Πριν από λίγο καιρό είδα μια κινηματογραφική ταινία, ανατολικογερμανικής παραγωγής του 1954, με θέμα τον προπολεμικό ηγέτη του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γερμανίας (ΚΚΓ), Έρνστ Τέλμαν. Η ταινία είχε σαφέστατα θετικό προσανατολισμό υπέρ του Τέλμαν, καθότι γυρισμένη στην μεταπολεμική κομμουνιστική Ανατολική Γερμανία. Ήταν, επομένως, λογικό να έχει έντονα προπαγανδιστικό χαρακτήρα, διαστρεβλώνοντας πλήρως την πραγματικότητα. Ανεξάρτητα, λοιπόν, από το γεγονός ότι η ταινία, ιστορικά, ήταν «φέσι», μπορώ να πω ότι τρέφω έναν σχετικό σεβασμό προς το πρόσωπο του Τέλμαν, αν και ιδεολογικά είμαι εντελώς αντίθετος μαζί του. Του αναγνωρίζω ότι παρέμεινε πιστός στις ιδέες του, έντεκα χρόνια έγκλειστος στις φυλακές (1933-44), μέχρι την εκτέλεσή του. Δεν μπορώ να ξέρω ποια θα ήταν η κατάληξή του, αν επιζούσε στον πόλεμο και ηγούταν το ΚΚΓ μετέπειτα. Τι θα έκανε, δηλαδή, ο «ηγέτης των εργατών» όταν θα έβλεπε τους συμπατριώτες του να εξεγείρονται στις 17 Ιουνίου 1953 ενάντια στην κομμουνιστική κατοχή και τις εξοντωτικές μειώσεις των ημερομισθίων τους από τους γερμανόφωνους δούλους της Σοβιετικής Ένωσης. Θα εξεγείρετο κι αυτός εναντίον των κατακτητών της χώρας του, αντιλαμβανόμενος τι είδους καθάρματα εξυπηρετούσε τόσα χρόνια ή -μιμούμενος τον γλείφτη του Στάλιν, Μπέρτολτ Μπρεχτ- θα θεωρούσε τον Γερμανικό λαό «ανάξιο της εμπιστοσύνης της ηγεσίας του κόμματος»; Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει παρά μόνο να υποθέσει. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι πέθανε πιστός στην ουτοπία που πρέσβευε, ακόμη κι αν αυτό σήμαινε ότι μέσω των πράξεων του πρόδωσε την πατρίδα του. Αυτό έκανε και βρήκε το τέλος που αρμόζει σε κάθε προδότη του έθνους του… Σε αντίθεση με τον Τέλμαν, ο Ζαχαριάδης, ο τότε Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ, όχι μόνον επέζησε από το Νταχάου, στο οποίο ήταν έγκλειστος μέχρι το 1945, αλλά γύρισε τετράπαχος στην Ελλάδα και αλώβητος. Το ότι δεν τον εκτέλεσαν οι Γερμανοί μπορεί να σημαίνει πάρα πολλά, όπως π.χ. ότι ο Ζαχαριάδης συνεργάστηκε άψογα με τους δεσμοφύλακες του, προκειμένου να σώσει το άθλιο τομάρι του…
Γιατί ειπώθηκαν όλα αυτά τα, κατά κάποιο τρόπο, εισαγωγικά; Για να καταδείξουμε ότι η Αριστερά έχει χάσει κάθε ίχνος αξιοπρέπειας, αυταπάρνησης και ηρωισμού. Δεν συμβολίζει και δεν εκφράζει πλέον τίποτε το αντικαθεστωτικό και επαναστατικό στην σύγχρονη διαδρομή της. Στις σημερινές συνθήκες διάλυσης, σήψης και διαφθοράς δείχνει ότι είναι ιστορικά ξοφλημένη και πολιτικά δίχως λόγο και αιτία ύπαρξης. Ακόμη χειρότερα η Αριστερά με την καθημερινή της συμπεριφορά απέναντι στα εθνικά