ΑΡΙΩΝ
Ίσως μετά από κάποια τέτοια συνάθροισή τους, να συναντήθηκαν λίγο έξω από την Κόρινθο σε κάποιο συμπόσιο πριν επιστρέψουν στις ιδιαίτερες πατρίδες τους. Εκεί, το συμπόσιο τους το διέκοψε, ο αδερφός του Κορίνθιου τύραννου ο Γόργος, που μετέφερε την περιπέτεια του μεγάλου μουσικού της αρχαιότητας, του Αρίωνα που αργότερα έγινε γνωστός Μύθος.
Ο ΜΥΘΟΣ
Σιωπή παγερή. Νεκρική. Ο στεφανωμένος ταύρος, σφαγιάζεται. Η έντονη οσμή του αίματος του, πλημμυρίζει την ατμόσφαιρα. Στο βωμό καίνε θυμιάματα και οι ιερείς προσεύχονται. Τα σφάγια πετιούνται στη θάλασσα από το πανύψηλο ακρωτήρι του Ταίναρου. Η Πύλη του Άδη. Θυσία στον Ποσειδώνα. Πριν λίγο καιρό, οι Κορίνθιοι έλαβαν χρησμό από το Μαντείο των Δελφών, να αποστείλουν πρεσβεία στο ακρωτήρι Ταίναρο που θα θυσίαζε στον Ποσειδώνα, ταύρο γερό αψεγάδιαστο που ποτέ δεν είχε μπει στο ζυγό. Η θυσία έπρεπε να γίνει την Πανσέληνο του μήνα που σήμερα καλούμε Αύγουστο και που τελούνταν τα Κάρνεια από τους Δωριείς.
Ενώ, η θυσία τελειώνει, η πρεσβεία εγκαταλείπει το Ακρωτήρι. Στήνονται οι σούβλες για να ψηθεί το υπόλοιπο κρέας του ταύρου. Οι Κορίνθιοι γλεντούν, χορεύουν και πίνουν κρασί στην αμμουδιά. Ξάφνου, μία αδικαιολόγητη ταραχή και βοή της θάλασσας, τους παγώνει. Ο χορός σταματά .Οι περισσότεροι απομακρύνονται από την παραλία. Σηκώνονται κύματα που αφρίζουν από τη θάλασσα ενώ υπάρχει νηνεμία. Υπό το πέπλο του σκοταδιού,δε διακρίνονται παρά μονάχα μυστηριώδεις σκιές. Σαν οι σκιές πλησιάσουν, το φως της Σελήνης και των δαυλών που είχαν ανάψει, αποκαλύπτει την ταυτότητα τους. Είναι ένα κοπάδι δελφίνια και…Μα, τον Ποσειδώνα! Είναι ένας άνθρωπος που μεταφέρουν στις ράχες τους! Τοποθετούν απαλά τον άνθρωπο στην αμμουδιά και απομακρύνονται! Σαν ο άνθρωπος αυτός να βγήκε από την Πύλη του Άδη και να επέστρεψε στη ζωή…Ήταν ζωντανός ανέπνεε!
Ο άνδρας μόλις συνέρχεται τους αποκαλύπτει την ταυτότητα του και το πάθημά του. Ο Γόργος όμως, όπως και οι λιγοστοί Κορίνθιοι που παρέμειναν μαζί του στην παραλία τον έχουν ήδη αναγνωρίσει λόγω της ενδυμασίας του: Είναι ο Αρίων! Ο μουσικός που φιλοξενούνταν στην αυλή και που είχε ταξιδέψει στη Μεγάλη Ελλάδα. Ο Αρίων τώρα, διηγείται την περιπέτειά του. Βρισκόταν στις αποικίες των Ελλήνων στην Ιταλία, για να λάβει μέρος στους μουσικούς Αγώνες προς Τιμή του Απόλλωνα και παράλληλα να κερδίσει χρήματα από αυτό που σήμερα λέμε λαϊκά πανηγύρια καθώς θα αμοιβόταν για να διασκεδάσει το λαό, όπως ακριβώς συμβαίνει σήμερα όπου σε όλα τα ελληνικά χωριά υπάρχουν πολλά πανηγύρια κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού. Μόλις έλαβε γράμμα όμως από το φίλο του τον τύραννο της Κορίνθου, τον κατέβαλε μία ανίκητη επιθυμία να επιστρέψει το γρηγορότερο δυνατόν. Έτσι, με το πρώτο καράβι που πληροφορήθηκε πως έχει προορισμό την Κόρινθο, ζήτησε άδεια να ταξιδέψει. Πράγματι, τον δέχτηκαν. Οι ναύτες, όμως, έβαλαν στο νου τους, να τον πετάξουν στη θάλασσα μόλις το καράβι βρισκόταν στα ανοιχτά του πελάγους και έτσι να έβαζαν στο χέρι τα χρήματα που είχε κερδίσει ο Αρίων από τις Νίκες στους Μουσικούς Αγώνες και τις λαϊκές γιορτές.
