Επειδή πολύς λόγος γίνεται τελευταία για το πώς ορίσθηκε η έννοια του έθνους από τους Έλληνες διαχρονικά και γενικά για το ποια αντίληψη περί έθνους αποτελεί γνήσια έκφραση της ελληνικής παράδοσης, αντανακλώντας τις αυθεντικές αξίες του ελληνικού τρόπου ζωής, αξίζει να διευκρινισθούν κάποια πράγματα, γύρω από αυτό το θέμα.
Κατ’ αρχάς πρέπει να ξεκαθαρισθεί ότι η ελληνική αντίληψη περί έθνους είναι πανάρχαια και κρυστάλλινα διατυπωμένη σε πασίγνωστα γραπτά ιστορικά κείμενα, μη παρέχοντας κανένα περιθώριο παρανόησης ή διαφορετικής ερμηνείας.
Έτσι για παράδειγμα στα Ομηρικά Έπη αναφέρονται οι φράσεις: «Αχαιών έθνος», «Λυκίων μέγα έθνος», αλλά και «έθνεα μυιάων, μελισσάων, ορνίθων, χοίρων» κλπ. Δηλαδή η λέξη στον Όμηρο δηλώνει άθροισμα ανθρώπων ή ζώων που αποτελούν ένα ενιαίο σύνολο, με κοινά στοιχεία και κοινή φυλετική καταγωγή.
Αλλά και στη σειρά βιβλίων «Ηροδότου ιστορίαι» (στο βιβλίο Η΄ με τίτλο Ουρανία) μεταξύ των άλλων αναφέρεται: «…Tο ελληνικόν εόν όμαιμόν τε και ομόγλωσσον, και θεών ιδρύματά τε κοινά και θυσίαι ηθεά τε ομότροπα …». Ήτοι: «το ελληνικό (έθνος) είναι από το ίδιο αίμα, είναι ομόγλωσσο, οι ναοί, τα αγάλματα των θεών και οι θυσίες (προς αυτούς), είναι όλα κοινά και τα ήθη του ομότροπα …».
Είναι επίσης γνωστό ότι στους Ολυμπιακούς Αγώνες, συμμετείχαν μόνον όσοι ήταν Έλληνες και την ευθύνη της εξακρίβωσης της καταγωγής των αθλητών, επιφορτίζονταν οι γνωστοί Ελλανοδίκες, ή Ελληνοδίκες (Έλλην+δίκη). Ο Ηρόδοτος αναφέρει μάλιστα, ότι απ’ αυτόν τον έλεγχο πέρασε και ο βασιλιάς των Μακεδόνων Αλέξανδρος ο Α’ κι αφού απέδειξε την ελληνικότητά του, του επετράπη να συμμετάσχει στους αγώνες
Ακόμη σε κείμενο που έγραψε ο Ισοκράτης με αφορμή τους εκατοστούς Ολυμπιακούς Αγώνες και το οποίο απέστειλε για ανάγνωση στην Ολυμπία, διαβάζουμε: «Κατοικούμε σ’ αυτήν την χώρα, χωρίς να έχουμε εκδιώξει άλλους από εδώ, ούτε την καταλάβαμε βρίσκοντάς την έρημη, ούτε είμαστε μιγάδες ανακατεμένοι από διάφορα έθνη ανθρώπων, αλλά υπάρχουμε καλώς και γνησίως, διότι κατέχουμε την χώρα στην οποία γεννηθήκαμε και ζούμε καθ’ όλη την διάρκεια της ιστορίας μας, αφού είμαστε αυτόχθονες…»(Πανηγυρικός, εδάφιο 24).
Επίσης μετά τη μάχη του Μαραθώνα διαβάζουμε στο γνωστό επίγραμμα του Σιμωνίδη του Κείου: «Ελλήνων προμαχούντες Αθηναίοι Μαραθώνι….»
Ο Αισχύλος τέλος στην τραγωδία του «Πέρσες», αναφέρει τον παιάνα των Ελλήνων στη ναυμαχία της Σαλαμίνας: «Ὦ παῖδες Ἑλλήνων ἴτε, …».
