολίτευσης. Από όλους εκείνους που παρεχώρησαν την Εθνική μας Ανεξαρτησία αρχικά στις ΗΠΑ και σήμερα στους διεθνείς τοκογλύφους. Που εξευτέλισαν κάθε έννοια Κοινωνικής Δικαιοσύνης με μνημόνια, μίζες, ρεμούλες, σκάνδαλα, διαφθορά. Που κονιορτοποίησαν κάθε Λαϊκή Κατάκτηση συνθλίβοντας τις εργασιακές σχέσεις με στρατιές ανέργων, μισθούς και συντάξεις πείνας, καθώς και μια κοινωνική γαλέρα άνευ προηγουμένου. Αυτοί, επομένως, φταίνε για την σημερινή κατάσταση.

Είχαν μετατρέψει τον Ελληνικό Λαό σε πρόβατα τόσα χρόνια και τώρα αυτός που ξυπνά και μετατρέπεται, λόγω της οργής, σε Λύκο τρέμουν για τα προνόμια της εξουσίας που χάνουν. Και μιας και χρησιμοποιούν κάποια λόγια του Σαίξπηρ, ας γνωρίζουν και τα παρακάτω λεγόμενά του: «Όποιος έχει φωνή λιονταριού και καρδιά λόγου τι άλλο μπορεί να είναι παρά ένα Τέρας;» Τα διάφορα φερέφωνα του καθεστώτος είναι αυτό ακριβώς το Τέρας που περιγράφει άψογα ο Σαίξπηρ. Μπορεί να κραυγάζουν στεντόρειες κραυγές εναντίον της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ, αλλά είναι πολύ δειλοί – όσο και ανίκανοι – να σταματήσουν το Κίνημά μας. Δεν έχουν την νομική, ιδεολογική, πολιτική και κυρίως ηθική νομιμοποίηση για κάτι τέτοιο, καθώς έχουν πάρει διαζύγιο προ πολλού από το λαϊκό αισθητήριο. Το «συνταγματικό τόξο» βρίσκεται σε πλήρη αναντιστοιχία με το Εθνικό Συμφέρον, την Κοινωνική Συνοχή και την Λαϊκή Ευημερία. Γι’ αυτό και κάθε μέρα που περνά η πλάστιγγα θα γέρνει όλο και πιο πολύ υπέρ της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