«Κι αν από τώρα κι ύστερα σου λείψουν όλες οι σκάλες, πρέπει να μάθεις να πατείς στο ίδιο σου το κεφάλι: πώς αλλιώς θάθελες ν’ ανέβεις ψηλότερα; …
«Εσύ, όμως, Ζαρατούστρα, θέλησες να δεις την αιτία και το βάθος όλων των πραγμάτων: γι’ αυτό πρέπει ν’ ανέβεις πάνω από τον ίδιο τον εαυτό σου, -πέρα, ψηλά, ίσαμε ν΄αφήσεις κάτω σου και τ’ αστέρια σου ακόμα.»
F. Nietzsche, Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα, ΙΙΙ, ( «Ο Oδοιπόρος»)
«Ένας πόλεμος άσβυστος κρατιέται/ του ελεύτερου, του ενός, του μόνου ανθρώπου,/ με των ανθρώπων τα κοπάδια»
Κ. Παλαμάς, «Ωδή στο θάνατο του Ibsen»
[Στη θεωρία του υπερανθρώπου του Νίτσε, ο ελεύθερος δυνατός αποστασιοποιείται από το «αγελόζωον» πλήθος (dasHerdenthier), αυτό που ο Παλαμάς, έχοντας εντρυφήσει στη νιτσεϊκή θεωρία, αποκαλεί «πλέμπα», «όχλο», «χυδαία φύση». Πειθαρχεί τον εαυτό του ελέγχοντας και καταστρατηγώντας κάθε ανθρώπινη αδυναμία. Ο εκλεκτός άνθρωπος δίνει λογαριασμό μόνο στον υψηλό στόχο του. Στο ευγενικό ον, εκείνο που περιφρονεί ο κοινός όχλος, είναι ο παραλογισμός του πάθους του που το καθιστά ξεχωριστό. Βασικό του όπλο η ευψυχία του. Μέσα του εσωκλείεται μια δύναμη που επιζητεί την πραγμάτωσή της σε πρακτικό επίπεδο. Με την στάση του υπερβαίνει τα όρια του κοινού ανθρώπου και επί τούτου καλείται υπερ-άνθρωπος.]
Στα 1996, η Κυπριακή Ομοσπονδία Μοτοσικλετιστών, ανακοίνωσε την απόφασή της να διοργανώσει μία μεγάλη αντικατοχική πορεία με αφετηριακό σημείο το Βερολίνο και καταληκτήριο την Κερύνεια. Τον Αύγουστο του ίδιου έτους, μια ανθρωποθάλασσα νεαρών με μοτοσικλέτες, ξεκίνησε την πορεία της από την Πύλη του Βραδεμβούργου και διασχίζοντας διάφορες χώρες της Ευρώπης, κατέληξε στην Κύπρο. Η μεγάλη έκταση που είχε λάβει το γεγονός της πορείας από τα Μ.Μ.Ε. και οι αντιδράσεις που είχε προκαλέσει τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό, παρά τις διαβεβαιώσεις της Ομοσπονδίας, ότι επρόκειτο για εκδήλωση με ειρηνικές προθέσεις, η πορεία ματαιώθηκε με παρέμβαση του τότε Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, Γλαύκου Κληρίδη.
Η πορεία των μοτοσικλετιστών ωστόσο συνεχίστηκε ανεξέλεγκτη προς διάφορες κατευθύνσεις.
Στις 11 Αυγούστου, στην Δερύνεια, η κατάσταση ξεφεύγει από τα όρια όταν Έλληνες έρχονται σε ευθεία αναμέτρηση με οπλισμένους και άοπλους τούρκους, μεταξύ των οποίων και οργανωμένοι Γκρίζοι Λύκοι. Στο πλαίσιο αυτών των συγκρούσεων, ο Τάσος Ισαάκ, μετά από προσπάθεια του να σώσει ένα άλλο Ελληνοκύπριο συνδιαδηλωτή, ξυλοκοπείται βάναυσα μέχρι θανάτου από οργισμένους Τούρκους, με ρόπαλα, πέτρες και κλωτσιές, ενώ βρίσκεται πεσμένος στο έδαφος.
Τρεις μέρες μετά, την ημέρα της κηδείας του, οι μοτοσικλετιστές θα έρθουν και πάλι αντιμέτωποι με τους Τούρκους όταν θα επιστρέψουν στο σημείο δολοφονίας στην Δερύνεια, για να καταθέσουν στεφάνι και λουλούδια.