Έθνος λοιπόν, κατά την ελληνική παράδοση, είναι σύνολο ανθρώπων με κοινή θρησκεία, κοινά ήθη και έθιμα, κοινή γλώσσα, αλλά το σημαντικότερο όλων κοινή φυλετική καταγωγή. Τα υπόλοιπα στοιχεία (γλώσσα, ήθη, θρησκεία) ενδέχεται για κάποιους πρακτικούς λόγους να έχουν τροποποιηθεί, χωρίς αυτό δε συνεπάγεται την απώλεια της εθνικής ταυτότητας (για παράδειγμα τα παιδιά των ομογενών που δεν μιλούν ελληνικά). Άρα στη γνήσια ελληνική παράδοση το φυλετικό στοιχείο είναι το πρωτεύον για τον καθορισμό του έθνους.
Με άλλα λόγια το έθνος ως έννοια, ορίσθηκε από τους Έλληνες, ως μια σύνθεση υλικών και πνευματικών ιδιοτήτων της φυλής. Αυτή η σύνθεση γεννήθηκε, όταν η φυλή, μετά από μακρά συμβίωση και κοινούς αγώνες που διαμόρφωσαν τη συλλογική μνήμη , έφθασε σε ένα οριακό επίπεδο συνοχής, συνείδησης και πολιτισμού. Κατ’ επέκταση ο εθνικισμός δεν είναι τίποτε άλλο από το ιδεολογικό σύστημα που θεμελιώνεται πάνω σε αυτή τη σύνθεση. Η ζώσα παράδοση της οραματικής συλλογικότητας του έθνους.
Αυτή είναι η μια πλευρά του θέματος. Ωστόσο, όπως όλοι γνωρίζουμε, υπήρξαν και υπάρχουν δυνάμεις στον κόσμο, που προσπάθησαν και προσπαθούν να επιβάλλουν την κυριαρχία τους σε παγκόσμια κλίμακα, χρησιμοποιώντας προσχηματικά διάφορες δικαιολογίες για τα απίστευτα εγκλήματα που διαπράττουν, στο όνομα της παγκόσμιας ειρήνης. Η οποία υποτίθεται ότι θα επικρατήσει, αν τελικά αυτοί καταφέρουν να υλοποιήσουν το «όραμά» τους.
Οι δυνάμεις αυτές θεωρούν σαν νο1 εχθρό για την προώθηση των σχεδίων της παγκόσμιας κυριαρχίας τους, την ύπαρξη διαφορετικών εθνικών συνειδήσεων και διαφορετικών πολιτισμών. Πρόκειται για τις δυνάμεις εκείνες που πρεσβεύουν είτε την κομουνιστική κοσμοθεωρία, είτε τον αμερικανοσιωνισμό, ως τελικές λύσεις για την ανθρωπότητα. Και οι δυο απόψεις ξεκινούν από μια κοινή ιδεολογική αφετηρία και αποσκοπούν σε έναν κοινό τελικό στόχο. Η κοινή αφετηρία είναι ότι αμφότερες θεωρούν, ότι τα έθνη είναι τεχνητά κατασκευάσματα της εθνικιστικής ιδεολογίας (το αμάξι μπροστά από τα άλογα) και αποτελούν την αιτία των συγκρούσεων των ανθρώπινων κοινωνιών. Ο κοινός τελικός τους στόχος είναι ότι για να υπάρξει παγκόσμια ειρήνη πρέπει τα έθνη να διαλυθούν με τη σταδιακή εξάλειψη όλων των δομικών τους στοιχείων. Φυσικά οι δικαιολογητικές βάσεις των δυο απόψεων, σε καθαρά θεωρητικό επίπεδο, φαινομενικά διαφέρουν μεταξύ τους. Το αποτέλεσμα όμως στο οποίο κατατείνουν είναι ίδιο, συμπληρώνοντας η μια την άλλη.