ζητήματα και τα λαϊκά στρώματα αποδεικνύει ξεκάθαρα ότι αποτελεί ένα άβουλο φερέφωνο της παγκοσμιοποίησης. Τα πολιτικά σχήματα της απανταχού Αριστεράς, ανεξαρτήτως του αν πρόκειται για κόμματα, οργανώσεις, ομάδες ή οτιδήποτε άλλο, όχι μόνο δεν τελούν υπό διωγμόν, όπως συνέβαινε μέχρι την μεταπολίτευση, αλλά αντιθέτως τα ίδια (κοινοβουλευτικά και μη) αποτελούν αναπόσπαστο μέρος του κατεστημένου, καθώς έχουν «πήξει» μέσα στο στερεότυπο του καθεστωτικού συστήματος παρακμής, του οποίου αποτελούν απαραίτητο εξάρτημα.Κλεισμένη μέσα στο διεθνιστικό της κόμπλεξ, η Αριστερά δείχνει ότι αδυνατεί να ξεπεράσει τα προδοτικά συμπλέγματα του παρελθόντος, μετατρεπόμενη σε θλιβερό ουραγό και ακόλουθο της παγκοσμιοποίησης, την οποία αν και φαινομενικά μάχεται (περιοριζόμενη αποκλειστικά σε θέματα οικονομικού χαρακτήρα), ουσιαστικά αποτελεί πιστό και υπάκουο μαντρόσκυλό της. Στα λόγια (και μόνο) καταγγέλλεται η παγκοσμιοποίηση, αλλά στην πράξη λειτουργεί ως ο καλύτερος σύμμαχός της. Ομιλεί υποθετικά για «τα δικαιώματα των εργαζομένων» και «την οργάνωση του προλεταριάτου», στην πραγματικότητα όμως ρίχνει νερό στον μύλο του μεγάλου κεφαλαίου, με την συνεχή επιμονή της υπέρ των λαθρομεταναστών. Για ποια «ταξική οργάνωση» και ποια «ταξική συνείδηση» μπορούν να μας μιλήσουν οι γραφειοκράτες, οι εργατοπατέρες και οι θεωρητικοί της Αριστεράς, όταν οι στρατιές των λαθρομεταναστών, που έχουν κατακλύσει την Χώρα μας, έχουν συνθλίψει και εξευτελίσει κάθε εργατικό δίκαιο, οδηγώντας τις εργασιακές σχέσεις εκεί όπου οι καπιταλιστές επιθυμούν; Όταν η Αριστερά, αντί να υπερασπίζεται τον ιδρώτα, τον μόχθο και τις κατακτήσεις του Έλληνα Εργαζόμενου, πρωτοστατεί στα νεκρά, ανιστόρητα και αντιφυσικά δόγματα του «αντιρατσισμού», ποιον εξυπηρετεί; Την ταξική συνείδηση και το Δίκαιο του Έλληνα Εργάτη ή την παγκοσμιοποίηση, με την αποδιοργάνωση και την εξαθλίωση των εργαζομένων, εν ονόματι μιας -κατ’ όνομα μόνο- «ισότητας και συναδέλφωσης των λαών όλου του κόσμου»; Όταν, λοιπόν, η Αριστερά ανάγει τον Εθνικισμό στον πιο μεγάλο κίνδυνο της εποχής μας, δείχνει ότι αποτελεί πασιφανώς τσιράκι της παγκοσμιοποίησης. Όμως, κάθε υπεύθυνος Έλληνας με επαναστατική-ανατρεπτική συνείδηση, που θέλει να αντισταθεί στην λαίλαπα του αμερικανοσιωνισμού, πολύ σωστά αναρωτιέται αν η Ελλάδα -και γενικότερα όλος ο κόσμος- «απειλείται» από τον Εθνικισμό ή μήπως στην πραγματικότητα κινδυνεύουν από τον υπερεθνικό, πλανητικό έκτρωμα της παγκοσμιοποίησης. Η κουβέντα, πάνω σ’ αυτό το ζήτημα, θα συνεχιστεί. ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/h-antepanastatikh-fush-ths-aristeras-i#.UhxZUpJM_-Q#ixzz2d9apE1XE