Ανάμεσά τους και ο Σολωμός Σολωμού.
14 Αυγούστου 1996, μέρα μεσημέρι…
Γύρω του o χρόνος παραλύει κι αυτός προχωράει αγέρωχος μπροστά στο θάνατο… Αψηφά τις προτροπές των γύρω του να υποχωρήσει… Η «πλέμπα» χυδαιολογεί… Η δύναμη της θέλησης βουβαίνει τις φωνές και ακυρώνει τον χώρο… Μία και μοναδική στιγμή η ψυχή του υψώνεται υπεράνω της «χυδαίας φύσης». Ακολουθεί το ηθικό χρέος… Ανήκει στην γενιά των ανθρώπων που η φύση όρισε “να φυλάνε Θερμοπύλες” και το αισθάνεται βαθιά… Ο Λεωνίδας κάποτε καλούσε επιδεικτικά τον Πέρση εχθρό του σε ευθεία αναμέτρηση: «Μολών λαβέ»!… Η αποστολή των αιώνων δονεί τα κύτταρά του και δεν παραιτείται… Το πρώτο βήμα έγινε, βρίσκεται ήδη στον ιστό… Ο ιστός με την τουρκική σημαία είναι ολόκληρο το πεδίο της μάχης κι ο ήρωας θα αποδείξει τον εαυτό του ανώτερο στο πεδίο της μάχης. Πόση δύναμη υπάρχει στο να βαίνει κανείς ανίσχυρος και πόση σοφία απαιτείται για να το τολμά!….Καταργεί τον φόβο, αίρεται υπεράνω του ενστίκτου της επιβίωσης. Απομακρύνεται από τον όχλο που κραυγάζει, παίρνει απόσταση από τις αλυσίδες του, αισθάνεται αληθινά ελεύθερος… Σκαρφαλώνει σαν αίλουρος στον ιστό και ωθείται σταθερά προς την κορυφή… Η βούληση να φτάσει την σημαία της ντροπής, τον σπρώχνει παραπάνω… Ο Τούρκος, με δόλια παρόρμηση, σηκώνει το όπλο, πατάει την σκανδάλη και πυροβολεί. H σφαίρα, έχοντας διανύσει μια φρενήρη πορεία, διαπερνάει το σώμα του, αλλά η σπαρτιατική ψυχή του έχει ήδη αρθεί υπεράνω του σώματός του… Αυτός, ο «τρελός» ήρωας, εκπληρώνει τον υπέρτατο στόχο της ανθρώπινης θέλησης: ξεπερνάει τα όριά του, τα αγελαία ένστικτά του και καθίσταται υπεράνθρωπος.
Δεν είναι ασφαλώς η πρώτη φορά που στα χρονικά της ελληνικής ιστορίας κάποιος ξεχωριστός άνθρωπος έπραξε κάτι ανάλογο.
Στα 1953 ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, δεκατεσσάρων μόλις ετών, σκαρφαλώνει στον ιστό του συμβόλου της αγγλοκρατίας στην Πάφο για να υψώσει στην θέση του την γαλανόλευκη και δύο χρόνια αργότερα, εγκατέλειψε τα μαθητικά θρανία για να ακολουθήσει το αντάρτικο.
Τόσο ο Παλληκαρίδης όσο και ο Σολωμού, με απαράμιλλο θάρρος, υπερέβησαν τον εαυτό τους ακροβατώντας στα όρια ζωής και θανάτου, ωθούμενοι από από έναν μεγάλο έρωτα, αυτόν που οι αρχαίοι Έλληνες ονόμαζαν «έρως ελευθερίας».
Άλλωστε αυτοί που σηκώνουν πάντοτε το βάρος της ελευθερίας είναι στα βάθη της Ιστορίας κάποιοι ξεχωριστοί «τρελοί»…
«Σας λέω: πρέπει να έχει κανείς ακόμη χάος μέσα του για να μπορέσει να γεννήσει ένα αστέρι που χορεύει. Σας λέω: υπάρχει ακόμη χάος μέσα σας».
F. Nietzsche, Έτσι μίλησε ο Ζαρατούστρα, (Πρόλογος)
Χριστιάνα Σταύρου
Μέλος Ε.ΛΑ.Μ.
Εθνικού Λαϊκού Μετώπου
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/isaak-solwme-den-tha-sas-jechnw-pote1#.UgdO3pJM_-Q#ixzz2beGEYdq1