Αυτές οι κοινές αντιλήψεις περί παγκόσμιας κυριαρχίας, αλλά το κυριότερο οι κοινές πρακτικές κομουνιστών και αμερικανοσιωνιστών, αποκαλύπτουν ότι είναι «παιδιά» της ίδια ιδεολογικής «μήτρας», που δεν είναι άλλη από τον σιωνισμό. Με εναργή τρόπο ο ιουδαίος φιλόσοφος Λούντβιχ Βίτγκενστάίν διευκρινίζει ορθά κοφτά:
«Το ιουδαϊκό πνεύμα δεν είναι σε θέση να παράγει το παραμικρότερο χορταράκι ή λουλουδάκι. Η δική του τέχνη είναι να σχεδιάζει το χορτάρι και το λουλούδι που φυτρώνει στο μυαλό των άλλων».
Απόλυτα συνεπής προς την ανωτέρω ρήση, η αριστερή σκέψη, που είναι γέννημα «όχι των καιρών», όπως είπε ο Κάρολος Μαρξ, αλλά μιας στρεβλής αναδιατύπωση της επικούρειας φιλοσοφίας, συμπληρωμένης με κάποιες καινοφανείς απόψεις οικονομικού κομπογιαννιτισμού, από τους γνωστούς θεωρητικούς εκπροσώπους του σιωνισμού˙ υποστηρίζει ότι το ιστορικό γίγνεσθαι, καθορίζεται αποκλειστικά από την αέναη πάλη των τάξεων, τους τρόπους και τα μέσα παραγωγής. Άρα το έθνος, που είναι «μια ψεύτικη συνείδηση» που επινόησε ο εθνικισμός για να στηρίξει το αστικό κράτος, εμποδίζει το προλεταριάτο στην εκπλήρωση των ιστορικών του πεπρωμένων και νομοτελειακά θα συντριβεί από την επαναστατική πάλη των εργαζομένων.
Στο όνομα της επιβολής του σοσιαλιστικού «οράματος» και της παγκόσμιας ειρήνης, τον αιώνα που πέρασε, οι κομουνιστές διέπραξαν τα πιο απίστευτα εγκλήματα της παγκόσμιας ιστορίας, αποτυγχάνοντας εν τέλει οικτρά σε όλες τους τις επιδιώξεις.
Σήμερα, τη σκυτάλη της «μεγάλης ιδέας», έχουν πάρει οι σιωνιστές της Αμερικής. Αυτοί, αφού πρώτα κυριάρχησαν με το εβραϊκό λόμπυ στην πολιτική ηγεσία και τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ, έχουν εμπλέξει τις Ηνωμένες Πολιτείες σε μια απίστευτη σύγκρουση με όλο τον κόσμο. Οδηγώντας τους αμερικανούς στη διάπραξη μιας ατέλειωτης αλυσίδας αποτρόπαιων εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας, σε βαθμό που υπερβαίνει κατά πολύ ακόμη και τον κομουνισμό.
Η αποτυχία τους φυσικά είναι προδιαγεγραμμένη και το τέλος τους θα είναι πολύ χειρότερο από αυτό των κομουνιστών. Το ερώτημα όμως είναι, πόσο αίμα θα χυθεί σε ολόκληρο τον πλανήτη αυτή τη φορά, για να ανασάνει η ανθρωπότητα τον άνεμο της ελευθερίας; Ο πρώην πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας και φανατικός σιωνιστής Τόνυ Μπλερ, είχε διατυπώσει μια ανατριχιαστικά απειλητική «προφητεία»: «…ή θα ζήσουμε όλοι μαζί ειρηνικά ή όλοι μαζί θα χαθούμε». Η οποία προφανώς ερμηνεύεται: «…ή θα υποκύψετε όλοι και θα αποδεχτείτε μια “παγκόσμια ειρήνη” όπως την εννοούμε εμείς ή θα σας “πάρουμε όλους μαζί μας”»
Γιατί τα κάνουν όλα αυτά; Διότι δημιουργώντας ένα παγκόσμιο imperium, ομογενοποιημένων φυλετικά και πολιτισμικά ανθρώπων, απόλυτα φτωχοποιημένων και χωρισμένων σε μικρές διοικητικές περιφέρειες των οποίων οι ηγεσίες θα ορίζονται από αυτούς, δε θα κινδυνεύουν πλέον να χάσουν την παγκόσμια κυριαρχία, από αντι-συσπειρώσεις και συμμαχίες ισχυρών κρατών, εξασφαλίζοντας έτσι την κυριαρχία τους στο διηνεκές.
