Μιλήσαμε στην προηγούμενη αναφορά μας για την αντεπαναστατική και ανεύθυνη στάση της Αριστεράς απέναντι στα Εθνικά και Κοινωνικά προβλήματα. Συνεχίζοντας την ανάλυσή μας, αυτό το οποίο μπορούμε να διαπιστώσουμε είναι ότι η Αριστερά αποτελεί το αντικατοπτριζόμενο είδωλο ενός παραμορφωτικού καθρέφτη, που ωραιοποιεί την τερατοειδή διάστασή της, η οποία περικλείει απόψεις και ενέργειες αντιφυσικές, αντεθνικές, αντιλαϊκές και κατά συνέπεια διαστροφικές. Αυτή η Αριστερά, η οποία είναι «καλουπωμένη» μέσα στα ξεπερασμένα από τον χρόνο ιδεολογήματα και τις αντίστοιχες νεκρές πολιτικές οριοθετήσεις που αποτελούν, όμως, εφαρμόσιμα όπλα της παγκοσμιοποίησης, είναι πρακτικά αδύνατον να εμπνεύσει τον λαό και να γίνει ο Επαναστατικός Γεννήτορας-Ηγήτορας ενός Νέου και Ελπιδοφόρου Μέλλοντος.
Πώς είναι δυνατόν να θέλει να γίνει εκφραστής και οργανωτής της Λαϊκής αγανάκτησης και οργής, όταν σε όλα τα σημαντικά θέματα γίνεται η θλιβερή ουρά του καπιταλισμού; Η περίπτωση των λαθρομεταναστών είναι μια ενδεικτική περίπτωση που αποδεικνύει του λόγου το αληθές. Η Αριστερά, σε όλες τις εκφάνσεις και εκφράσεις της, δεν μπορεί να ελπίζει σε κάτι, δεν μπορεί να προσφέρει το παραμικρό, γιατί απλούστατα δεν έχει μέσα της τίποτα το πραγματικά επαναστατικό. Είναι ένα γρανάζι του συστήματος, το οποίο συνηθίζουν κάποιοι να το αποκαλούν, ορισμένες φορές, «επαναστατικό» λόγω σύγχυσης, συνήθειας και του νόμου της αδράνειας. Οι «λύσεις» που προσφέρει είναι αξιολύπητες, αξιοθρήνητες και πάνω απ’ όλα ανεδαφικές, εξυπηρετώντας το κατεστημένο. Και αν μέχρι πρότινος ένα μέρος της Νεολαίας ενστερνιζόταν τα «επαναστατικά οράματα» των πάσης φύσεως αριστερών, αυτό συνέβαινε επειδή η έξυπνη προπαγάνδα του συστήματος άφηνε να εννοηθεί πως η μόνη έμπρακτη αμφισβήτησή του μπορούσε να γίνει από τις παρωχημένες αριστερές επάλξεις.
Οι όποιες αγωνιστικές δάφνες της Αριστεράς αφορούν πασιφανώς το παρελθόν, αφού είναι ξεκάθαρο ότι η Αριστερά από το 1974 μέχρι σήμερα αποτελεί το «μαντρόσκυλο» της αστικής εξουσίας. Η εντελώς λανθασμένη αντιμετώπιση της Αριστεράς, κατά τις δεκαετίες ’50 και ’60, από το αρτηριοσκληρωτικό κράτος της Δεξιάς και του Κέντρου, όχι μόνον οδήγησε στην γιγάντωσή της αλλά άφησε στεγανά και για τις επόμενες γενεές για μια «ηρωοποίηση» της Αριστεράς. Οι συνεχείς, μέχρι αηδίας, αναφορές της Αριστεράς στο «έπος της εθνικής αντίστασης», στο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, στον Άρη Βελουχιώτη, στα «ξερονήσια», στον Γρηγόρη Λαμπράκη, στα «δεινά της χούντας» και στην «γενιά του Πολυτεχνείου» αφορούν ένα παρελθοντολογικό «ηρωικό προφίλ», το οποίο απέκτησε κυρίως χάρη στην ανικανότητα της αμερικανόδουλης Δεξιάς να την αντιμετωπίσει, τόσο ιδεολογικά όσο και πολιτικά. Πολύ περισσότερο, όμως, υποδηλώνουν την αδυναμία της σύγχρονης Αριστεράς να αρθρώσει έναν ζωντανό και εποικοδομητικό λόγο για τις ανάγκες και τα προβλήματα του σήμερα, τα οποία μαστίζουν την Πατρίδα και τον Λαό.