Μετά από τρεις μέρες ταξίδι, ο καπετάνιος του αποκαλύπτει τον κίνδυνο που διατρέχει. Οι ναύτες έχουν αποφασίσει να τον σκοτώσουν το βράδυ της Πανσελήνου. Το είχε και ο ίδιος άλλωστε διαισθανθεί. Όμως, δεν μπορεί να κάνει κάτι για να ξεφύγει. Αποφασίζει να μη φανεί λιγότερος γενναίος από τους Κύκνους, που μόλις αισθανθούν το τέλος τους, ψάλλουν το ωραιότερο άσμα τους. Έτσι και ο Αρίων, φορά το χρυσοποίκιλτο χιτώνα που φορούν οι μουσικοί στους Αγώνες τους δελφικούς ώστε να μεταβεί στον Κάτω Κόσμο ως λειτουργός του Απόλλωνα. Έχει ετοιμάσει το “Κύκνειο Άσμα” του. Μόλις οι πρώτες χρυσές ακτίνες της Αυγής, διαλύσουν τα σκοτάδια της Νύχτας, ανακάθεται στην πρύμνη του πλοίου. Στην αρχή, επικαλείται τους Θεούς του Πελάγους και έπειτα ψέλνει με τη συνοδεία της λύρας, τον Πυθικό Νόμο: μελωδία που εξιστορούσε την Πάλη του Ολύμπιου Απόλλωνα με το Δράκοντα Πύθωνα και εξ υμνούσε έπειτα τη Νίκη του Ελλάνιου Φωτός.
Η ωδή, έχει φτάσει σχεδόν στη μέση όταν ο Ήλιος έδυε. Είδε τους ναύτες να τον πλησιάζουν. Η μελωδία δεν είχε αγγίξει καθόλου τις σκληρές και άνομες καρδιές τους. Η κακία και η μοχθηρία είχαν καταλάβει τις ψυχές τους και λειτουργούσαν σαν όργανο του Πύθωνα. Ο Αρίων αποφασίζει να πέσει μόνος του στη Θάλασσα ώστε να μη δώσει τη χαρά στους εγκληματίες πως εκείνοι τον εξολόθρευσαν αλλά πως μόνος του, Περήφανα έβαλε τέλος στο Βίο του.
Όμως, τα καράβια, συντρόφευαν κοπάδια από δελφίνια και ήσαν πάντα καλός οιωνός. Αρπάζουν τον Αρίωνα και διαδοχικά τον μεταφέρουν στις ράχες τους. Ο φόβος όμως, είχε πλημμυρίσει την ψυχή του μουσικού. Οι βόμβες από τοξίνες που είχε γεννήσει στο αίμα του, η ταραχή και η αγχόνη του τέλους, μεταφέρονται μες στις φλέβες του και νεκρώνουν κάθε κύτταρο του. Νεκρώνουν τις νευρικές απολήξεις του και παύουν τη λειτουργία του εγκεφάλου. Και ενώ νομίζει πως έχει έρθει το τέλος του, ο φόβος εγκαταλείπει τη θέση και έρχεται η αισιοδοξία καθώς συνειδητοποιεί πως είναι ζωντανός από Θεία Πρόνοια και μεταφέρεται πάνω στις ράχες των δελφινιών, των ιερών ζώων του Απόλλωνα. Και υπό το φως της ολόλαμπρης Σελήνης και των Αστεριών δοξάζει το Θεό και τη Θεία Πρόνοια αλλά ως Πλούταρχος λέγει στο έργο του για το συμπόσιο των επτά σοφών:
“πάσι τούτοις επισκοπεί κύκλω ο Θεός τα πραττώμενα περί τη γην τε και τη θάλασσαν”
δηλαδή πως με όλα τα αστέρια ο Θεός επιτηρεί όλα όσα γίνονται στη Γη αλλά και στη Θάλασσα. Τα δελφίνια με εξαιρετική επιδεξιότητα αποφεύγουν το πανύψηλο βράχο του Ταίναρου και τον αφήνουν απαλά στην παραλία σκιρτώντας και βγάζοντας ο χαρακτηριστικό ήχο και κάνοντας ψηλά άλματα.
Ο Γόργος, έχοντας πληροφορηθεί το έμβλημα του πλοίου διατάζει τους στρατιώτες να συλλάβουν τους ναύτες πλην του καπετάνιου και αφού ομολογήσουν την ενοχή τους, οδηγούνται στη φυλακή. Για την υπόθεση, πληροφορείται ο τύραννος της Κορίνθου κατά τη διάρκεια του Συμποσίου με τους υπόλοιπους σοφούς. Ο Αρίων έπειτα από την περιπέτειά του, με τη συνδρομή των φίλων του, έστησε στον Τάραντα, αδριάντα που αναπαριστά ένα άνδρα που κάθεται πάνω στο δελφίνι ως ευγνωμοσύνη για τη σωτηρία του αλλά και για να θυμίζει στις κατοπινές γενιές την περιπέτειά του.