Για την εκτέλεση αυτού του «ευγενούς οράματος», το οποίο υποτίθεται ότι θα θέσει τέλος στους πολέμους, αφού δεν θα υπάρχουν πλέον κράτη να πολεμήσουν μεταξύ τους, «πρέπει» να ξεριζωθεί από το μυαλό των ανθρώπων, η έννοια του έθνους.
Αυτή λοιπόν η κοινή άποψη περί έθνους, αριστερών και αμερικανοσιωνιστών, που σταθερά βάλουν εναντίον της κλασικής ελληνικής αντίληψης, η οποία εδράζεται ξεκάθαρα στην κοινή φυλετική καταγωγή, μετέρχονται διάφορες μεθόδους για τη διαστρέβλωση της αλήθειας.
Μια πολύ χαρακτηριστική περίπτωση απίστευτης προπαγάνδας και καπηλείας της εθνικιστικής ιδεολογίας με σκοπό την καταδολίευση του ελληνικού λαού, περί των πραγματικών προθέσεων της αριστεράς, κατά τη σύγχρονη ελληνική ιστορία, είναι η περίπτωση Βελουχιώτη.
Αυτή η παχουλή και αφράτη καρικατούρα, που σε τίποτε δε θυμίζει αντάρτη του βουνού. Αυτό το ίνδαλμα των αριστερών, που το ψευτορωμαίϊκο του έστησε και άγαλμα στη Λαμία, μνημειοποιώντας ανάγλυφα τη νεοελληνική ξεφτίλα. Αυτός ο κουμπουροφόρος κίναιδος για τον οποίο ο Ν. Ζαχαριάδης είχε πει ότι: «…καθόταν κι έτρεφε ψείρες, μεθούσε, έκανε όργια, …κλπ», που οι ίδιοι οι σύντροφοί του αποκαλούσαν με τα προσωνύμια «μιζέριας» και «σουλτάνα». Αυτός που υπέγραψε «δήλωση μετανοίας» στις φυλακές της Κέρκυρας πριν «φάει» έστω και μια σφαλιάρα, αλλά δολοφόνησε με τα ίδια του τα χέρια χιλιάδες αιχμάλωτους Έλληνες Εθνικιστές.
Αυτός λοιπόν ο φτηνός λογοκλόπος, που συνέταξε τον «περίφημο» λόγο του στη Λαμία, αντιγράφοντας σχεδόν κατά λέξη το λόγο του Κολοκοτρώνη στην Πνύκα, επιχείρησε να καπηλευτεί την ιερή ιδεολογία του ελληνικού εθνικισμού για να δώσει χαρακτήρα εθνικοαπελευθερωτικό στη δράση του, νομιμοποιώντας έτσι τις χιλιάδες αυθαίρετες δολοφονίες. Ο σκοπός του ήταν να συσπειρώσει γύρω του, εκτός από τους δολοφόνους που τον ακολουθούσαν και μερικούς ενδεχομένως αγνούς, αλλά αδαείς πατριώτες, περιλαμβάνοντας στην ομιλία του λόγια για πατρίδα θρησκεία, οικογένεια και ελληνική φυλή. Πράγματα που και ο μαρξισμός-λενινισμός, αλλά και η Νέα Τάξη, ως γνήσια τέκνα του σιωνισμού, απορρίπτουν μετά βδελυγμίας, μιας και κατ’ αυτούς παρεμποδίζουν την «παγκόσμια ειρήνη».
Η αλήθεια είναι ότι δημιούργησε αρκετή σύγχυση στις τάξεις των αριστερών, συγκαλύπτοντας έντεχνα τον αντεθνικό ρόλο της αριστερής ιδεολογίας, δημιουργώντας στην ουσία μια άλλη σχολή σκέψης για την αριστερά. Μια σχολή σκέψης που επιδιώκει όχι την απευθείας, αλλά τη σταδιακή μετάβαση στο «βαθύ κομουνισμό», διατηρώντας σε πρώτο στάδιο κάποια από τα στοιχεία της εθνικιστικής ιδεολογίας. Όμως οι υπέρμαχοι της «ιδεολογικής καθαρότητας» της αριστεράς, δεν επέτρεψαν αυτή την «εκτροπή» και «προστάτευσαν» την ιδεολογία τους. Την ιδεολογία των απάτριδων, των άθεων, της ομοφυλοφιλίας και των εχθρών του θεσμού της οικογένειας.