Γι’ αυτήν ακριβώς την αιτία η Αριστερά, προκειμένου να αυτοϊκανοποιηθεί και να αυτοσυντηρηθεί, επιστρέφει συνεχώς σε αναμασημένες ιστορίες του παρελθόντος με την φθηνή λογική ότι επειδή τότε ήταν πραγματικά διωκόμενη από το μετεμφυλιακό κράτος είχε δίκιο και στα όσα ενστερνιζόταν. Η ασταμάτητη αναμόχλευση του παρελθόντος, σε συνδυασμό με την ατολμία και την δειλία της αστικής Δεξιάς να υπερασπιστεί σθεναρά την δική της ιστορική διαδρομή, βόλευε αφάνταστα -μέχρι τώρα- την Αριστερά για να μπορεί να ξεγελά αρκετό κόσμο, παρουσιαζόμενη με ένα δήθεν επαναστατικό προσωπείο. Στην πραγματικότητα, όμως, η Αριστερά πάντοτε αποτελούσε τον σύγχρονο «δούρειο ίππο» του συστήματος, προκειμένου να κρατά τον Λαό αποπροσανατολισμένο, αδρανή και παθητικό. Κάτι τέτοιο είναι απολύτως φυσικό, αν σκεφτούμε ότι οι αναφορές της στα σύγχρονα Εθνικά και Κοινωνικά προβλήματα, εκτός από αντεθνικές και αντιλαϊκές είναι και ανεδαφικές, καθότι προέρχονται από άτομα, τα οποία ουδεμία σχέση είχαν ποτέ με τους εργαζομένους και τα προβλήματα που αυτοί αντιμετωπίζουν. Ρυπαροί δημοσιογράφοι, αιώνιοι φοιτητές, μεγαλοαστοί, ανεπάγγελτοι, όλοι τους μ’ ένα «διανοουμενίστικο» ύφος, και με την μορφή φυσικά «φωτισμένης πρωτοπορίας», μιλούν, γράφουν, συμβουλεύουν για τα προβλήματα των αγροτών και των εργατών, δίχως ποτέ οι ίδιοι να έχουν εργαστεί σε αυτούς τους τομείς, να έχουν πιάσει στο χέρι τους δρεπάνι ή φτυάρι, μπας και νιώσουν λίγο από τον μόχθο των ανθρώπων, τους οποίους φαινομενικά υπερασπίζονται.
Συνοψίζοντας, λοιπόν, η Αριστερά δεν αποτελεί τίποτε άλλο από ένα άλλοθι του συστήματος, προκειμένου να ξεγελά τον λαό και να αποπροσανατολίζει, οδηγώντας σε λανθασμένη πορεία και εκτίμηση των γεγονότων αξιόλογους Έλληνες, οι οποίοι παρασυρμένοι από την άγνοια και την καθεστωτική προπαγάνδα διαλέγουν λάθος στρατόπεδο για να εκφράσουν την επαναστατικότητά τους, εγκλωβισμένοι έτσι στον λαβύρινθο της κενότητας και της ανυπαρξίας. Απέναντι στην μεμψιμοιρία, την ηττοπάθεια και την αντεθνική καπιταλιστική φύση της αστικής Δεξιάς, απέναντι στην άπατρι νοοτροπία, την μιζέρια και την καταστροφική δράση της Αριστεράς, η μόνη λύση είναι ο Λαϊκός Εθνικισμός, όπως τον ενστερνίζεται και πολύ περισσότερο αγωνίζεται έμπρακτα γι’ αυτόν η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ! ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Διαβάστε περισσότερα: http://www.xryshaygh.com/index.php/enimerosi/view/h-antepanastatikh-fush-ths-aristeras-b#.UicPxjbIbSI#ixzz2dv5q0N9i