Πάσχει –και μάλιστα πολύ- ο γνωστός δημοσιογράφος της καθεστωτικής «Καθημερινής» Πάσχος Μανδραβέλης, με την ύπαρξη της Χρυσής Αυγής, με την παρουσία της στη βουλή και στο λαό, με την συνεχή άνοδό της – που κανείς δεν ξέρει μέχρι που θα φτάσει, πάσχει, πάσχει από… οξεία χρυσαυγίτιδα.
Κι όπως ο… απατημένος σύζυγος (ο «κερατάς» που λέει κι ο λαός…), που αναρωτιέται τι βρήκε η γυναίκα του στον εραστή της, έτσι και ο Πάσχος αναρωτιέται σε άρθρο του υπό τον τίτλο «Τα μυστήρια της κάλπης» τι βρίσκει ο ελληνικός λαός στην Χρυσή Αυγή και πυκνώνει τις τάξεις της. Ιδού τα βασικά σημεία του άρθρου του Πάσχου, που πάσχει:
«Το μεγαλύτερο από τα νεοελληνικά μυστήρια είναι οι προτιμήσεις του εκλογικού σώματος, όπως αυτές διαμορφώθηκαν στις εκλογές και συνεχίζουν να αποτυπώνονται στις δημοσκοπήσεις… Οι εκλογές, όμως, και οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι ο ελληνικός λαός αποφάσισε να καταψηφίσει τους κλέφτες για να βγάλει στη Βουλή μαχαιροβγάλτες· τιμώρησε κάποιους φωνακλάδες κι έβαλε στη θέση τους τραμπούκους· καταψήφισε αυτούς που του υποσχέθηκαν πολλά, υπέρ εκείνων που υπόσχονται περισσότερα. Πού βρίσκεται η θρυλούμενη σοφία του λαού -και δη του ελληνικού- όταν εκλέγει βουλευτές που δεν ντρέπονται να έχουν τατουάζ στο μπράτσο τους τον αγκυλωτό σταυρό;
Και άντε! Ας θεωρήσουμε ότι σε ολόκληρη τη διάρκεια της μεταπολίτευσης ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού είχε εκείνη την «ιερή άγνοια», η οποία το οδήγησε να ψηφίζει πολιτικούς που υπόσχονταν γεφύρια εκεί όπου δεν υπάρχουν ποτάμια. Πώς μπορεί, όμως, να δίνει μεγάλα ποσοστά σε ένα μόρφωμα που η τελευταία του πολιτική παρέμβαση ήταν να δημοσιοποιήσει φωτογραφίες από… κατασκήνωση με κάτι δερματοστιγμένους, που έπαιζαν τους αρχαίους Σπαρτιάτες;
Να κατανοήσουμε ότι πολλοί πολίτες δεν έχουν οικονομικές γνώσεις και πείθονται από το επιχείρημα ότι όσο πιο πολλά ξοδεύει ένα κράτος τόσο περισσότερα μένουν στα ταμεία του, δηλαδή κάτι σαν το σύγχρονο αεικίνητο. Πώς γίνεται, όμως, να υπερψηφίζονται κόμματα που οι βουλευτές τους χρησιμοποιούν εντός της Βουλής εκφράσεις του πεζοδρομίου όπως «η πρεζού» και «η μπουζού»;
(ΥΓ): Δύσκολα τα πράγματα. Βλέπετε, συνεχώς ανεβαίνει η Χρυσή Αυγή, οπότε δεν υπάρχει ελπίδα να «θεραπευθούν» οι… πάσχοντες. Για καλό και για κακό, ας δοκιμάσουν λίγο… ξυδάκι. Είναι ότι πρέπει για την περίπτωσή τους!
Υ.Γ.Κ.Ε.: Το καλύτερο σημείο στο κείμενο είναι η ενόχληση του εν λόγω λιβελογράφου ενός νομίμου εκλεγμένου πολιτικού κόμματος από τον Ελληνικό λαό (αλλά είπαμε η δημοκρατία τους τελειώνει εκεί που θίγονται τα άνομα συμφέροντά τους… Αλήθεια, αυτό για αυτούς δεν είναι φασισμός; Να μην αφήνουν τον λαό να αποφασίσει ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ ποιος θα τον εξουσιάζει; Μήπως αυτοί οι ίδιοι είναι δυνάστες με μανδύα δημοκράτη;) από την έκφραση “μπουζού – πρεζού”, το ότι έχει αφεθεί ελεύθερη μία “έμπορος ναρκωτικών και όπλων“, η οποία βγήκε χρήστης… με τόσα κιλά ναρκωτικά και όπλα με σιγαστήρες και δεν συμμαζεύεται είναι ψιλά γράμματα για τον “καθώς πρέπει” υβριστή μας! Αλήθεια, γνωρίζει κι άλλες τέτοιες περιπτώσεις; Χρήστες οι οποίοι απεξαρτήθηκαν μέσα σε έναν χρόνο από τα ναρκωτικά και κατόπιν διορίστηκαν στο δημόσιο;