Στον πόλεμο ωστόσο εναντίον του έθνους και του εθνικισμού, ο μεταπολεμικός αμερικανοσιωνισμός, για τους μη ανήκοντες στην αριστερά, έχει ενεργοποιήσει και τις «βαριές» πνευματικές και ακαδημαϊκές του εφεδρείες. Ένα σύνολο «ελληναράδων» καθηγητούληδων και συγγραφέων, που χρόνια τώρα κερδίζουν το ψωμί τους αποτελώντας τη «δεξιά», «πατριωτική» και «δημοκρατική» ιντελιγκέντσια του «συστήματος». Αυτοί οι περιφερόμενοι «μαϊντανοί» των ΜΜΕ, όρισαν σαν αποστολή της ζωής τους ή μάλλον τους ανατέθηκε από το σύστημα, να αναπτύξουν μια θεωρία για το έθνος, στους «αντίποδες» του αριστερού διεθνισμού, η οποία υποτίθεται ότι συνιστά τη «γνήσια ελληνική» αντίληψη περί έθνους και στην οποία δεν περιλαμβάνεται το φυλετικό στοιχείο.
Αυτή λοιπόν η θεωρία περί έθνους, «η γνήσια ελληνική» και «μη φασιστική», είναι κάτι σαν το αποβουτηρωμένο γιαούρτι. Εδράζεται μεν στον ορισμό του Ηροδότου, αλλά έχει αφαιρεθεί από αυτόν τον ορισμό η αναφορά στη φυλή. Πρόκειται δηλαδή για μια έκδοση περί έθνους, σε «συσκευασία light». Η οποία όχι μόνο δεν ενοχλεί την παγκοσμιοποίηση και τον αμερικανοσιωνισμό, αλλά υποστηρίζεται ακραιφνώς από αυτόν για δυο λόγους. Πρώτον διότι έτσι εξοβελίζεται η πραγματική ελληνική αντίληψη περί έθνους (που περιλαμβάνει το φυλετικό στοιχείο), στο χώρο του «δαιμονοποιημένου» ναζισμού. Και δεύτερον διότι απενοχοποιούνται ο «πολυπολιτισμός» και η λαθρομετανάστευση ως στοιχεία διαλυτικά των κρατών εθνών. Μια βόμβα μεγατόνων δηλαδή στα θεμέλια των εθνικών κρατών, από τους αρχιτέκτονες της παγκοσμιοποίησης και τους τέκτονες διανοούμενους υπαλλήλους τους..
Αυτή η εξωνημένη «πνευματική νομεγκλατούρα», όταν δεν επιδίδεται σε συστηματική παραχάραξη ιστορικών κειμένων, επιδίδεται σε αλχημιστικές, λεξιμαγικές αναλύσεις και κομπογιαννιτισμούς αξιοθαύμαστης (οφείλουμε να το αναγνωρίσουμε) επινοητικότητας και ευγλωττίας.
Ισχυρίζονται για παράδειγμα οι άνθρωποι, ότι ενώ στα ελληνικά η λέξη έθνος, προέρχεται από το έθος και παραπέμπει στον πολιτισμό, στη Δύση ο όρος έθνος αποδόθηκε με τη λέξη nation, που προέρχεται από το nascere και σημαίνει γέννηση. Πράγμα που κατ’ αυτούς παραπέμπει ευθέως στη φυλετική καταγωγή. Γιατί έγινε αυτό; Διότι κατά την ερμηνεία των «ελληναράδων», η «βαρβαρική» Δύση δεν είχε την ευαισθησία του ανώτερου ελληνικού πνεύματος, που νοηματοδότησε την έννοια βασισμένη αποκλειστικά στα πολιτισμικά στοιχεία. Έτσι έδωσε πρωτεύουσα σημασία στο φυλετικό στοιχείο, πράγμα που οδήγησε σε «ναζισμούς» και «φασισμούς».