ΔΙΔΑΓΜΑΤΑ
Πολλά μπορεί να διδαχτεί ο Εθνικιστής από τον εντυπωσιακό αυτό Μύθο που περισσότερο φαντάζει σαν ένα αρχαίο παραμύθι. Όμως, όπως λέγουν και μας διδάσκουν οι αρχαίοι σοφοί στο συμπόσιο τους: πως το φίλο πρέπει να τον πιστεύεις και να τον εμπιστεύεσαι ακόμα και όταν σου λέγει πράγματα απίθανα ενώ ως από τον κακό και μοχθηρό άνθρωπο, να μην τον πιστεύεις ακόμα και όταν σου λέει πράγματα φυσιολογικά. Γιατί, μόλις ο Περίανδρος, ο τύραννος της Κορίνθου πληροφορείται το περιστατικό, θέλει να το συζητήσει με τους φίλους του, αλλά διστάζει γιατί φαντάζει απίθανο να σώθηκε ένας άνθρωπος που έπεσε στη μέση του πελάγους από δελφίνια και δεν πρέπει σύμφωνα με τις πεποιθήσεις τους να συζητάνε πράγματα απίθανα. Όμως, ο Βίας, τον προτρέπει με το παραπάνω ρητό που αποδίδεται στο Θαλή να τους αποκαλύψει τι συνέβη.
Εκείνο που μπορεί να διδαχτεί ο Εθνικιστής από το Μύθο αυτό είναι πως πρέπει να είμαστε γενναίοι και πάντα έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε το Θάνατο σε κάθε στιγμή του Βίου μας και να μην κάνουμε απερίσκεπτες ενέργειες. Ο Αρίων, παρόλο που δεν άνηκε στην κάστα των πολεμιστών της εποχής του, έδειξε γενναιότητα μπρος στην απειλή του Θανάτου. Προετοιμάστηκε και δεν ήθελε να φανεί κατώτερος από τον Κύκνο, από ένα αδύναμο πτηνό.
Τέλος, η Θεία Πρόνοια όπως τόσο μυστήρια επεμβαίνει και σώζει τον Αρίωνα από τόσο άδικο και τραγικό θάνατο, έτσι συμβαίνει και με όσους αφιερώνουν τη ζωή τους στα Ιδανικά του Έθνους. Όπως ο αρχαίος κιθαρωδός που ακόμα και τη στερνή του ώρα επιλέγει να υμνήσει τα Ιδανικά και τα Σύμβολα της Φυλής και να επιστρατεύσει όλη την Τέχνη και την Αρετή του και όχι να καταφύγει σε κάθε είδους ηδονή που θα τον έκανε να λησμονήσει την πραγματικότητα πχ να πιει κρασί ή να πέσει στη θάλασσα πριν ψάλλει την Πυθική Ωδή. Και στον Αγώνα αυτό, ακόμα και τα στοιχειά της Φύσης, συμμετέχουν και γίνονται Υπερασπιστές και Μάρτυρες του Δίκαιου. Στο συγκεκριμένο Μύθο, είναι τα δελφίνια, ζώο ιερό της δελφικής λατρείας που γίνονται όργανο του Θεού για να διασωθεί ο Λειτουργός του Απόλλωνα. Στο τέλος, πάντα οι φορείς της ανομίας και της αδικίας, τιμωρούνται για τις εγκληματικές τους πράξεις και οι Λειτουργοί του Ελλάνιου Φωτός θριαμβεύουν όπως ο Απόλλωνας στον Αρχετυπική Πάλη με το Δράκο Πύθωνα.
“Στο ίδιο περισπούδαστο βιβλίο του, ο Νίλσον τονίζει πως ένας αρχαίος Έλληνας θα αισθανόταν σαν να ήταν στην πατρίδα του αν τύχαινε να βρεθεί σε ένα πανηγύρι των σύγχρονων Ελλήνων. Γιατί μπορεί η λατρεία της Παναγίας ή κάποιου Αγίου να είναι νέα, η ζωή όμως και ο λαός έχουν παραμείνει ίδιοι. Αυτή είναι η πραγματική αρχαία θρησκεία, που ζει στις ημέρες μας μέσα από την πανάρχαια πίστη του λαού μας και οι διάφορες σκοτεινές τελετουργίες διάφορων δήθεν ελληνολατρών, νεοπαγανιστών που δεν ξέρουν τι πιστεύουν και πολλά από τα τελετουργικά δεν είναι παρά αντιγραφές των ύστερων χρόνων της παρακμής”
Ν.Γ. ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