Άξιος ο μισθός τους. Τώρα το ποιός έχει δυσανεξία στον ελληνισμό και χρηματοδοτεί της εξαφάνισή του από προσώπου γης, αν δεν το ξέρουν, ας ρωτήσουν τον βραβευμένο με νόμπελ ειρήνης Κίσσιγκερ ή τον φανατικό φίλο της Ελλάδας Τζώρτζ Σόρος. Αυτοί σίγουρα κάτι θα έχουν να τους πουν.
Μέχρι όμως να πάρουν την απάντηση, ας μπουν στον κόπο να μας εξηγήσουν, τι εξυπηρετούν οι όροι racism και racialism, αφού με τη λέξη nationalism, η βαρβαρική Δύση εννοεί τον φυλετισμό, δηλαδή το ρατσισμό;
Και επίσης η λέξη οθνείος, που ετυμολογικά συνδέεται με το έθνος και σημαίνει αλλογενής, ήτοι άτομο άλλης φυλής, πώς παρακάμπτει εννοιολογικά την κατά την άποψή τους ταύτιση του έθνους με το έθος (συνήθεια) και συνδέει το έθνος με τη φυλή;.
Μέχρι η εξωνημένη πνευματική ελίτ του τόπου μας, να βρει τις απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα και να βρει το θάρρος να καταγγείλει τους καμουφλαρισμένους με ανθρωπιστικό προσωπείο ιμπεριαλισμούς που μας κατατρέχουν, αλλά το κυριότερο μέχρι να μάθει να διαβάζει και να ερμηνεύει τα ιστορικά κείμενα με όλες τους τις λέξεις και όχι a la carte, θα μου επιτρέψουν να τους κάνω δυο μικρές αφιερώσεις.
Ένα απόσπασμα από το ημερολόγιο του Ίωνα Δραγούμη:
Κάτω όλοι οι ιμπεριαλισμοί! Θα ησυχάσουν πολύ και θα καλητερέψουν πολύ οι άνθρωποι άμα πάψουν να έχουν «χωματική λαιμαργία», δηλαδή να διψούν για ν’ απλωθούν σε ξένα χώματα, να ορίζουν όλο και περισσότερα χώματα. Να θέλουν τα έθνη να ορίζουν ανθρώπους το εννοώ, μα πώς να τους ορίζουν; Ας δημιουργούν τα έθνη πολιτισμούς και ας επηρεάζουν τα άλλα έθνη, αν μπορούν. Κι όποιος κάμει τον καλήτερο.
…Ας μας αφήσουν ήσυχους στα σύνορά μας. Αυτό προπάντων θέλω και γι’ αυτό λέω «Κάτω οι ιμπεριαλισμοί»!
Και την τελευταία στροφή από το ποίημα Αποχαιρετισμός του Γιάννη Ρίτσου για τον Γρηγόρη Αυξεντίου:
Όλες οι καμπάνες της Γης σήμαναν μεμιάς. Όλα τα ανθρώπινα μέτωπα ψηλά. Όλες οι καρδιές μεσίστιες. Στο χωριό Λύση, ανάμεσα Λευκωσία κι Αμμόχωστος, η μάνα του έσφιξε το μαύρο της τσεμπέρι κάτου απ’ το δυνατό σαγόνι της κ’ είπε ακριβώς τα λόγια που περίμενε ο γιος της : ” Είμαι πέρφανη. Κάλλιο μια φούχτα τιμημένη στάχτη, παρά γονατισμένος ο λεβέντης μου “. Ο πατέρας του πάλι, σαν πήγε στο στρατιωτικό νοσοκομείο της Λευκωσίας, αναγνώρισε το καμένο παιδί του απ΄ τις χοντρές ελληνικές κοκάλες του κι από κείνο το χρυσό κωνσταντινάτο που άχνιζε στον κόρφο του και στον κόρφο του κόσμου.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΡΑΪΣΚΟΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/o-anieros-polemos-enantion-tou-ethnous#.Uh8bqzbIbSI#ixzz2dLrZaKK3